บทที่ 74 รักษาไม่หายผมก็ไม่รังเกียจ

ชากัดริมฝีปากล่างของเขา

ไม่รู้ว่ามันเป็นการถ่วงเวลาล้วนๆ หรือเขามีความคิดอื่นแฝง อยู่หรือเปล่า

เธอลดท่าทางของเธอลงแล้วจริงๆ แล้วพูดเสียงเบา “นี่ เป็นการตัดสินใจครั้งสำคัญที่กำหนดชะตาชีวิตของฉัน ฉันต้อง ใช้เวลาในการพิจารณาอย่างจริงจัง ขอร้องนะคะ… ให้เวลาฉัน ได้คิดทบทวนบ้างได้ไหม

ดนัยกฤตดูเหมือนจะพอใจกับคำพูดของเธอมาก เขายิ้มอย่าง ใจกว้าง “ได้ ผมจะให้เวลาคุณคิดทบทวน คิดทบทวนให้ดี

ธิชายังคงหลุดไม่พ้นการโอบกอดอันอ่อนโยนของชายผู้นี้ไป

สักพักใหญ่ๆ

เขาเหมือนจะกอดเธอไว้ด้วยท่าทีเหมือนปกติ ยื่นน้ำให้เธอดื่ม หนึ่งแก้ว ก่อนจะเรียกหมอให้เข้ามาวัดอุณหภูมิของเธอ รวมทั้ง ตรวจร่างกายตามปกติ

ในเมื่อได้เจอหมอแล้ว ธิชาก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้

“คุณหมอคะ ฉันอยากรู้ว่ายาตัวนั้นผลของมันรุนแรงมากแค่ ไหน สภาพของฉันในตอนนี้ มีโอกาสจะรักษาหายไหม”
คุณหมอเหลือบมองไปทางดนัยกฤต เหมือนได้รับอนุญาตจาก เขา ถึงจะตอบด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและจริงจัง “คุณชาครับ ปริมาณของยานั้นแรงมากครับ และส่วนผสมหลักคือยาสมุนไพร จีน ตัวยานี้ค่อนข้างโบราณ ปกติจะใช้เพื่อหลีกเลี่ยงความเจ็บ ปวดในห่วงคุมกำเนิดของผู้หญิง ให้กินยาจีนแทน สถานการณ์ ในปัจจุบันของคุณถือว่าไม่ดีเลย แต่ก็ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้ ไม่ว่า ยาจีนจะเป็นพิษร้ายแรงแค่ไหน ยาจีนก็สู้ยาตะวันตกไม่ได้ ดังนั้น เราสองค่อยๆ รักษาดูได้ ยังไงคุณก็ยังสาวอยู่ร่างกายของคน หนุ่มสาวมีโอกาสรักษาตัวเองได้ ตอนนี้เราทำได้แค่ค่อยๆ รักษา ไปเรื่อยๆ ในอนาคตก็มีหวังจะหายเป็นปกติและมีลูกได้”

พอธิชาได้ยินคุณหมอพูดแบบนี้ เธอรู้สึกว่าเขาพูดเพื่อ ปลอบโยนมากกว่า

เธอเอามือปิดหน้าท้องของตัวเอง ซึ่งตรงนั้นแบนราบ แล้ว

รู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย

เธอยังจําเด็กที่เธอเคยตั้งท้องเมื่อครึ่งปีที่แล้วได้

ในตอนนั้นหลังจากที่เธอถูกบังคับให้ทำแท้ง คุณหมอยังพูด ปลอบใจเธอ บอกว่าเธอยังสาว ในอนาคตเธอยังสามารถมีลูก ได้อีกหลายคน

หลังจากธิชาเคยตั้งท้องเด็กคนนั้น เธอก็มีความผูกพันต่อเด็ก ทารกเป็นพิเศษ เธอยังคงหวังว่าสักวันหนึ่งเธอจะสามารถเป็นแม่ คนได้

แม่ของเธอไม่มีเวลามาดูแลเธอ ทำให้เธอไม่เคยได้สัมผัสถึงความอบอุ่นจากความรักของแม่เลย

ถ้าเธอสามารถมีลูกได้ เธอจะมอบความรักและความห่วงใย ทั้งหมดกับลูก

แต่ใครจะคิดว่า……

เด็กที่ถูกบังคับให้ทำแท้งไป

น่ากลัวว่าชะตาจะลิขิตให้เป็นลูกคนเดียวที่เธอเคยมีในชีวิต ของเธอแล้ว…

หลังจากที่คุณหมอจากไป ดนัยกฤตก็ลูบหลังเธอเบาๆ

ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงผ่อนคลายว่า “คุณอายุแค่สิบเก้าปี ใน วันข้างหน้ายังมีเวลาอีกยาวนาน ไม่ต้องมองโลกในแง่ร้ายมาก เกินไป และไม่ต้องคิดในแง่ร้ายด้วย ในปัจจุบันการแพทย์ ก้าวหน้ามาก ก็แค่ยาชามหนึ่ง ไม่ใช่สารหนูสักหน่อย ผมเชื่อว่า คุณจะต้องรักษาหาย ถึงแม้จะรักษาไม่หาย เล็กน้อย “ผมก็ไม่รังเกียจเหมือนกัน” เขาหยุดพูด แล้วยิ้ม

ความโศกเศร้าในใจของเธอถึงแม้จะไม่สามารถเปลี่ยนไปได้ อย่างรวดเร็ว

แต่คำพูดของดนัยกฤต ถึงแม้จะเป็นเพียงน้ำเสียงที่แผ่วเบา แต่กลับทำให้หัวใจของเธอรู้สึกอบอุ่นมาก

ทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้รับการปลอบโยน
ช่วงเวลาอีกหนึ่งสัปดาห์หลังจากนั้น ธิชาทำได้แค่อาศัยอยู่ใน บ้านหลังนี้เท่านั้น เธอพักได้สองวันก็เริ่มสอบถามสถานการณ์ภายนอกกับ

บรรดาสาวใช้

ดนัยกฤตไม่เพียงแต่จัดสาวใช้มาดูแลเธอเท่านั้น แต่ยังเชิญ นักโภชนาการมาดูแลร่างกายของเธอด้วย

สาวใช้ที่มาดูแลเธอแซ่ปวีณาเป็นหญิงสาววัยกลางคน ธิชาจึง

เรียกเธอว่าน้าปวีณา

หลังจากได้ฟังคำอธิบายของน้าปวีณา ธิชาถึงได้รู้ว่าที่แท้ คฤหาสน์หลังนี้ถึงเป็นที่อยู่อาศัยที่แท้จริงของดนัยกฤต ไม่ใช่ ที่พักชั่วคราวที่เธอเคยไปครั้งที่แล้ว

หลังจากที่ธิชาอาการดีขึ้นจนลงมาเดินได้ เธอก็เดินไปรอบ ๆ

คฤหาสน์หลายรอบ

คฤหาสน์หลังนี้ล้อมรอบด้วยภูเขาและแม่น้ำ สภาพแวดล้อม เงียบสงบมาก การตกแต่งภายในเป็นสไตล์นอร์ดิก ส่วนใหญ่จะ ตกแต่งอย่างหรูหราทั้งหมด แต่ไม่อลังการเกินเหตุ แต่เหมาะสม กับภาพลักษณ์และฐานะของดนัยกฤต

แต่ว่าห้องที่เธอพัก การตกแต่งและวอลล์เปเปอร์ในห้องที่เธอ พักเป็นสีชมพูอ่อน เครื่องใช้ในห้องส่วนใหญ่ก็เป็นสีชมพูอ่อน เป็นหลัก
ถึงแม้จะไม่ใช่สีที่ดูปัญญาอ่อน แต่ก็ค่อนข้างจะไปในแนวเด็ก ผู้หญิงมากกว่า

ธิชาอดที่จะสงสัยว่าตนัยกฤตเคยอาศัยอยู่ที่นี่กับลูกสาวนอก

สมรสไม่ได้

เธอเคยถามน้าปวีณา แต่น้าปวีณายกยิ้มแล้วบอกกับเธอว่า ห้องนี้เพิ่งตกแต่งขึ้นมาเมื่อครึ่งเดือนที่แล้ว เดิมทีก็ออกแบบตาม สไตล์ห้องนอนของเด็กหญิงอายุประมาณสิบแปดสิบเก้าปี

ธิชาอดที่จะสงสัยไม่ได้

น้าปวีณายิ้มและพูดสนับสนุนดนัยกฤต “คุณธิชาโชคดีมาก เลยนะคะ ดิฉันทำงาน ให้คุณชายมาหลายปีแล้ว ถึงแม้ข้างกาย คุณชายจะเคยมีผู้หญิงคนอื่น แต่ดิฉันกลับก็ไม่เคยเห็นเขาดูแล เอาใจใส่ใครได้ขนาดนี้มาก่อน แม้แต่ห้องส่วนตัวก็เตรียมไว้ให้ คุณตั้งแต่เนิ่นๆ นี่คือความตั้งใจของคุณชาย กลัวว่าคุณจะเป็น อาย ถ้าต้องอยู่ในห้องเดียวกันตั้งแต่แรกคุณจะรู้สึกอึดอัดไม่คุ้น ชิน คุณชายดนัยไม่เพียงแค่เป็นห่วงคุณ แต่ยังเคารพในตัวคุณ สำหรับคนที่มีอำนาจและร่ำรวยถือเป็นสิ่งที่หายากมากนะคะ คุณ ธิชาอย่าปล่อยให้คุณชายต้องผิดหวังเชียวนะคะ”

ใบหน้าของธิชาเริ่มร้อน และฟังต่อไปไม่ไหวจริงๆ น้าปวีณา มักจะยกยอดนัยกฤตทุกครั้งที่มีโอกาส จึงรีบหาหัวข้ออื่นเพื่อ เปลี่ยนบทสนทนาทันที

สิ่งที่เป็นไปตามที่ธิชาคาดคิดไว้ก็คือ ถึงแม้ว่าดนัยกฤตจะดูแลเธอ แต่ปกติเขาก็งานยุ่งมาก ถ้าเขายุ่งขึ้นมาก็ยังพอๆ กับ ธาวิน ตอนกลางวันแทบจะไม่มีเวลาได้กลับมาที่บ้านเลย

แต่ว่าเขามักจะกลับมาทานอาหารเย็นพร้อมกับเธอตลอด

ในคืนนี้ ธิชาถูกเขาบังคับให้ดื่มน้ำซุปบำรุงร่างกายหนึ่งชาม ก็มีหัวหน้าแก๊งหลายคนมาขอพบเขา