บทที่ 7 เมื่อคืนเป็นวันเกิดของคุณชาย

สีหน้าของผู้ชายมืดมนอย่างประหลาด ไม่ได้มีความสุขใน แบบที่ควรมีหลังจากปลดปล่อยความใคร่แล้ว

ตอนแรกคิดว่าผู้หญิงคนนี้ขัดขืนเป็นพิเศษเพราะว่าอยู่บนรถ แต่คิดไม่ถึง……….

เธอนอนแผ่อยู่ตรงมุม ดวงตาไร้แวว ใบหน้าเต็มไปด้วยรอย น้ำตาที่แห้งเหือด

ธาวินเหล่ดูท่าทางยอมรับสภาพหลังจากถูกทรมานของ เธอ ในใจก็ยิ่งหงุดหงิดอย่างไร้เหตุ

กางเกงเปื้อนเลือดของเธอ ใช้กระดาษมาม้วนหนึ่งก็เช็ดไม่ สะอาด เขาสูดลมหายใจลึกๆ โยนกระดาษก้อนนั้นไปด้านข้าง อย่างโมโห พูดอย่างดุดันด้วยเสียงแหบ “เฮงซวย”

ธิชาถูกเขาทำจนไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่น้อย ตอนแรกไม่อยาก พูด แต่พอได้ยินน้ำเสียงอันรังเกียจของเขาแบบนี้ อารมณ์ที่อัด อั้นตันใจมานานของเธอก็ล้นออกมา จนควบคุมไม่อยู่บ้าง

เธอเผยอริมฝีปาก พูดด้วยน้ำเสียงที่เสียดสีมาก “ออ…….. ซวยพอสมควร ยิ่งไม่ต้องพูดถึงพี่วินเป็นคนทำธุรกิจใหญ่ ก็ต้อง มีความเชื่อบ้าง แต่ว่า นอนกับธิชาที่อยู่ในทะเบียนบ้านเดียวกัน กับตัวเอง มันก็เป็นเรื่องอื้อฉาวเฮงซวยที่ไร้ยางอายอยู่แล้ว จะ ซวยเพิ่มอีกนิดก็ไม่มีอะไรต่างกัน ไม่ใช่เหรอ?”
ธาวินหรี่ตาสองข้าง นิ้วยาวจิ้มและบีบจุดที่เธอกลัวเจ็บ ที่สุด………

น้ำเสียงของเขามีความอันตรายและอึดอัด พูดทีละตัวทีละคำ “เถียงเหรอ? ดูแล้วเรี่ยวแรงเธอยิ่งอยู่ยิ่งดีแล้ว ยังคิดว่าไม่พอใช่ ไหม?”

ธิชาเกร็งใบหน้าเล็กๆอันซีดเซียว เธอมองไปนอกหน้าต่าง

น้ำตาอันร้อนระอุไหลลงมาอย่างไร้เสียง

ตอนแรกธิชาคิดว่าตัวเองเถียงแล้วจะถูกธาวินจัดการอย่าง สาหัส เพราะเคยมีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น

แต่สภาพของเขาในคืนนี้ค่อนข้างแปลก แม้แต่คำพูดด่าว่า เหยียดหยามก็ขี้เกียจพูด แค่ขับรถกลับบ้านอย่างเงียบๆ

รถขับเข้าไปในที่จอดรถ ธาวินเปิดประตูลงจากรถ ทิ้งเธอไว้

ก้าวเดินเข้าไปข้างใน

ธิชาพยายามบดบังร่างอันซมซานของตัวเอง เมื่อลงจากรถ ทุกก้าวนั้นเหยียบอยู่บนหนาม เดินหนึ่งก้าวเจ็บหนึ่งครั้ง

กลับเข้าห้องชั้นบนอย่างลำบาก ตอนที่กำลังจะปิดประตูห้อง ร่างผอมของเธอก็ถูกมือใหญ่ข้างหนึ่งผลักอย่างแรงจากข้างหลัง

เธอเกือบล้ม เสียงเหวี่ยงประตูดังมาจากข้างหลัง ร่างเบาขึ้น ก็ ถูกเขาแบกขึ้นมา
ธิชาคิดแค่ว่าเขายังทำไม่พอ ทันใดนั้นก็คร่ำครวญอย่าง กระวนกระวาย “ธาวิน วันหลังได้ไหม ฉันไม่สบายจริงๆ ขอร้อง คุณปล่อยฉันไปเถอะ คุณไม่รังเกียจว่าสกปรกเหรอ…….

ธาวินรักสะอาดตลอด ถึงแม้วันปกติเวลาทรมานเธอไม่เคย ใจอ่อน แต่อย่างคืนนี้เป็นครั้งแรก

ธิชากลัวว่าจะปลูกเซลล์ความซาดิสม์ในตัวเขาขึ้นมา หลังจาก

วันนี้ไปจะชอบแบบนี้ ความทรมานที่เธอจะได้รับก็ยิ่งมากขึ้น แต่ทว่าธาวินแค่ใบหน้าบึ้งตึง โยนเธอเข้าไปในอ่างอาบน้ำ

น้ำร้อนค่อยๆท่วมร่างของเธอ……… ตอนที่ธาวินถูไถขยี้บนร่างเธอกับมือ ธิชารู้สึกอึดอัดไปทั้งตัว ส่วนหนึ่งคืออาย อีกส่วนหนึ่งคือกลัว

เขาช่วยเธออาบน้ำเหมือนกำลังล้างสัตว์ตัวหนึ่งด้วยสีหน้า

เคร่งขรึม จนสะอาดให้เรียบร้อย

ธิชาถูกเขายึดความอิสระไปอย่างสิ้นเชิง ให้เขาอาบน้ำล้างตัว เช็ดให้แห้ง สวมชุดนอนกระโปรง เป่าผมจนแห้ง

สุดท้ายเธอถูกเขาอุ้มขึ้นเตียง

เธอคอยสังเกตสีหน้าของผู้ชายอย่างระมัดระวัง ดูออกว่าเขา ยังคงโกรธอยู่

เธอหดตัวอยู่บนเตียง ผู้ชายนั่งหน้าทิ้งอยู่ตรงขอบเตียง ธิชาไม่รู้จะทำอะไรดี และก็ไม่กล้านอนลง
ทั้งสองต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้ออยู่ครู่หนึ่ง เธอกัดริมฝีปาก พูดหยั่งเชิงด้วยความลำบาก “คืนนี้ฉันไม่ไหวจริงๆ…. แค่ประโยคที่ธรรมดาคุ้นเคยเท่านั้น ธาวินกลับหันหน้ามาจ้อง

เธออย่างดุดันกะทันหัน ธิชาถูกเขาทำให้ตกใจ ริมฝีปากสั่นเท่ามองเขาอย่างทำตัวไม่

ถูก

เห็นผู้ชายเผยอริมฝีปาก พูดคำพูดที่ไร้ซึ่งไออุ่นออกมา

“นอกจากเปลี่ยนวิธีอยากนอนกับผู้ชาย ในใจเธอใส่เรื่องอื่น เข้าไปไม่ได้เหรอ?”

ธิชายังไม่ได้ตอบสนอง เขากลับลุกขึ้นฉับพลันเหวี่ยงประตู จากไป

ช่วงเช้าวันถัดไป ธิชาลงมากินข้าว

ธาวินออกไปแต่เช้าแล้ว เธอนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารคนเดียว ทั้งๆที่ คฤหาสน์ทั้งหลังเงียบสงบ แต่บรรยากาศกลับไม่ค่อยปกติ

ตอนที่ในใจเธอกำลังสงสัย ก็เห็นป้าวันที่ดูแลเธอเดินเข้ามา พูดอย่างระมัดระวัง

“คุณหนู เมื่อคืนเป็นวันเกิดของคุณชาย คุณหนูลืมไปแล้วใช่ ไหม?”

ธิชาหน้าซีดไปทันที
ใช่แล้ว เมื่อคืนเป็นวันเกิดของธาวินจริง

เธอถูกเชิญไปสอบปากคำที่สถานีตำรวจ แล้วถูกธาวินกดตัว ไว้บนรถทรมานจนแทบตาย

แทบจะเอาชีวิตเธอแล้ว จะไปจำได้ยังไงว่าเป็นวันเกิดของเขา แต่ว่า………ตั้งแต่ตามแม่เข้ามาอยู่ในตระกูลธนาภูวนัตถ์ตอน อายุแปดขวบ วันเกิดทุกปีของธาวิน ล้วนเป็นเธอที่ฉลองร่วมกับ

เขา

มิน่าเมื่อคืนเขาถึงได้อารมณ์แปรปรวนผิดปกติ ตอนที่เธอรู้สึกไม่สบายใจ กลับนึกถึงญาณินขึ้นมาฉับพลัน ตอนนี้เรื่องมันกลายเป็นแบบนี้แล้ว เธอยังโง่ไปคิดถึงอดีต

ธาวินเป็นผู้ชายที่มีคู่หมั้นแล้ว

เธอจําวันเกิดของเขาได้หรือไม่มันไม่สำคัญแม้แต่น้อยแหละ

ธิชาหัวเราะอย่างเสียดสีตัวเอง “ป้าจีน พี่วินใกล้จะแต่งงาน แล้ว วันเกิดของเขา ก็ต้องเป็นพี่สะใภ้ฉลองร่วมกับเขาถึงจะถูก หนูลืมไปแล้วจริงๆ แต่คิดว่า พี่วินไม่ติดใจหรอกค่ะ”

ป้าจันสีหน้าอึดอัด เห็นเธอวางตะเกียบลุกจากไป

อดไม่ได้ที่จะพูดอยู่ข้างหลังเธอ “คุณหนู คุณชายเขา ในใจก็ ยังห่วงใยคุณหนูอยู่…….

ห่วงใยเธอ?
ร่างกาย ชาเจ็บปวด เพราะว่าเป็นช่วงวันนั้นของเดือน แม้แต่ ทายาก็ไม่สะดวก

เกรงว่าป้าฉันคงไม่รู้ว่าคำพูดของเธอ ณ ตอนนี้ฟังแล้วมัน เสียดสีเป็นพิเศษขนาดไหน

ใช่ ธาวินเคยห่วงใยเธอจริง

แต่นั่นมันได้สิ้นสุดไปแล้วตั้งแต่หนึ่งปีที่แล้ว

ค่ำคืนที่ฝนตกเมื่อหนึ่งปีก่อนเป็นจุดเริ่มต้นแห่งฝันร้ายของเธอ

ความเจ็บปวดแบบนั้นสำหรับเด็กผู้หญิงอายุสิบแปดคนหนึ่ง เป็นการทรมานที่โหดร้ายที่สุด

“พี่วิน เจ็บมาก”

“พี่วิน เบาๆหน่อย………

เธอขอร้องเขาอย่างทำอะไรไม่ได้ ร้องไห้จนคอแหบแห้งไป

หมดแล้ว

ธาวินกลับหัวเราะอย่างเย็นชาและโหดร้าย

เขาเอามือปิดปากเธอไว้ พูดอย่างโหดร้ายทุกคำทุกประโยค

“ธิชา ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชีวิตที่ดีของเธอสิ้นสุดแล้ว หนี้สินที่ พวกเธอติดตระกูลธนาภูวนัตถ์ ก็รับผิดชอบให้หนี้ด้วยเธอละ กัน”