บทที่ 66 ฉันจะให้พงศ์พนาส่งเธอออกประเทศ

แต่ว่าปฏิกิริยาของธาวินได้อยู่นอกเหนือการคาดเดาของเธอ เขาขมวดคิ้วแน่น นิ้วที่ได้บีบคางของเธอก็ได้ไปจับแก้มของ

เธอลูบใบหน้าของเธอแบบไม่พูดอะไร

ธิชาเม้มปาก แล้วก็ได้ตบมือของเขาออก พูดอย่างเย็นชาว่า “ฉันไม่มีทางที่จะขอร้องให้พี่ช่วยฉัน ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด เป็นพี่ที่ ได้ผลักฉันไปตายเอง ให้ฉันรับกรรมแทนพี่ ถ้าเกิดฉันตาย ก็ได้ ตายเพราะน้ำมือของพี่ ทำไมฉันต้องไปขอร้องคนที่เป็นต้นเหตุ ของเรื่องแบบพี่?”

ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่มก็ยังไม่มีสีหน้าหงุดหงิด ผ่านไปสักพัก เขาก็ได้พูดออกมาสั้นๆ ว่า “เธอขอร้องฉัน ฉันก็ คิดหาวิธีช่วยเธอ

อยู่ๆ ธิชาก็ได้ทำตาโต ไม่รู้ว่าเพราะตะลึงหรือว่าโกรธ

มือสองข้างของเธอก็ได้วางอยู่ที่น่อง กำหมัดแน่น แล้วก็ส่าย หน้าอย่างแรง ได้พูดออกไปอย่างแน่วแน่ว่า “ฉันไม่ขอร้องพี่ ตายไปก็ดี ก็ให้ตระกูลมงคลวัชรกุล ใช้โอกาสนี้เอาคืนฉันให้ สาสม ไม่ต้องให้ฉันรอดกลับมา ตายไปแล้วก็ไม่ต้องมาเจอพี่ แล้ว ธาวิน ฉันนั้นอยากที่จะหลุดพ้นมันให้ได้โดยเร็วจริงๆ”
เธอพูดไปถึงท้ายๆ ก็ได้เริ่มสะอึก

จากนั้นเธอก็ได้โกรธตัวเองในใจอย่างอดไม่ได้

รังเกียจตัวเอง

ไม่ใช่เพราะว่าได้ตัดใจอย่างเด็ดขาดจากเขาไปแล้วเหรอ

เดิมทีธาวินก็เป็นแค่สัตว์เดรัจฉานที่ไม่มีความเป็นคนอยู่ เธอ ถึงได้ผิดหวังขนาดนี้ทำไม

บ้าไปแล้วเหรอ

ต่อหน้าผลประโยชน์มากมายนั้น ธาวินก็ได้ใช้เธอเป็นเหยื่อ แล้วส่งให้ตระกูลมงคลวัชรกุล

ไม่ได้ทำให้รู้สึกแปลกใจเลยแม้แต่นิด

ธิชาก็ได้กำหมัดแน่น ในความคิดนั้นเธอได้ใจเย็นมาก ไม่ ยอมแพ้แม้แต่นิด

แต่แล้วเธอกลับรู้สึกถึงมือที่ใหญ่ของธาวินได้มาจับใบหน้า เธออีกครั้ง

เขาขมวดคิ้ว นิ้วที่หนานั้นก็ได้จับไปมาตรงแก้มของเธอ แล้ว ก็ได้เช็ดคาบนํ้าตาของเธอไปทีละนิด

เขาที่ดูเหมือนว่าเยือกเย็น แต่ว่าในน้ำเสียงนั้นก็ได้มีความ รู้สึกที่อธิบายไม่ถูกซ่อนไว้อยู่
เขาได้เช็ดน้ำตา ให้เธอไป แล้วก็ได้ถามเธออย่างจริงจังไป “ไหนๆ ก็อยากที่จะหลุดพ้นแล้ว เธอร้องไห้ทำไม?”

แววตาของเขาก็ได้อึ้ง ก็ได้มองเขาอย่างทำตัวไม่ถูก

จากนั้นก็ได้รับถอยหลัง หลบมือของเขา

เธอเหมือนว่าไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังร้องไห้

ในตอนที่ไม่รู้ตัวนั้นน้ำตาก็ได้ไหลออกมาอย่างไม่ได้ควบคุม ปอดแหกจริงๆ ขายหน้าชะมัด

ตัวของเธอก็ได้ถอยหลัง หวังที่จะหลบเขา

แต่ว่าความเสียใจที่ไม่สามารถจะกดมันได้ก็ได้ถาโถมเข้ามา อีกครั้ง

สองมือของเธอก็ได้ปิดหน้า แทบที่อยากจะกดน้ำตาที่ได้ไหล

ออกมาอย่างไม่ฟังเธอกลับไปให้หมด

“ฉันร้องไห้ทำไม ฉันไม่ได้ร้องไห้สักหน่อย ฉันก็แค่รู้สึกว่าตัว เองนั้นน่าสงสารเกินไปแล้ว…อย่างน้อยฉันก็ได้รู้จักกันนายมา สิบเอ็ดปีแล้วนะ ธาวิน ก็ได้นานกว่าครึ่งชีวิตที่ฉัน………ฉันเป็น น้องสาวตามกฎหมายของนายเพียงคนเดียว ก็ได้เรียกนายว่าพี่ มาสิบเอ็ดปี…….ถึงขั้นที่ว่าฉันได้นอนกับนายมาแล้วหนึ่งปี!”

ธิซาคุกเข่าบนพื้นคอนกรีตเป็นเวลาหลายชั่วโมง ร่างกายได้ แข็งจนขยับแทบไม่ได้ ตอนที่ขยับนั้นก็พบว่าเขาของตัวเองได้ชา จนไม่เป็นเข่าของตัวเองแล้ว
เธอนั้นกลับไม่สนความเจ็บปวดของร่างกาย ใช้สองมือมาปิด ตาของตัวเองแน่น ก้มหน้าลง

“อย่างน้อยฉันก็ถูกนายเอามาแล้วหนึ่งปี หนึ่งปีนะ……..อให้ เป็นโสเภณีหรือนางบำเรอก็น่าจะถูกเอาจนเกิดความผูกพันแล้ว ไหม แต่ว่านายก็ได้ส่งฉันไปตายอย่างไม่รู้สึกอะไรเลย!”

ท่าทางที่เสียสติไปของธิชาขนาดตัวเธอเองก็รู้สึกไม่คุ้นเคย ต่อจากนี้ขนาดตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าพูดอะไรออกไป เธอรู้แค่ว่าตัวเองกำลังด่าเขา

แทบที่จะเทศัพท์ที่หยาบคายทั้งหมดในสมองออกมาสาปแช่ง

เขา

แต่ว่ายิ่งด่าแรงไปเท่าไหร่

เธอก็ยิ่งเกลียดตัวเองเท่านั้น……..

ทำไมถึงได้มีผู้หญิงที่โง่ขนาดนี้แบบเธอนะ เธอได้เยาะเย้ยญาณินว่าโง่ไร้เดียงสา แต่ว่าตัวเองก็ได้โง่กว่า ญาณินอีก!

เธอคิดว่าธาวินได้ทรมานเธอ ไม่ได้เป็นเพียงเพื่อที่จะเอาคืน ชานาฏ

เธอคิดว่าในใจของธาวินตัวเองยังมีความสำคัญอยู่บ้าง

ถ้าเกิดว่าได้เกลียดเธอมากๆ จริงๆ ทำไมเขาไม่ฆ่าเธอไปเลย ล่ะ หรือว่าส่งเธอออกไป ชาตินี้ไม่ต้องให้เธอกลับมาอีก ไม่ต้องกันอีกไม่กว่าเหรอ

แต่เขากลับได้ตั้งตัวเอง

ธิชาว่านี่เป็นเพราะว่าเขาทำใจเสียเธอไปไม่ได้

ความรู้สึกตลอดสิบปี จะบอกให้ลืมไปหมดแล้วลืม หมดได้ยังไง

แต่เธออยู่หนึ่งปี เป็นนางบำเรอมีราคาให้ตามใจหนึ่งปี

มาถึงตรงแล้วกลับว่าตัวเอง

ธาวินไม่สงสารอะไรแต่น้อย ไม่อย่างนั้นทำไมถึง ได้ห้ามแบบนี้

เขาก็แค่อยากเธอ ชอบเห็นขนาดความรู้สึกแบบพี่น้องทั่วไปก็มีให้ว่ารักเธอตอนนี้เธอธาวิน

รอให้เธอร้องไห้จนหายใจไม่ออกแล้วนั้น เขาได้เข้ากอดเธอเข้าไว้อ้อมกอด
ฝ่ามือที่ใหญ่ก็ได้ตบหลังของเธอให้เธอหายใจสะดวก ธิชาก็ได้ร้องไห้จนหมดแรง อยากที่ผลักเขาออกแต่ก็ไม่มีแรง

เขาก็กอดเธอไว้ในอ้อมกอดแน่น

น้ำเสียงก็ได้นิ่งเรียบเหมือนเดิม

“ค่าเสร็จหรือยัง?

คน ในอ้อมกอดนั้นตัวได้อ่อนไปหมด ซึ่งอยู่ในอ้อมกอดของ เขาไม่พูดอะไร

ธาวินก็ได้นวดท้ายทอยเธอสักพัก

“ด่าเสร็จแล้วก็ใจเย็น แล้วฟังที่ฉันพูด

“พรุ่งนี้ฉันจะให้พงศ์พนาส่งเธอไปต่างประเทศ อยากจะไป ประเทศไหนก็เลือกเอง ออกไปแล้วก็มีแม่บ้านแล้วก็บอดี้การ์ด ทำหน้าที่ดูแลเธอเหมือนเดิม อยากจะเรียนโรงเรียนอะไรค่อย เลือกอีกทีก็ได้ เธอโตแล้ว รู้จักเรียนรู้ที่จะดูแลตัวเอง ออกไปแล้ว ก็ใช้ชีวิตดีๆ ต้องการอะไรก็โทรหาฉันได้ตลอด ตอนที่ติดต่อฉัน ไม่ได้ก็ติดต่อพงศ์พนา

ธิชาได้ยินแบบนั้น สมองก็เหมือนได้หยุดทำงาน เลือดใน ร่างกายได้หยุด ไม่ขยับต่อ

ชายหนุ่มก็ยังใช้น้ำเสียงที่นั่งเรียบสั่งเสียเธอเหมือนเดิม แต่ ว่าประโยคต่อมาทั้งหมดสมองของเธอก็ได้หยุดรับไปแล้ว ฟังไม่ ชัดเลยแม้แต่คําเดียว
รอให้เธอนั้นบังคับให้ตัวเองตั้งสติให้ได้

เธอก็ได้ผลักธาวินออกจากอ้อมกอด มองเขาอย่างไม่อยากจะ เชื่อ

ที่แท้ตอนที่เขาจะมาเก็บหลักฐานโยนความผิดให้เธอนั้น ก็ได้ คิดทางหนีให้เธอแล้ว?

ส่งเธอออกประเทศ ส่งไปที่ที่ตระกูลมงคลวัชรกุลไม่มีทางที่จะ หาเจอ นี่ก็เป็นแผนที่เขาได้คิดให้เธอเหรอ?

ธิชาได้สับสนจนไม่มีกะจิตกะใจไปด่าเขา

เธอได้จ้องมองเขาอยู่นาน ในที่สุดก็ได้ถามอย่างอึ้งๆ “พี่จะส่ง ฉันออกประเทศ?” ใบหน้าของธาวินได้นิ่งเรียบ ก็ยังมีสีหน้าที่ไม่มีความรู้สึกอะไร

ทำให้ธิชาที่มองอยู่นั้นอยากที่จะฉีกหน้าของเขาเป็นชิ้นๆ

เขาได้เม้มปาก ก็ได้พูดสั้นๆ ว่า “นี่เป็นทางเดียวที่ช่วยเธอได้ ส่งเธอไปต่างประเทศ รอให้ฉันจัดการตระกูลมงคลวัชรกุล ค่อย ไปรับเธอกลับมา”

ธิชาก็ได้สูดหายใจเข้าลึกๆ ก็ได้พยายามกดความโมโหที่ แทบจะถ่มน้ำลายใส่บนหน้าเขา

“งั้นฉันต้องไปกี่ปี สามห้าปี สิบปี ยี่สิบปี?! เบื้องหลังของ ตระกูลมงคลวัชรกุลในเมือง มันลึกมาก เป็นตระกูลหมื่นล้านชื่อ ดัง พี่ต้องรอให้ตระกูลมงคลวัชรกุลฉิบหายแล้วจริงๆ ถึงได้รับ ฉันกลับมาเหรอ? ฉันจะอยู่รอดรออยู่ถึงตอนนั้น?”
ธาวินก็ได้มีใบหน้าหมดความอดทนเล็กน้อย

เขาก็ได้นวดหว่างคิ้ว อาจเป็นเพราะว่าถูกเธอโวยวายจน รําคาญแล้วจริงๆ

ก็ได้พูดไปงั้นๆ ว่า “ไม่นานขนาดนั้น น้อยที่สุดครึ่งปี อย่าง มากก็สองสามปี