บทที่ 65 พี่ ฉันสามารถที่จะรอดกลับมาได้ไหม

ผ่านไปสักพัก ในห้องคุมขังที่หนาวเย็นก็เหลือแค่สองพี่น้อง

ตั้งแต่ต้นธิชาไม่ได้ขยับเลยสักนิด ก็ได้คุกเข่าอยู่ตรงนั้น ก็ยัง มีสายตาแบบเดิม เหมือนกับเป็นความดื้อรั้นอย่างหนึ่ง

คนที่ไม่เกี่ยวข้องก็ได้ถอยลงไปแล้ว ธาวินก็ได้ก้าวไปข้างหน้า กี่ก้าว จับแขนของเธออยากที่จะประคองเธอขึ้นมา

ธิชากลับดิ้นรนปฏิเสธ ไม่ยอมให้เขาประคอง

เธอคุกเข่าอยู่บนพื้นไม่ขยับ ก็เหมือนกับรูปปั้นคนอย่างนั้น ธาวินไม่สามารถที่จะประคองเธอลุกขึ้นได้ ก็ได้ขมวดคิ้วแล้วก็ นั่งยองๆ ตรงหน้าเธอ

ในที่สุดธิชาก็ได้หันหน้ามามองเขาตรงๆ ก็ได้พูดออกไปเสียง เบาแต่ก็เป็นการประชุดออกไปว่า “พี่น่าจะรู้ว่าฉันไม่ได้ผลักเธอ ถ้าเกิดฉันอยากที่จะทำร้ายเธอ ก็ไม่จำเป็นที่จะให้เธอนั้นอยู่ตรง หน้าฉันอย่างดูดีมีสุขว่าหลายเดือนแบบนี้”

ใบหน้าที่เย็นชาของธาวินทำให้มองความรู้สึกไม่ออก เธอเคยคิดว่าตัวเองนั้นรู้ใจธาวินดีที่สุด

ยังไงซะเธอกับเขาได้ใกล้ชิดกันขนาดนี้ บนโลกนี้ไม่มีใครแล้ว ที่สามารถที่จะสนิทกับธาวินอย่างไม่มีช่องว่างเหมือนเธอแล้ว แต่ว่าพอเธอยิ่งโตขึ้น ก็ยิ่งพบว่าหลายๆ ครั้งเธอมองเขาไม่กระจ่าง

ก็เหมือนเวลานี้

ธาวินก็ได้ยื่นมือไปจับคางของเธอ “เรื่องมันมาถึงตรงนี้แล้ว ความจริงมันไม่ได้สำคัญ ตระกูลมงคลวัชรกุลคิดว่าการเป็นอยู่ ของเธอเป็นอันตรายต่อจุดยืนของญาณิน พวกเขาอยากกำจัด เธอ”

เธอก็ได้กระตุกมุมปากยิ้ม “เห็นทีพี่ก็ไม่ได้หน้ามืดตามัว สำหรับพี่แล้วความจริงไม่สำคัญ ลูกจะเป็นหรือตายกับพี่มันก็ไม่ สำคัญ ที่พี่ให้ความสำคัญมันก็คือผลประโยชน์ที่ตระกูลมงคล วัชรกุลพามาให้พี่ ก็แค่นั้น

ธาวินเม้มปาก ไม่ได้เถียง

ธิชาก็ไม่รู้ว่าตัวเองไม่พอใจหรือว่าโชว์โง่กันแน่

เธอก็ได้มองหน้าของธาวิน ก็ได้พูดไปทีละคำว่า “ฉันก็เป็นแค่ เหยื่อในผลประโยชน์ของพวกพี่ ก่อนที่จะส่งตัวฉันให้ตระกูล มงคลวัชรกุลนั้น ฉันขออะไรเป็นครั้งสุดท้ายจะได้ไหม?”

ธาวินที่ได้จ้องมองใบหน้าเธออย่างลึกซึ้ง

ปฏิกิริยาของธิชาอยู่เหนือความคาดหมายของเขา

เดิมเขาคิดว่าเธอจะโวยวาย

เธอโง่ขนาดนี้ ต้องไม่พอใจที่คนอื่นมาใส่ร้ายเธอแบบนี้แน่ เรื่องที่ไม่ได้ทำต่อให้ฆ่าเธอเธอก็ไม่มีทางยอมรับ
แต่ว่าเหมือนว่าเธอได้เปลี่ยนไป

เปลี่ยนไปจนไม่เหมือนกับเด็กน้อยที่ไร้เดียงสา ในตอนนั้น

เหมือนว่าเธอได้มองจุดจบของตัวเองเห็นแล้ว จึงแสดงออก อย่างสงบอย่างไม่เคยมีมาก่อน

เขาก็ได้ถามอย่างใจเย็น “ขอร้องอะไร

“ญาณินได้วางแผนที่ไร้จุดบกพร่องแบบนี้ให้ฉันมาติดกับเอง เธอทำสำเร็จแล้ว ทำให้ฉันนั้นแบกความผิดที่ไม่อาจจะล้างไปได้ แต่ว่าแต่ราคาคือครรภ์สี่เดือนของเธอ เด็กคนนั้นเป็นความหวัง ที่มัดพี่กับเธอไว้แน่น ฉันสงสัยว่าเธอทำไมถึงได้ตัดสินใจสละ ชีวิตลูกของเธอ เพื่อที่จะให้ฉันตายแบบนี้?”

สีหน้าของธาวินเฉยชา ก็เหมือนว่ากำลังได้บรรยายเรื่องที่เล็ก น้อยที่ไม่เกี่ยวกับเขา “ฉันได้บอกกับเธอไปนานแล้ว ลูกของ ญาณินไม่มีทางคลอดออกมาได้ เธอลืมแล้วเหรอ?”

ธิชาขมวดคิ้ว

ได้ยินเขาอธิบายอย่างไม่มีอะไร “สองวันก่อนญาณินได้ไป ตรวจครรภ์ ผลตรวจออกมาว่าแม่กับลูกในครรภ์นั้นได้เกิดการ ต่อต้านกัน คุณหมอได้แนะนำให้เธอผ่าแท้ง ไม่อย่างนั้นเรื่องแท้ง เป็นเรื่องที่แน่นอนอยู่แล้ว”

เธอก็ได้มองธาวินตาโต “ก่อนหน้านี้เธอก็ได้ไปตรวจครรภ์ หลายครั้ง ผลก็ออกมาว่าดีอยู่นี่คะ ผลตรวจคราวนี้พี่เป็นคน วางแผน?”
เขาก็ได้เม้มปาก สายตาก็ได้เฉยชา “ฉันเปล่า”

ธิชาก็ได้มีสีหน้าที่ไม่เชื่อ เธอก็ได้คิดอยู่นาน จากมุมของธาวิน จากไลฟ์สไตล์ของเขา แล้วก็จากสิ่งที่เขาได้พูดประโยคนั้นกับ เธอเมื่อหลายเดือนก่อน

“ลูกของญาณินไม่มีทางคลอดออกมาได้

เธอก็ได้คิดอยู่นานถึงได้มีความคิดบางอย่าง ก็ได้เปิดปาก ถามลองเชิงว่า “พี่ได้วางแผนไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ไม่แน่อาจเป็น ตอนที่เธอตรวจว่าตั้งท้องก็ได้เริ่มลงมือแล้ว……..วางยาในอาหาร และเครื่องดื่มของเธอ ยาเป็นยาที่ออกฤทธิ์ช้า ทำไปทีละขั้น ให้ เธอและก็หมอนั้นจับไม่ได้ รอตอนที่ตรวจพบนั้นก็ได้ท้องสี่เดือน แล้ว ก็ได้สายไปแล้ว

ตอนที่ธิชาพูดสิ่งที่ตัวเองเดาออกไปก็ได้สังเกตดูสีหน้าของธา วินตลอด ไม่ได้พลาดสีหน้าของเขาแม้แต่นิด

เขาไม่ได้มีสีหน้าที่เยาะเย้ยออกมา

ก็หมายความว่า ที่เธอเดานั้นถูกเกือบทั้งหมด

ไม่กี่วันก่อนญาณินก็ได้ตรวจเจอความผิดปกติ รู้ว่าไม่ว่ายังไง ก็ต้องแท้ง ก็เลยถือโอกาสที่ดีแบบนี้มาลงมือกับเธอ

ตอนนี้ลูกไม่มีแล้ว ความผิดก็ได้โยนมาให้เธอแล้ว เธอก็ได้เป็นศัตรูของตระกูลธนาภูวนัตถ์กับตระกูลมงคลวัชร กุล
ธาวินไม่มีทางที่จะค้นผลตรวจออกมาเพื่อที่จะช่วยเธอ

จากอำนาจของตระกูลมงคลวัชรกุล พอสงสัย ก็จะใช้เส้นสาย

ทางการแพทย์ทั้งหมด สุดท้ายไม่มากก็น้อยก็จะสืบได้ว่าเพราะ

อะไรถึงได้เกิดปัญหากับลูกในท้อง ธาวินไม่มีทางที่จะเสี่ยงอันตรายเพื่อเธอ เพราะงั้นก็ได้ยอมรับ ค่าให้การของคนใช้ไป ก็ได้ตัดสินโทษที่ญาณินใส่ร้ายเธอให้

เป็นจริง

พอได้คิดเหตุผลทั้งหมดได้ ธิชาก็ได้หัวเราะออกมา เธอก็ได้มองใบหน้าที่นั่งเรียบของธาวิน ค่อยๆ ถามไปว่า “ฉัน ถูกส่งให้ตระกูลมงคลวัชรกุลด้วยมือของพี่แล้ว ยังมีโอกาสรอด กลับมาไหม?”

ธาวินไม่ได้มองเธอ “ตระกูลมงคลวัชรกุลทำธุรกิจที่สุจริต ต่อ ให้ทำศาลเตี้ยเอง ก็ไม่มีทางที่จะทำให้ใหญ่โต คนที่ทำธุรกิจที่ จริงจังชอบใช้เงินแก้ไขปัญหา ถ้าจัดการไม่ได้จริงๆ ถึงจะลงมือ แต่ต่อให้ลงมือก็ไม่มีทางฆ่าคน เพราะว่าคนตายมันพาความ ซวยมาให้

เธอมองหน้าของธาวิน ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้นั้นเย็นชาได้ ความรู้สึก

เขาไม่ได้เป็นคนที่โหดร้ายอะไรแบบนั้นแล้ว แต่เขานั้นไม่มีความเป็นคนอยู่ตั้งนานแล้ว

ธิชาไม่รู้ว่าตระกูลมงคลวัชรกุลสามารถที่จะทำผลประโยชน์ให้เขาได้มากขนาดไหน

แต่ว่าเห็นได้ชัดว่า ความมากของผลประโยชน์นั้น ก็เพียงพอที่ จะให้เขานั้นเสียสละน้องสาวของตัวเองไป

เธอก็ได้หัวเราะ ก็ได้พูดออกไปด้วยน้ำเสียงสบายว่า “ไม่เอา ชีวิตฉัน ก็น่าจะทรมานฉันจะเกือบตาย? ญาณินโง่ขนาดนั้น เธอ คิดว่าคนที่เธอรักนั้นเป็นสุภาพบุรุษที่หล่อเหลา คิดว่าฉันที่เป็น นังจิ้งจอกได้ทำลายการแต่งงานที่เต็มไปด้วยความสุขของเธอ เธอคิดว่าขอแค่ฉันจากไป เธอก็สามารถที่จะใช้ชีวิตกับพี่ดีๆ ได้……พี่ว่า ญาณินจะทรมานฉันแบบไหน?

ธาวินก็ได้ทนกับนิสัยแปลกของเธอไม่ไหว

เขาก็ได้ขมวดคิ้ว ในที่สุดก็ได้มีสีหน้าที่ไม่มีความอดทนออก มา

นิ้วยาวก็ได้บีบคางของเธอ สายตาเขาก็ได้เต็มไปด้วยความ เยือกเย็น เม้มปากพูด “ตระกูลมงคลวัชรกุลยอมรอแค่ยี่สิบสี่ ชั่วโมง ภายในยี่สิบสี่ชั่วโมงนี้เธอยังอยู่ในมือฉัน ฉันยังไม่ส่งตัว เธอไป ธิชา ฉันก็ได้อยู่ต่อหน้าเธอ ทำไมไปขอร้องฉัน พูดอะไร แปลกๆ ไร้สาระพวกนั้นออกมาให้เสียเวลาทำไม ทำไมเธอไม่ ขอร้องให้ฉันช่วยเธอ”

“ช่วยฉัน?” คางของสาวน้อยก็ได้ถูกบีบจนเจ็บ เธอก็ยังยิ้มเหมือนเดิม ภายใต้ใบหน้าที่ซีด รอยยิ้มก็ยังมี ความงดงานที่อ่อนแอ
“พี่อยากให้ฉันร้องไห้ขอร้องไม่ให้พี่ส่งฉันไปให้ตระกูลมงคล วัชรกุลเหรอ? พี่จะไม่รักษาสัญญาที่ให้กับพวกตระกูลมงคลวัชร กุลเพื่อฉันเหรอ? ฉันทำไมต้องโง่จนไปขอร้องกับสิ่งที่ไม่เป็นผล ในสายตาของพี่ ฉันกับณิชานาฏติดข้างพวกพี่พวกแซธนาภูว นัตถ์ ชาตินี้ให้คืนก็คืนไม่หมด ตอนนี้ก็ได้มีโอกาสที่ฉันมาแบก รับโทษมาชดใช้ให้พี่ พี่น่าจะดีใจมากใช่ไหม ฉันขอร้องพี่ทำไม มีประโยชน์เหรอ?”

ธิชาคิดว่าตัวเองได้พูดออกไปอยากชิค

คำพูดที่ตรงไปตรงมาแบบนี้ก็ได้แทงไปที่ใจของธาวินทุกคำ ก็ได้ผ่าจิตใจที่อำมหิตของเขาออกอย่างชัดเจน

เขาน่าจะหงุดหงิดมากแล้วใช่ไหม