บทที่ 63 คุณชายธาวินอยากจะปกป้องนั่งแพศยานี่เหรอ

มือขวาของธิชาได้ค้างกลางอากาศ ก็ได้มีท่าทางที่จะเอื้อมมือ

ไปคว้าญาณินไว้

สายตาของเธอก็ได้มองไปที่หน้าที่เคร่งเครียดของธาวิน นิ้ว ก็ได้สั่นอย่างไม่รู้ตัว ก็ได้ค่อยๆ เก็บมือไป

ญาณินที่ท้องได้ออกเลือด คนใช้ของตระกูลธนาภูวนัตถ์ได้พา กันตกใจไปหมด มีบางคนก็ได้ไปถามไถ่อาการ บางคนก็ได้รีบ ไปบอกกับหมอประจำบ้าน แล้วก็ได้มีคนรีบโทรเรียกรถโรง พยาบาล

ก็ได้เกิดเรื่องใหญ่แล้ว ทุกคนก็ได้โวยวายไปหมด

เลือดบนร่างกายของธิชาก็ได้หยุดนิ่ง เธอได้มองญาณินที่นอน อยู่บนกองเลือด ในใจได้วุ่นวายมากๆ

เธออยากจะไปมองสีหน้าของธาวิน แต่กลับไม่มีความกล้า รอ ตอนเธอรวบรวมความกล้าได้แล้วก็เงยหน้ามองธานนั้น…….

ภาพที่ได้เห็นกลับเป็นธาวินที่ได้อุ้มญาณินขึ้นมาแล้ว

จากมุมของธิชามองไป ก็เห็นแค่ใบหน้าด้านข้างของธาวิน มองสีหน้าของเขาไม่ชัดเจน ยิ่งเดาอารมณ์ของเขาไม่ออก

ญาณินก็ได้ทำตาโต ใบหน้าก็ได้เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง เธอก็ได้เปิดปากร้องไห้ออกมาอย่างหนัก “วิน ลูกของพวกเรา
เสียงของเธอฟังแล้วดูเสียใจเอามากๆ เหมือนแม่อายุน้อยคน หนึ่งที่ได้กลัวเสียลูกไป…… ธาวินก็ได้กอดเธอไว้ในอ้อมกอด แล้วก็ได้รีบเดินไปทางประตู

ใหญ่

เสียงของเขาทุ่ม อ่อนโยน แล้วก็ได้มีความกังวลเล็กน้อย “ไม่กลัว ณิน ผมอยู่นี่ ไม่ต้องกลัว ต้องไม่เป็นไรแน่ ญาณินรู้ดีว่าเลือดสดที่ได้ไหลออกมาจากตัวเองนั้น

หมายความว่าอะไร

ถึงแม้ว่าแผนการได้เดินไปอย่างราบรื่น

แต่ว่าเสียลูกคนนี้ไปก็เหมือนกับมีดได้บาดเอาก้อนเนื้อในใจ ของเธอไป

ความเศร้าโศกและความขุ่นเคืองไม่ได้เป็นไปตามแผนอีกต่อ ไป ทั้งหมดเธอได้แสดงออกมาตามสัญชาตญาณ………

ความว่าสับสน เธอเหมือนรู้สึกได้ว่าการได้สูญเสียลูกคนนี้ไป ก็ได้เป็นการสร้างระยะห่างของเธอกับธาวินแบบมองไม่เห็น

ญาณินก็ได้ร้องไห้ไม่หยุด “ธิชาทำไมเธอถึงได้กลายเป็นแบบ นี้ เธอทำไมถึงได้โหดร้ายแบบนี้ ลูกของฉัน ทำไมเธอถึงไม่ ปล่อยลูกของฉัน……..

ตามด้วยเสียงร้องไห้ของญาณิน พวกเขาก็ได้ขึ้นรถ แล้วก็ได้ออกไปจากคฤหาสน์ตระกูลธนาภูวนัตถ์

ธิชาก็ได้มองไปยังทางพวกเขาที่ได้จากไปอย่างอึ้งๆ ในหัว

ไม่รู้ว่าควรคิดอะไรดี รอให้เธอตั้งสติได้นั้น สุดท้ายก็อดไม่ได้แล้วก็ขับรถไปโรง

พยาบาล

ถึงแม้ว่าการกระทำทั้งหมดของญาณินมันไม่ปกติ แต่ว่าเรื่องที่ เกิดขึ้นนั้นมันเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง ต่อให้ธิชาฝันก็ไม่มีทางที่จะฝัน ว่าตัวเองนั้นจะมองญาณินแท้งต่อหน้าตัวเองแบบนี้

ญาณินที่ได้มีสายตาที่หมดทางรอดตอนจมบนกองเลือด เธอ ก็ได้นึกถึงตัวเองในอดีตอย่างอดไม่ได้

เธอก็เคยที่จะรับรู้ความรู้สึกที่เสียลูกไปมาก่อน

นั่นเป็นชีวิตน้อยๆ คนหนึ่ง ก็ได้ถูกแย่งออกมาจากตัวของตน ไปแบบนั้น

ความเจ็บนั้นมากมายเกินไป ไม่ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน ก็ ยากที่จะลืมไปได้

ธิชาก็ได้นึกย้อนรายละเอียดเรื่องที่เกิดขึ้นตลอดทาง

ญาณินหาเรื่องเธอ พยายามยั่วโมโหเธอ เหมือนว่าพยายามที่

จะทะเลาะกับเธอ

สุดท้ายก็ได้ดิ้นจนหลุดจากมือของตัวเอง ตกบันไดไป…… ธิชาไม่สามารถที่จะตัดสินใจได้ว่าเธอตกจากบันไดเพราะอุบัติเหตุ หรือว่าจงใจ

ทั้งหมดนั้นก็เหมือนว่าได้วางแผนมาได้อย่างเหมาะเจาะ เหมือนเอากระทงความผิดทั้งหมดโยนมาให้เธอ

แต่ว่าญาณินเป็นคนที่มีจิตใจที่โหดเหี้ยมขนาดนั้นเลยเหรอ? เพื่อที่จะใส่ร้ายเธอ ก็ไม่สนที่จะเสียสละเลือดเนื้อของตัวเองไป?

ธิชาไม่สามารถที่จะได้ผลสรุปจากการคาดเดาของตัวเอง

เธอรีบไปถึงโรงพยาบาล ก็ได้รับการบอกว่าญาณินได้แท้ง แล้วอย่างไม่แปลกใจ

เพราะว่าร่างกายได้รับผลกระทบที่รุนแรงจากการตกลงมา จากบันได ทําให้แท้งไป

เธอที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องผ่าตัดได้ยินเสียงที่ได้ร้องไห้ออกมาจาก

เจ็บปวดของญาณิน

ธิชายืนอยู่ข้างประตู ก็ได้ยินผู้หญิงข้างในห้องผ่าตัดที่ได้พูด ออกมาอย่างโกรธแค้นทีละคำว่า “ธิชาเป็นคนผลักฉันลงมาจาก บันได ชามองฉันไม่เข้าตา ขนาดลูกน้อยที่ไม่ได้ทำอะไรผิดของ ฉันก็ลงมือฆ่า ธาวิน……..ลูกของพวกเราตายแล้ว เขานั้นถูกน้อง สาวที่นายรักนักหนาฆ่าตาย!!

ในห้องผ่าตัดนอกจากเสียงที่ร้องอย่างเจ็บปวดของผู้หญิง ก็ได้เงียบไปหมด
ธิชายืนอยู่หน้าห้องประตูรอการตอบของธาวิน

แต่เธอไม่ได้ยินการตอบของธาวิน แต่เป็นพวกญาติตระกูล มงคลวัชรกุลที่ได้พูดออกมาอย่างโมโห

ตาของคุณนายญาณินก็ได้แดง เธอร้องไห้แล้วก็พุ่งเข้าไป หาธิชา กระชากผมเธออย่างแรง ก็ได้ลากธิชาออกจากห้อง

ผ่าตัดราวกับคนบ้า

“ธาวิน คนร้ายที่ทำให้ลูกสาวของฉันแท้ง แล้วก็ทำให้นายเสีย ลูกคนแรกไปอยู่นี่แล้ว! นายจำเป็นต้องให้การอธิบายกับลูกสาว ฉัน แล้วก็ตระกูลมงคลวัชรกุลของเรา!”

ความโกรธแค้นก็ได้เต็มห้องผ่าตัด

คงเป็นเพราะบทเรียนที่เคยได้รับ พ่อของญาณินก็ได้ลาก ภรรยาของตัวเองไว้ หมายที่จะหยุดความบ้าคลั่งของเธอ

แต่ว่าคุณนายญาณินก็ได้เสียการควบคุมอย่างเห็นได้ชัด ที่ ตระกูลมงคลวัชรกุลเสียไม่ได้เป็นแค่หลานที่ยังไม่ได้เกิดมา เท่านั้น แต่ก็ยังเป็นว่าที่คุณหญิงตระกูลธนาภูวนัตถ์ในอนาคต

ตำแหน่งนี้หมายถึงความร่ำรวยแล้วก็อำนาจที่นับไม่ถ้วน สลายไปในคราวเดียว สูญสิ้นไปหมด

ญาณินยังไม่ได้เปิดปาก ก็ได้ยินเสียงที่ชัดของธาวินพูดว่า “เรื่องยังไม่ได้ตรวจสอบชัดเจน ก็ขอให้คุณแม่สะใภ้ใจเย็น หน่อย ณินร่างกายอ่อนแอ ต้องการการพักผ่อนเงียบๆ

ถึงแม้ว่าคุณนายญาณินได้ถูกคนลากไว้ ก็ได้สร้างระยะห่างกับธิชาพอสมควร แต่ว่าสายตาที่น่ากลัวของเธอนั้นก็แทบที่จะ ฉีก ชาไปชิ้นๆ

“ตรวจสอบให้ชัดเจน? มีตาหลายดวงของตระกูลธนาภูวนัตถ์ มองอยู่ แต่ละคนก็ได้มองเห็นนั่งแพศยาคนนี้ผลักลูกสาวของฉัน ตกบันไดเอง ยังมีอะไรที่ตรวจสอบไม่ชัดเจนอีก หรือว่านัง แพศยาคนนี้ที่ทำความผิดขนาดนี้แล้ว คุณชายธาวินยังจะ ปกป้องเธออีกเหรอ?”

สีหน้าที่จริงจังเยือกเย็นของธาวินมองไม่ออกถึงความรู้สึกเลย “ผมต้องไปตรวจสอบ ไม่ว่าใครเป็นคนทำก็ไม่ให้อภัย

โวยวายหนักขนาดนี้ คนที่มามุงดูก็เยอะขึ้น

มีแม่ของตัวเองได้ทำหน้าที่ตะโกนโหวกเหวก ญาณินก็ได้เริ่ม กลับไปทําหน้าที่ของตัวเอง

เป็นผู้หญิงที่เสียลูกของตัวเองไปที่มีท่าทางอ่อนแอน่า

สงสาร…….

ตาของเธอได้มีน้ำตาคลอ จ้องมองธิชาเขม็ง ก็ได้ถามด้วยน้ำ เสียเจ็บปวดว่า “ทำไม? ธิชา เธอ……ฉันได้คิดว่าเธอเป็นเพื่อนที่ ดีของฉันตลอด สิบปีแล้ว พวกเรารู้จักกันมาสิบปีแล้ว เธอแย่ง ของของฉันไป ฉันสามารถอดทนได้ แต่ว่า ทำไมเธอต้องทำร้าย ลูกของฉัน เขาพึ่งสี่เดือน………..กลับแย่ง โอกาสที่เขาจะมาเกิด ในโลกนี้ไป…….…..

ธิชามองท่าทางที่เจ็บปวดของเธอ อยู่ๆ ก็ได้ขยับมุมปาก รอบ เย็นแข็งกระด้างมากๆ
“ญาณิน คนใช้ของตระกูลธนาภูวนัตถ์ก็ได้มีตามีหู เป็นเธอที่ ได้จงใจหาเรื่องฉัน ฉันอยากที่จะหลบเธอแล้วก็รีบออกไปจาก บ้านหลายครั้งแล้ว เธอขวางฉัน ไม่ให้ฉันไป สุดท้ายก็เป็นเธอที่ สะบัดแขนของฉัน แล้วก็ตกบันได ฉันได้ผลักเธอไปจริงหรือเปล่า นั้น เธอน่าจะรู้ตัวเองดี

ญาณินก็ได้มองเธออย่างตกใจ แล้วก็ได้ใช้สายตาที่ไร้หาช่วย มองไปทางธาวินกับพ่อแม่ของตัวเอง

“เธอ ธิชาเธอทำไมถึงได้แต่งเรื่องแบบนี้ขึ้นมาต่อหน้าทุกคน แบบนี้? หรือว่าฉันตกบันไดเองหรือไง? ฉันเพื่อที่จะใส่ร้ายเธอ ถึงขั้นที่จะยอมเสียเลือดเนื้อเชื้อไขของตัวเอง?!”

คุณนายญาณินก็ได้โมโห ดิ้นหลุดออกจากคนข้างหลัง ยกมือ แล้วก็ตบไปที่หน้าของธิชาอย่างแรง

ในปากก็ได้ด่าว่า “เธอไอ้นั่งจิ้งจอกไร้น้ำใจ! ยัยชอบโกหก!ก็ได้แรดเหมือนแม่ของเธอ!”