บทที่ 32 ตรวจด้วยมือตัวเอง

คำพูดของดนัยกฤตยังไม่จบ ธิชาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่ามือ ของธาวินที่กอดไหลเธอนั้นเกร็งขึ้นเล็กน้อย

เธอเงยหน้าขึ้นสูงมองไปทางธาวิน เห็นเพียงเค้าโครงใบหน้า ของเขาเกร็งแน่นอย่างขีดสุด คอที่ซ่อนอยู่ในปลอกคอเสื้อ เหมือนเส้นเลือดเกร็งขึ้นมาหลายเส้น

ธิชาหัวใจเต้นอย่างรุนแรง ยื่นมือกอดเอวของเขา น้ำเสียงทั้ง

ทั้งนุ่ม “พวกเรากลับบ้าน

แขนเรียวเล็กของหญิงสาวเหมือนพยายามห้ามปรามไม่ให้ เขาหันกลับไปทำเรื่องที่ไม่สามารถแก้ไขได้

ธาวินลดสายตาลง มองดูหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความ

ขอร้อง

สุดท้ายไม่ได้พูดอะไรสักคำ กอดไหลเธอไว้แน่นเดินไปข้าง นอกต่อ

ก่อนขึ้นรถ ธิชาถูกเขาดึงผ้าห่มบางทิ้ง กดไหล่ของเธอดันเธอ เข้าไปในรถเบนท์ลี่ย์สีดำที่คุ้นเคย คนขับรถได้รับคำสั่งก็รีบคับ รถออกไปทันที

เธอก็ดูออกถึงความเร่งรีบในนั้น ในใจเข้าใจว่าธาวินคงไม่อยากสอบถามเธอที่ประตูสโมสรของดนัยกฤต

พอที่จะเตรียมใจไว้แล้ว ตอนที่ ซาถูกเขาบีบคอไว้ในฝ่ามือยัง คงเหงื่อไหลตลอด

แววตาของธาวินเกินขอบเขตความโกรธเคืองปกติไปแล้ว ความจริงถึงแม้เขาจะไม่ฟังคำแก้ตัวของเธอแม้แต่คำเดียว ยัง เธอโดยตรงเลย เธอก็ไม่รู้สึกแปลกใจ

ส่วนความหวาดกลัวในเบื้องลึกของหัวใจเธอมันไม่ใช่ความ

ตาย

ธาวินมีวิธีลงโทษร้อยพันวิธีที่ทำให้เธออยู่ก็ไม่เป็นตายไม่ได้ นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เธอเหงื่อไหลไม่หยุดที่แท้จริง “เธอกับเขา……..แล้ว?”

ธิชา คอขาดออกซิเจน อดกลั้นจนหน้าแดง ตัวสั่นไปทั้งร่าง

และไม่กล้าขัดขืนเลย

เธอรีบบีบคําพูดออกมาจากลำคอด้วยความลำบาก “เปล่า”

ธาวินเหล่มองสภาพเสื้อผ้าขาดลุ่ยที่น่าอนาถของเธอ ความ โค้งของมุมปากเย็นชาโหดเหี้ยมจนเธอยากที่จะบรรยายแล้ว

“เปล่าเหรอ แล้วเธอจะอธิบายยังไงว่าตัวเองเสื้อผ้ายุ่งเหยิง หลบอยู่ในห้องกับเขา ชายหนึ่งหญิงหนึ่งปิดประตูแล้วไม่ขึ้น เตียง หรือว่าพวกเธอปิดประตูคุยความในใจกัน?”

ธิชาอ้าปาก แต่ยากที่จะพูดออกเสียงแล้ว
ถึงแม้ว่าชาวินยังไม่ถึงขั้นบีบคอเธอตาย แต่ว่าเธอใกล้จะสลบ เพราะขาดออกซิเจนแล้ว

ในใจเธอรู้ดีว่าวันนี้ตนัยกฤตทำเรื่องอะไรกับเธอ ถึงแม้จะไม่ ได้ล้ำเส้นสำคัญที่สุดระหว่างชายหญิงนั้น แต่ก็เกินขอบเขตที่เธอ เองจะทนรับได้ไปไกลมากแล้ว

แต่ถ้าหากให้ธาวินรู้ยิ่งไม่สามารถให้อภัยแน่นอน

ธาวินไม่ได้ดูเธอสลบไปเพราะอาการขาดออกซิเจนไปอย่าง นั้น แต่ว่าดึงมือกลับทันเวลา จ้องเธออย่างเย็นชา พูดอย่างชัด ถ้อยชัดคำ “ก่อนหน้านี้เธอก็อธิบายมาไม่ต่ำกว่าหนึ่งครั้งแล้ว ขอร้องให้ฉันเชื่อเธอ ขอร้องฉันเชื่อเธอจะไม่หักหลังฉัน ฉันเคย ให้โอกาสเธอแล้ว ธิชา”

ในที่สุดธิชาก็ฟื้นฟูการหายใจ ตอนนี้ถูกคำพูดของเขาที่ เหมือนการยื่นคำขาดทำให้ตกใจ ไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

“ฉันไม่ได้ทำ ธาวินฉันไม่ได้ทำจริงๆ ถ้าหากคุณไม่ยอมเชื่อ สามารถส่งฉันไปตรวจที่โรงพยาบาลได้

คำพูดขอธาวินประโยคนั้นก็เหมือนตัดสินโทษตายให้เธอ การเอาตัวรอดในสมองเธอก็พุ่งขึ้นมาทันที

เธอยังตายไม่ได้ อย่างน้อยจะตายอย่างไม่ได้รับความ

ยุติธรรมอย่างนี้ไม่ได้

เมื่อเธอตายแล้วก็จะไม่มีคนสามารถควบคุมธาวินได้ ใครจะ ไปรู้ว่าเพื่ออำนาจและตำแหน่งแล้วเขาจะทำเรื่องน่ากลัวอะไรออกมาอีก

เธอต้องรับผิดชอบความปลอดภัยของณิชานาฏและลุงรั

เธอจะตายอย่างไม่ได้รับความยุติธรรมง่ายๆแบบนี้ไม่ได้

แต่รู้จักกันสิบเอ็ดปี ความรู้จักและการอยู่ร่วมกันมาสิบกัน ทำให้ในใจเธอมีความเชื่อใจในธาวินอยู่บ้าง

เชื่อใจนั้นเพียงแค่โอกาสที่ธาวินจะฆ่าเธอโดยตรงนั้นตามาก

ผลลัพธ์ของการตัดสินโทษเธอก็เหมือนดั่งที่เขาตักเตือนมา ก่อนแบบนั้น……….

และนั้นถึงจะเป็นนรกที่น่ากลัวยิ่งกว่า

ธิชาจับมือของเขาไว้ข้างหนึ่งขอร้องด้วยสีหนีที่เต็มไปด้วย ความหวาดกลัว น้ำเสียงแหบและเต็มไปด้วยการอ้อนวอน “ฉันเข้าใจว่าคุณรอบคอบคิดมาก หลังจากที่ดนัยกฤตช่วยฉันก็ พาฉันไปที่ถิ่นของเขา มีเพียงเขากับฉันอยู่ในห้อง ฉันไม่มีอะไร จะเถียง แต่ว่าคุณส่งฉันไปโรงพยาบาล หมอพิสูจน์ความบริสุทธิ์ ของฉันได้”

น้ำเสียงอันหนักแน่นของเธอดูเหมือนทำให้ธาวินมีความหวั่น ไหวเล็กน้อย

เขาสลับมือไปจับมือของธิชา จับไว้อย่างไม่หนักไม่เบา ธิชาไม่กล้ามองเขา แต่ถึงแม้ว่าจะก้มหน้าก็สามารถรู้สึกถึงความเย็นชา ในสายตาของเขาได้

ธาวินเชื่อว่าเธอไม่กล้าโกหกกับเรื่องนี้

ในเมื่อเธอพูดเสนอเองว่าไปตรวจที่โรงพยาบาล ก็เป็นไปไม่ ได้ ดนัยกฤตจะทิ้งของไว้ในร่างกายเธอ

จู่ๆเขายื่นมือไปจับคางของเธอ

แรงจนทำให้เธอรู้สึกเจ็บมาก “เขาใส่ถุงแล้วใช่ไหม?”

ธิชาเบิกตากว้างอย่างตกใจ แทบจะพังทลายจนร้องไห้ออกมา

เธอส่ายหัวสุดชีวิต สายหัวอย่างแรง ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น ดนัยกฤตไม่ได้แตะต้องฉัน ฉันกับเขาไม่ได้เกิดอะไรขึ้นเลย”

แต่ว่าแม้แต่ตัวเธอเองยังรู้สึกว่าการโต้แย้งปากเปล่าแบบนี้

มันดูว่างเปล่ามาก

เธอกัดริมฝีปากทนอยู่นานมาก

เวลาเดียวกันที่เธอบังคับให้ตัวเองสงบสติก็คิดออกว่าอาจจะมี ความหวังอยู่บ้างที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตัวเอง

“ฉันไม่ได้หักหลังจริงๆ ฉันไม่มีสิทธิ์เลือกว่าใครมาช่วยฉันใน ตอนที่เกือบโดนพวกโจรลักพาตัวรุมข่มขืน อยู่ดีๆดนัยกฤต ปรากฏตัวมาช่วยฉันไป ฉันทำได้แค่ขึ้นรถ เขาจะพาฉันไปไหน ฉันก็ไม่มีทางเลือก เขาพาฉันกลับไปสโมสรส่วนตัว เสนอให้ฉัน อยู่กับเขาจริง ฉันปฏิเสธแล้ว นอกเหนือจากนี้ ฉันกับเขาไม่มีอะไรจริงๆ…..

คนขับรถยังนั่งขับรถอยู่ข้างหน้าอย่างเงียบ ราวกับกลัวตาย พยายามทำให้การแสดงตนดูน้อยที่สุด

ธิชาไม่สนใจว่าอะไรคือความอับอายแล้ว เธอยื่นมือกอดคอ ของธาวินอย่างระมัดระวัง

ริมฝีปากแนบอยู่ที่ข้างหูเขาพูดด้วยน้ำเสียงเบามากที่ได้ยิน แค่เขาเท่านั้น “พี่ฉันไม่ได้หักหลังพี่ ถ้าแม้แต่ผลตรวจจากหมอ ก็ไม่เชื่อ พี่สามารถตรวจเองก็ได้ เป็นแค่เรื่องที่เกิดขึ้นในครึ่ง ชั่วโมงเท่านั้น หรือว่าแม้แต่พลงมือเองก็ตรวจไม่เจอเหรอ?”

ธาวินหรี่ตามองเธอ ในที่สุดแววสังหารในดวงตาเขาก็ลดลง

ไปบ้าง

มุมปากของเขาโค้งขึ้นอย่างอันตราย ดังนั้นก็ไม่ได้ลังเลแม้แต่

น้อย สอดมือเข้าไปข้างล่างทันที

ธิชาเกร็งร่างกายไว้ กัดริมฝีปากล่างไว้ด้วยความอับอาย

ไม่ใช่ว่าธาวินไม่เคยเอากับเธอบนรถ แต่ก่อนทำต้องไล่คนขับ ลงรถก่อน

เธอเชื่อว่าสถานการณ์ตอนนี้คนขับไม่กล้าแอบมองกระจกมอง

หลังรถแน่นอน

แต่ความอับอายที่เต็มไปด้วยข้อห้ามทำให้เธอไม่สามารถ สงบเรียบเฉยได้
ตอนที่ธาวินดึงมือกลับมาสีหน้าก็คลี่คลายลงไปเยอะแล้ว

ธิชาโล่งใจไปที่รู้ว่าตัวเองน่าจะโชคดีไปอย่างไม่คาดคิด เธอกับดนัยกฤตเผชิญหน้ากันอย่างเปลือยเปล่าแล้วจริง แต่ เขาแค่ใช้มือ

ตอนที่เธอใส่เสื้อได้จัดการเช็ดไปอย่างระวังแล้ว แน่ใจว่าไม่ เหลือหลักฐานอะไรไว้แล้ว

เพราะฉะนั้นวิธีตรวจสอบแบบนี้ของธาวินก็ยากที่จะสงสัยได้ อีกแล้ว

แต่ว่าเธอเพิ่งโล่งอกไป ก็ได้ยินเสียงอันเย็นชาของธาวิน ถามว่า “เขาไม่ได้เอากับเธอ นอกเหนือจากนี้ล่ะ จับเธอหรือเปล่า หรือว่าเธอช่วยเขาอมแล้ว?”

ธิชารู้สึกว่าตัวเองใกล้จะถูกบรรยากาศการสอบถ กลัวแบบนี้ทำให้ตกใจจนสลบไปแล้ว อบถามซ้ำๆที่น่า

เธอกัดริมฝีปากปฏิเสธ “ไม่มี” สีหน้าของธาวินทำให้เธอคาดการณ์ไม่ได้

ชั้นนี้เธอไม่มีวิธีโต้แย้งแล้วจริงๆ สิ่งสุดท้ายที่คุณสามารถ ทำได้คือเดิมพันว่าธาวินจะคิดถึงความรู้สึกเก่าที่มีกับเธอหรือไม่ เธอค่อยๆลดสายตาลง หยดน้ำตาออกมา………

“ดนัยกฤตบังคับจูบฉัน นอกจากนี้ไม่มีอย่างอื่นแล้ว ถ้าหากคุณไม่เชื่อ ฉันก็ทำอะไรไม่ได้แล้ว อาจจะเป็นเพราะความสนใจที่ เขามีต่อฉันไม่เพียงพอที่เขาจะฝืนปล้ำผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งเจอ อันตราย หรืออาจจะเพราะคุณมาทันเวลา……..

น้ำตาของเธอเอ่อล้น ส่ายหน้า “ฉันไม่มีอะไรจะเปิดเผยอีก แล้ว”