บทที่ 31 ผมยินดีต้อนรับคุณธิชา มาพึ่งพาตลอด
ธิชาไม่ใส่เสื้อผ้า จึงทำได้แค่ใช้มือสองข้างปกป้องหน้าอกไว้
ธาวินอยู่ข้างนอก ด้วยนิสัยของเขา ในเมื่อมั่นใจแล้วว่าเธอ อยู่ที่นี่ มีโอกาสพังประตูบุกเข้ามาได้ตลอดเวลา
นิสัยกำเริบเสืบสานยโสอย่างขีดสุดของเขาไม่มีทางไว้หน้า ดนัยกฤตแม้แต่น้อย
ถ้าหากธาวินเห็นภาพสถานการณ์ในห้องชุดนี้
เธอแทบไม่กล้าคาดคิดถึงจุดจบของตัวเองเลยแม้แต่
ตอนที่เธออยู่ในอารมณ์หวาดกลัวอย่างสุดขีด น้ำเสียงกดดัน ของดนัยกฤตทำได้แค่เพิ่มความกดดันให้เธอมากยิ่งขึ้น
ธิชาเหมือนดั่งพุ่งสุดตัวโดยไม่สนใจแล้ว ตะโกนกับเขาหน้า แดงอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “ถ้าอย่างนั้นคุณยิงฉันให้ตายไป เลย ไม่ว่ายังไงถ้าหากถูกธาวินรู้ว่าคุณทำเรื่องแบบนี้กับ ฉัน………ไม่ต้องให้คุณลงมือ เขาก็ต้องเอาชีวิตฉัน
เธอไม่เคยบ้าคลั่งแบบนี้มาก่อน เหมือนกับช่วงเวลาเร่งรีบ แม้แต่ชีวิตก็พุ่งสุดตัวแล้ว
สีหน้าของดนัยกฤตค่อยๆเปลี่ยนเป็นหน้าเคร่งเครียด สายตาอันโมโหของเขาทำให้ธิชาหวาดกลัว
เขาไม่ได้ปล่อยมือที่กำลังลูบคลำอยู่ที่หน้าอกเธอ แต่กลับพยุง สะโพกเธอขึ้นมาฉับพลันวางไว้ที่ตักของตัวเอง
ผู้ชายคนนี้เปลือยกายทั้งร่าง ความใคร่ที่เกิดขึ้นมาดันอยู่ที่ใต้ ร่างของเธอ
รอยยิ้มอันเย็นชาที่มุมปากมีแววแห่งความโหดเหี้ยม
“คุณเตรียมจะใช้วิธีให้ตายก็ไม่ยอมกับผมเหรอ?” เขายกนิ้ว
มือขึ้นไปหยิกเนื้อที่สะโพกของเธออย่างแรง ธิซาเบิกตากว้างสูดลมหายใจเจ็บ อิริยาบถอันตรายแบบนี้
กลับไม่กล้าขยับไปเรื่อย
กลัวว่าแค่เอียงตัวก็จะทำให้เขาได้ที่สำเร็จ
เธอกัดริมฝีปากอย่างดื้อรั้นไม่ยอมพูด
ผู้ชายคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้ชำนาญในสถานบันเทิง เพียงใช้ มือสองข้างลูบไล้เธอง่ายๆก็ค่อยๆทำให้เธอสูญเสียการควบคุม ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ร่างอันเร่าร้อนของเธอล้มอยู่ในอ้อมกอดของเขาอย่างไร้
เรี่ยวแรง
ให้เขาลูบไล้ตามใจชอบ
เขาพูดอย่างยิ้มแย้ม “ผมอยากให้ความรักทะนุถนอมกับคุณ ชา บ้าง แต่คุณธิชา กลับไม่ยอมรับ ในเมื่อคุณไม่กลัวแม้แต่ ความตาย แต่กลับไม่ยอมตัดขาดความสัมพันธ์กับธาวิน งั้นวันนี้ผมช่วยคุณตัดขาดกับมือเอง
ธิชาฟังน้ำเสียงอันเย็นชาของเขา รู้สึกว่าเขาไม่เหมือนล้อเล่น
ริมฝีปากของเธอสั่นไม่หยุด แม้แต่ฝันก็กระทบกันจนเกิดเสียง
“คุณ…คุณมีสิทธิ์อะไรมาเลือกแทนฉัน? ดนัยกฤต ฉันไม่ เคยหาเรื่องคุณเลยแม้แต่น้อย ความผิดพลาดแบบนี้ในวันนี้ก็ เป็นผลที่คุณบีบบังคับฉัน คุณก็แค่ฉวยโอกาสที่ฉันไม่มีแรง ขัดขืน คุณมันก็แค่โจรไร้ยางอายเท่านั้น”
ดนัยกฤตไม่ได้หยุดลูบไล้ร่างกายอันอ่อนไหวของเธอ
ยิ่งยิ้มอย่างชั่วร้าย จู่ๆก็ยื่นนิ้วเข้าไปในปากของเธอ
มองดูท่าทางเบิกตากว้างอย่างโมโหอยากตายของเธอ
“คุณธิชา ขัดแย้งกับตัวเองอย่างมาก ด้านหนึ่งก็โกรธแค้นธา วิน ในใจกลับยากที่จะตัดขาดความสัมพันธ์ซึ่งกันและกันในวัย เด็ก ผมกลับทนดูคุณทำลายตัวเองต่อไม่ได้ วิธีที่ช่วยคุณตัดขาด มันหยาบคายไปหน่อย แต่ว่ารับรองผลต้องดีแน่นอน
ธิชาฟังคำพูดสื่อความหมายลึกซึ้งของเขา ทันใดนั้นก็ไม่ห่วง เรื่องอายแล้ว จับไหล่ของเขาถามอย่างเสียงดัง “คุณจะทำ อะไร?”
เขาตบสะโพกเธอด้วยแรงอันคลุมเครือ
ข่มขู่อย่างชัดถ้อยชัดคำ “เดี๋ยวผมให้บอดี้การ์ดปล่อยธาวินเข้ามา ให้เขาดูท่าทางเธออมน้องชายผมกับตา สภาพที่อารมณ์ ใคร่กระเพื่อมแบบนี้ของคุณธิชา ไม่มีผู้ชายคนไหนทนไหว จริงๆ”
ชาถูกเขาลูบไล้หยอกล้อแล้ว ผิวอันขาวนวลก็กลายเป็นชมพู น่าเย้ายวน แค่มองก็รู้ว่าถูกผู้ชายรักใครอย่างหนักมาแล้ว………
ถ้าหากธาวินมองเห็นภาพนี้ แต่ไม่ว่าเธอจะสามารถเอาตัว รอดมีชีวิตต่อหรือไม่ ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับธาวินที่ อันตรายอยู่แล้วก็ต้องจบอย่างสิ้นเชิงแน่นอน
ชากัดริมฝีปากแน่น ส่งน้ำตาหลายเม็ดเอ่อล้นออกไป
เธอกัดริมฝีปากพูด แล้วนเป็นคุณบังคับฉันชัดๆ ฉันไม่เคยหัก หลังเขา” ผู้ชายหัวเราะเย็นชา “คุณเปียกจนสามารถท่วมเตียงตัวนี้แล้ว
ถูกบังคับ? คุณจะลองถาม ธาวินว่ายอมเชื่อไหมว่าคุณถูก
บังคับ?”
ในสายตาเธอเต็มไปด้วยความอึดอัด แต่ยังคงยืนยันการ เลือกของตัวเองไม่หวั่นไหว
“ยังไงเสีย ไม่งั้นคุณดนัยกฤตก็ฆ่าฉันเสีย มิเช่นนั้นฉันไม่มีวัน อยู่กับคุณ ถึงฉันถูกขายไปรับแขกที่สตาร์ไนต์ก็ไม่อยู่กับคุณ
ในคำพูดของผู้หญิงคนนี้มีแววแห่งความเกลียด
สีหน้าของเขาก็ยิ่งเย็นชา
ดูออกว่าเธอตัดใจไม่ลง
ผู้หญิงโง่
ยอมตายก็ตัดใจไม่ลงต่อธาวินคนเดียว
นอกประตูเป็นเสียงเคาะประตูอย่างรุนแรงและรีบร้อนดังขึ้น
“แย่แล้ว คนของพวกเขาขวางไม่อยู่แล้ว ธาวินจะบุกเข้ามา ประตูบ้านแล้ว ท่านดนัย ท่านดนัยท่านจัดการธุระเสร็จหรือยัง?”
ธิชาถูกเขากดไว้บนตัก ร่างแข็งที่อไปอีกที ใบหน้าอันซีดขาว แสดงความเงียบสงบในแบบไม่เกรงกลัว
ดนัยกฤตมองดูสภาพนี้ของเธอแล้วก็เพียงพอที่จะทำให้หมด อารมณ์
เขาโยนร่างเธอทิ้งอย่างฉับพลัน จ้องเธอด้วยสายตาลึกซึ้งตัก
เตือน “นี้เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะปล่อยคุณชั่วคราว หลังจากวันนี้ ยกเว้นคุณมีปัญญาหลบไปให้ไกล อย่าให้ผมเจอคุณอีก มิเช่น นั้นครั้งต่อไปผมไม่มีวันปล่อยเธอไปแน่
ดนัยกฤตโยนเธอลงจากนั้นก็ลงพื้น ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยอย่าง
รวดเร็ว เสื้อผ้าสะอาดเรียบร้อยเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นเลย
ธิชาถึงแม้จะหนีออกจากสถานการณ์อันตรายแบบนี้ดั่งถ้ำเสือ แต่กลับไม่มีความรู้สึกโล่งอกเลยแม้แต่น้อย
เธอเก็บเสื้อผ้าบนพื้นที่ฉีกขาดตัวสั่นขึ้นมาสวมใส่ทีละชิ้น ความจริงเสื้อผ้าฉีกขาดตั้งแต่อยู่ที่โรงงานร้างแล้ว แต่เธอจะไปกล้าใส่เสื้อคลุมของตนัยกฤตอีกได้ยังไง สุดท้ายไม่มีทาง เลือก ทําได้แค่ดึงผ้าห่มบางผืนหนึ่งห่อตัวเองไว้
ตอนที่ดนัยกฤตผลักประตูออกไป ธาวินพาคนใกล้เข้ามาถึง หน้าประตูห้องชุดแล้วจริงๆ
ลูกน้องข้างหลังเขาล้วนพกอาวุธปืน ไม่มีอากัปกิริยาถ่อมตัวที่ ควรมีในการบุกเข้าถิ่นคนอื่นเลยแม้แต่น้อย
ดนัยกฤตสีหน้าท่าทางเรียบเฉย ดูเหมือนไม่ได้โมโหอะไร
มากมายกับการกระทำพาคนมากมายมาหาเรื่องของธาวิน
“สโมสรแห่งนี้ของผมเงียบสงบมาตลอด ก็แค่หารายได้เล็ก น้อย หรือว่า ในวันปกติมีลูกน้องที่ไม่รู้เรื่องไปหาเรื่องคุณชายธา วิน ต้องให้คุณชายธาวินระดมคนมากมายบุกมาหาเรื่องทำลาย ทีนี่ของผม?”
ตัวธาวินประกายกลิ่นอายความโมโหอยู่ทั่วร่าง หน้าดำ เคร่งเครียดทั้งหน้าเหมือนดั่งยมราช
แม้แต่คำพูดพิธีรีตองจอมปลอมในวันปกติเขาก็ทิ้งไปหมด แล้ว ถามด้วยน้ำเสียงดุร้าย “ธิชาอยู่ในห้องคุณ คุณทำอะไรกับ เธอ?”
“ที่แท้ก็มาเพื่อเรื่องนี้ ใบหน้าดนัยกฤตยิ้มอย่างเย็นชา พูด อย่างเรียบเฉย “คุณธิชา อยู่ในสถานการณ์อันตราย ก่อนที่ผมจะ ยื่นมือเข้าช่วยเหมือนจะถูกนักเลงหลายคนดูหมิ่นอย่างรุนแรงผมเห็นเธออายุแค่นี้ก็ต้องตกอยู่ในสถานการณ์อนาถแบบนี้ จึง อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจและสงสาร จึงได้ช่วยเธอ พาเธอกลับที่นี่ ของผม”
ตอนที่ธาวินได้รับข่าวนั้นกำลังทำงานอยู่เมืองใกล้เคียง ส่วนคนที่ตระกูลมงคลวัชรกุลว่าจ้างคงฉวยโอกาสลงมือกับ ชาตอนที่เขาไม่อยู่ในเมือง
เขาใช้ความเร็วสูงสุดเพื่อรีบมาช่วยเธอ เพียงแค่ช้ากว่าไอ้ จิ้งจอกเฒ่าดนัยกฤตเท่านั้น
ธาวินหรี่ตา ยื่นมือเอาปืนมากระบอกหนึ่งจากมือลูกน้องด้าน หลัง กระบอกปืนจ่ออยู่บนขมับของดนัยกฤต
เขาเดินเข้าไปหลายก้าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ผมถามว่าคุณ ทําอะไรกับเธอ”
น้ำเสียงของธาวินเย็นชาอย่างสุดขีด
ส่วนบอดี้การ์ดของดนัยกฤตต่างก็ยกปืนจ่ออยู่ที่ธาวิน
ทั้งสองฝ่ายถึงแม้จะแย่งชิงกันทั้งที่แจ้งกลับ แต่เป็นครั้งที่ ปะทะกันซึ่งๆหน้าแบบนี้ด้วยความตึงเครียดเข้าขั้นรุนแรง
คนของทั้งสองฝั่งพอๆกัน ยากที่จะบอกได้ว่าใครจะชนะและ ใครแพ้ในทันที
สีหน้าของดนัยกฤตยังคงเย็นชา ดูเหมือนไม่มีความรู้สึกถึงวิกฤต ในการถูกข่มขู่ชีวิตเลย
“คุณชายธาวินวันนี้ลืมกินยาแล้วใช่ไหม เป็นบ้าแบบนี้ บุกเข้า มาโวยวายในถิ่นของผมเหมือนกับผู้หญิงคนหนึ่ง? ผมมีน้ำใจ ช่วยน้องสาวคุณไว้ คุณชายธาวินกลับยกกองทัพมาถาม หาความผิดกับผม?
ธาวินหน้าตาเคร่งเครียด “คุณกล้าแตะต้องคนของผม ควร เตรียมตัวตายอย่างอนาถแต่แรกแล้ว”
ตอนนี้ ชายืนอยู่ข้างประตูห้องชุด เธอไม่กล้าเปิดประตูอย่าง เร่งรีบ เพราะว่าไม่อาจคาดคิดได้ว่าเปิดประตูแล้วจะเกิดอะไรขึ้น
แต่เธอยิ่งคิดไม่ถึงว่าผู้ชายสองคนนี้ถึงขั้นจะใช้มีดใช้ปืน
เธอไม่ค่อยรู้นิสัยของดนัยกฤต เดาไม่ออกว่าขั้นต่อไปเขาจะ
ทํายังไง
แต่ว่าความรู้กันสองทั้งสองฝ่ายระหว่างเธอกับธาวินที่อยู่ด้วย กันมาสิบเอ็ดปี เธอเชื่อว่าถ้าหากธาวินมั่นใจว่าเธอกับดนัยกฤต
มีอะไรกัน วันนี้ที่นี่ต้องนองเลือดอย่างไม่คำนึงอะไรทั้งนั้นแน่นอน
ฐานะของธาวินเดิมก็อ่อนไหวอยู่แล้ว มีสายตานับล้านมองเขา อยู่
ผลลัพธ์จากการฆ่าคนโดยวู่วามยากที่จะคาดคิด
ธิชารู้สึกว่าตัวเองหลบต่อไปไม่ได้แล้ว ไม่ว่ายังไงก็ต้องห้าม ปรามเขา
มิหนำซ้ำเธอกับดนัยกฤตก็ไม่ได้เกิดอะไรขึ้นจริง
เธอกัดริมฝีปาก มืออันเย็นเยือกไปจับที่ตามประตูอย่าง ระมัดระวัง
แต่ทว่าก่อนที่เธอจะเปิดประตู เสียงของผู้ชายที่คุ้นเคยสั่ง อย่างเย็นชาดังขึ้นนอกประตู
“ธิชา ออกมา อย่ารอให้ฉันเข้าไปหาเธอ เธอเข่าอ่อนไปทีหนึ่งอย่างควบคุมไม่ได้
กัดริมฝีปาก เปิดประตูด้วยสองมือที่สั่นเครือ ชิงเวลาก่อนที่ธาวินจะโมโหร้าย เธออธิบายตัวสั่นไปทั้งร่าง “ไม่ เขาไม่ได้แตะต้องฉัน”
สายตาของธาวินกวาดมองอยู่ร่างของเธอ เธอห่อผ้าห่มบางไว้ แต่ดูออกว่าเสื้อผ้าข้างในยังอยู่
สายตาของเขาเหมือนดั่งแส้เฆี่ยนตีมา ฟาดอย่างรุนแรงบน
ผิวหนังเธอ
ฟาดจนเธอเนื้อปริ อับอายแทบทรุดแผ่นดินหนี
“เสื้อคือพวกโจรลักพาตัวเป็นคนฉีก ไม่ใช่เขา ฉันกลัวโป๊ถึง ได้ทำแบบนี้.………….”
ธิชาอธิบายด้วยเสียงสะอื้นดูเหมือนทำให้สายตาของธาวิน
สงบขึ้นบ้าง
เธอดูท่าทางทั้งสองฝ่ายต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อกัน สามารถคิดถึงจุดจบที่อนาถออกมามากมาย
ในตาของเธอ าตาคลอ สาวน้อยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแหบ อันอ่อนนุ่มและหวาน “เขาไม่ได้แตะต้องหนู พี่ พี่วางปืนลง พา หนูกลับบ้านได้ไหม………
ท่าทางหวาดกลัวไม่หายของชาและทัศนคติของเธอที่ริเริ่ม พูดเองพร้อมเลือกฝั่งยืนทำให้ใจของธาวินหวั่นไหว
เขาขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่ากำลังลังเล
ธิชาเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ยื่นมือดึงแขนเสื้อของเขา “พี่ พี่ พวกเรากลับบ้านก่อนดีไหม…….
ถูกกั้นระหว่างผู้ชายที่แข็งแกร่งน่ากลัวสองคน บรรยากาศ เคร่งเครียดที่เกือบจะบีบผู้หญิงคนหนึ่งจนตายทำให้ดนัยกฤต วุ่นวายใจ
เขานวดขมับ โบกมือให้บอดี้การ์ดของตัวเองเก็บปืน ธาวินสีหน้าเย็นชา สายตาจ้องอยู่บนหน้าของธิชาตลอดเวลา
ในที่สุดเขาก็ยอมวางปืนลง กางแขนขวาออกกอดเธอเข้าอ้อม
กอด
ก้อนหินที่แขวนอยู่กลางอกของชาถูกยกออกเสียที ธาวินกอดเธอเดินก้าวใหญ่ออกไปทางประตูทางออก
ดนัยกฤตมองอยู่ด้านข้างอย่างเย็นชา ตอนที่พวกเขาเดินไป ถึงทางโค้ง ถึงพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“น้องสาวคนนี้ของคุณชายธาวินหน้าตาสวยงาม ถึงแม้นิสัยจะดอนไปหน่อย แต่ก็ถูกใจผม ยังไงเสียคุณชายธาวินก็เป็นคนที่ ก้าวสู่ชีวิตแต่งงานแล้ว จะเสียเวลาเธอทั้งชีวิตทำไม”
เขาจ้องมองธิชา พูดด้วยน้ำเสียงเหลาะแหละ “ถ้าหากวันหนึ่ง คุณธิชา ทนรับชีวิตลำบากไม่ไหว ที่ของผมนี้ ยินดีต้อนรับคุณ ชา มาพึ่งพาเสมอ”
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ