บทที่ 30 ร้องไห้อะไร แม่สาวน้อย

ธิชาเบิกตากว้าง ความรู้สึกสิ้นหวังที่ไร้ทางหนีนั้นปกคลุมตัว เธอ เธอเหมือนร่างกายสูญเสียเรี่ยวแรง และเหมือนสูญเสีย ความสามารถในการพูด อ้าปากแล้วอ้าปากอีก สุดท้ายก็ไม่ได้ พูดอะไรเลย

ดนัยกฤตเหมือนตัดสินใจไม่ยอมปล่อยเธอไปแล้ว

นิ้วมืออันว่องไวของเขาทำการเล้าโลมง่ายๆ ไม่เพียงไม่มี ความสงสารและอ่อนโยนต่อเธอ พูดได้แม้กระทั่งว่าเป็นความป่า เถื่อน

ธิชาถูกเขาควบคุมไว้ใต้ร่าง เหมือนดั่งเนื้อปลาบนเขียง ขยับ ไม่ได้

ขาเรียวยาวทั้งสองข้างยิ่งถูกเขาแยกออกจากกันแขวนบน

ไหล่ของเขาอย่างโหดร้าย

อิริยาบถนี้ทำให้เธอถูกบังคับให้เปิดอ้า เผชิญหน้าต่ออนาคต ที่ไม่อาจขัดขืนได้

ดนัยกฤตมองดูท่าทางหวาดกลัวอับอายในสายตาเธอ ริม ฝีปากก็ยิ้มขึ้นเหมือนได้ใจเล็กน้อย

เขายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เย็นชา “ตอนนี้รู้จักกลัวแล้วเหรอ สายไป แล้ว คุณรู้ไหมว่าไม่เคยมีใครกล้ากำเริบเสืบสานต่อหน้าผม เหมือนคุณ”
สาวน้อยใต้ร่างสูดจมูก กลืนน้ำตาทุกหยดกลับคืนไป

เธอมองเห็นความใคร่อันเร่าร้อนของผู้ชายคนนี้ ในใจรู้สึก เพียงแค่น่าเกลียด น่าขยะแขยง

เธอเกลียดตัวเองที่อ่อนแอ ยิ่งตนัยกฤตปฏิบัติเช่นนี้ต่อเธอ เธอยิ่งอยากจะซ่อนความไร้หนทางของตัวเองทั้งหมดไว้

แต่เมื่อเธอถูกน้องชายเร่าร้อนนั้นดันไว้ กลับทนไม่ไหวที่จะกัด

ริมฝีปากร้องไห้เสียงดังออกมา

การปลอมตัวทุกอย่างต่อหน้าผู้ชายคนนี้ทำไมถึงได้ถูกเปิด เผยอย่างควบคุมไม่ได้………

“ดนัยกฤต ไม่เอา อย่าทำอย่างนี้กับฉัน ฉันกลัว ฉันกลัว มาก…….”

มือของผู้ชายที่ลูบไล้บนขาของเธอหยุดชะงัก เขาเลือดลมสูบ

ฉีด เป็นไปไม่ได้ที่จะหยุดโดยไร้เหตุ

แต่ก็ไม่ได้โหดถึงขั้นไม่สนใจว่าคำพูดและเสียงร้องไห้ของเธอ แล้วเสียบเข้าร่างอันอ่อนเยาว์ของเธอ

เขาหยุด มือใหญ่ของเขาเช็ดน้ำตาบนหน้าของเธอ

“คุณกลัวอะไร? กลัวเจ็บเหรอ เชื่อฟังหน่อย ผมจะพยายามไม่ ทำให้คุณเจ็บ”

ธิชากัดริมฝีปากร้องไห้ไม่หยุด “คนหลอกลวง”

ความจริงคำพูดนี้สื่อสองความหมาย
ผู้ชายคนนี้ก็คือคนหลอกลวง

หนึ่งคือหลอกเธอว่าจะไม่บังคับเธอ ขณะนี้ได้ละเมิดคำสัญญา อย่างสิ้นเชิงแล้ว

สองคือ เธอเห็นหมดแล้ว กระทู้นั้น ………ขนาดมันน่ากลัวเกิน กว่าจะบรรยาย เป็นไปได้ยังไงว่าไม่ทำให้เธอเจ็บ เมื่อกี้เขาก็

ปล่อยค่าโหดมาแล้วว่าจะทำเธอดั่งโสเภณี

ธิชาร้องไห้อย่างจริงจังมาก หญิงสาวอายุสิบเก้าคนหนึ่งถูก บีบจนถึงขั้นสิ้นหวังแล้วระบายออกมาอย่างหมดหนทาง

ดนัยกฤตในอดกลั้นรสชาติความเจ็บที่บวมเป่งอันยากจะทน ใช้มือจับหน้าของเธออย่างอ่อนโยน

“เลิกร้องได้แล้ว ใช้โอกาสตอนที่ผมยังไม่เริ่มมีความต้องการ

ก็พูดก่อนได้”

เธอจะไปมีความต้องการอะไร ความต้องการอย่างเดียวก็คือ ขอร้องเขาอย่าทํ

แต่ว่าผู้ชายที่อยู่ในอารมณ์ใคร่คนนี้ไม่ได้คิดจะปล่อยเธอไป แม้แต่น้อย………

เธอรู้ดีว่าตัวเองหนีไม่รอด ทำได้แค่เพียงใช้มือสองข้างปิด หน้าตัวเองไว้อย่างสิ้นหวัง

อยากปิดปังจุดอ่อนของตัวเอง อย่างน้อยก็รักษาศักดิ์ศรีอันน้อยนิดสุดท้ายไว้

แต่ว่าน้ำตาอันเร่าร้อนของเธอก็ไหลลงมาจากช่องระหว่างนิ้ว อย่างไม่ขาดสาย

ดูจนทำให้ผู้ชายใจสั่น

เธอร้องไห้จนผมตัวเองเปียกหมดแล้ว

ดนัยกฤตทนตั้งแต่ใจอ่อนจนค่อยๆถึงขั้นรำคาญ

น้ำเสียงของเขาหนักขึ้นเล็กน้อย “ร้องไห้อีกผมข่มขืนคุณเลย นะ ห้ามร้องไห้ มีอะไรพูดดีๆ”

ธิชากลัวอย่างสุดขีดว่าเขาจะบุกเข้ามาอย่างไร้วี่แวว ฝนหยุด เสียงร้องไห้ตัวสั่น

เธอกัดริมฝีปากไว้ ลำบากใจอย่างยิ่ง สุดท้ายก็พูดออกไปแค่

สองคำ “ฉันกลัว………

ดนัยกฤตขมวดคิ้วแน่น

ในที่สุดเขาก็เหมือนจะเข้าใจความหมายในคำพูดง่ายๆของ เธอว่ามันครอบคลุมอะไรบ้าง

เธอไม่ได้แค่กลัวเจ็บเท่านั้น แค่มันคือเกิดความสัมพันธ์ขั้นนี้กับเขา พอทำแล้ว นั่นหมายความว่าเธอไม่ใช่แค่คนของธาวินคนเดียวแล้ว

เธอกลัวความโมโหของธาวิน ยิ่งกลัวว่าในอนาคตจะเผชิญ

หน้ากับธาวินไม่ได้ เธอกลัวความทรมานที่ไม่รู้ว่าจะเลือกยังไงระหว่างผู้ชายสอง

คนจนทำให้ใจหวาดกลัว

ดวงตาอันลึกซึ้งมีเสน่ห์ของผู้ชายมีประกายแห่งความลังเล เล็กน้อย

ความลังเลนี้ถูกธิชามองเห็นด้วยความอ่อนไหว

เธอรู้สึกว่าอย่างไรเสียผู้ชายคนนี้ยังคงมีความเห็นใจเธออยู่ เล็กน้อย

ส่วนโอกาสเดียวที่เธอจะพลิกสถานการณ์ได้ ก็คือจับความ

เห็นใจนี้ไว้ไม่ปล่อย

ดังนั้นเธอจึงจับมือข้างหนึ่งของไว้ตัวสั่น

ขอร้องเขาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนลง “ขอร้องคุณได้ไหม คุณ ดนัยกฤต…….

เขาสีหน้าเคร่งขรึมไม่สนใจ

เธอไม่ยอมแพ้ เขย่าแขนของเขาเบาๆ “เถ้าแก่ดนัย ท่านดนัย ขอร้องคุณเถอะ………

ดนัยกฤตเหล่ตามองข้างล่างของตัวเองด้วยหน้าดำเคร่งเครียด

เขาใกล้จะระเบิดแล้ว นี่ถ้าหากฝืนกลั้นเอาไว้ ต้องอดกลั้นจน

ปวยแน่นอน หน้าหล่อเหลาของเขาทิ้งตึง ตบสะโพกของเธออย่างเจตนา

ร้าย

“ขอร้องให้ผมเสียสละขนาดนี้ ไม่พูดอะไรดีๆมาปลอบผม

หน่อย”

ธิชากระวนกระวาย เธอไม่รู้ว่าเขาชอบฟังอะไรที่น่าฟัง

เธอกัดริมฝีปาก ลองดูด้วยอาการตัวสั่น “ท่านดนัย ขอความ เมตตาด้วย ปล่อยฉันครั้งนี้ ฉันอายุน้อยไม่รู้เรื่อง พูดจาไม่น่าฟัง สร้างความขุ่นเคืองให้คุณ ครั้งต่อไปฉันไม่กล้าแล้ว คุณอยากได้

พูดหญิงแบบไหนก็มี ปล่อยฉันไป……..….….…….. ดนัยกฤตได้ยินเธอเชื่อฟังอ่อนโยนแบบนี้เป็นครั้งแรก ในใจ เริ่มมีความหวั่นไหว แต่ใบหน้ายังคงเย็นชา ไม่ได้แสดงออกมา

ธิชาคิดจนสมองแตกก็คิดไม่ออกว่าเขาอยากได้ยินคำพูดน่า

ฟังอะไรบ้าง

ตอนที่ธาวินทรมานเธอจนเธอทนไม่ไหวจริงๆ เธอจะเรียกเขา

ว่าพี่……..

วิธีนี้ใช้ได้ดี เธอเคยลองหลายครั้งแล้ว

ดนัยกฤตเป็นคู่อริกับธาวิน เขาต้องไม่ชอบฟังคำว่าพี่ชายแน่นอน

ธัชสกัดริมฝีปาก เรียกเขาอย่างอ่อนโยนนุ่มนวล “ลุง คุณ

ดวงตาของผู้ชายกระตุก หรี่ตาลงข่งตาจ้องเธอ

เธอตื่นตระหนก ไม่รู้ว่าตัวเองพูดผิดไปใช่ไหม

ใจแข็ง ทดสอบเรียกไปอย่างหน้าด้าน “พ่อ คุณพ่อ?”

ดนัยกฤตสมองอึ้งไปทันที หน้าหล่อเหล่านั้นเป็นเปาบุ้นจิ้น ไปทันที

เขาเอาขาสองข้างของธิชาลงมาจากไหล่ตัวเอง แต่ไม่ได้ ปล่อยเธอไป แต่พลิกร่างของเธออย่างรุนแรง

มือใหญ่นั้นตบสะโพกของเธอ สั่งเสียงเคร่งขรึม “คุกเข่า”

ธิชาคิดเพียงแค่ว่าเขาจากเข้าข้างหลัง จุดจบนี้ยิ่งอนาถกว่า

เดิมอีก

เธอข้อร้องไปตั้งนานอย่างสูญเปล่า แม้แต่หน้าก็ไม่เอาแล้ว ไม่รู้ว่าพูดอะไรผิด ถึงได้มีจุดจบแบบนี้

ร่างอ่อนโยนของเธอถูกเขาจัดให้อยู่ในท่าหมอบคลาน น่า อับอายจนร้องไห้เสียงดัง

“คนหลอกลวง คุณมันสารเลว โจร นักเลงบ้า คุณไม่เคยคิดจะ ปล่อยฉันไปแม้แต่น้อย……..

สาวน้องสวยขาวใสใต้ร่างเหมือนกับเด็กที่ถูกผู้ใหญ่รังแกร้องไห้อย่างรันทดมาก

มือสองข้างของดนัยกฤตแนบอยู่ที่ข้างต้นขาสองข้าง ทําให้ขา ทั้งสองข้างของเธอซิดกัน

ธิชาไม่เข้าใจจุดประสงค์พฤติกรรมนี้ของเขาแม้แต่น้อย

จนกระทั่งเธอรู้สึกถึงความแข็งเร่าร้อนของเข้าเบียดเข้ามาข้าง ขาของเธอ แนบชิดติดกัน เสียดสีไม่หยุด ค่อนข้างผ่อนคลาย

ในที่สุดเธอก็รู้ว่าดนัยกฤตทำอะไรกับเธอ ตอนที่สิ้นสุด เขาพยุงใบหน้าเล็กๆของเธอที่ร้องไห้จนเหมือน กับดอกกลางสายฝนแล้วหัวเราะเยาะ

“ยังจะร้องไห้อะไรอีก ทำตามความหวังของคุณไม่เข้าไปแล้ว ไม่ใช่เหรอ ยังไม่พอใจอีก แม่คุณจริงๆเลย

ผิวหนังของขาทั้งสองข้างของธิชาถูกเขาทำจนเจ็บไปหมดแล้ว ไม่รู้ว่าถลอกหรือเปล่า

กระทำกันเหยียดหยามกันขนาดนี้ เธอจะไม่ร้องไห้ได้ยังไง เธอปิดหน้าไว้ไม่ยอมหันหน้าหนี

เดิมทีดนัยกฤตก็สงสารเธอตลอด ยอมถอยแล้วถอยอีกยอม ให้ตัวเองลำบากเอง ตอนนี้ก็แค่ฝันผ่อนคลายไปบ้าง ความ ต้องการนั้นไม่ได้จางหายไปแม้แต่น้อย

เธอกลับไม่รู้เรื่องแม้แต่น้อยรู้แต่ร้องไห้อย่างเดียว
เขาเริ่มโมโหแล้ว จับคางของเธอไว้ กดร่างของเธอลงไปบน เตียงอีกครั้ง

“ผมทนแล้วทนอีก คุณยังร้องไห้ไม่จบไม่สิ้น ผมก็คิดว่าคุณ ร้องไห้เพราะผมไม่ได้ทำให้คุณพอใจ ใช่ไหม คือ?” ขาข้างหนึ่งของชาถูกเขายกขึ้น เธอตื่นตัวรู้แล้วว่าเขาจะทำ

อะไร

เธอหยุดร้องไห้ กดมือใหญ่ของเขาไว้อย่างรีบร้อน ไม่ให้เขา ห้ามเรื่องชั่วร้าย

ดนัยกฤตดึงไปทีหนึ่ง ดึงไม่ออก

ทนไม่ได้ที่จะขัดขืนแรงจนทำให้เธอเจ็บ

เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็หัวเราะอย่างชั่วร้ายและมีเสน่ห์ จากนั้นก็ก้มตัวจูบหน้าท้องเธออย่างไร้วี่แวว และค่อยๆเคลื่อน ลงไป

ธิชากรีดร้องเสียงดัง ผลักหัวของเขาไม่ให้เขาขยับไปข้างหน้า ดนัยกฤตจูบผิวหน้าอันอบอุ่นตรงหน้าท้องของเธอ ไม่ถึงครึ่ง นาทีก็ทําให้ร่างกายเธอละลาย ค่อยๆสูญเสียความสามารถใน การขัดขืน……

ขณะที่เธอรีบร้อนมือสองข้างก็ดึงผมสั้นของเขาไว้ ขอร้อง อย่างครวญคราง “อย่าทำอย่างนี้ สกปรก สกปรกมาก….………

ผู้ชายที่อยู่ในอารมณ์ความสนใจเปี่ยมล้นดูเหมือนยืนกรานจะทำ ครั้งนี้ไม่ได้ให้เวลาเธอขอร้องเขาเลยแม้แต่น้อย

อยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อที่สำคัญนี้ นอกห้องชุดก็มีเสียงเคาะ ประตูอย่างรีบร้อนรุนแรง

เคาะไปสามครั้ง คนในห้องไม่ตอบสนอง

บอดี้การ์ดนอกห้องร้อนรนแล้ว จึงพูดออกมา โดยตรง ท่าน ดนัย ธาวินพาคนบุกเข้ามาแล้ว บุกเข้ามาในสโมสรโดยตรงแล้ว

ขวางยังไงก็ขวางไม่อยู่

ธิชาเหมือนโดนทุบที่สองอย่างแรง เลือดทั้งร่างกายเหมือน แข็งตัวไปฉับพลัน

ความเร่าร้อนและแดง จากความเขินอายบนร่างกายจาง หายอย่างรวดเร็ว

เบิกตาบวมจากการร้องไห้กว้าง มองดนัยกฤตอย่างงุนงง

ทำตัวไม่ถูก แล้วก้มหน้าดูร่างเปลือยเปล่าของตัวเอง

ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น

เธอกับดนัยกฤต เกือบจะ………

ถึงแม้เธอจะเกลียดธาวิน เกลียดจนอยากหนีไปให้ไกลจาก เงื้อมมือของเขา

แต่เธอสาบานต่อฟ้าได้ เธอไม่เคยคิดอยากหักหลังธาวินเลย จริงๆ ยิ่งไม่เคยคิดที่จะมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งบนเตียงกับผู้ชายอีก คนหนึ่งลับหลังธาวิน………
ความอับอายอันไร้ขีดจํากัดและคําถามสะเทือนหัวใจของเธอ

เธอก้มตัวอย่างร้อนรนพยายามเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง แต่ผู้ชายข้างกายกลับหัวเราะอย่างเย็นชา มือใหญ่จับข้อมือ เธอไว้ ดึงเธอเข้าอ้อมกอดตัวเอง

“ธิชาคุณโทษผมว่าไม่ได้พูดกับคุณอย่างชัดเจน ในงานหมั้น ของธาวิน ถ้าอย่างนั้นผมให้โอกาสคุณอีกครั้ง ออกห่างจากธา วิน อยู่กับผม”

สภาพที่ธิชาเกือบถูกผู้ชายคนนี้ล้างสมองได้จางหายไปแล้ว ตอนที่เธอได้ยินคำว่าธาวินดังมาจากข้างนอกก็จางหายไป อย่างปริทิ้งแล้ว

เธอใช้แรงสลัดมือของเขาออก กัดฟันพูดอย่างเคียดแค้น “เป็นไปไม่ได้ คุณฝันไปเถอะ”

เธอพยายามเก็บเสื้อผ้าที่ร่วงอยู่บนพื้นสวมเข้าไปทีละชิ้น แต่กลับถูกดนัยกฤตสะบัดมือแย่งมาจนหมด

รอยยิ้มที่มุมปากของเขาเหลือไว้เพียงความชั่วร้าย ความอ่อน โยนและเมตตาขณะที่ใกล้ชิดกันนั้นเสมือนเป็นเพียงแค่ ภาพลวงตาของเธอเท่านั้น

เขายกมือขึ้น ใช้นิ้วลูบไล้ผิวหนังกลางอกของเธอ

พูดด้วยน้ำเสียงหน้าเนื้อใจเสือ ความหมายลึกซึ้ง “คุณว่า ถ้า ผม ให้บอดี้การ์ดปล่อยธาวินเข้ามา เขาเห็นคุณกับผมในสภาพแบบนี้ จะเป็นยังไง

” ธิชาเหมือนถูกสาดน้ำเย็นไปทั้งร่าง

ตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีด

เธอกัดริมฝีปากอย่างแรงบังคับให้ตัวเองตั้งสติ “ไม่เอา ไม่ได้ ธาวินต้องบ้าแน่ เขาบ้าขึ้นมาจะฆ่าทุกคนจนหมด เขาจะต้องฆ่า

นิ้วยาวของดนัยกฤตแตะหน้าของเธอ

“ออ ถ้าหากเขาไม่มีปัญญาฆ่าผมล่ะ หลังจากเขาพาคุณกลับ ไป จะจัดการคุณยังไง?”

ธิชาไม่ได้ออกเสียง แต่ความหวาดกลัวในสายตาเธอก็คือค่ ตอบที่ดีที่สุด

เขาหัวเราะอย่างเสียดสี “ผู้ชายคนหนึ่งที่ทำให้คุณหวาดกลัว เข้ากระดูก ปิดประตูแล้วทรมานคุณยังไงกันแน่ ชีวิตที่เลวร้าย แบบนี้ยังไม่ยอมปล่อยมือเหรอ”

“อยู่กับผม นี่เป็นทางรอดเดียวของคุณ”

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ