บทที่ 3 คู่หมั้นของธาวิน

ชากัดริมฝีปาก ก่หมัดไว้แน่นอย่างไร้เสียง

เขาเหยียดหยามเธอยังไง เธอก็ทนได้ แต่เกลียดที่สุดก็คือเขา เหยียดหยามแม่ของเธอ……..

แต่เธอไม่มีความสามารถ ไม่กล้าอารมณ์เสียใส่เขา

ถึงแม้จะโกรธจนตัวสั่น ก็ทำได้แค่ทน

ธาวินนวดคลึงเอวของเธอไปมาด้วยแรงอันคลุมเครือ คำพูดที่ ออกจากปากนั้นหยาบคายอย่างที่สุด

“ในเมื่อไม่สบาย ถ้าอย่างนั้นก็รักษาตัวดีๆ เธอต้องจำไว้ ตลอดว่าเธอเป็นของฉัน ร่างกายก็คือต้นทุนของเธอ ทนรับไม่ ไหวแบบนี้ จะทำให้ฉันพอใจได้ยังไง?”

“ตั้งแต่ตอนนี้ เพิ่มข้อตกลงอีกหนึ่งข้อ จากนี้ไปเธอผอมหนึ่ง กิโล หักหนึ่งหมื่น”

เขาหัวเราะอย่างชั่วร้าย นิ้วยาวหยิกแก้มของเธอ “เพื่อจะเอา เงินจากตัวพี่วินคนนี้ จากนี้ไปก็กินเยอะหน่อย กินอ้วนหน่อย อือ?”

ผิวอันอ่อนนุ่มของธิชาถูกเขาหยิกจนเจ็บ

เธอรู้สึกปวดที่ปลายจมูกฉับพลัน อาจจะเป็นเพราะว่าความ เหน็ดเหนื่อยมาทั้งคืน
อะไรบางอย่างที่คอยพยุงตัวเองให้ทนใช้ชีวิตมันแตกสลาย แล้ว เมื่อแตกสลายแล้วสิ่งที่ออกจากข้างในก็คือความสิ้นหวัง

เมื่อก่อนธาวินไม่ได้เป็นแบบนี้

เขาเคยเป็นวันที่ดีที่รักใคร่เธอ

เพียงแค่ตั้งแต่วันที่พ่อเส้นเลือดในสมองแตกวันนั้น ทุกอย่างก็ เปลี่ยนไป

เธอไม่เพียงต้องทนรับความเกลียดชังและทรมานเหยียด หยามอย่างไม่มีเหตุผลของธาวิน ยังต้องใช้ร่างกายตัวเองมา ประคับประคองชีวิตของแม่อีก

ตอนแรกเธอคิดว่าตัวเองทนได้ แต่ว่าแรงกดดันอย่างไม่มีวัน สิ้นสุดแบบนี้ ค่อยๆทำให้เธอหายใจไม่ออก

ธิชารู้สึกว่าตัวเองน่าจะสมองผิดปกติ เธอเบิกตาโตฉับพลัน

ตาโตสดใส

เธอมองธาวินอย่างจริงจัง เผยอริมฝีปากถามเธอ “พี่วิน พี่จะ ทรมานหนูถึงเมื่อไหร่? พี่บอกหนูได้ไหม ว่าหนูทำอะไรผิดกัน แน่?”

สีหน้าดุร้ายกระลิ้มกระเหลี่ยของธาวินเปลี่ยนอย่างฉับพลัน

เขาหรี่ตาลงด้วยสายตาที่อันตราย แรงที่หยิกแก้มของเธอนั้น ไม่ได้คลายออกเลย

ธิชารอไปครึ่งนาทีก็ไม่ได้คำตอบของเขา กลับเผยอริมฝีปากออกฉับพลัน ยิ้มให้เขาขึ้นมา

ร่างกายเธออ่อนเพลียมาก หมดสติไป แล้วไม่ได้กินอะไรมา หลายชั่วโมง

ใบหน้าเล็กๆนั้นซีดเซียว ท่ามกลางความมืดแสงสลัวนั้นดู สายหยาดเยิ้ม

“ตอบยากใช่ไหม? ถ้าอย่างนั้นหนูเปลี่ยนวิธีถามละกัน พี่วิน พี่เคยรักหนู ใช่ไหม?”

ธิชาถามคำถามนี้ออกมา ในใจสงบเหมือนดั่งไม่สะทกสะท้าน

ต่อความตาย

เธอมั่นใจว่าตัวเองต้องใจกล้าบ้าบินไปแล้วแน่นอน

คาดว่าธาวินคงจะบีบคอเธอตายไปโดยตรง เขาทำได้จริงๆ

ปรากฏว่าหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหน้าดำยิ่งกว่ายมทูตอีก

นิ้วยาวของเขาหยิกแก้มสองข้างของเธอไว้ ค่อยๆแรงขึ้น “ธิชา มีชีวิตอยู่ไม่ดีเหรอ? รู้เยอะเกินไปจะตายเร็วมากนะ เธอ อยากตายมากเหรอ?”

ธิชาถูกเขาหยิกไว้แบบนี้ เสียงที่ร้องออกมาก็ค่อนข้าง

ประหลาด

แต่ว่าเธอยังคงพูดอย่างยิ้มแย้ม “พี่วิน พี่ยิ่งทำแบบนี้ หนูยิ่ง รู้สึกว่าความจริงพี่หลอกตัวเองไม่ได้ พี่รักหนู อย่างน้อยก็เคยรัก ไม่อย่างนั้น………
สีหน้าของผู้ชายเปลี่ยนเป็นดุร้าย

เขาหยิบหมอนด้านข้างขึ้นมา กดไว้บนหน้าสาวน้อยอย่างแรง

เหมือนอยากกดให้เธอตายไปเลย

ธิชาหายใจไม่ออก สมองค่อยๆขาดออกซิเจน แขนขากลับ ผ่อนคลายลงมา

เธอถามคำถามที่ไม่ควรถามที่สุด แตะต้องเส้นตายของธาวิน

เขาอยากฆ่าเธอจริงๆ

แต่ในวินาทีนี้ ในใจเธอกลับรู้สึกดีใจ

ตายไปก็ดีเหมือนกัน จบสิ้นทุกอย่าง เธอก็ไม่ต้องอดทน

กล้ำกลืนแล้ว ไม่มีอะไรสู้กับถูกผู้ชายที่เคยรักเหยียดหยามทรมานเหมือน ขยะเป็นเวลานาน รู้สึกเจ็บปวดมากไปกว่านี้แล้ว

ถ้าหากธาวินสามารถให้เธอจบอย่างสบาย นั่นกลับเป็นการ หลุดพ้นสําหรับเธอ

แต่ว่าหมอนที่จะกดเธอให้ตายนั้นสุดท้ายก็ถูกโยนลงไปใต้ เตียง

ธิชาถูกกดจนหน้าแดงก่ำ จนเกือบจะกลอกตาแล้ว ผ่านไปสัก พักถึงกลับมาหายใจปกติ

เธอยิ้มอย่างโศกเศร้า “พี่วิน สุดท้ายพี่ก็ยังไม่ยอมปล่อยฉันไป”
ยังไม่ยอมปล่อยตัวเอง

ธิชานอนถึงหัวค่ำ

เมื่อเธอนอนอิ่มก็ได้ตั้งสติกลับมาแล้ว จำเรื่องที่เธอทำช่วงเช้า ตรูได้อย่างชัดเจนว่าน่ากลัวขนาดไหน

เธอเกือบส่งตัวเองไปสู่ความตายแล้ว ธาวินคงจะทรมานเธอไปอีกหลายวัน อย่างไรเสียในครั้งนี้ เธอยั่วโมโหเขายั่วยุอย่างรุนแรงแล้ว ขณะที่เธอกำลังนั่งรอการมาถึงของยามค่ำคืนอย่างไม่ สบายใจ

ภาพที่ทำให้เธอตะลึงเกิดขึ้นแล้ว

เธอรอธาวินกลับมากินอาหารเย็นพร้อมกันบนโต๊ะอาหารตาม

ปกติ

แต่ว่าตอนที่ธาวินกลับมา ในอ้อมกอดมีผู้หญิงคนหนึ่ง

ธิชาตะลึงอยู่บนเก้าอี้

สิ่งที่ทำให้ความสงบของเธอแตกร้าวนั้นไม่ใช่ความอิจฉาหรือ

หึงหวง

เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ผู้หญิงชั้นต่ำหยาบคายทั่วไปที่ธาวิน ใช้ระบายความใคร่
สาวน้อยทีเขากอดไว้ในอ้อมกอดอย่างรักใคร่มาก……….เป็น เพื่อนเล่นของเธอตั้งแต่เล็กจนโต เป็นเพื่อนรักของเธอญาณิน

ญาณินเป็นคุณหนูของข้าราชการ ชาติกำเนิดสูงส่ง มันก็คู่ควร

กับฐานะของธาวิน

พวกเธอกันขนาดนี้………เรียนอนุบาลเดียวกัน ประถม มัธยม จนถึงมหาลัยถึงแยกจากกัน แต่มหาลัยทั้งสองแห่งระยะห่าง เพียงแค่เดินสิบนาทีเท่านั้น

แต่………ไมเธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าญาณินคบหากับธา

วิน?

ญาณินกอดแขนของผู้ชายไว้อย่างเขินอาย พูดอย่างอึดอัดใจ

อย่างมาก “ธิชา ต้องขอโทษจริงๆนะ ปิดบังเธอมา ตลอด……ความจริงฉันกับพี่วินคบหากันมาสักระยะแล้ว เพียง แค่ความสัมพันธ์ของสองครอบครัวเราใกล้ชิด ก่อนที่จะตัดสิน เรื่องการแต่งงานอย่างแน่นอนจะให้เป็นจุดสนใจไม่ได้ แต่……….วันนี้พี่วินของเธอขอฉันแต่งงานแล้ว อีกไม่นานก็จะ ประกาศข่าวงานแต่ง เพราะฉะนั้น ..ธิชา เธอคงไม่โทษฉัน หรอกนะ?”

จู่ๆ ธิชาเหมือนกับเลือดทั่วร่างกายแข็งตัว

คบหากัน

ขอแต่งงาน

ประกาศข่าวงานแต่ง
ในสายตาเธอมีเพียงตัวอักษรอันแสบตาเหล่านี้กะพริบอย่าง บ้าคลั่ง

ทิ่มแทงหัวใจเธอจนเลือด ใกล้จะไหลแล้ว

เธอเงียบไปอยู่สักพัก ญาณินสีหน้าตื่นตระหนก ขอความช่วย เหลือจากธาวินอย่างทำตัวไม่ถูก “วิน คุณดู……. ธิซาโกรธแล้ว จริงๆ โทษคุณนั่นแหละ ฉันพูดตั้งนานแล้ว ทำไมต้องปิดแม้ กระทั่งเธอ…….”

ใบหน้าอันหล่อเหลาของธาวินบึ้งตึง ก้าวไปข้างหน้าสองก้าว เหมือนกับพี่วินที่เดิมยื่นมือขยี้หัวของชา

“ธิชา อย่าเอาแต่ใจ ณินเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอไม่ใช่เหรอ? พี่วินแต่งงานกับเขา หรือว่าเธอจะไม่ดีใจกับพี่วินและนเหรอ? น่ารักหน่อย เรียกพี่สะใภ้