บทที่ 28 เทพลงจากสวรรค์

ใบหน้าอันหล่อเหลาของธาวินเกร็งอยู่นานมาก สุดท้ายก็บีบ รอยยิ้มจากริมฝีปากเล็กน้อย “ผู้หญิงฉลาดเกินไปไม่ดี เก็บไว้หน่อย ตอนที่ควรแกล้งโง่

แกล้งโง่”

ฝ่ามือของธิชาที่ชาแล้วเริ่มสั่น เธอตะโกนใส่เขาด้วยความ โมโห “คุณทําเรื่องแบบนี้ออกมาไม่กลัวกรรมตามสนองหรือไง? ถ้าหากไม่รักเธอ คุณก็ไม่ควรไปยุ่งกับเธอ ถึงแม้จะเป็นการ หลอกใช้…..ไมต้องดึงฉันเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย ธาวิน คุณเล่น ร่างกายของฉันยังไม่พออีกเหรอ ใช้ฉันเป็นเครื่องมือ คำด่าทอ ครหาทั้งหมดให้ฉันแบกรับเอง ชักนำให้ญาณินเอาความเกลียด ระบายมาที่ตัวฉัน คุณนี่มันเลวทรามจนสุดขีดจริงๆ”

บนใบหน้าของผู้ชายยังมีรอยฝ่ามือของเธอ แต่ท่าทางอันชั่ว ร้ายของเขากลับไม่มีความโกรธเลยแม้แต่น้อย

มือเรียวยาวของเขาจับคางของเธอเล่นไปมา

พูดอย่างยิ้มแย้ม “ไม่เล่นไม้นี้ จะเปิดเผยเรื่องน่าละอาย ระหว่างเราต่อสาธารณชนได้ยังไงล่ะ? ตอนนี้ดีแล้ว เมือง ไม่มี คนไม่รู้ เธอเป็นผู้หญิงของฉันธาวิน เลี้ยงจนโตมาข้างกายฉัน ตั้งแต่เด็ก ถูกฉันเอาตั้งแต่เด็กจนโต………

“คุณไปตายซะเถอะ” เธออับอายโมโหอย่างบ้าคลั่ง ถีบเขาอย่างแรง

เธอโมโหจนหายใจหอบ

เป็นอย่างนี้นี่เอง

ที่แท้เป้าหมายที่แท้จริงของธาวินไม่ได้จะใช้เธอเป็นเครื่องมือ แต่จะใช้โอกาส ในครั้งนี้เปิดโปงความสัมพันธ์อันสกปรกของ พวกเขาสองพี่น้อง

เขาตั้งใจทำวิดีโอภาพและเสียงแบบนั้นอย่างเต็มที่ ตั้งใจจะ ทําให้ดนัยกฤตดูชัดๆ

มิน่าเขาถึงส่งบัตรเชิญงานหมั้นของตัวเองไปให้คู่แข่งตัวเอง

ธาวินยังคงไม่โกรธ แม้กระทั่งยังหน้าด้านจูบเธออย่างแรง

“ตัวเล็ก เธอร้องอย่างหลงระเริงใต้ร่างพี่ คราวนี้ทุกคนต่าง ก็ได้ยินหมดแล้ว ดึงหน้ากากสาวน้อยผู้ไร้เดียงสาของเธอออกได้ แล้ว ไม่มีผู้ชายคนไหนกล้าเก็บผู้หญิงที่พี่เล่นแล้ว……

คืนวันหมั้นนั้น ธิชาทุบตีไล่เขาออกไปจากห้องนอน หลังจากนั้นหลายวัน เธอก็ไม่เคยเห็นญาณินอีกเลย

ตระกูลมงคลวัชรกุลกับตระกูลธนาภูวนัตถ์ไม่เหมือนกัน ตระกูลมงคลวัชรกุลทำธุรกิจปกติ ภาพลักษณ์สำคัญมาก

งานหมั้นญาณินถูกเปิดโปงเรื่องฉาวโฉ่ ทันใดนั้นตระกูล มงคลวัชรกุลเข้าสู่วิกฤตการณ์ประชาสัมพันธ์ แม้แต่ราคาหุ้นก็ร่วงตกอย่างหนัก

ธิชาทําได้แค่ฝันทําตัวสงบและใช้ชีวิตต่อ ไปเรียนหนังสือที่ มหาลัยตามปกติ เลิกเรียนก็ไปทำงานที่ร้านกาแฟ

วันหนึ่งหลังเธอเลิกงาน เดินไปทางด้านสถานีรถไฟใต้ดิน ทันใดนั้นมีนักเลงหลายคนปรากฏตัวล้อมเธอไว้ มัดมือของ

เธอแล้วใช้กระสอบคลุมหัว บังคับลากตัวเธอขึ้นรถ

รถสั่นสะเทือนอยู่นานมาก เสมือนขับไประยะทางไกล

ซามองอะไรไม่เห็นเลย จะกระทั่งเธอถูกลากลงจากรถโยนไป บนพื้นคอนกรีตที่เย็นเยือก ถุงกระสอบบนหัวถึงถูกดึงออก

เธอมองไปรอบด้าน ดูไปแล้วเหมือนโรงงานร้างแห่งหนึ่ง

ผู้ชายหนึ่งในนั้นตบหน้าของเธอไปมา หัวเราะอย่างลามก “นางเด็ก หน้าตาสวยมาก วันนี้พวกเรามีลาภแล้ว”

เสื้อของธิชาถูกดึงจนขาด เธอกรีดร้องไปที่หนึ่ง ใช้มือห้าม ปราม

“พวกคุณเป็นใคร? ฉันเป็นน้องสาวของธาวิน พวกคุณ ต้องการเงินเท่าไหร่ตระกูลธนาภูวนัตถ์ให้ได้ทั้งนั้น

ผู้ชายหน้ากระคนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังหัวเราะเย็นชาพูดว่า “เงิน มีคนจ่ายไปแล้ว เงินของคุณชายธาวินพวกเราไม่กล้าเอา เธอก็ ไม่ต้องกลัวมากหรอก พวกเราไม่ได้จะเอาชีวิตเธอ”

ไม่เอาชีวิต และไม่ได้ทำเพื่อเงิน ถ้าอย่างนั้นลักพาตัวเธอเพียงเพื่อต้องการย้ายี

ธิชามีข้อสรุปในใจ เม้มปากถาม ญาณินคนพวกคุณ เหรอ หรือว่าตระกูลมงคลวัชรกุล?”

ผู้ชายคนหนึ่งดึงน้องเธอมือไม่สะอาดจับอยู่ผิวหนัง ขาวสะอาดดุจของเธอแล้ว ถึงขั้นไม่ต้องถามเยอะ ขนาดแล้ว ถามประโยชน์ เตือนเธอทางดี

ธิชามองทิศ ขับรถมานานขนาดนี้ ต้องขับมาถึงนอก แล้วแน่นอน

ถิ่นกันดาร โรงงานไม่ทราบแห่งหนึ่ง ไม่มีคน สามารถช่วยเธอไม่มีคนหาเจอได้

ในเธอความเจ็บปวด มากกว่าก็ความเกลียด

ต่อธาวิน

เธอกัดริมฝีปากทําการดิ้นรนครั้งสุดท้าย “ฉันเตือนพวกอย่าพวกแกทุกคนต้องตายพร้อมกับฉัน

ผู้ชายสองคนหัวเราะอย่างเวลาเดียวกันสาวน้อยปากเก่งมากนัก ดูแล้วขาวแสดงตัวไร้เดียง สาอะไร ปล่อยสบายหน่อย เคยนอนแม้กระทั่งชายตัวเอง ไม่ใช่เหรอ เธอปรนนิบัติดีๆ พวกเราจะทำเบาหน่อย

ต้องเกี่ยวข้องกับญาณินอย่างแน่นอน
ธิชาตัวสั่นกำหมัดไว้แน่น ช่วงเวลาที่สิ้นหวังในสมองมีภาพ ความทรงจําต่างๆนานาอันวุ่นวายปรากฏขึ้น

ในนั้นรวมถึงครั้งแรกของเธอกับธาวิน

คืนนั้นเธอเจ็บปวดอย่างขีดสุด ไม่เคยได้ลิ้มลองความเจ็บปวด ขนาดนั้นมาก่อน

ตอนที่ธาวินบังคับเธอ เธอรู้สึกอัปยศอดสู แต่ไม่เคยคิดว่าสิ่ง ที่กำลังจะเกิดขึ้นถึงจะเป็นเรื่องที่สกปรกอัปยศอดสูที่สุด

มือทั้งสองข้างของเธอถูกมัดไว้ กำหมัดไว้แน่น เล็บจิกเข้าเนื้อ เธอเกลียดธาวินอย่างที่สุด ทั้งหมดนี้เป็นความผิดของเขา แต่ ผลกรรมทั้งหมดเกิดขึ้นกับเธอ

มือหยาบหนาของผู้ชายลูบไล้อยู่บนร่างเธอ ในตอนที่เธอใกล้

จะยอมแพ้

ก็มีเสียงปืนนัดหนึ่งดังขึ้นข้างหูฉับพลัน

ของเหลวที่เปียกร้อนไหลอยู่บนร่างเธอ ผู้ชายร้องโอดโอย อย่างเจ็บปวด

ธิชามองคราบเลือดบนร่างตัวเองด้วยความตะลึง

ดนัยกฤตก้าวขายาวเดินย้อนแสงเข้ามา ถูกห้อมล้อมด้วยเงา แสงพระอาทิตย์ตกดิน เหมือนดั่งเทพที่ลงมาจากสวรรค์