บทที่ 25 คุณธิชา ตั้งใจหลบหน้าผม

ถ้าหากญาณินใช้น้ำเสียงไร้เดียงสาไม่มีอันตรายถามเธอ เธอ ต้องยิ้มและตอบอย่างดีใจแน่นอน

แต่เขามองเห็นความเย็นชาที่ดูแปลกตา ในแววตาของเธอ

เมื่อก่อนญาณินไม่มีทางใช้สายตาแบบนี้มองเธอ

เธอค้นพบแล้ว หรือว่าเดาออกแล้ว

อายุอย่างธิชายังไม่รู้ว่าควรรับมือกับเรื่องแบบนี้ยังไง

มิหนําซ้ำฝ่ายตรงข้ามเป็นเพื่อนรักของเธอ เธอไม่อยาก ทําร้ายเธอจริงๆ

เธอลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายก็พยักหน้าอย่างจริงจัง

“แน่นอน ฉันต้องดีใจกับเธอแน่นอน”

ญาณินจับมือเธอไว้แน่น น้ำเสียงสั่นเล็กน้อย พูดด้วยเสียงกึ่ง สะอื้น

“ธิชา ฉันรักพี่ชายเธอมาก ความรู้สึกที่ฉันมีต่อเขา มันมาก เกินกว่าผลประโยชน์ทางตระกูล ฉันชอบเขาจริงๆ อยากแต่งงาน กับเขา มีลูกให้เขา ช่วยเหลือเขาเลี้ยงลูกให้เขา ใช้ชีวิตแบบนี้ ตลอดชีวิต”

มือของธิชาถูกเธอกดจนเจ็บ แต่เธอไม่ได้ดึงออก
เธอพยักหน้า “อยู่กับผู้ชายที่เธอรักตลอดชีวิต นี่ต้องมีความ สุขมาก ญาณิน ฉันยินดีกับเธอ”

มือของญาณินผ่อนคลายลงบ้าง สีหน้าก็เก็บอาการบ้าง เหมือนใช้เรี่ยวแรงอย่างมากเพื่อปิดบังอารมณ์บางอย่าง

ซามองดูท่าทางอดกลั้นของเธอ ความรู้สึกก็ค่อนข้างซับซ้อน

เธอกับญาณิน โตมาพร้อมกัน ถึงแม้ว่าญาณินจะเป็นคุณหนูที่

ไม่มีอะไรให้กังวล แต่ไม่ใช่ผู้หญิงโง่ที่มีแต่หน้าไม่มีสมอง ถึงแม้ว่าญาณินจะสงสัยอย่างสุดขีด แต่เธอไม่ได้คิดจะ

เปิดโปง เพียงแค่ใช้วิธีอดกลั้นแบบนี้ตักเตือนเธอ

เธอคงจะหวังให้ตัวเองสามารถหยุดได้ไม่ไปมีเรื่องมั่วอะไรที่ เกินไปกว่าความเป็นพี่น้องกับธาวิน

แต่ญาณินจะไปเข้าใจได้ยังไง เหตุการณ์วุ่นวายนี้เธอไม่

สามารถควบคุมได้เลยแม้แต่น้อย

เธออยากมากแค่ไหนที่จะไม่เป็นคนทำลายชีวิตคู่คนอื่น แต่ การขัดขืนอย่างรุนแรงจะได้มาซึ่งการกระทำที่ทารุณยิ่งขึ้นจาก ธาวิน

ธาวินแม้แต่พ่อของตัวเองยังทำให้เป็นอัมพฤกษ์ได้ ความโหดร้ายของเขาไม่ใช่สิ่งที่พวกเธอแม่ลูกจะทนรับได้

ระหว่างทางกลับบ้านจากโรงพยาบาล
ญาณินยื่นเอกสารให้เธอหนึ่งฉบับ

ธิชาเปิดเอกสารพวกนั้นออก สายตาชะงักด้วยความแปลกใจ นี่คือเอกสารคำปราศรัยในงานหมั้น ประโยคที่ทำให้คนน้ำตา หลาย ซาบซึ้งประทับใจ

ธิชารู้สึกว่าไม่มีเรื่องที่น่าตลกไปกว่านี้อีกแล้ว

แต่ญาณินกลับยิ้มเหมือนกับนางฟ้าผู้ไร้เดียงสา “ธิชา คำ ปราศรัยฉันเขียนเสร็จแล้ว ให้ผู้วางแผนจัดงานหมั้นดูแล้ว เธอ เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน และเป็นน้องสาวที่รักใคร่ของธาวิน ไม่มีคนที่เหมาะสมกว่าเธออีกแล้ว งานหมั้นให้เธอเป็นคนกล่าว คำปราศรัย นี่เป็นของขวัญงานหมั้นที่ดีที่สุดที่เธอให้ฉัน

ธิชามองดูใบหน้าสวยงามอ่อนโยนของเธอ

นี่เป็นเพื่อนเล่นของเธอตั้งแต่เล็กจนโตจริงๆ แต่จากดวงตา อันไร้เดียงสาของญาณิน มองเห็นความชั่วร้ายบางอย่างที่ไม่เคย เห็นมาก่อน

ในวันงานหมั้น

สภาพของธิชาอยู่ในอาการเหม่อลอยตลอด คำปราศรัยท่อง จนคล่องตั้งนานแล้ว

เธอจะทําเรื่องที่ญาณินขอร้องเธอทำให้อย่างดีและสมบูรณ์แบบ
แต่นอกจากคําปราศรัย เธอยังต้องยืนอยู่ข้างธาวินแสดง บทบาทน้องสาวที่เชื่อฟัง

งานหมั้นของคุณชายตระกูลธนาภูวนัตถ์ คนดังมีชื่อเสียงและ นักการเมืองทั้งหมดในจังหวัดภาคใต้ทั้งแปดล้วนมาร่วมงานกัน หมด

ชายืนต้อนรับแขกหน้าประตูทางเข้า ในฐานะญาติ อย่างยิ้ม

แย้ม

จนกระทั่งเธอเห็นดนัยกฤตในชุดทักซิโด้สีดำ รอยยิ้มบน ใบหน้าเกร็งทันที

ใครจะไม่รู้ว่าความสัมพันธ์ระหว่างประธานดนัยของภักดีภูมิ เมธีกรุ๊ปกับธาวินนั้นเป็นอริคู่แข่งกัน

ธิชาเดาไม่ออกว่าทำไมเขาถึงมาร่วมงาน

แต่ตอนที่เธอเห็นพนักงานต้อนรับสาวเซ็นชื่อในรายชื่อแขก

เธอก็คิดได้แล้วว่าธาวินเชิญเขามา

ธาวินทำไมถึงเชิญเขามา เป็นมารยาทธรรมดา? หรือว่ามี ความหมายที่จะโอ้อวด

ซาคิดไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

ผู้ชายคนนี้มีราศีติดตัว การมาถึงของเขาเสมือนทำให้ห้อง โถงงานเลี้ยงเพิ่มสีสันขึ้นมาทันที

แขกมากมายต่างก็เข้าไปหาเขาเพื่อพูดคุย
ในงานเลี้ยง ใหญ่โตแบบ ดนัยกฤตเหมือนไม่รู้จักเธอ ไม่ได้ ทักทายกับเธอ ไม่แม้กระทั่งมองเธอโดยตรง

นี่ก็ทำให้เขารู้สึกโล่งใจ

ภายใต้สายตาของธาวิน ถ้าหากเกิดความวุ่นวายขึ้น เธอ ต้องตายอย่างอนาถแน่

การต้อนรับแขกจบลง ขั้นตอนงานหมั้นก็เริ่มต้นขึ้น ตอนที่ พิธีกรกล่าวเปิดงาน ธิชาไปเข้าห้องน้ำ

ตอนที่เธอออกมาจากห้องน้ำ ไหล่ก็ถูกมือใหญ่มือหนึ่งกดไว้ ใช้แรงดึงตัวเธอไปห้องแต่งตัวที่อยู่ใกล้เคียง

กลิ่นอายของดนัยกฤตโอบล้อมตัวเธอไว้ เธอเหมือนสัตว์ตัว

เล็กที่ไม่มีที่หลบ อยู่ภายใต้ร่างใหญ่ของเขา ถูกเขาขังไว้ในมุม

กําแพงคับแคบ

ท่าทางของเขาค่อนข้างรุนแรง ธิชาดิ้นรนขัดขืนอยู่ พูดด้วย เสียงต่ำ “ปล่อยฉัน อยู่ในถิ่นของตระกูลธนาภูวนัตถ์ คุณดนัย กฤตยังกล้าบ้าระห่ำขนาดนี้เหรอ?”

ดนัยกฤตไม่ได้ปล่อยเธอ และยิ่งใกล้ชิดเข้าไปอีก หน้าอกอัน แข็งแกร่งกดทับอยู่บนร่างเล็กของเธอ

“คุณธิชา ตั้งใจหลบหน้าผม แม้แต่วิชาของผมก็จงใจขาด เรียน ทำเอาผมกระวนกระวายใจ หรือว่านี่คือการล่อเหยื่อปล่อย ก่อนจับ?”
ตอนที่ผู้ชายพูด ลมหายใจร้อนพ่นอยู่บนแก้มของเธอ

“ฉันไม่ได้ตั้งใจหลบคุณ แค่รู้สึกว่าไม่จําเป็นต้องคบค้า สมาคมกันอีก คุณดนัยกฤต กรุณาปล่อยมือ ฉันจะเตรียมตัวไป กล่าวค่าปราศรัยแล้ว งานหมั้นของพี่ชายฉันคือเรื่องใหญ่ จะเกิด ข้อผิดพลาดอะไรไม่ได้

สายตาอันโมโหเร่าร้อนของดนัยกฤตไม่ได้ปิดปังแม้แต่น้อย ถ้ายังไม่หนี เกรงว่าจะสายไปแล้ว มิหนำซ้ำเธอให้ความสำคัญกับงานหมั้นนี้เป็นอย่างมาก

เรื่องที่ตกลงกับญาณินแล้ว เธอต้องรับผิดชอบ

ขณะนี้ ธิชาไม่รู้เลยแม้แต่น้อยว่างานหมั้นครั้งนี้จะกลายเป็น ฝันร้ายของเธอตลอดชีวิต