บทที่ 22 ไม่ตายก็ต้องหนังถลอกชั้นหนึ่ง

กลิ่นบนร่างเธอกลายเป็นชนวนที่ทำให้อารมณ์ของธาวิน ระเบิด

ธิชามองดูแววตาในดวงตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างน่ากลัวถึง ขีดสุดกับตา

ยามวิกฤต สมองของเธอยังถือว่าว่องไว ถึงแม้จะรู้สึกได้ถึง กลิ่นบนตัวเธอทำให้ธาวินเกิดความสงสัย

บนตัวดนัยกฤตมีกลิ่นหอมแบบเบาๆ ถึงแม้จะบางมาก แต่ว่า ทุกครั้งที่เข้าใกล้เขาก็ได้กลิ่น นี่เป็นกลิ่นอย่างหนึ่งที่ติดทนนาน มาก มิน่าถึงติดอยู่ในตัวเธอ เธอกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างแรง เงยหน้าขึ้นสูงสบตาเขา

“ใช่ เป็นดนัยกฤตที่ช่วยฉันกับญาณิน”

เธอพูดอย่างเปิดเผยฉับพลัน เห็นเพียงดวงตาของธาวิน กระตุก สีหน้ายังคงดำบึ้งตึง

ด้วยความที่ทิ้งหลักฐานไว้แล้ว เธอไม่จำเป็นต้องปิดบังต่อไป

โกหกจะเพิ่มความโมโหให้เขาเท่านั้น

มิหนำซ้ำเธอรู้ตัวว่าบริสุทธิ์ ไม่ได้ทำเรื่องที่ผิดต่อเขา

คิดถึงจุดนี้ เธอไม่สนว่าเสื้อเชิ้ตตัวเองฉีกขาด ยืดหลังตรง เล่า เรื่องด้วยน้ำเสียงชัดเจน “อาจจะเป็นเพราะช่วงนี้พี่ยุ่งเกินไป ไม่มีเวลาอะไรอยู่กับญาณิน หรืออาจจะเป็นเพราะเธอมีความกังวล ก่อนแต่ง วันนี้เธอขอร้องให้หนูพาเธอไปสถานบันเทิงที่เป็น เจ้าของไปหาพี่ หนูไม่กล้าพาเธอเข้าไปสถานที่ของพี่ ถ้าหากเห็น อะไรที่ไม่ควรเห็น จะมีผลกระทบรุนแรง ด้วยความรีบร้อน หนู เลยพาเธอไปเป็นสถานที่ใกล้เคียงร้านอื่น เธอวิ่งเร็วเกินไป บุก เข้าไปในห้องรับรองของลูกค้า……..

สีหน้าของธาวินไม่ได้อ่อนโยนลง ยื่นมือดึงเสื้อชั้นในเธอออก

ผิวหนังร่างกายท่อนบนของหญิงสาวเปิดเผยอยู่กลางอากาศ ห้องกักบริเวณมืดครึ้มและหนาวเย็น เธอทนไม่ไหวจนขดตัว แต่ไม่ได้หลบ สายตายังคงมองอยู่บนหน้าของธาวินอย่างสงบ

นิ้วเรียวยาวขาวนวลของเขาจับผิวหนังอันนิ่มนวลกลางอกของ เธอ เรี่ยวแรงหนักขึ้นทุกครั้ง

บีบจนเธอเจ็บเล็กน้อย แก้มก็ค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีแดง

“พูดมากขนาดนั้นก็ไม่มีประโยชน์ ฉันอยากฟังแค่ว่าทำไมไอ้ แช่ภักดิภูมิเมธีถึงช่วยเธอ เธอกับมันมีอะไรลับหลังฉันบ้าง พูด มา”

ธิชาถูกเขาบีบจนหวาดกลัว ครั้งสุดท้ายแรงหนักจนเหมือนจะ ดึงลงมาเสียอย่างนั้น

เธอกลัวสภาพแบบนี้ของธาวินมาก ทันใดนั้นไม่รู้ว่าควรเรียบ เรียงคำพูดยังไง กลัวแค่หากพูดผิดก็จะไม่สามารถพลิกผัน สถานการณ์ได้แล้ว
ลมหายใจของธาวินแนบชิดกับเธอ น้ำเสียงมีแววความโหด ร้าย “ฉันเคยบอกเธอแล้วว่าหักหลังฉันจะมีสภาพแบบไหน เธอ อดใจไม่ไหวที่จะไปเป็นกะหรี่ราคาถูกในแหล่งค้าประเวณีแล้วใช่ ไหม”

ธิชาหวาดกลัวอย่างมาก ดูจากวิธีการเมื่อก่อนที่เขาจัดการกับ ผู้หญิงที่หักหลังเขา………

เธอมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าหากเรื่องนี้อธิบายไม่ชัดเจน เป็นไปได้ จริงที่ตัวเองจะตกอยู่ในสภาพแบบนั้น

ในความทรงจําเขาเคยรักใคร่เด็กผู้หญิงสวยคนนั้นมาก แต่ สุดท้ายเธอถูกชายเร่ร่อนกลุ่มหนึ่งมีทั้งคืน ตายไปอย่าง ร่างกายสกปรกโสโครก

ธาวินต่อเด็กผู้หญิงคนนั้นถือเป็นของล้ำค่า เธอจะเอาอะไรก็ ซื้ออย่างนั้น ตามใจทุกอย่าง

ส่วนเขาปฏิบัติต่อเธอก็แค่ทาสที่อยู่บนเตียงเอาไว้ระบาย ความใคร่ ธิชารู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิ์เปรียบเทียบกับเด็กผู้หญิง ที่ถูกรักทะนุถนอมเหล่านั้น

เพราะฉะนั้นเธอจําเป็นต้องเอาตัวเองออก จะตายอย่างอนาถ ด้วยข้อหาที่ไร้เหตุไม่ได้

ธิชาสูดหายใจเข้าลึกๆ กัดริมฝีปาก ในดวงตาพราวเสน่ห์คู่ นั้นมีน้ำประกายอย่างไร้เดียงสา
“ฉันไม่ได้ทํา ธาวิน ฉันไม่ได้หักหลังคุณ เมื่อก่อนไม่เคยทำอีก หน่อยยิ่งเป็นไปไม่ได้ ฉันไม่รู้ว่าทำไมดนัยกฤตถึงช่วยฉัน อาจจะ เป็นเพราะเกิดเรื่องในสถานที่ของเขา เขาไม่อยากสร้างความขุ่น เคืองกับคุณ ฉันกับญาณินคนหนึ่งเป็นน้องสาวคุณอีกคนหนึ่ง เป็นคู่หมั้นคุณ เปลี่ยนเป็นคนอื่นก็ไม่ลงมือง่ายๆ ……….เขา อาจจะมีใจอย่างหาเรื่องฉัน นั่นก็เพราะว่าสาเหตุจากคุณ ถ้าฉัน ไม่ใช่น้องสาวในนามของคุณ บางทีดนัยกฤตแม้แต่มองฉันสัก ครั้งก็ไม่มอง”

ถึงแม้เธอจะพยายามพูดให้ตัวเองดูไร้เดียงสาแค่ไหน แต่ค่ พูดเหล่านี้ก็เป็นความจริงทุกคำ

ธาวินหรี่ตาขึ้น ในที่สุดน้ำหนักมือก็เบาลงบ้าง

เขาก็ยังคงหน้าตาเคร่งเครียด ริมฝีปากบางพูดอย่างเย็นชา “เธอแน่ใจว่าง่ายขนาดนี้ ดนัยกฤตเคยพูดอะไรกับเธอ ทำอะไร บ้างแล้ว?”

เธอพูดเสียงเคร่งขรึม “พูดคำพูดที่หลอกล้อฉัน นอกจาก เสียดสีฉันว่าถูกพี่ชายต่างแม่ตัวเองสบประมาทเล่นเป็นเวลา นาน………ไม่ได้ทำอะไร บางทีเขาไม่ได้สนใจจะทำอะไรฉันสัก นิต”

ธิชาพูดโกหก เกร็งหลังไว้แน่นจนเมื่อยชา

จูบอันเร่าร้อนและลึกไปถึงลำคอนั้นยังชัดเจนวนเวียนอยู่ใน สมองของเธอ เธอกลับทำได้แค่ปิดปังอย่างสีหน้าไม่เปลี่ยน

ถ้าหากถูกธาวินรู้ ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ตายก็ต้องหนังถลอกชั้นหนึ่งแน่

แววตาของธาวินอ่อนโยนลงบ้างแล้วอย่างชัดเจน อย่างน้อยก็ เชื่อคําแก้ตัวของเธอครึ่งหนึ่งแล้ว เขายื่นมือดึงคางเธอขึ้นมา เผยอมุมปากอย่างเสียดสี “ถูกฉัน

นอน เธอไม่พอใจมาก?”

เธอจ้องสายตาผู้ชาย เท่าที่เธอรู้จักเขา ในเมื่อเริ่มยั่วเย้าเธอ ก็เชื่อคำพูดของเธอแล้วแน่นอน

เธอ โล่งอกไปเล็กน้อย ไม่ว่าธาวินจะลงโทษเธอยังไง อย่าง

น้อยรักษาชีวิตไว้แล้ว

“ฉันพอใจหรือไม่พอใจไม่สำคัญ ตลอดมา อยากทำอะไรก็ อย่างนั้น ฉันมีสิทธิ์ขัดขืนที่ไหน?”

ธาวินหรี่ตา จับแขนเธอไว้ฉับพลันดึงเธอขึ้นมาจากพื้น

เขาผลักเธอเล็กน้อย ออกคำสั่งด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ถอดเสื้อ เองหมด มือจับผนังไว้ กระดูกให้ดี

สมองของธิชาอึ้งอย่างรุนแรง

ห้องกักบริเวณเป็นห้องว่างเปล่ามิดชิดเล็กๆห้องหนึ่งเท่านั้น ไม่มีเครื่องปรับอากาศ ไม่มีไฟ แม้แต่โต๊ะก็ไม่มี เป็นผนังทั้งสี่ ด้าน