บทที่ 16 สาวน้อย ฉันหลอกเธอ

ธาวินไม่ได้ป้องกันตัว โดยเธอตบเข้าจังๆ

ในสายตาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความตะลึง ฝ่ามือก็ชาไป หมด เหงื่อไหลพราก

เธอนึกว่าผู้ชายจะโมโหร้าย ถอยหลังหลบโดยสัญชาตญาณ แต่กลับโดนเขาใช้มือบีบไหล่ไว้ เขาเผยอริมฝีปากยิ้มอย่าง เย็นชา หน้าหล่ออารมณ์ไม่ชัดเจน

“ตอบสนองแรงขนาดนี้ ไม่อยากคลอด?”

ธิชาตกใจจนทนไม่ไหว ริมฝีปากเธอสั่นเล็กน้อย มีญาณิน คลอดลูกให้คุณยังไม่พอเหรอ ธาวินคุณเลิกระยำได้แล้ว ปล่อย ฉันไปเถอะ ฉันไม่อย่าเข้าไปยุ่งเกี่ยวระหว่างพวกคุณ………

ธาวินยิ้มอย่างชั่วร้าย ลิ้นเลียริมฝีปาก นิ้วมือเลื่อนผ่านจุดที่ โดนเธอตบเมื่อกี้เล็กน้อย

เธอรู้ว่าตัวเองลงมืออันหุนหันไปหน่อย ในใจรู้สึกกลัวกับ

อารมณ์แปรปรวนของธาวิน

เธอหดไหล่ แต่กลับถูกธาวินจับเอวไว้กดเข้าอ้อมกอด

มือข้างหนึ่งของเขากอดเธอไว้นิ้วมือเรียวยาวอีกครั้งหนึ่ง ลูบคลําจุดอ่อนไหวบนหน้าอกของเธอ

“ยุ่งเกี่ยวหรือไม่เธอเลือกไม่ได้ ฉันต้องการให้เธอคลอด เธอก็เชื่อฟังดีๆ อย่าทําการขัดขืนที่เสียแรงเปล่า

ธิชาปั่นหัวคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าทำไมธาวินถึง ให้เธอตั้ง ครรภ์กะทันหัน

เมื่อก่อนเขาไม่อนุญาตเด็ดขาด

หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้น ธาวินทำการป้องกันเกือบทุกครั้ง ไม่ ป้องกันเป็นบางครั้ง เสร็จธุระแล้วต้องเห็นเธอกินยากับตา

หลังจากทำแท้งแล้วร่างกายก็ยังไม่ฟื้นฟู น้อยมากที่ธาวินจะ ให้เธอกินยา ทําการป้องกันเกือบทุกครั้ง ก็อยู่อย่างสงบมาแบบ นี้ผ่านไปครึ่งค่อนปี…….

เธอเดาไม่ออกจริงๆว่าวันนี้ธาวินมาไม้ไหนกันแน่

ธาวินเห็นเธอไม่พูด เขาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม ก้มหน้าดูดริม ฝีปากของเธอ

ประเดี๋ยวก็กัดดูดอย่างแรง ประเดี๋ยวก็จูบอย่างอ่อนโยน

เขาพูดเสียงต่ำอยู่ข้างหูเธอ เธอยังอยู่ยิ่งไม่เชื่อฟังแล้ว คลอดลูกแล้วถึงจะจับเธอไว้อยู่ข้างกายฉันอย่างเชื่อฟัง ผ่อน คลายหน่อย ไม่ใช่ว่าไม่เคยคลอด ถ้าจำไม่ผิด ครั้งที่แล้วเธอเป็น คนร้องไห้ขอร้องฉันให้เก็บเด็กไว้ คือ?”

เขาไม่พูดถึงเรื่องนี้ยังดี พูดถึงแล้วก็เท่ากับเปิดแผลที่ธิชาไม่ อยากเปิดเผยที่สุด

บาดแผลเพิ่งตกสะเก็ด ฉีกออกอย่างแรงจะมีเลือดไหลหยด
นั่นเป็นตอนที่เธอมีความสัมพันธ์กับชาวินไม่นาน

เธอถูกบังคับอยู่แล้ว ธาวินรังแกเธอชื่อซื้อไม่รู้เรื่อง ข่มขืนเธอ ครั้งแล้วครั้งเล่า

เธอเพิ่งอายุสิบแปด ไร้ประสบการณ์ ไม่รู้จักคำนวณระยะ ปลอดภัย ธาวินก็คงไม่เคยเล่นสาวพรหมจรรย์ คิดไม่ถึงว่าเธอจะ โง่ขนาดนี้ ผ่านไปไม่นานก็ถูกเขาเล่นจนท้องป่อง

ตอนที่เขารู้ตัวว่าท้องก็สองเดือนแล้ว มีอาการตั้งครรภ์ระยะ แรก

ถึงแม้ว่าเธอจะกลัว แต่ก็สามารถรับรู้ถึงชีวิตเล็กๆกำลัง เติบโตในท้องของเธอ

เธอไม่อยากฆ่าลูกของตัวเอง อ้อนวอนเขาอย่างนอบน้อมถ่อม ตน

ธาวินหยอกล้อเธอเหมือนดั่งคนโง่ พูดแค่ว่าหากเธอทำให้เขา

ดีใจได้ เขาก็ให้เธอคลอด

นั่นเป็นครั้งแรกที่ธิชาเสนอตัวเข้าหาเขาก่อน ปรนนิบัติเขา ใช้ เทคนิคแบบไม่สละสลวย ใช้ทุกส่วนในร่างกายตัวเอง..

แม้กระทั่งคุกเข่าลงไปปรนนิบัติเขา ถูกเขาทำจนแผลเต็ม หน้าอก……..

แต่หลังจากนั้นล่ะ

ธาวินหัวเราะเย็นชาขนาดนั้น
เขาใช้หัวรองเท้าเขี่ยเล่นคางของเธอ

พูดอย่างชัดถ้อยชัดคำ “ณิชานาฏเป็นโสเภณีที่ไม่รักนวล สงวนตัว เธอเป็นลูกสาวโสเภณี ก็จัดอยู่ในพวกเดียวกัน โสเภณี คนหนึ่งจะไปมีสิทธิ์คลอดลูกฉันได้ยังไง พรุ่งนี้ฉันส่งเธอไปเอา ออกที่โรงพยาบาล”

ธิชาร้องไห้เหมือนกับเด็กคนหนึ่ง “แต่ว่าพี่เคยบอกว่าถ้าฉัน ทำให้พี่ดีใจ ก็ตลอดได้.……… ธาวินก้มตัวตบหน้าของเธอ “สาวน้อย ฉันหลอกเธอ”

ธิชาคิดถึงภาพวันเก่าๆ สีหน้าเปลี่ยนเป็นซีดขาว

ผ่านไปนานมากเธอถึงขยับปาก พูดอย่างเย็นชาและหนักแน่น “เป็นไปไม่ได้ ธาวิน ถึงคุณจะฆ่าฉัน ฉันก็ไม่มีวันมีลูกให้คุณ

ตอนที่ธาวินถูกเธอตบหน้าสีหน้ายังดีอยู่ คราวนี้เปลี่ยนไป โหดร้ายอย่างมาก

เขาหรี่ตาเล็กน้อย สุดท้ายก็แสดงความโกรธออกมาบ้าง “ถ้า ไม่คลอด มดลูกนี้เก็บไว้ก็ไม่มีประโยชน์อะไร ตัดออกดีกว่า”

ธิชาร่างอ่อนไปทันที เพลียอย่างรุนแรง

แต่ไม่นานก็ใจเย็นลง พูดอย่างเรียบเฉย “ตัดก็ตัด ดีกว่าเป็น เครื่องมือผลิตลูกให้สัตว์เลวทราม

ธาวินยกมือขึ้นทันที ธิชานึกว่าเขาจะตบเธอ ไม่หลบ
แต่ทว่าเขาดึงตัวเธอขึ้นจากพรม ลากตัวเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อ สวมเสื้อผ้าให้เธอกระทำอย่างรุนแรง

สวมเสร็จแล้วก็ลากตัวเธอลงชั้นล่าง ยัดขึ้นรถ การกระทำ ทั้งหมดรีบร้อนรุนแรง

ธิชาคิดไม่ถึงว่าเขาจะพาเธอมาที่สถานพักฟื้นผู้ป่วย

หลังจากชรัณเส้นเลือดในสมองแตกแล้วก็อยู่ในสภาพ อัมพฤกษ์ เพิ่งฟื้นเมื่อไม่นานมานี้ ธิชาไม่รู้เรื่อง

เธอเห็นภาพด้านหลังของชรัณ เขานั่งอยู่บนรถเข็น แขนขยับ อยู่เบาๆ ในใจธิชารู้สึกดีใจมาก ค่อยๆวิ่งไปข้างหน้า “ลุงรัณ ในที่สุด

ลุงก็ตื่นแล้ว”

แต่ภาพที่เธอเห็นนั้นกลับเป็นภาพที่ชรมือสองข้างสั่นอย่าง ไม่ปกติ คอเอียงไปข้างหนึ่ง ใบหน้าก็บูดเบี้ยว น้ำลายหลายออก มาจากมุมปาก

นี่เป็นผลข้างหลังจากเส้นเลือดในสมองแตก

ไม่ได้สติ ปากจมูกเบี้ยว

ชาสมองอึ้งไปที่หนึ่ง น้ำตาคลอเต็มเบ้าตาแล้ว

ธาวินกอดเอวเธอไว้อย่างเงียบๆ “เธอไม่กลัวตัดมดลูก และไม่ กลัวตาย ถ้าอย่างนั้นเธอกลัวกลายเป็นคนพิการที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ไหม?”

เขาจ้องเธออย่างสนใจ น้ำเสียงมีเสียงหัวเราะอย่างโหดร้าย “ตัวเล็ก มีความคิดที่อยากจะหนี สภาพของลุงรักก็คือจุดจบของ เธอในวันข้างหน้า