บทที่ 11 ธาวิน คุณก็กลัวตายหรือ

เธอดึงลิ้นซักซ้ายมือข้างเตียง เปิดช่องลับออก หยิบปืนออก มาและกระบอกปืนจ่ออยู่ที่หัวเขา

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของชายคนนั้นหยุดนิ่ง ใบหน้าของเขา หม่นหมองลงทันที

ใช้เวลาเพียงไม่กี่วินาที ความคล่องตัวของการกระทํานั้น จน เกินความคาดการณ์ของเขาอย่างสิ้นเชิง

น้ำเสียงของธิชาเย็นชายิ่งกว่าน้ำแข็ง “พี่ ยังไงก็เป็นพี่น้องกัน มา เหลือศักดิ์ศรีให้หนูสักนิด และเป็นการเคารพตัวพี่เอง

เขาฐานะสูงส่ง ศัตรูนับไม่ถ้วน ปกติก็พกปืนตลอด ระบบความ ปลอดภัยในคฤหาสน์สูงมาก เทียบได้กับระดับประธานาธิบดี เพราะฉะนั้นเวลานอนเขาไม่ได้พกปืน แต่สถานที่ใกล้เขาที่สุด ต้องมี

เขานอนในห้องของธิชาเป็นเวลาปีกว่าแล้ว ในช่องลับของลิ้น ชักข้างเตียงมีปืน แต่เขาไม่เคยแตะต้อง ยิ่งคิดไม่ถึงว่าเธอรู้ตั้ง นานแล้ว และยังสามารถใช้ความเร็วขนาดนี้ในการเปิดช่องลับ เห็นได้ว่าเคยศึกษามาตั้งนานแล้ว

ธาวินไม่ขยับแม้แต่น้อย ดูเหมือนถูกเธอข่มขู่สำเร็จ

ผ่านไปสักพักเขาถึงหัวเราะออกมา น้ำเสียงผ่อนคลาย “ยังไง เสียก็เป็นผู้หญิงข้างกายของฉันธาวิน ฝีมือนี้ถือว่าไม่ขายหน้าแต่ว่าฉันประเมินเธอไปแล้ว รู้ว่ามีปืนอยู่ในนี้ตั้งนานแล้ว เธอ เคยแอบหยิบออกมาหลายครั้งแล้วใช่ไหม แม้กระทั่งวางไว้ได้ หมอน อยากจะฉวยโอกาสยิงฉันให้ตายตอนฉันเอากับเธอใช่ ไหม?”

ธิชาไม่ได้ต่อปากต่อค่า แต่พูดอย่างเย็นชา “ญาณินเป็นผู้ หญิงที่ดี หวังว่าหลังแต่งงานแล้วพี่จะดีต่อเธอ”

ผู้ชายถูกเธอเอาปืนจ่อขมับ กลับไม่มีความรู้สึกตื่นเต้นเลย

แม้แต่น้อย

ตอนนี้เขายิ้มขึ้นมาใบหน้ายิ่งดูหล่อเหลา จากนั้นก็ยื่นมือ ลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างอ่อนโยน จากนั้นก็ชนศอกของเธอ คว้ามือแย่งปืนขณะที่เธอไม่ได้ตั้งตัว

ร่างผอมมองหญิงสาวถูกเขาพลิกตัวอย่างง่ายดาย กดตัวไว้ ในท่าคุกเข่าคว่ำหน้า ใช้ปืนจ่อที่หลังเอวเธอ ฝ่ามือใหม่ตบไปที่ ก้นของเธอสองครั้งอย่างไม่หนักไม่เบา

“เก่งใหญ่แล้วนะ กล้าข่มขู่ฉันแล้วใช่ไหม ฉันเคยสอนวิชาการ ต่อสู้ระยะประชิด แต่ไม่เคยสอนเธอถือปืน

เขาบรรจุกระสุน ค่อยๆเลื่อนลงมาใต้สะโพกของเธอ พูดอย่าง โหดร้ายทุกคำ “น้องสาวที่รักของฉัน ก่อนจะฆ่าคนต้องบรรจุ กระสุนก่อนไม่รู้เหรอ ความสามารถอย่างเธอแค่นี้ ยังกล้ามา ข่มขู่ฉัน อือ?”

ธิชาไม่ขยับแม้แต่น้อย ไม่ได้คิดจะขัดขืนแม้แต่น้อย
แรงในมือของธาวินหนักขึ้นเล็กน้อย ปากก็หัวเราะเยาะเย้ย “กลัวตายไหม จะขอร้องฉันปล่อยเธอเพราะทำผิดครั้งแรกไหม?”

หน้าของชาแนบอยู่กับเตียง พูดด้วยเสียงหดหู “ฉันสู้พี่ไม่ได้

และไม่เคยคิดอยากสู้กับพี่ ฉันแค่อยากใช้ชีวิตปกติที่สงบ ยาก ขนาดนั้นเลยเหรอ” ผู้ชายหน้าบูดบึง ก้มตัวกัดหูของเธอ ปืนจ่อไว้ที่สะโพกของเธอ

ค่อยๆเลื่อนลงไป

“ฉันขอเตือนเธอ ไม่ต้องมาใช้วิธีจะเป็นจะตายกับฉัน ไม่ได้ผล เธอจำไว้ ครั้งต่อไปถ้าเธอคิดอยากจะฆ่าฉัน ทางที่ดีคิดให้ ชัดเจนว่าจะใช้อาวุธอะไร เพราะว่าเธอใช้ของอะไรฆ่าฉัน ฉันก็จะ ใช้ของสิ่งนั้นเอากับเธอ”

ธิซาร่างสั่น หวาดกลัวอย่างมาก แต่ทว่าวินาทีนี้เอง ก็มีคนใช้ มาเคาะประตูอย่างรีบร้อน

“คุณชาย คุณญาณินมาแล้ว

การมาอย่างกะทันหันของญาณินขัดจังหวะการพัวพันอัน คลุมเครือ ในห้องนอน

ด้วยนิสัยของธาวินแล้วควรจะโมโหร้าย แต่วินาทีนี้เขากลับ รู้สึกโล่งใจ มีความรู้สึกลุ่มลึกบางอย่างในการมีทางออก

เขาค่อยๆเก็บมือ ก้มตัวกัดแทะคออันนุ่มนวลของเธอ

“ธิชา วันนี้ฉันอารมณ์ดี ปล่อยเธอไปก่อน ยิ่งไปกว่านั้นเธอยัง เลือดไหลอยู่ ฉันก็รังเกียจเธอทำปืนฉันสกปรก มันมีค่ามากกว่าเธอเยอะมาก………อร่างกายเธอสะอาดก่อนค่อยคิดบัญชีครั้งนี้