บทที่ 3 ออกจางาน!รีบออก!

คิมคิดว่าตัวเองเรียกความสนใจจากบาสสําเร็จแล้ว ก็

แอบดีใจ

รีบควักบัตรธนาคารสีทองและเหรียญสีเงินออกมา ใส่ไว้บนโต๊ะทำงานของมาส

บาสมองออกว่าบัตรนี้คือบัตรอะไร คือบัตรที่ให้คิม เอาไปให้ผู้หญิงเมื่อคืน ทำไมถึงเอากลับมาคืนล่ะ

คิมมองออกถึงความสงสัยของบาส ฮ่าๆ หัวเราะออก มา “มีความหมายใช่ไหมล่ะ เขาเอาคืนกลับมาให้นายแล้ว ไม่เพียงเท่านี้ ยังจ่ายค่านอนเมื่อคืนให้นายด้วยนะ” พูด ไปชี้ไปที่เหรียญสีเงินเหรียญนั้น

ใจของบาสถึงกับเย็นไปเลย ใบหน้าที่เย็นชาเต็มไป ด้วยความไม่เข้าใจและความเครียด แต่แอบแฝงความ สนุกอยู่ข้างใน

คิมมองใบหน้าที่จะตกใจไม่ตกใจของบาส ก็รีบแสดง ใบหน้าที่อยากรู้อยากเห็นออกมา

“พี่ ปกติพี่ไม่อะไรกับผู้หญิงนี่นา ทำไมรอบนี้ถึงเล่น อะไรแบบนี้ล่ะ?”

เพื่อนที่โตมากับฉันคนนี้ เขาไม่เหมือนฉัน คุณชายมาสอยากได้อะไรก็มีให้ตลอด แต่ก็ไม่มีแฟนสักที

แต่เมื่อหลายปีก่อนเคยมีความรัก แต่ก็คือรักที่ที่มา เร็วไปเร็ว ผู้หญิงคนนั้นหนีออกประเทศตัดการติดต่อกับ เขา เขาคิดว่าเขาจะรอผู้หญิงคนนั้นไปตลอดชีวิต แต่ใคร จะไปรู้ เมื่อคืนยอมไปนอนกับผู้หญิงคนอื่นได้ไง

คิมมีความสงสัยเป็นอย่างมาก

บาสกลับตัดความสงสัยในใจคิมอย่างไร้อารมณ์ “พูดจบแล้วก็ออกไปนะ

มองดูหน้าที่เย็นชาของบาส คิมก็ไม่กล้าถามอีก ได้ แต่อยากรู้อยู่ในใจ แล้วรีบออกจากห้องทำงานของบาส

บาสวางปากกาเซ็นต์ชื่อลง เล่นกับเหรียญสีเงินนั้น ก็ นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

เมื่อวานเขาไปทำงานที่เมืองลาเบล พอกลางดึกหลัง เสร็จเรื่องงานของบริษัท ก็ถูกชวนไปร่วมงานอีกที่หนึ่ง

ดื่มสุราไปซักพัก เขาก็รู้สึกปวดหัวตัวร้อน ไม่สบาย ก็ เลยจะออกไปเดินข้างนอก

ใครจะไปรู้ อยู่ดีๆก็ร้อนขึ้นมา นี่ไม่ใช่อาการหลังเมานิ บาสเข้าใจแล้วว่าคืออะไร แต่เมื่อคืนมันดึกเกินไป เวลา นั้นเขาจึงคิดวิธีแก้ปัญหาได้อย่างเดียว เพื่อจะลบความเร้า ร้อนในร่างกายนั้นออกไป

จากนั้นเขาก็ไปชนโดนผู้หญิงคนนั้น

บาสปิดตาลง ความหวานในเมื่อคืน ยังคงติดตัวเธอ

อยู่

ผู้หญิงคน……

หลังจากฤทธิ์ยาออก เขาก็มองออกไม่ชัดเจนว่าหน้า ของผู้หญิงคนนั้นเป็นยังไง เขาจำได้แต่คราบแดงที่อยู่บน ผ้าปูหลังจากเสร็จเรื่องนั้น ทำให้เธอใจแข็งมาก

ตอนเช้าตื่นมา บาสมองไปที่ผู้หญิงที่กำลังนอนหัน หลังให้เขา นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน รีบอาบน้ำแล้ว ออกจากห้อง จากนั้นรีบกลับไปที่เมืองโลกัส หลังกลับ เมืองเหลือไว้เพียงบัตรธนาคารบัตรนั้น ให้ความพอใจกับ ผู้หญิงที่รักเงิน

ใครจะไปรู้ ตอนสุดท้ายกลับเป็นแบบนี้

บาสดึงสติกลับมา นำบัตรธนาคารเก็บเข้าลิ้นชักใต้ โต๊ะ แล้วมองเห็นเหรียญสีเงินเหล่านั้น มองไปซักพัก ก็หยิบมาใส่ไว้ในกระเป๋าตัวเอง

ห้าปีต่อมา

ตึกธุกิจที่เมืองโลกัส ภาพที่วุ่นวายไปหมด

พนักงานต่างก็ยุ่งกับงานของตัวเอง มีแค่ไม่กี่คน เท่านั้นที่ผ่านเข้ามา

มุมที่ติดกับหน้าต่างนั้น มีเสียงคีย์บอร์ดดังออกมา

ฟางเป็นหนึ่งในนั้น หญิงชุดกระโปรงสีกรม ที่ปกปิด

หุ่นที่ดูเหมือนถูกฝึกฝนมาอย่างดี

ยุ่งไปซักพัก

พูดจบ กำลังค่อยๆเก็บของเตรียมตัวจะกลับบ้าน

ทันใดนั้นทุกคนก็มองไปที่ห้องทำงานของผู้จัดการ

ไม่หรอกมั้ง! จะมาอีกหรอเนี่ย?!

ฟางตกใจจนมือที่กำลังจะเก็บคอมพิวเตอร์สั่น กดไป

โดนป่มเปิดปิด
ความตกใจยังไม่หายไป ผู้จัดการก็ประกาศออกมา ว่า “คืนนี้ก็ลำบากทุกคนเพิ่มเวลางานอีกนิดหนึ่งนะ! เพื่อ ยอดของเดือนนี้สู้กับมันอีกสักตั้ง!

พูดจบ ไม่สนใจพนักงานที่เตรียมตัวกลับบ้าน กลับ ต้องกลับมาทํางานต่อ

ฟางมองไปที่หน้าจอคอมที่กำลังเริ่มต้นใหม่ ในใจ แอบไม่พอใจแล้วถอนหายใจออกมา

เฮ้อ……

ตั้งแต่เข้ามาทำงานที่บริษัทนี้สามปีก่อน การเพิ่ม เวลาทํางานของฟางก็เหมือนส่วนหนึ่ในชีวิตประจำวันไป แล้ว แล้วที่สำคัญคือ ไม่มีโบนัสเพิ่มให้อีก

แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพื่อชีวิตเขาก็จำเป็นต้องทำงาน แต่โชคดีหลังจากที่ผลออกมา ผู้จัดการก็มีนโยบายการ เลื่อนตำแหน่ง ใครจะไปรู้ครั้งก่อนที่เธอไปกินข้าวกับผู้ จัดการ หลังจากที่เธอปฏิเสธ นโยบายการเลื่อนตำแหน่งก็ ไม่มีแล้ว

ฟางแอบรู้สึกท้อ เปิดดูโทรศัพท์ ข้อความเสียงที่ส่ง ไปเมื่อกี้ถูกตอบรับ เป็นสติ๊กเกอร์การ์ตูนที่กำลังเต้นอยู่
มองดูสติ๊กเกอร์ ฟางคิดได้ถึงความสุขของคนคนนั้น

เลย

ถอนหายใจอีกรอบ ฟางรู้สึกขอโทษและส่งข้อความ เสียต่อไปว่าได้เพิ่มเวลางาน

ผ่านไปซักระยะ ทางหุ้นส่งรูปสติ๊กเกอร์กำหมัดมา

ฟางรู้สึกกลุ้มใจ แต่ก็ทำได้แค่เปิดเอกสารมาทำงาน

ต่อ

เลิกงานสิบโมง ฟางอารมณ์ไม่ดีมาตลอด ในสมองมี แต่ภาพสติ๊กเกอร์กำหมัด

เธอมองดูห้องทำงานของผู้จัดการ อดไม่ได้ เดินไป เคาะประตูที่ห้องผู้จัดการ

“ผู้จัดการคะ จะเลื่อนตำแหน่งอีกทีเมื่อไหร่คะ?”

“ฟาง อย่ารีบสิ งานนี้ทุกคนล้วนมีส่วนร่วมนะ พอถึง เวลาแล้วฉันจะบอกเอง” ผู้จัดการค่อยๆดื่มชา แล้วคุยกับ ฟาง

“ผู้จัดการคะ ฉันมาทำงานกี่ปีแล้วคะ ฉันตั้งใจมา ตลอด หากไม่สามารถแลกกับการเลื่อนตำแหน่งได้ ฉันก็คงทำได้แค่เลือกทางอื่น

“เหอะๆ…..” สีหน้าของผู้จัดการก็เปลี่ยนเขา กระแอมคอ แล้วเดินไปที่หลังของฟาง มือที่อวบใหญ่ ไม่ทันระวังก็ตบไปที่กันของฟาง “ฟางจำ ในโลกนี้เนี่ย ผู้ หญิงที่ทำงานนี้ไม่ง่ายเลยจริงๆ แต่ไม่แน่นะ วิธีอื่นก็มีอยู่ แค่ดูว่าเธอจะเข้าใจไหมแค่นั้นเอง

ความฉลาดของฟาง ทำให้ขนลุกไปทั้งตัว ไม่ได้ อยากตีเขาแต่อยากตีความคิดนี้

เขาตบไปหนึ่งที “ป้าป” เสียงทุ่มไปที่หน้าของผู้

จัดการ

“ไอ่โรคจิต ยังมีหน้ามาคิดแบบนี้อีก สารเลว!

แว่นของผู้จัดการถูกฟางตีจนหัก เขาโกรธแค้น มาก นี่คือฉันชอบเธอนะ ฟาง อย่าได้ดีไม่รู้จักดี ระวังฉัน ให้เธอกินหมัดนะ?”

“ใครกลัวใครล่ะ เชื่อไม่เชื่อ ฉันออกไปตะโกนตอนนี้

ได้เลยว่านายลวนลามฉัน

พูดจบ ฟางขยี้ไปที่ผม แล้วทำท่าเหมือนจะปลด กระดุมออก ทำตัวน่าสงสาร แล้วตะโกนขึ้นว่า “ช่วยด้วยช่วยด้วย ผู้จัดการจะ….”

ขณะที่พูดอยู่ก็เดินออกจากห้องทํางาน

แค่นี้ยังไม่พอ!

ในที่สุด หน้ากาของผู้จัดการก็ถูกดึงออก ผู้จัดการที่ กลัวว่าตัวเองจะลำบาก รีบดึงฟางไว้

“โอ๋ อย่าลีลาสิ ตกลงเธอจะเอาอะไรกันแน่!?

เธอคิดว่าผู้หญิงคนนี้จะใช้วิธีนี้ เพื่อนจะมาแทนที่ผู้

จัดการ

คิดไม่ถึงกลับได้ยินออกมาจากปากของฟางว่า “ฉัน จะลาออก พรุ่งนี้ก็จะเอาใบลามาให้

แค่นี้?

ผู้จัดการรู้สึกประหลาดใจ รีบพยักหน้าตอบรับ–เขา ไม่ชอบเลยจริงๆผู้หญิงที่เอาใจยากคนนี้

หลังจากได้คำตอบที่แน่ชัด ฟางก็เดินออกจากบริษัท แต่ไม่ได้มุ่งไปที่บ้าน กลับไปที่โรงเรียนอนุบาลใกล้บ้าน แห่งหนึ่ง
ในกลางดึกที่ไม่มีเสียงของเด็กเหมือนตอนกลางวัน ทำให้เงียบสงบมาก

“คุณมาแล้วหรอ เขารอคุณจนหลับไปแล้ว