บทที่ 12 ภาวะซึมเศร้า

วันนี้ซันมาที่โรงพยาบาลเซนาตั้งแต่เช้า

เขาเป็นกุมารแพทย์ของโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่ความ จริงวันนี้มันควรจะเป็นวันหยุด แต่เขาเข้าเวรเพียงเพราะ ได้รับโทรศัพท์จากผู้หญิงคนนั้นในตอนเช้า เธอขอให้เขา ช่วยตรวจสอบตัวยาชนิดหนึ่ง

นี่เป็นเหตุผลที่ทำให้เขาไม่สนใจทุกสิ่งที่เขาวางแผน ไว้ แล้วรีบไปโรงพยาบาล

เขาจะไม่ยอมปล่อยให้หลุดผ่านไป ทุกครั้งที่เขามี โอกาสจะได้เจอผู้หญิงคนนี้

ฟาง……….

ซันนั่งอยู่ในห้องของหมอ ภายในใจทบทวนแต่ชื่อนี้ อย่างสงบ ใบหน้าที่หล่อเหลาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

เมื่อสองปีก่อน ลูกต้น ติดเชื้อที่ปอดและมีไข้สูง ฟาง อุ้มเด็กไว้พร้อมกับน้ำตาคลอยืนอยู่ข้างหน้าเขา หลังจาก นั้นเรื่องนี้ก็ฝังใจเขาไปตลอด

เธอเป็นทั้งแม่ที่แข็งแกร่งและผู้หญิงที่บอบบาง แต่ เปรียบเสมือนดอกชบาที่น้ำฝนตกลงมากระทบ ช่างน่า ภาคภูมิใจในความสวยเหลือเกิน
โรงพยาบาลเซนา อยู่ใกล้กับที่พักของฟาง ทุกครั้งที่ ลูกต้นปวดหัวตัวร้อน ก็จะพารักษาที่นี่

ซันมีความรู้สึกอยากสนิทกับฟางมากยิ่งขึ้น

แต่ผู้หญิงอ่อนโยนคนนี้ มองว่าเขาเป็นหมอของลูก มาโดยตลอด ที่ไม่ใช่คนที่จะมาเป็นคู่ชีวิต แม้แต่เป็นเพื่อน ที่ดีต่อกันก็ยังไม่ใช่เลยมั้ง

ซันหัวเราะให้กับตัวเอง แหงนหน้าขึ้นก็มองเห็นฟาง เดินเข้ามาในห้องทำงานของเขา

“คุณหมอซัน ไม่เจอกันนานเลยนะ” ฟางยิ้มอ่อนๆ

ซันยิ้มอย่างอบอุ่น แล้วลุกขึ้นพร้อมกับพูดว่า “นาน มากแล้ว แต่มันเป็นเรื่องดีที่เธอจะไม่เจอฉัน เพราะมัน พิสูจน์ให้เห็นได้ว่าลูกต้นเติบโตขึ้นอย่างแข็งแรง 11

“ เด็กนี่ สองวันที่แล้วยังเป็นหวัดอยู่เลย ” พอพูด ถึงเรื่องลูกชาย ฟางก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้สึกตัว

รอยยิ้มของผู้หญิงคนนี้ส่งผลต่อหัวใจของซัน

เมื่อเห็นเธอขมวดคิ้ว ทันใดนั้นหัวใจของเขามีแต่ หมอกควัน เธอถามขึ้นมาว่า: “เกิดอะไรขึ้น?”
“ โอ้ ไม่มีอะไร” เมื่อฟางเห็นความเป็นห่วงกังวลใจ ของหมอซัน เธอเองก็รู้สึกซาบซึ้งเป็นอย่างมาก “ ก็คือ ติดหวัดจากเด็กอนุบาลมา เติมน้ำเกลือที่โรงพยาบาลอนัน สองวันก็หายล่ะ

* อ้อ ใช่สิ ครูอนุบาลเป็นคนส่งไปที่โรงพยาบาล อนันเอง เพราะอยู่ใกล้กับโรงเรียนนั้น” ฟาง รีบแทรก ประโยคขึ้นมาโดยเร็ว เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะโทษเธอ ที่ เธอไม่ได้พาเด็กไปหาหมอเอง นี่ไม่ใช่การดูถูกทักษะการ แพทย์ของหมอในโรงพยาบาลนี้หรอ?

โรงพยาบาลอนัน……

มันเป็นโรงพยาบาลภายใต้การควบคุมของเขาคนนั้น หรือเปล่า?

ซันตกใจ :“ไม่เป็นไรก็ดีล่ะ ช่วงนี้ไข้หวัดใหญ่เด็ก กำลังแพร่หลายดังนั้นควรให้ความใส่ใจมากขึ้น ”

ฟางพยักหน้าแล้วเอาของออกมาจากกระเป๋า ถุงเล็ก ๆ ที่บรรจุยาเม็ดเล็กๆที่เขาสงสัยไว้

ซันรับมาดู แล้วพูดว่า “ไว้ใจฉันเถอะ เดี๋ยวฉันจะให้ คนดูให้
“งั้นก็ขอบคุณมากนะ ! ฟางผสานมือ แล้วแสดง 33 ความขอบคุณอย่างจริงใจ

ชั้นยิ้มตอบแล้วถามกลับว่า “ยานี้มาจากไหน ?

ฟางไม่สะดวกในการพูดความจริง และหวังว่าจะหลีก เลี่ยงคำถามนี้ได้ “เพื่อนฉันคนหนึ่งเขาต้องกินยานี้ ฉัน ถามเขา แต่เขาก็ไม่ยอมบอก ฉันเลยอยากจะถามคุณดู

“เพื่อน…….” นัยน์ตาอิจฉาของซันเปล่งประกาย

เพื่อนแบบไหนกัน ที่ทำให้คุณใส่ใจได้มากขนาดนี้

ฟางมองสีหน้าที่สงสัยของหมอซัน แล้วพูดว่า “ฉัน รบกวนคุณหมอซันมากละ ฉันต้องรีบไปทำงานแล้ว ฉัน กลัวว่าจะสาย”

“ผมไปส่งคุณ

ฟางไม่ทันได้ปฏิเสธ ซันก็ถอดเสื้อกาวน์ พร้อมกับ เอากุญแจรถออกมาจากใต้โต๊ะแล้ว

ทันที
เขาเดินไปที่ประตูและทำท่าเชิญเธอ การกระทำของ เขามีความเป็นสุภาพบุรุษอย่างมาก

“รบกวนหน่อยนะ” ฟางไม่กล้าที่จะปฏิเสธอีก

ฟางพูดเรื่องเกี่ยวกับลูกต้น ในการเรียนอนุบาล ตลอดทาง แล้วยังพูดถึงเรื่องงานใหม่ของตัวเองให้ซัน ฟังด้วย

ซันยิ้มและขับรถอย่างเงียบๆ ตอบสองสามคำเป็น

ครั้งคราว

เมื่อใกล้ถึง ฟางดูเหมือนจะรู้ว่าตัวเองพูดมากเกินไป จึงเงียบไป

เธอพูดอย่างรู้สึกผิด :“คุณหมอซัน ฉันน่ารำคาญ มากใช่ไหม ?

ซันส่ายหัวและยิ้มเบา ๆ : “คุณรบกวนฉันตลอดชีวิต ฉันก็ยอม”

ฟางตะลึง นี่คือ …… เขากำลังจีบเธอหรอ?

“ถึงแล้ว” ซันจอดรถ แล้วมองฟางที่กำลังยิ้มอย่าง

เบิกบาน
“อ้อ ขอบคุณนะ” ฟางตอบอย่างทำตัวไม่ถูก แล้ว เดินหน้าแดง ลงจากรถ

“คุณผู้หญิงฟาง” ซันลดกระจกรถลง แล้วเรียกเธอ ฟางหันไป “มีธุระอะไรหรือเปล่าค่ะ หมอซัน ?

“นี่คือเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของผม ทีหลังมีเรื่อง อะไรหาผม ก็โทรเบอร์นี้” ซันส่งโน้ตเล็กๆให้กับฟาง เมื่อ ก่อนทุกครั้งที่ฟางติดต่อซัน ก็โทรหาเบอร์โทรศัพท์ที่ ทำงานของโรงพยาบาลตลอด

“ได้ค่ะ ขอบคุณนะ คุณหมอซัน” ฟางรับแล้วเก็บเข้า กระเป๋าเป็นอย่างดี

ซันเห็นเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองที่เขียนใส่บนโน้ต โดนฟางเก็บเป็นอย่างดี จึงคิดว่า นี่เป็นสิ่งหนึ่งที่ฟาง ยอมรับเขาบ้างแล้วหรือเปล่า?

“ทีหลังก็ เรียกชื่อฉันเฉยๆก็พอล่ะ ฉันสามารถเรียก คุณว่าฟางน้อยได้ไหม ? ” ซันยิ้มอ่อนๆแล้วมองเธอ ใน หัวใจเต็มไปด้วยความคาดหวังมากมาย

“ได้สิค่ะ” ฟางยิ้มบอกลา แล้วเดินเข้าบริษัท
ซันคอยมองดูการเดินจากไปของฟาง จนกระทั่งเธอ เดินเข้าไปในอาคารของบริษัท และไม่สามารถมองเห็น ได้อีกแล้ว จากนั้นเขาจึงขับรถออกไปด้วยความพึงพอใจ

ในห้องสำนักงานออกแบบ พลโมโหใส่ฟางที่ส่งภาพ

วาดมา

“นี่คือภาพร่างการออกแบบของคุณหรอ ?! แก้ไขๆ เอากลับไปแก้ไขซะ!”

พนักงานที่อยู่นอกประตูก็แอบนินทาเธอ

“นี่คือพนักงานออกแบบคนสวยที่มาใหม่ และผ่าน การรับรองจากท่านประธาน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ แค่ร่างการ ออกแบบก็ทำได้ไม่ดี ต้องแก้ไข

“หรือเป็นเพราะสายตาเจ้าเล่ห์ของท่านประธาน หลงไหลในตัวเธอ ? ”

“ฉันคิดว่านางสวยขนาดนี้ บางทีอาจขึ้นขั้น เพราะ อย่างนั้นก็ได้!”

“ยังไงหรอๆ ? ”

“เธอคิดว่าไงล่ะ แลกตัวเองขึ้นขั้นไง!
“ไม่ใช่มั้ง ดูนางออกจะเรียบร้อย ไม่น่าเหมือนพวกผู้ หญิงประเภทนี้”

“คนที่ภายในไม่เหมือนภายนอกเยอะแยะ และคนที่ สวยแต่มีความสามารถก็น้อยมากด้วย

แน่นอนว่าคนเหล่านี้ไม่รู้ว่า ฟาง เป็นนักออกแบบที่มี คุณค่าและความสามารถมากมาย

งานเหล่านี้ง่ายนิดเดียวสำหรับฟาง แต่เพราะพลไม่ ชอบเธอ จึงแกล้งเธอ ไม่ให้เธอผ่าน

ฟางกลับไปที่ห้องทำงานตัวเองพร้อมกับกองภาพ วาดและเริ่มทำงานใหม่

เฮ้อ วันนี้ต้องกลับบ้านช้าอีกแล้ว

ฟางนั่งบนเก้าอี้ด้วยความเหนื่อยล้า ในใจก็รู้สึก เกลียดชายพลมาก

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกระทันหัน สายที่โทรมาคือ ซัน

“ฟางน้อย ยาตัวนั้นฉันช่วยคุณตรวจสอบดูแล้ว มัน คือยาต้านอาการซึมเศร้า” เสียงซันในโทรศัพท์มีความ อ่อนโยนและมั่นคง
“ยาต้านอาการซึมเศร้า ? »

ฟางไม่เข้าใจ ผู้ชายคนนั้นจะมีภาวะซึมเศร้า

” เพื่อนของเธอคนไหน เขาน่าจะมีภาวะซึมเศร้า ซ้นยืนยันความคิดของฟาง และพูดต่อว่า: ชีวิตใน ปัจจุบันนั้นเต็มไปด้วยความกดดันและความเครียด มีคน มากมายที่เป็นโรคภาวะซึมเศร้า โรคนี้มีอาการหนักและ เบา ถ้ามีอาการเล็กน้อยก็สามารถปรับได้โดยการควบคุม ตนเองแต่ถ้าอาการหนักก็ควรปรึกษาแพทย์ทางด้านจิตใจ และเข้ารับการรักษาในระบบอย่างจริงจังมิฉะนั้นมันจะ ทำให้เกิดผลที่ไม่คาดคิด ”

“ได้ค่ะ ฉันเข้าใจแล้ว ขอบคุณนะค่ะ คุณหมอ ซัน..….……..” ฟางนึกถึงการสนทนาตอนเช้าขึ้นมา จึงรีบแก้ไข คําพูดทันที

“ไม่เป็นไร คราวหน้าไม่ต้องพูดคำว่าขอบคุณกับ

ฉัน”

ในสายโทรศัพท์ของซัน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ฟังผู้ หญิงที่เขารักเรียกชื่อเขา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอย ยิ้มไปถึงหัวใจ