บทที่ 16 เป็นเธอได้ไง!

คือ…..ผู้ดูแลบ้านไม่อยากจะพูดเรื่องนี้ เขา พยายามหลีกเลี่ยงและหลบสายตาของฟาง

“คุณไม่ต้องปกปิดฉันหรอก พูดความจริงมาเลยคะ เพราะวันนั้นฉันเห็นคุณบาสกินยาแก้ซึมเศร้าอยู่” ฟางพูด ความจริงออกมา

“เฮ้อ~~~”ผู้ดูแลบ้านถอนหายใจ “ในปีนั้นตอน ที่คุณชายมีอายุเก้าปี เขาเคยโดยจับตัวไปพร้อมกับแม่ ของเขา หลังจากนั้นคุณชายได้รับการช่วยเหลือออกมา อย่างปลอดภัย กลุ่มคนร้ายที่จับตัวไปก็ถูกลงโทษไปแล้ว และแม่ของเขาเพื่อที่จะคุ้มครองเขาก็เลยทำให้แม่ของ เขาที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสตอนที่พยายามต่อสู้กับคนร้าย สุดท้ายก็ช่วยเธอไว้ได้ไม่ทัน จากนั้นมาคุณชายก็เป็นโรค มเศร้าไปเลย

ฟางอึ้งไปเลย เธอไม่เคยคิดมาก่อนว่าคนที่เกิดใน กองเงินกองทองก็จะมีประสบการณ์ที่ทรมานใจแบบนี้กับ เขาด้วย

ผู้ดูแลบ้านพูดต่อ “หลายปีก่อน คุณชายมีแฟนชื่อ โซเฟียผู้หญิงคนนั้นทั้งสวยและใจดี ทั้งสองคนรักกันมาก และในตอนนั้นอารมณ์ของคุณชายก็เริ่มดีขึ้นและเริ่มหยุด กินยาไป แต่ใครจะรู้ว่าโซเฟียอยู่ดีๆก็โซเฟียจะไม่บอกไม่ กล่าวให้ใครรู้แล้วก็ไปต่างประเทศเลย จากนั้นมาคุณชายก็ไม่เคยมีแฟนอีกเลย อาการของเขาเองก็เริ่มไม่ค่อยจะดี สักเท่าไหร่”

ฟางฟังผู้ดูแลบ้านพูดจบ ในใจเธอก็มีความรู้สึก แปลกๆปนกันอยู่

คนคนนั้น คนที่ที่เย่อหยิ่งและแข็งแกร่งก็มีความเจ็บ ปวดกับจุดอ่อนเหมือนกันและยังเป็นคนที่รักเดียวใจเดียว อีกด้วย

โซเฟีย……โซเฟีย……

ฟางนึกถึงเมื่อกี้ ตอนที่บาสเรียกชื่อนี้มีแต่น้ำเสียง แบบคิดถึง ในใจเธอมีอะไรแปลกๆ อยู่ดีๆความรู้สึกเศร้าๆก็ มาจากไหนไม่รู้

นี่เธอเป็นอะไรไปเนี่ย เขามีคนที่เขารักแล้ว เธอจะไป สนใจเขาอีกทำไม

ฟางด่าตัวเองในใจ และเห็นหมอพึ่งมาถึง

เธอเคลียร์อารมณ์ของตัวเองให้เรียบร้อยแล้วเข้าไป ทักทายคุณหมอพร้อมผู้ดูแลบ้านและไปดูอาการของบาส

หมอทำการระบายความร้อนทางกายภาพให้บาสและเอายาแก้ไข้พร้อมกับใบสั่งยาให้พวกเธอ แล้วหมอก็กลับ ไป

ก่อนไปหมอได้พูดคุณชายต้องการมีคนดูแลอยู่ข้างๆ ถ้าอุณหภูมิร่างกายไม่ลดหรือเพิ่มก็ให้รีบติดต่อเขาทันที เลย

ฟางเห็นสีหน้าของผู้ดูแลบ้านแล้วเดาได้เลยว่าเขา เหนื่อยมามาก เธอเป็นห่วงว่าร่ายกายเขาจะทนไม่ไหวกับ การไม่นอนตอนกลางคืน เธอก็เลยให้เขาไปพักก่อน ส่วน ตัวเธอก็เลยต้องไปดูแลบาสแทน

ทั้งคืนเธอมัวแต่วัดอุณหภูมิร่างกายให้เขาเปลี่ยน ผ้าเช็ดตัวและเช็ดเหงื่อให้เขาอยู่เป็นระยะๆ…….

ฟางไม่ได้หลับเลย ตอนที่ฟ้าเริ่มสว่างอุณหภูมิของ บาสก็เริ่มลดลงแล้ว เธอก็ทนไม่ไหวแล้วเลยไปหลับอยู่ ข้างๆเตียง

แสงสว่างไล่ความมืดไป บาสลืมตาช้าๆ ไปเอาผ้าที่ อยู่บนหน้าผากออก

ตอนที่เขากำลังพยายามจะลุก ก็รู้สึกเหมือนมือจะไป สัมผัสโดนอะไรบางอย่าง
มองไปข้างๆเตียงเห็นมีคนหลับสนิทอยู่ หน้าเธอ โทรมมากผมก็ยุ่งเป็นรังนก นอนอยู่ข้างๆเตียงงอตัวเป็นก ลมๆเหมือนว่าเธออ่อนแอมาก

ผู้หญิงคนนี้มานอนอยู่ที่นี่ได้ไง?

เขากวาดสายตามองไปรอบๆห้อง หัวเตียงมีขวดยา ปรอทวันไข้และข้างเตียงมีน้ำหนึ่งกะละมัง……..

ทั้งหมดนี้บอกให้บาสรู้ว่า ผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆนี้ คอยดูแลเขาทั้งคืนเลย

เขากำลังจะปลุกฟาง แต่ก็ชะงักก่อนจะเปลี่ยนใจไม่

ปลุกเธอ

เขายกมือยกเท้าเบาๆ ร่างกายที่พึ่งดีขึ้นไม่ค่อยจะมี

แรงนัก

เขาอ้อมไปทางผู้หญิง อุ้มเธอขึ้นมาเบาๆและไปวาง บนเตียงตัวเอง ถอดรองเท้าให้เธอและห่มผ้าห่มให้เสร็จ เรียบร้อย

ฟางนอนหลับสนิทไปแล้วเลยไม่รู้สึกรู้สากับเรื่อง พวกนี้ แค่รู้สึกว่าในฝัน ตัวเองโดนรบกวนเลยเม้มปากแล้ว เผลอร้องออกมาอย่างรำคาญ
บาสยืนอยู่ข้างเตียง มองไปทางเธอ นัยน์ตาที่เย็นชา เริ่มมีความอ่อนโยนเข้ามาลุกลาม และเริ่มอ่อนโยนมากขึ้น เรื่อยๆ

ตอนที่รู้ว่าตัวเองเริ่มผิดปกติ บาสก็รีบควบคุมความ รู้สึกนั้นไว้ไม่ให้มันรู้สึกดีต่อไปเรื่อยๆ

นัยน์ตาของเขากลับมาเย็นชาเหมือนเดิม แล้วหัน หลังเดินออกจากห้อง

ตอนที่ฟางตื่นก็เที่ยงแล้ว เธองงอยู่ว่าตัวเองมานอน บนเตียงได้ไงทันใดนั้นผู้ดูแลบ้านก็เข้ามาแล้ว

“คุณฟาง คุณตื่นแล้วหรอครับ คุณชายไปบริษัทแล้ว ครับ เดี๋ยวผมไปเตรียมข้าวเที่ยงให้

“เดี๋ยวก่อนค่ะ ตอนนี้กี่โมงแล้ว?” ฟางจับหัวตัวเอง ไว้ทําหน้าตกใจมองไปทางผู้ดูแลบ้าน

“บ่ายสองโมงครับ

เขาพึ่งพูดจบก็มีเสียงกรี๊ดดังขึ้น

“อ้าอ้าอ้า!!! “ฟางตะโกนแล้วรีบลุกจากเตียง เอา ผ้าห่มออกไปหารองเท้าตัวเอง ที่ปากก็ไม่ยอมหยุดพูด“จบแล้วจบแล้ว สายแล้วจริงๆ และสายครึ่งวันด้วย ตอนนี้ พลก็มีข้ออ้างไล่เธอออกแล้ว!”

ใส่รองเท้าเสร็จปุ๊บ ฟางก็รีบแต่งตัวแล้วพุ่งตรงไปที่ บริษัททันที

พึ่งเข้าบริษัทก็เจอกับพลแบบจะๆเลย

เธอกลัวอะไรก็กลัวอยู่แบบนั้นจริงๆเลย!

“มาที่ห้องทำงานฉันหน่อย” พลใช้สายตาที่แสน เย็นชามองไปทางฟาง

ห้องทำงานของหัวหน้า

พลนั่งอยู่ที่เก้าอี้ห้องทำงานอย่างชิลล์ๆ มองไปทาง ฟางที่ยืนอยู่ตรงหน้าตัวเองด้วยความได้ใจ

“ฟาง บริษัทนี้ไม่ใช่บ้านของเธอ ใช่ว่าเธออยากจะ มาก็มา ไม่อยากมาก็ไม่มา ไม่มีความเคารพในการทำงาน เลย เธอว่าฉันจะจัดการเธอยังไงดี?” พลดื่มน้ำชาพลาง แล้วมองไปทางฟาง

“ขอโทษค่ะ ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันจริง เช้านี้ที่ ไม่มาเป็นเพราะว่ามีเหตุจำเป็นจริงๆ หักค่าความขยันของฉันเลยก็ได้ค่ะ ตามกฎบริษัทคือหักโบนัสกับเงินเดือนฉัน ได้เลยค่ะ”

ฟางรู้เรื่องกฎในบริษัทดี ห้ามสายโดยไม่มีการลา เกิน3ครั้งถ้าเกินก็จะโดนไล่ออก ในครั้งนั้นถ้ายอมรับผิด ก็จะโดนหักโบนัสกับเงินเดือน

แต่ก็ยากที่พลจะจับข้อบกพร่องของเธอได้ เขาจึงไม่ คิดที่จะปล่อยเธอไปง่ายๆแบบนั้น

“เรื่องกฎของบริษัท ฉันรู้มากกว่าเธอ ไม่จำเป็น ที่เธอจะมาสอนฉันว่าต้องทำยังไง” พลพูดแบบไร้ มารยาท เธอพึ่งทำงานได้ไม่กี่วัน ว่าตามปัญหาของเธอ แล้ว งานออกแบบไม่ผ่าน เมื่อวานลางาน วันนี้ไม่มา ฉัน คิดว่างานนี้เธอคงไม่อยากจะทำต่อ ถ้าเป็นแบบนั้นเธอก็ ไปเก็บของแล้วกลับไปซะ!”

ฟางโกรธมาก ทั้งสองมือไปตบที่โต๊ะของพล “พลนี่ เธอกำลังแก้แค้นฉันในเรื่องทำงาน! ตั้งแต่ฉันเข้าบริษัท มาเธอก็หาเรื่องฉันไม่หยุด ตั้งใจไม่ให้งานออกแบบของ ฉันผ่านและยังเพิ่มงานให้ฉันทุกวันทำให้ฉันต้องกลับดึก ฉันทนมามากแล้ว ถ้าเธอกล้าไม่แคร์กฎของบริษัท ไล่ฉัน ออกก็ลองดู ฉันจะไปฟ้องท่านประธานเรื่องเธอ!

พลทําหน้าไม่สนใจ “เชิญเธอไปฟ้องเลย ผู้จัดการไม่รู้จักเธอ ฉันจะรอดูว่าเขาจะเชื่อเธอหรือเปล่า ระหว่าง เชื่อหัวหน้าฝ่ายออกแบบคนเก่าอย่างฉันหรือจะเชื่อเด็ก ใหม่ที่พูดมั่วแบบเธอ

“เฮอะ รอดูไว้ได้เลย!” ฟางจิกตาไปทางเขาแล้วก็ เดินออกไปเลย

เธอวิ่งตลอดทาง ไปถึงหน้าห้องผู้จัดการ

“ตึกๆๆๆ เสียงเคาะประตู)

ฟางกลั้นหายใจแล้วเคาะประตู

“เข้ามา” ด้านในส่งเสียงที่ทุ่มๆน่าฟังออกมา

ฟางรู้สึกว่าเสียงนี้คุ้นมากๆ แต่ตอนนี้เธอโกรธอยู่ไม่มี เวลามาคิดเรื่องแบบนี้หรอกก็เลยเปิดประตูเข้าไปเลย

ผู้ชายร่างใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้หนังสีดำ มืออีกข้างไป จับอยู่ที่หัวของเขา

“เป็นเธอได้ไง?!

ฟางตกใจจนลูกกะตาแทบจะหลุดออกมาอยู่แล้ว