บทที่ 8 ครอบครัวได้พบกันน้ำตาคลอ

บทที่ 8 ครอบครัวได้พบกันน้ำตาคลอ

“แต่ทำไมเขาโตมาไม่เหมือนกับตอนเด็กเลยล่ะ ?”

ค้งเมิ่งหน้านิ่วคิ้วขมวด ดวงตาเหมือนแสงเลเซอร์ ดู เนี่ยเฟิงตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นั่นเพราะเธอไม่ได้ดูให้ดี

ชิวมู่เฉิงเดินมาจับศีรษะของเนี่ยเฟิงเอาไว้ “ดูนี่ ไฝที่อยู่ ข้างดวงตา เธอดูเค้าโครงนี้ให้ดี ๆ รูปปาก ตอนเด็ก ๆ เหมือนอย่างกับตุ๊กตา โตขึ้นมาก็หล่อเต็มที่

ชิวมู่เฉิงวิเคราะห์อย่างจริงจัง

จนเนี่ยเฟิงรู้สึกเขิน

“นายคือเสี่ยวเฟิงจริงเหรอ ?”

คังเมิ่งกระพริบน้ำที่ปริ่มอยู่ในดวงตา ในใจยังคงไม่กล้า ที่จะเชื่อ

“แน่นอนสิ !” เนี่ยเฟิงพยักหน้า “พี่เจ็ดก็พูดเอง รอผมโต แล้วจะแต่งงานกับผม ! อีกอย่างยังใช้หญ้าหางจิ้งจอกทําแหวนให้ผมด้วย วันนั้นเล่นพ่อแม่ลูกกันยังบอก ผมว่าจะแต่งงานกับผมอยู่เลย”

ค้งเมิ่งได้ยินเนี่ยเฟิงพูดถึงประวัติด้านมืดสมัยเด็กขึ้นมา อยู่ ๆ ก็อยากหารอยตะเข็บเจาะเข้าไป เธอรีบพุ่งเข้าไป เอามืออุดปากเนี่ยเฟิงไว้ “ฉันเชื่อ ! ฉันเชื่อ ! นายหยุดพูด ได้แล้ว !”

เนี่ยเฟิงอดเผยอปากยิ้มไม่ได้ รอยยิ้มนี้ออกมาจาก

ภายในใจ

“เสี่ยวเฟิง ?”

ในเวลานี้เสียงที่พอจะเดาได้ดังเข้ามา ทำให้เนี่ยเฟิงอด สั่นเทิ้มไม่ไหว อยู่ ๆ ร่างกายก็แข็งทื่อขึ้นมา ข้อต่อของ ร่างกายไม่คล่องแคล่วเหมือนเคย เหมือนว่าค่า PPTของ เขาชะงักต้องค่อย ๆ ไหลไปทีละขั้น ๆ

“พี่ พี่หก…”

เนี่ยเฟิงเขาขอสาบาน ! ถ้ารู้ว่าเย่หรูเสว่เป็นพี่หกตั้งแต่ แรก เขาจะไม่ล้อเล่นกับเย่หรูเสว่เช่นนี้เด็ดขาด !

“นายตัวแสบ กล้าล้อเล่นกับพี่หกของเธออย่างนี้และ หรอ ? ฮึม ! กินหัวใจหมีดีเสือดาวมาล่ะสิ ?”
เย่หรูเสว่เดินมาอย่างช้า ๆ กำกำปั้นทุบลงกะโหลกของ เนี่ยเฟิง ขอ “เขกรัก” ให้กับเนี่ยเฟิง”!

สมัยเด็กเนี่ยเฟิงกลัวพี่หกที่สุด เพราะพี่หกคนนี้ค่อนข้าง เข้มงวด แล้วยังกวดขันเขามากเป็นพิเศษ

ในบรรดาพี่สาวทั้งหมด สุขภาพร่างกายของเย่หรูเสว่ ดีที่สุด เธอรับผิดชอบฝึกฝนเนี่ยนเฟิง ทุกวันต้องลุกจาก เตียงตนตีห้าครึ่ง ทำตามเป้าไม่สำเร็จเนี่ยเฟิงก็ต้องถูกตี มือ

“เสี่ยวเฟิง พี่สาวอย่างฉันผิดหวังจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าเธอ จะแปดเปื้อนบรรยากาศที่ไม่ดีมากมายเช่นนั้น ! รู้จัก แทะโลมสาวแล้วนะเธอ”

เย่หรูเสบู่พอนึกถึงเนี่ยเฟิงกล้าให้เธอเรียกเขาว่าสามีสุด ที่รักตอนเธอตกที่นั่งลำบาก ก็อดโมโหไม่ได้ อยากจะจัด การเนี่ยเฟิงขึ้นมา!

สมัยเด็กเนี่ยเฟิงเห็นเย่หรูเสว่ ก็เหมือนกับที่หนูเห็นแมว ต่อให้ตอนนี้โตแล้ว เย่หรูเสว่ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาอีกต่อ ไป แต่พลังความน่าเกรงขาม ยังคงฝังแน่นอยู่ในใจของ เนี่ยเฟิง

เนี่ยเฟิงส่ายหน้าร้องไห้เศร้าสลดขึ้นมา “ทั้งหมดนี้ เป็นการเข้าใจผิดอ่ะ พี่หก !”
“เข้าใจผิด ?”

“เอาล่ะ ๆ เสี่ยวเฟิงเพิ่งจะกลับมา เธออย่าทําให้เขา ตกใจส

ขณะที่เนี่ยเฟิงคิดว่าตัวเองจะถูกตีมือ ชิวมูเฉิงก็เอ่ยปาก ขึ้นมา ปกป้องเอาไว้ “พี่ใหญ่ ! พี่เป็นอย่างนี้ทุกครั้งเลย เจ้าตัวแสบนี่ถ้าไม่ให้รู้จักเจ็บบ้างก็ไม่รู้หรอกว่าอะไรคือ กฎเกณฑ์

แม้ท่าทางของชิวมู่เฉิงจะดูเย็นชา แต่ก็ปกป้องเนี่ยเฟิงไว้ ทุกครั้ง ทนเห็นเนี่ยเฟิงเจ็บไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

“เขายังมีชีวิตอยู่นั่นก็เพียงพอแล้ว”

คำพูดนี้ของชัวฉู่เฉิงทำให้หัวใจคังเมิ่งกับเย่หรูเสบู่ทั้ง สองคนสั่นเทา

สักพักขอบตาของคังเมิ่งก็แดงก่ำ เธอกลั้นไม่อยู่แล้ว พุ่ง ไปข้างหน้าอย่างไม่ห่วงภาพลักษณ์ ร้องไห้คร่ำครวญขึ้น มา

“เสี่ยวเฟิง ! เธอไม่รู้หรอกว่าช่วงเวลานั้นฉันอยู่อย่างไร ทุกวันที่ตื่นขึ้นมาก็อยากไปตามหาเธอ มันหดหูมาก!
แม้เย่หรูเสว่จะไม่ได้เป็นเอามาก แต่ก็อดที่จะเช็ดหางตา ไม่ได้

เนี่ยเฟิงนึกว่าจิตใจที่ด้านชา จะไม่หวั่นไหวกับเรื่องใด ๆ อีก แต่พอเห็นพี่สาวทั้งสามดีใจปนร้องไห้ เพราะข่าวการ ยังมีชีวิตรอดของเขา อยู่ ๆ ก็รู้สึกแปล๊บที่หัวใจขึ้นมาก

คังเมิ่งกอดเนี่ยเฟิงเอาไว้แน่น เนี่ยเฟิงรู้สึกความอ่อนนุ่ม กดไว้จนแทบหายไม่ออก

“เอาล่ะ ๆ เสี่ยวเฟิงทุลักทุเลเหน็ดเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ยังไม่ได้ทานข้าวเลย พวกเธอหยุดกันสักเดี๋ยวเถอะ”

ชิวมู่เฉิงเอ่ยขึ้นมา คังเมิ่งจึงได้สะอึกสะอื้นคลายมือ

“พี่ใหญ่พูดถูก !”

ในที่สุดเนี่ยเฟิงก็หายใจหายคอทั่วท้องแล้ว เขาเกือบจะ โดนคนโหดร้ายทำให้ตาย

“เสี่ยวเฟิง เธอมีที่ปักหลักหรือยัง ? ถ้ายังไม่มี คืนนี้ก็พัก ของฉันที่นี่เถอะ”

เนี่ยเฟิงเพิ่งกลับมาแน่นอนต้องยังไม่มีที่ปักหลัก แม้ว่าจะพักโรงแรกหรือซื้อห้องชุดอยู่ก็ได้ แต่เมื่อได้อยู่กับพี่ สาวใยจึงต้องออกไปหาห้องข้างนอกด้วยล่ะ ?

“ผมเพิ่งกลับมาที่นี่ ยังไม่มีที่พัก”

“ก็ได้ ฉันจะขึ้นไปเก็บห้องให้เธอ

“พี่ใหญ่ ! เตรียมให้ฉันห้องหนึ่งด้วยสิ คืนนี้ฉันก็พักที่นี่ ฉันมีหลายอย่างจะคุยกับเสี่ยวเฟิง”

คังเมิ่งกระพริบดวงตาที่กลมโต อย่างกับดูไม่พอ คอยม องเนี่ยเฟิง

เป็นการเปลี่ยนแปลงที่รวดเร็วมาก ตอนแรกที่คังเมิ่งไม่ รู้ว่าเนี่ยเฟิงเป็นใคร ก็ทำตัวเหมือนเม่น พอตอนนี้รู้แล้ว ก็ กลายเป็นคนสุภาพอ่อนโยนเหมือนสมัยเด็กตอนนั้น

“พี่ใหญ่ คืนนี้ฉันก็นอนที่นี่ด้วยคนสิ”

เย่หรูเสว่กล่าวพลางมองไปที่เนี่ยเฟิง “ที่ผ่านมาเธอได้ ออกกำลังกายบ้างหรือเปล่า ? ฉันเห็นเธอวิ่งเร็วมากที เดียว พรุ่งนี้เช้ามาแลกเปลี่ยนกันหน่อยสิ”

เนี่ยเฟิง: …
เขาจะปฏิเสธได้เหรอ ? !

“ได้ คืนนี้พวกเรามาฉลองกัน !”

ในคืนนั้น เนี่ยเฟิงถูกพี่สาวทั้งสามซักไซ้เรื่อง “ความเป็น ความตาย”

พวกหล่อนสามคนกะใช้เวลาทั้งคืนสอบถามทุกอย่าง หลายปีมานี้ของเนี่ยเฟิง เนี่ยเฟิงคิดแล้วคิดเล่าก็ไม่ได้ เผยออกไปหมด ปิดบังตัวตนและศักยภาพของตัวเองใน ตอนนี้เอาไว้ บอกแต่เพียงว่าตัวเองเร่ร่อนอยู่ข้างนอก ใช้ ชีวิตช่วงหนึ่งไม่ต่างจากขอทาน ต่อมาหลังจากระหกระ เห็นช่วงหนึ่ง อาศัยความทรงจำกลับมายังที่นี่

เรื่องนี้ถึงกับทำให้พี่สาวทั้งสามเจ็บปวดใจทีเดียว พวก หล่อนทั้งสามมองดูสายตาของเนี่ยเฟิงเหมือนมองดูหนุ่ม น้อยผู้น่าสงสาร และพวกหล่อนทั้งสามก็สาบานกับตัวเอง ในใจว่า จะปกป้องเนี่ยเฟิงให้ดี จะไม่ให้เขาต้องพบความ ลำบากใด ๆ อีก

รุ่งเช้าของวันที่สอง เรื่องที่คังเมิ่งสูญเสียแฟนคลับไป ทำให้ต้องกลับบริษัทมาจัดการหน่อย ส่วนเย่หรูเสวก็ไม่ ได้หยุด ได้แต่กลับไปที่สถานีตำรวจก่อน

ต่อมาก็คือชิวมู่เฉิง แม้ว่าเขาจะลาออกแล้ว แต่ต้องไป เดินเรื่องให้เสร็จ
“เสี่ยวเฟิง เช้านี้เธอก็อยู่บ้านไปก่อนนะ ช่วงบ่ายรอพี่ เจ็ดกลับมา จะให้หล่อนพาเธอไปเดินรอบ ๆ”

พี่สาวทั้งสามสั่งเนี่ยเฟิงเสร็จก็ออกจากบ้านไป

ทว่าเนี่ยเฟิงไม่คิดจะอยู่ในบ้าน วันนี้เขาอยากไปดูบ้าน เกิดของเขา พ่อแม่เขาเสียไปนานแล้ว เขาไม่ได้กลับไป บ้านเกิดเลย จึงคิดถึงเป็นพิเศษ

เนี่ยเฟิงออกจากบ้าน ตามรอยความทรงจำของตัวเอง นั่งแท็กซี่มายังบ้านเกิด แต่เดิมที่ควรจะเป็นบ้านของเขา กลับกลายเป็นตึกระฟ้าตึกหนึ่ง