บทที่ 3 ถูกพวกหล่อนเข้าใจผิดว่าเป็นกุ๊ย

บทที่ 3 ถูกพวกหล่อนเข้าใจผิดว่าเป็นกุ๊ย

แม้เนี่ยเฟิงอยากจะอธิบายกับคังเมิ่งดี ๆ แต่ตอนนี้พี่เจ็ด ยังโมโหอยู่ ถ้าเขาหยุดอยู่ตรงนั้น ต้องถูกทุบหัวปูดเป็น ซาลาเปาแน่

ตอนนี้ตัวเขาต้องรีบไปที่โรงแรมอินเตอร์เนชั่นแนลเพื่อ ยับยั้งพิธีแต่งงานที่เหลวไหล ถ้าใบหน้าหล่อเหลาของ เขาเป็นแผลเข้า แล้วเขาจะเปิดตัวอย่างมีประกายได้ อย่างไร ?

“ไม่ต้องตามหรอก ! ผมเสร็จธุระแล้วจะกลับมาหาคุณ !”

ประโยคนี้ของเนี่ยเฟิง ทำคังเมิ่งโมโหเข้าจริง ๆ เท่ากับ ว่าเขาเอาเปรียบแล้วยังทำเป็นคนดี !

ในเวลานี้เอง สายตาคังเมิ่งก็เจอคนคุ้นเคยเข้า เธอรีบ ร้องเรียกไปว่า:

“เย่หรูเสวรีบจับคนตื่นกามนี่ไว้เร็ว เมื่อกี้เขาทำชั่วกับฉัน

ไว้บนรถไฟ !”

“อะไรนะ ! ปล่อยไว้ไม่ได้แล้ว !”
สมรรถภาพของเปรูเสาดีกว่าคั่งเมิ่งเยอะมาก เธอตาม ไล่ตามไปอย่างรวดเร็ว วิ่งเร็วมาก !

“เจ้าหนุ่มที่อยู่ข้างหน้าหยุดเดี๋ยวนี้นะ !”

เนี่ยเฟิงตะลึงไปชั่วครู่ เขาวิ่งหนีมาไกลแล้ว นึกไม่ถึงว่า พี่เจ็ดของเขาจะตามมาทัน จําได้ว่าตอนเล่นซ่อนแอบพี่ เจ็ดวิ่งไม่เท่าไหร่ก็เหนื่อยไม่ไหวแล้ว สุขภาพออกจะแย่

เนี่ยเฟิงอดใจไม่อยู่เหลียวหันกลับไปดู เห็นแค่แว๊บเดียว ก็อึ้งไปเลย

ผู้หญิงที่เนี่ยเฟิงเคยเจอเรียกได้ว่าเยอะเท่าขนวัว แต่ คนที่อยู่ตรงหน้าเขากลับสามารถทำให้เขาสูญเสียพลัง ความคิดไปชั่วขณะได้

ตัวที่ตรงเผงของเธอ เครื่องแบบตำรวจห่อหุ้มรูปร่างที่ น่าภูมิใจเอาไว้ ภายใต้แสงแดดที่สะท้อนลงมา ผ่านผิว พรรณที่ขาวละเอียดของเธอจนเปล่งแสง

คิ้วทรงใบหลิวที่ขมวดบนใบหน้าใบนั้น ดวงตากลมดั่ง ลูกแอปริคอท คงเพราะวิ่งด้วยความรีบร้อนเกินไป พว พวง แก้มทั้งคู่จึงแดงก่ำ จมูกเรียวปากลูกเชอรี่ ลมหายใจหอม ดั่งดอกกล้วยไม้ !
เรียกว่าเป็นโบตั๋นงามประดับเมืองจริง ๆ !

เนี่ยเฟิงฝืดคอกลืนน้ำลาย “คุณสวยจริง ๆ เลย”

พอเย่หรูเสว่ได้ยินเนี่ยเฟิงพูดเช่นนี้ โกรธจนกัดฟัน กรอด ๆ “นายมันเป็นกุ๊ยจริง ๆ ยอมให้จับซะดี ๆ”

เนี่ยเฟิงถึงได้รู้ตัวอีกที บนตัวเธอสวมเครื่องแบบตำรวจ ซึ่งเท่ากับว่าเธอเป็นตำรวจหญิง !

มีหรือที่เนี่ยเฟิงจะยอมจำนนโดยดี ถ้าถูกจับไปสอบสวน ที่โรงพัก ก็เท่ากับเสียเวลาพอดี

“คุณตำรวจคนสวย ! ผมไม่ได้ทำผิด คุณไม่มีหลักฐาน เที่ยวจับคนไม่ได้จะ

“คุณไม่ได้ทำผิด แล้วทำไมต้องหนี ?”

น้องเจ็ดบอกว่าเขาเสียมารยาทกับหล่อน น้องเจ็บจะ โกหกได้อย่างไร ?

“คุณไล่ตามผมผมก็ต้องหนีสิ หรือจะให้ผมยืนเซ่อก็ถูก

คุณจับน่ะสิ ?”

“เหลวไหล !”
เนี่ยเฟิงดูเย่หรูเสว่ที่ไล่ตามไม่ลดละ เขาได้แต่วิ่งอย่าง สนุกบนความเหนื่อยไป แต่นึกไม่ถึงว่ากำลังของเย่หรูเส จะดีเช่นนี้ วิ่งไล่ตามเขามาหลายไมล์แต่ก็ไม่หยุดเลย

เนี่ยเฟิงเหลือบลูกตา คิดในใจว่าเป็นอย่างนี้ต่อไปไม่ใช่ วิธีที่ดี ต้องหาทางสลัดเธอออกไปให้ได้ !

เนี่ยเฟิงสำรวจลักษณะพื้นที่ที่เขาอยู่ในตอนนี้ พวกเขา วิ่งกันมาจนถึงไซด์ก่อสร้าง

ลักษณะพื้นที่ของที่นี่ดูซับซ้อน น่าจะสลัดเธอออกไป

ได้ !

เนี่ยเฟิงตัวเบาเหมือนนกนางแอ่น เท้าลอยลม วิ่งเร็วมาก แม้จะเป็นเช่นนี้ เย่หรูเสวก็ยังตามติดมาข้างหลัง ดูท่าทาง ไม่มีความคิดที่จะปล่อยเนี่ยเฟิงไป

“คุณอย่าตามอีกเลย ผมไม่มียาแก้ไอน้ำดำหรอก !”

“ตาตื่นกาม ฉันต้องจับนายไปลงโทษตามกฎหมายให้ได้ อย่าได้ใจนัก อ่ะ !”

นึกไม่ถึงในเวลานี้เอง เย่หรูเสบู่ก้าวไปในอากาศตกลงไป
เนี่ยเฟิงหยุดฝีเท้าชั่วครู่ ค่อย ๆ ถอยหลังมา มองดูตัว ของเย่หรูเสว่ที่อยู่ในถังบำบัดน้ำเสียกว่าครึ่ง ใบหน้าเผย รอยยิ้มความเจ้าเล่ห์

“อุ๊ยตาย คุณตำรวจหญิง คุณตกลงไปได้อย่างไร ? เมื่อ ก็ไม่ได้ดูทางให้ดี ๆ เหรอ ?”

ที่แท้นี่คือถังบำบัดน้ำเสียของไซด์งาน !

เดิมทีตัวถังบำบัดน้ำเสียก็มีกลิ่นรุนแรงอยู่แล้ว และก้น ถังก็เต็มไปด้วยโคลนตม ทั้งเละทั้งลื่น เวลานี้เย่หรูเสว่จึง ไม่กล้าขยับตัว เพราะกลัวว่ายิ่งขยับก็จะยิ่งจมปลักลงไป

เย่หรูเสว่รู้สึกลนลานขึ้นมา เมื่อกี้เอาแต่ไล่ตามเนี่ยเฟิง ไม่ได้มองดูใต้ฝ่าเท้าให้ดี จึงติดกับดักของเนี่ยเฟิง

เนี่ยเฟิงยองตัวอยู่ข้างถังบำบัด มองเย่หรูเสว่จากมุมสูง “คุณอย่าขยับเด็ดขาด ยิ่งคุณขยับก็จะยิ่งจมปลักเร็วขึ้น”

“นายมันคนชั่ว ! ถ้าฉันออกจากที่นี่ไปได้ ฉันจะไม่ปล่อย นานแย่”

เย่หรูเสว่กัดฟัน จ้องเนี่ยเฟิงด้วยความเคียดแค้น
“ถ้าคุณพูดอย่างนี้ผมก็ต้องกลัวแล้วล่ะ ยิ่งเป็นคนขี้ ขลาดอยู่ด้วย ตกใจไม่ได้ ฉวยโอกาสตอนที่คุณยังปืนขึ้น มาไม่ได้ เผ่นก่อนดีกว่า”

เนี่ยเฟิงพูดพลางก็หันตัวกลับเดินจากไป

“เอ๊ะ ! กลับมาเดี๋ยวนี้นะ !”

เย่หรูเสว่เริ่มร้อนใจขึ้นมา เมื่อกี้ตอนเธอเข้ามาไม่เห็น มีใครคิดว่าคนงานคงกลับไปทานข้าวกัน หรือว่าตัวเอง ต้องอยู่ในถังบำบัดสักพักแล้ว ?

เย่หรูเสว่ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย ครู่หนึ่งก็ลนลานขึ้นมา “นายกลับมานะ ฉันยอมปล่อยนายแล้ว !”

“จริงเหรอ ? คุณตาของผมเคยบอกว่า ผู้หญิงที่ยิ่งสวย ก็ยิ่งเชื่อไม่ได้ คุณสวยซะขนาดนั้น คำพูดที่ออกมาคง โกหกผมทั้งเพล่ะสิ ? เมื่อกี้คุณเพิ่งบอกว่าจะจับผมไป ลงโทษตามกฎหมาย แล้วยังว่าผมว่าหั่นกามด้วย”

เนี่ยเฟิงกระพริบตาปริบ ๆ มองเย่หรูเสว่ด้วยท่าทีที่ไม่มี

ภัย

ก้นถังบำบัดนำเสียทั้งเละทั้งลื่น เย่หรูเสว่ไม่มีจุดให้ โฟกัสเลย อยากปีนขึ้นไปเจรจาคงไม่ง่าย
“ฉันเป็นคนพูดคำไหนคำนั้น ฉันเป็นตำรวจนะ นายรีบ ดึงฉันขึ้นไปที ! ฉันไม่กลืนคำพูดตัวเองหรอก”

แม้เย่หรูเสว่จะพูดเช่นนี้ แต่ในใจไม่ได้คิดอย่างนี้ เธอ อยากจะขึ้นไปอัดเจ้าหมอนี่แทบแย่ แล้วก็ลากตัวไป สอบสวนสามวันสามคืน

“ผมว่านะคุณตำรวจคนสวย ดูท่าทางการขอร้องของ คุณไม่ค่อยถูกเท่าไหร่นะ มีใครเขาขอร้องกันดุอย่างคุณ บ้าง ? ถ้าคุณพูดให้เพราะ ๆ ผมฟังแล้วรู้สึกสบาย อาจจะ ยอมดึงคุณขึ้นมาก็ได้นะ”

“นายอย่ามาทำตัวได้คืบจะเอาศอก !”

“ดูคุณสิทฺผมอีกแล้ว คุณจะให้ผมเชื่อคุณได้อย่างไร

หา !”

เนี่ยเฟิงพูดจบทำท่าจะเดินจากไป

“กลับมา ! ไหนนายว่ามาว่าอยากจะฟังอะไร ?”

เย่หรูเสว่ได้แต่อดกลั้นน้ำเสียง ทว่าบัญชีนี้เธอจดจำไว้ ในใจแล้ว

เนี่ยเฟิงลูบคางสักครู่ จากนั้นก็ดีดนิ้วดังเปาะ “ถ้าไงคุณเรียกผมว่า รักสักคำ ? หรือไม่ก็เรียกผมว่าพี่ชายที่ แสนดีที ว่าไงล่ะ”

“ถุย ! ทำไมหน้าไม่อายเลย ? ไม่ดูตัวเองซะบ้าง เส้นผม ยังไม่ขึ้นก็กล้าเอาเปรียบฉันแล้ว ?”

“ในเมื่อคุณพูดเช่นนี้ งั้นเราก็สิ้นสุดความร่วมมือกันเถอะ คุณก็อยู่ที่นี่สักพักแล้วกัน ยังไงต้องมีคนมาช่วยคุณแน่”

เนี่ยเฟิงยักไหล่ จากนั้นก็ฮัมเพลง ดูท่าทางคงปล่อยไว้ ไม่สนใจแล้ว

“ฉันเรียก ฉันเรียกโอเคไหม ?”

“โธ่ ทำแบบนี้ตั้งแต่แรกก็เรียบร้อยแล้ว แต่ท่าทางของ คุณเมื่อกี้ทำให้ผมห่อเหี่ยว ฉะนั้นเรียกผมว่าพี่ชายคงทำ ผมพอใจไม่ได้ ถ้าไงคุณเปลี่ยนคำเรียกก็แล้วกัน”

เย่หรูเสว่กัดริมฝีปากล่างที่แดงระเรื่อของเธอ หมอนี่คิด จะทำอะไรอีก ?

“คุณดึงฉันขึ้นไปก่อนก็แล้วกัน แล้วเปลี่ยนคำเรียก อย่างไรก็ว่ามา !”
เนี่ยเฟิงหาท่อนไม้เท่าที่ได้โยนลงไป เย่หรูเสว่คว้าไว้แม้ เสมือนไร้ค่าเฉดหญ้าฟาง เธอจับท่อนไม้ด้านหนึ่งไว้ได้ แต่ในบ่อบำาบัด อย่างไรก็ออกแรงไม่ได้

“คุณออกแรงดึงสิ !”

เย่หรูเสวโมโหเล็กน้อย

“คุณยังไม่เรียกเลย คุณเรียกก่อน แล้วผมค่อยดึงคุณ ขึ้นมาว่าอย่างไร ?”

สายตาของเนี่ยเฟิงส่องประความเจ้าเล่ห์ขึ้นมา “ถ้าคุณ เรียกผมว่าสามีที่รัก ผมก็จะดึงคุณขึ้นมาทันที การแลก เปลี่ยนครั้งนี้คุ้มค่าใช่ไหม ?”

ดวงตาทั้งคู่ของเย่หรูเสว่จ้องเหมือนสายฟ้าพิฆาต “นาย มันชั่วช้า ไร้ยางอาย !”