บทที่ 11 การแก้แค้นที่โดนสะกดรอยตาม

บทที่ 11 การแก้แค้นที่โดนสะกดรอยตาม

ฝีเท้าของอีกฝ่ายค่อนข้างเบา แต่กลับเต็มไปด้วยจังหวะ เดินตามเขามา

ระดับความเร็วในการเดินของเนี่ยเฟิงเพิ่มขึ้นเล็กน้อย

อีกฝ่ายก็เร่งตาม ดูท่าแล้วคงจะตามเขามาไม่ผิดแน่

เนี่ยเฟิงกวาดสายตามองหนึ่งรอบ แล้วจึงเลี้ยวเข้าไป ภายในซอยขนาดเล็กที่อยู่ด้านข้าง

เพิ่งจะเข้ามาในซอย อีกฝ่ายก็ตามเข้ามา

“คุณเป็นใคร? ทำไมถึงตามผมมา? ”

อีกฝ่ายคงคาดไม่ถึงว่าอยู่ๆเนี่ยเฟิงจะหันหลังกลับมา ทั้ง สองต่างจ้องมองกันและกัน

คนๆนั้นมีรูปร่างสูงใหญ่แลดูแข็งแรง บนแขนมีรอยสัก ขนาดใหญ่ปรากฏออกมาให้เห็น พอจะมองออกได้ว่า ไม่ใช่ว่าจะจัดการได้โดยง่าย

“คิดไม่ถึงว่าแกจะเป็นคนมีไหวพริบที่ดีมาก แต่ถึงจะมี ไหวพริบดีก็ไม่มีประโยชน์อะไร”
ขณะที่ผู้ชายกำลังพูดอยู่นั้น ก็ดีดนิ้วขึ้นมาหนึ่งที จาก นั้นก็มีกลุ่มคนที่ทำผมสีเหมือนไม้ขนไก่ที่รีบเข้ามาใน ซอยอย่างรวดเร็ว

“ไอ้หนู คิดว่าตัวเก่ามากซินะ ถึงได้กล้าต่อยน้องชาย พวกเราเฮยเป้า?”

เนี่ยเฟิงนึกขึ้นได้ทันที “ผมก็คิดว่าใครซะอีก? ที่แท้พวก คุณเป็นพวกเดียวกันกับเฮยเป่า ท่าไม? เขาต่อย ผมไม่ ได้ ก็เรียกพวกคุณมาเอาคืนหรือไง?”

“เข้าใจก็ดี ถ้าตอนนี้แกคุกเข่าขอร้องดีๆ พวกเราพี่น้อง ก็อาจจะปล่อยแกไปสักครั้ง แต่ว่าถ้าแกต่อต้านละก็ พวก เรารับรองว่าจะไม่ปล่อยให้แกรอดไปได้อย่างเด็ดขาด

“ถ้าอย่างงั้นผมก็อยากจะดูว่าพวกคุณจะมีวิธีอะไรที่จะ ไม่ให้ผมรอดไปได้

ในมืออันธพาลพวกนี้นั้นมีพวกกระบองซ็อตไฟฟ้า ดู เหมือนว่าจะเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี

“ดูท่าว่าสุรามงคลไม่กินจะกินสุราลงโทษซะแล้ว พี่น้อง ทั้งหลาย จัดการมัน

ภายใต้คำสั่งของชายที่ใส่เสื้อผ้าสีขาว อันธพาลพวกนั้นก็พุ่งตัวเข้ามาในทันที!

แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีอาวุธก็ไม่มีประโยชน์อะไร ยัง คงถูกเนี่ยเฟิงต่อยอย่างแรงจนฟันร่วง

ยังไม่ทันถึงหนึ่งนาที อันธพาลสิบกว่าคนนั้นก็ถูกต่อย จนร้องโฮ!

“มีฝีมือแค่นี้ยังกล้าเสนอหน้าให้ขายขี้หน้า?

เนี่ยเฟิงส่งเสียงเหอะออกมาหนึ่งที “กลับไปขอสวรรค์ ยืมสักห้าร้อยปีก่อน แล้วค่อยกลับมาสู้กันใหม่นะ”

“งั้นให้ฉันสั่งสอนแกเองแล้วกัน!”

ในตอนนั้นเอง มีหมัดที่เต็มไปด้วยพลังแผดร้องมาจากที่ บริเวณบนหัวของเนี่ยเฟิง!

ความเร็วในการตอบสนองของร่างกายเนี่ยเฟิงไม่ใช่ ว่าจะธรรมดา ถึงอย่างไรเสียก็ผ่านการอะไรมาอย่าง ยาวนานในโลกของนักฆ่า ถ้าแค่ความสามารถในการ ตอบสนองต่อสิ่งที่เกิดอย่างกะทันหันยังไม่มีก็จะแย่เกิด ไปแล้ว

เนี่ยเฟิงเคลื่อนที่เพียงพริบตาเดียว รวดเร็วเป็นอย่างมาก เขาถีบกำแพงแล้วถอยหลังไปสองก้าว มัดที่อีกฝ่าย ปล่อยออกมาจึงกระแทกพื้นอิฐแตกเป็นหลุมลึก

เนี่ยเฟิงที่เห็นฉากดังกล่าว อดไม่ได้ที่จะผิวปากออกมา “ใช้ได้นี่!”

คนที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเนี่ยเฟิงคือชายชราผู้หนึ่ง เขา แต่งกายแบบสมัยราชวงศ์ถัง ดูราวกับว่าเป็นเซียนอมตะ น่าจะเป็นผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้คนหนึ่ง อีกอย่างคือคงจะ ฝึกมานานระยะหนึ่งแล้ว

“ไอ้หนู นี่ก็นับว่าไว้หน้าแกแล้ว ที่เรียกผู้มีฝีมือมารวมกัน เพื่อมาสั่งสอนแก

ฟางซื่อเหาใจก็คิดว่าเนี่ยเฟิงอาจจะเป็นคนมีความสามา รถจริงๆ ถ้าไม่อย่างงั้นคงไม่สามารถต่อยเฮยเป้ารวมถึง ทีมบอดี้การ์ดของเขาจนฟันร่วงได้

ฟางซื่อเหารีบเรียกรวมตัวผู้มีฝีมือในตระกูลฟาง โดนสั่ง ให้คนของเฮยเป้าเข้าไปตัดกำลังก่อน หลังจากนั้นก็ให้ คนของตัวเองเปิดตัวเข้าไปอย่างสวยงาม ตรงเข้ามาต่อย จนกว่าจะร้องหาปู่ย่า

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าเนี่ยเฟิงจริงๆแล้วจะเป็นคนมีฝีมือคนหนึ่ง
แต่ก็ไม่เป็นไร เขาก็ไม่เชื่อว่าลุงฟางจะสู้ไม่ได้!

เนี่ยเฟิงเห็นฟางซื่อเหา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างดูถูก เบาๆ: “ฟางซื่อเหา ฟันดีแล้วหรือ?”

ฟางซื่อเหาได้ยินที่เนี่ยเฟิงเหน็บแนมตัวเอง ก็กระหืด กระหอบทันที: “ลุงฟาง! ต่อยมันตาย!”

ลุงฟางได้ยินคำสั่งของนายน้อยตัวเอง ทันใดนั้นก็โจมตี ด้วยหมัดพยัคฆ์

ลุงฟางลงมืออย่างโหดเหี้ยม ทั้งหมดล้วนแต่เน้นเอาชีวิต ดูเหมือนว่าลุงฟางนั้นตั้งใจที่จะให้เนี่ยเฟิงตาย ไม่อย่าง นั้นคงไม่ลงมืออย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้!

อยู่ในซอยที่คับแคบ เนี่ยเฟิงถอยหลังไปไม่ได้กี่ก้าว

ฟางซื่อเหาเห็นแล้วก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเสียงดัง: “อย่า ถอยหลังเลย! แกหลบไม่พ้นหรอก!”

เนี่ยเฟิงไม่ได้ตั้งใจฟังที่ฟางซื่อเหาพูด เขาถอยหลังไป สุดซอยจนเจอทางตัน

จิตใจของลุงฟางมีแต่ความฮึกเหิม ดูท่าเขาคงไม่ สามารถถอยได้อีกแล้ว!
เพียงแค่เห็นท่าพยัคฆ์ ควักใจของลุงฟางพุ่งไปที่หัวใจ ของเนี่ยเฟิง!

ถ้าหมัดนี้ลงไป หัวใจของเนี่ยเฟิงจะต้องหยุดเต้นและ ตายอย่างแน่นอน!

ลุงฟางไม่ได้ออมมือไว้แต่น้อย หมัดนี้ดุเดือดรุนแรงสุดๆ แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ เนี่ยเฟิงกลับขึ้นไปปะทะ!

อะไรนะ? เขาเป็นบ้าไปแล้วหรือไง!

หมัดนี้ถึงแม้ว่าอยากที่จะหลบก็ไม่มีประโยชน์ ยังไงก็ได้ รับบาดเจ็บอย่างหนักอยู่ดี คนธรรมดาพบเจอเรื่องแบบนี้ มีคนไหนบ้างที่ไม่หลบอย่างรวดเร็ว

แต่ทว่าเนี่ยเฟิงกลับไม่ยอมถอยแถมยังขึ้นไปปะทะอีก ด้วย!

หมัดนี้ของลุงฟางนั้นไม่สามารถเก็บกลับมาได้ เดิมทีเขา คิดว่าเนี่ยเฟิงทำเช่นนี้ก็คือยอมรับว่าตัวเองจะต้องตายอ ย่างไม่ต้องสงสัย เร่งที่จะจบชีวิตตัวเองอย่างเด็ดขาด
จะเป็นไปได้ยังไงที่เนี่ยเฟิงจะมาตายด้วยน้ำมือของคน เช่น

เห็นแต่มือของเนี่ยเฟิงที่ว่องไวเหมือนกับงู! ชั่วพริบตา เดียวก็พันโดยรอบมือของลุงฟาง!

“ไทเก็ก? !”

ลุงฟางถึงกลับตกใจ! ต้องรู้ก่อนว่าหมัดมวยไทเก็กแบบ ดั้งเดิมนั้นไม่มีคนที่ท่าได้แล้ว มันไม่มีการสืบทอดมานาน แล้ว แต่เนี่ยเฟิงกลับสามารถใช้ความอ่อนนุ่มสยบความ แข็งแกร่งได้!

ลุงฟางกัดฟัน ออกหมัดอย่างต่อเนื่อง! เขาไม่เชื่อว่าเด็ก วัยรุ่นที่อายุยังน้อยจะมีระดับฝีมืออะไรในการต่อยตี

เนี่ยเฟิงแสยะยิ้ม ฝ่ามือดั่งหัวงู เคลื่อนตัวเข้าไปใกล้ลุง ฟางอย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตาเดียวไหล่ก็ไปกดทับแขน ของลุงฟาง รีบรับมือที่แข็งเหมือนเหล็กกล้า เห็นเพียง เนี่ยเฟิงตบไปที่ต้นคอของลุงฟาง!

เพียงพริบตาเดียวลุงฟางก็รู้สึกว่าเลือดลมตีกลับ!

พละกำลังทั่วทั้งตัวของเขาคล้ายกับว่าถูกเอาออกจน หมด หมัดก็ไม่มีกำลัง!
“แก!”

ลุงฟางยังไม่ทันพูดจบเนี่ยเฟิงก็เปลี่ยนจากฝ่ามือมาเป็น กำหมัด หมัดก็ถูกปล่อยออกไป

ลุงฟางถูกหมัดนี้ตบจนลอยออกไป และลงไปที่ข้างๆเท้า ของฟางซื่อเหาโดยตรงแทน

“ลุงฟาง? !”

ฟางซื่อเหาตกใจ เจ้าเด็กเนี่ยเฟิงแท้จริงแล้วมีที่มาที่ไป อย่างไรกันแน่? ทำไมแม้แต่คนที่เก่งที่สุดข้างกายเขา อย่างลุงฟางถึงสามารถต่อยจนหมอบได้?

“ฟางซื่อเหา พวกคนข้างตัวแกมีความสามารถกันแน่นี้ ไง? ถ้ามีแค่นี้จริงๆ ขอแนะนำว่าอย่าได้พาออกมาอีกขาย ขี้หน้าสุดๆ

เนี่ยเฟิงสะบัดๆฝ่ามือของตัวเอง “น่าสงสารจริงๆ จนถึง ตอนนี้คนกลุ่มนั้นของแกก็ยังไม่ทำให้ฉันเครื่องร้อนได้ เลย”

ฟางซื่อเหาที่ถูกเนี่ยเฟิงพูดจนใบหน้ามีสีเขียวข้างแดงข้าง
“พวกแกยังรออะไรอยู่อีกละ? ดูเรื่องสนุกอยู่หรอ? ยังไม่ รีบจัดการมันให้ตายอีก?”

ฟางซื่อเหากระหืดกระหอบคำรามเสียงดัง ผู้มีฝีมือไม่กี่ คนที่เหลืออยู่ข้างกายฟางชื่อเหา เหมือนกับกระสุนปืน ใหญ่ที่ไหลทะลักไปทันที

หนึ่งคนสู้ไม่ได้ งั้นสามสี่คนก็น่าจะสามารถสู้ได้?

แต่ว่าพวกเขากลับเหมือนเด็กน้อยที่กำลังช่วยคุณปู่ของ เขา เข้ามาทีละคนทีละคน พวกเขายังไม่ได้แม้กระทั่ง เข้าใกล้เนี่ยเฟิง ก็ถูกจัดการอย่างโหดเหี้ยมแล้ว!

ในจำนวนนั้นยังมีไม่กี่มือเท้าขาดหมอบอยู่ที่พื้นเหมือน กับพวกตุ่นมด

เนี่ยเฟิงจัดการพวกนั้นเสร็จแล้วจึงค่อยๆเดินตรงออกมา ในเวลานี้ฟางซื่อเหารู้สึกว่าน่องขาสั่นระริก ทั่วทั้งตัวของ เนี่ยเฟิงปรากฏจิตสังหารออกมาอย่างน่ากลัว

“ฟางซื่อเฟิง เมื่อวานนี้ฉันได้ปล่อยนายไปแล้วรอบนึง แต่คิดไม่ถึงว่าแกยังกล้าที่จะตามมาหาเรื่อง ใครเป็นคน ให้ความกล้านี้กับแก? เหลียงจิ้งหรูหรอ?”

ฟางซื่อเฟิงกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เขาคิด อยากจะหนีจนตัวสั่น แต่กลับถูกเนี่ยเฟิงคว้าคอเอาไว้
เนี่ยเฟิงหาฟางชื่อเหาขึ้นมา เพียงพริบตาเดียว ฟางชื่อ เหาก็รู้สึกหายใจลำบาก

“สามวันหลังจากนี้ฉันอยากจะเห็นอาคารฟางเจิ้งของ พวกแก ถูกทำลายราบเป็นหน้ากลอง ถ้าไม่อย่างงั้น ก็คง ไม่เหมือนวันนี้ที่จัดการพวกแกจนบาดเจ็บพิการธรรมดาๆ แค่นี้แน่”