บทที่ 5

“เพราะว่า…” เธอกลืนหมั่นโถวที่เหลือที่เธอถืออยู่ขณะที่รอให้ เขาพูดจบประโยค

รสชาติของหมั่นโถวเหล่านี้นี่มันต่ำกว่ามาตรฐานเสียจริง เมื่อ ก่อนเธออาจจะไม่ชอบมัน แต่ตอนนี้รสชาติเป็นรอง สิ่งที่สำคัญ ที่สุดสำหรับเธอคือการทำให้อิ่มท้อง

“เราเป็นคนประเภทเดียวกันเราทั้งคู่ถูกคนอื่นทอดทิ้งและ เอาแต่หาเลี้ยงชีพจากสังคมชั้นล่างสุดไม่มีใครต้องการคน อย่างเราและจะไม่มีใครสนใจเรา แต่อย่างน้อยเราก็ทำให้กัน และกันอบอุ่นฉันเป็นห่วงคุณและคุณก็เป็นห่วงฉันได้ด้วยใช่

ไหม ”

รอยยิ้มของเธอที่มีต่อเขามีความหวังความปรารถนาและความ

ไม่แน่นอนบางอย่าง

“อย่างนั้นเหรอ? ดูเหมือนว่าเราจะเป็นคนประเภทเดียวกันจริง ๆ แหละครับ…” เขาพึมพำ สายตาของเขาดุจดั่งนักล่าที่กำลัง จ้องมองสัตว์ตัวเล็ก ๆ ซึ่งตกหลุมพรางของเขา ในขณะที่เขา ได้ยินเธอพูดอย่างนั้น บางทีอาจเพราะวันเวลาที่น่าเบื่อเกินไป สำหรับเขา เป็นเพราะเขาสามารถคว้าทุกสิ่งที่ต้องการได้อย่าง ง่ายดายด้วยการโบกมือของเขา แต่ตอนนี้การละเล่นเล็กๆ

น้อยๆนี้เริ่มทำให้เขาสนใจขึ้นมาแล้ว”พี่สาว” เขาพูดออกมาอย่างอ่อนโยน ตามที่เธอหวังไว้

ในชั่วพริบตานั้นรอยยิ้มของเธอก็สดใสเหมือนดั่งท้องฟ้าที่เต็ม ไปด้วยดวงดาว

หลังอาหารค่ำ หลิงหราน พาอี้ จีนหลี ไปกับเธอเพื่อออกจาก ตลาดกลางคืนเพื่อที่จะซื้อเสื้อผ้าสักชิ้น

แม้ว่าราคาเสื้อผ้ามือสองจะถูก แต่ก็ยังมีค่าใช้จ่ายทั้งหมด 500 หยวน

หลิง อี้หราน ให้อี้ จีนหลี สวมเสื้อแจ็คเก็ตนวม “ตอนนี้อุ่นขึ้น หรือยัง?”

“ครับ” อี้ จิ่นหลี ตอบอย่าเฉยเมย เขาลดสายตาลงและมองไป ที่เธอ เธอเกือบหัวเตี้ยกว่าเขา “ที่จริงพี่ไม่จำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้า พวกนี้ให้ผมก็ได้ครับ ผมชินกับความหนาวเย็น ผมสบายดี แม้ว่าผมจะใส่แค่เสื้อผ้าชุดเดิมก็ตาม”

“มันไม่ได้หมายความว่านายจะต้องทนหนาวเย็นเพราะว่านาย ชินกับมันแล้ว” เธอกล่าว “ฉันไม่ได้มีเงินมากนักและไม่ สามารถซื้อเสื้อผ้าให้นายได้มากขนาดนั้น แต่อย่างน้อยฉันก็ สามารถให้นายได้สวมเสื้อผ้าที่อุ่นกว่านี้ได้

“ทำไมถึงดีกับผมจังครับ?” เขาถามด้วยเสียงต่ำ ๆ“เพราะว่าฉันเป็นพี่สาวของนายยังไงล่ะ” เธอยิ้มและเผลอจับ มือของเขา เธอพบว่ามือของเขานั้นเย็นเฉียบเธอจึงจับมือเขา ด้วยมือของเธอเอง

เธอก้มศีรษะลงและเป่ามือของเขาก่อนจะเริ่มถูไปมา

“มือของนายเย็นมากเลย การแบบนี้จะช่วยให้มือของนายอุ่น ขึ้นได้เล็กน้อยนะ” เธอกล่าว

มือของเขาแข็งทื่อชั่วขณะ แววตาอันทรงเสน่ห์ของเขาซ่อนอยู่ หลังผมหน้าม้านั้น ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนลูบมือเขามาก่อนเพื่อ ที่จะให้ความอุ่นแก่มือคู่นี้

เขาไม่เคยชอบสัมผัสทางกายกับใคร แต่ดูเหมือนว่าเขาไม่ ปฏิเสธสัมผัสของเธอ บางทีเขาอาจจะรู้สึกดีกับสัมผัสนี้ของเธอ เพราะตอนนี้เธอเป็นส่วนสำคัญสำหรับเกมนี้ของเขา

เมื่อมองที่เขาซึ่งไร้ปฏิกิริยาใด ๆ ทันใดนั้นเธอกดูเหมือนว่า กำลังคิดอะไรบางอย่างและชำเลืองมองไปที่มือของเธอซึ่งเต็ม ไปด้วยผิวหนังอันหยาบกร้าน “ฉันทำให้นายเจ็บหรือเปล่า? มือของฉันค่อนข้างจะหยาบกร้านนะ…”

ขณะที่เธอพูดเธอก็รีบปล่อยมือเขาลง

เขาคิ้วขมวดลงเล็กน้อยเมื่อรู้สึกว่าความอุ่นบนมือของเขานั้น หายไป “ผมไม่คิดว่ามือของพี่หยาบเลย แต่อันที่จริงมือของพี่ก็ เย็นเหมือนกัน พี่สาว ทำไมพี่ไม่ถูมือของพี่กับมือของผมให้นานกว่านี้อีกสักหน่อยล่ะครับ?”

ขณะที่เขาพูด เขาก็ยื่นมือของเขาให้กับเธอ

เธอตะลึงเล็กน้อย แต่แล้วเธอก็จับมือเขาไว้อีกครั้ง เมื่อเทียบ กับมือที่ใหญ่ของเขา มือของเธอนั้นมีขนาดเล็กกว่ามาก

อย่างไรก็ตาม ในคืนฤดูหนาวที่หนาวเหน็บเช่นนี้ มือเล็ก ๆ ของ เธอพยายามอย่างเต็มที่ที่จะโอบล้อมมือที่ใหญ่ของเขาไว้ โดยที่ฝ่ามือของเธอถู ๆ กับหลังมือของเขา

เธอก้มศีรษะลงแล้วและหายใจออกเพื่อไออุ่นที่จะกระทบลงบน มือของเขาเป็นครั้งคราว จมูกของเธอแดงขึ้นเล็กน้อย เนื่องจากความหนาวเย็น ในความคิดของเขาเธอก็ดูน่ารักดีนะ

ขนตาที่ยาวของเขากะพริบอย่างเบา ๆ อี้ จีนหลีมองไปที่มือของ เขา ซึ่งถูกจับไว้ด้วยมือเล็ก ๆ ของเธอ ดูเหมือนว่า….พวกเขาได้ รับความอุ่นเล็กน้อยขึ้นมาจริง ๆ

สองวันต่อมา หลิง อี้หราน ได้รับโทรศัพท์จากหลิง ลั่วอิน “พี่ สาว พ่อบอกว่าวันนี้เขาจะทิ้งอัลบั้มมันไม่ใช่เรื่องง่ายสำหรับฉัน ที่จะขอให้เขาวางอัลบั้มคนเดียว ฉันอยากจะให้อัลบั้มนี้กับพี่ แต่พี่มาที่ของฉันก่อนได้ไหม?”หลิง อี้หวาน ตกใจมาก เมื่อเธอรู้ว่าหนึ่ง ลั่วอิน พูดถึงอะไร มัน เป็นอัลบั้มที่มีรูปถ่ายของเธอและแม่เมื่อก่อน ตอนที่เธออายุได้ สามขวบ

“ถ้าพี่ไม่มา ฉันก็อาจจะทำอัลบั้มหายไปโดยไม่ได้ตั้งใจ” หลิง ลั่วอิน พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน จากนั้นเธอก็เพิ่มที่อยู่ที่ระบุ และวางสายโดยไม่รอการตอบกลับของหลิง อี้หราน

หลิง อี้หราน จ้องมองที่โทรศัพท์มือถือบนมือของเธอ เธอรู้โดย ธรรมชาติว่าหลิง ลั่วอิน จะไม่มีวันมอบอัลบั้มให้เธอโดยไม่มี เหตุผล เธอต้องวางแผนอะไรบางอย่างไว้เป็นเอาแน่

อย่างไรก็ตามอัลบั้มนั้นล้วนบรรจุไปด้วยความทรงจำเกี่ยวกับ แม่ของเธอและความทรงจำเกือบทั้งหมดของเธอเกี่ยวกับแม่ ของเธอมาจากอัลบั้มนั้น

“พี่สาว?” เสียงผู้ชายอันเย็นชาดังขึ้นในหูของเธอ

เธอกลับมารู้สึกตัวอีกทีและหายใจเข้าเล็ก ๆ จากนั้นพูดว่า “จีน พี่ต้องออกไปข้างนอกครู่หนึ่ง นายควรไปนอนได้แล้วนะ ขณะที่เธอพูดแบบนั้นเธอก็รีบสวมเสื้อโค้ทของเธอและออกไป เธอไม่ทันได้รู้เลยว่าสายตาคู่หนึ่งนั้นจับจ้องมาที่เธอ จ้องมอง เธอจากด้านหลังด้วยความครุ่นคิด

เมื่อหลิง อี้หราน ไปถึงที่อยู่ที่หลิง ลั่วอิน ให้ไว้เธอก็พบว่าที่นี่คือ คลับเฮาส์ เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องส่วนตัวที่หลิง ลั่วอิน พูดถึง เธอก็พบว่าหลิง ลั่วอิน ไม่ได้อยู่ข้างในคนเดียวนอกจากนี้ยังมีชายวัยกลางคนที่มีน้ำหนักเกินเล็กน้อยซึ่งดูเหมือนจะอายุราว สิบเศษในห้อง

“ลั่วอิน นี่พี่สาวของเธอเหรอ? เธอเคยเป็นแฟนของคุณเชียว จากตระกูลเซียวใช่ไหม?” ชายที่น้ำหนักเกินเล็กน้อยนี้มองไป ที่หหลิง อี้หราน และถาม

“ใช่ค่ะ ผู้ช่วยผู้กำกับคะเธอคือพี่สาวของฉัน พี่คะ เขาคือผู้ ช่วยผู้กำกับเหอในทีมงานภาพยนตร์ของฉัน เขาเคยพูดเสมอ ว่าเขาอยากเจอพี่หลังจากที่รู้ว่าพี่เคยเป็นแฟนของเซียว จอ หลิง ลั่วอิน กล่าวพรางยิ้ม

“อัลบั้มอยู่ที่ไหน?” หลิง หรานถามด้วยความเยือกเย็น

“ก่อนอื่นฉันต้องขอให้พี่พูดดี ๆ กับฉันและผู้ช่วยผู้กำกับเห อก่อน ถ้าผู้ช่วยผู้กำกับเธอมีความสุขและเต็มใจที่จะให้ฉันได้ ซีนมากขึ้น ฉันจะให้อัลบั้มนั้นกับพี่เอง” หลิง ลั่วอิน กล่าวด้วย เสียงที่ต่ำ และคำพูดของเธอนั้นเหมือนกับการกลั่นแกล้ง

“เอาล่ะ ไหน ๆ พี่ก็มาที่นี่แล้ว เรามาดื่มกันเถอะ” ผู้ช่วยผู้กำเห อกับรินไวน์แดงให้กับหลิง อี้หราน โดยตรง มันบ่งบอกเธอเธอ ควรเริ่มที่จะดื่มได้แล้ว

หลิง อี้หวาน ยังคงจ้องมองไปที่หลิง ลั่วอิน พรางเม้มปากไป ด้วย ดูเหมือนว่าน้องสาวของเธอคนนี้จะขายเธอเพื่อแลกกับ การให้เธอได้ซีนเพิ่มขึ้นหลิง ลั่วอิน หยิบแก้วไวน์ขึ้นมาและยื่นมันให้กับหลิง อี้หราน “พี่สาว เนื่องจากพี่เคยทําลายโอกาสในการเป็นดาราในอดีต ของฉัน มันคงไม่มากเกินไปที่ฉันจะขอให้พี่ชดเชยมั่นให้กับฉัน ยิ่งไปกว่านั้นถ้าพี่เอาชนะผู้ช่วยผู้กำกับได้ ถ้าเขาโปรดปราน พี่อาจจะได้มีชีวิตที่ดีในอนาคต ฉันทำแบบนี้ เพื่อสิ่งที่ดีสำหรับ พี่นะ ”

“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้ยินคนพูดเรื่องแบบนี้ด้วยวิธีที่สะอาด และฟังดูเป็นธรรม” หลิง อี้หราน เขวี้ยงแก้วไวน์ออกไป ทำให้ ไวน์แดงกระเด็นไปทั่วพื้น

“พี่ไม่ต้องการอัลบั้มอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ?” หลิง ลั่วอิน กล่าว ด้วยเสียงที่ผ่านพื้นที่กัดแน่น

“ฉันไม่เคยคิดที่จะมาขายร่างกายเพื่อแลกกับมัน” หลิง อี้หรา นตอบ แม่ของเธอคงจะไม่มีความสุขที่เห็นเธอทำแบบนี้ อย่างไรก็ตามเมื่อเธอกำลังจะหันพร้อมกับเดินออกไป ทันใด นั้นผู้ช่วยผู้กำกับเขาก็พูดว่า “ดี คุณไม่เห็นหัวผมเลยใช่ไหม? คุณคิดว่าตัวเองยังเป็นแฟนของคุณเซียวแห่งตระกูลเซียวอย่าง นั้นหรือผมได้ยินจากลั่วอินว่าคุณเป็นเพียงแค่พนักงาน ทําความสะอาด คุณควรพิจารณาว่ามันเป็นการยกย่องนะที่ผม ยื่นแก้วให้คุณดื่ม!!