บทที่ 2

“แง ไอผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าฉันเป็นเพียงคนธรรมดาที่เดินผ่าน มา สวมเสื้อผ้าพวกจน ๆ แล้วทำไมฉันต้องรู้สึกกลัวด้วยวะ?”

ซุน เถิงหยาง ถ่มน้ำลายและอยากจะต่อยไอ้คนที่เดินผ่านมานี้

สักที

อย่างไรก็ตามในครูต่อมา ชายผู้เดินผ่านมานั้นเหยียบย่ำซุน เถิงหยาง ที่ใบหน้าแนบแน่นลงกับพื้น ซุน เถิงหยาง ผู้น่า สงสาร!

เมื่อชายสองคนเห็นจึงรีบเข้าไปซัดชายผู้เดินผ่านมานี้ที่จู่ ๆ ก็ ปรากฏตัวขึ้น

ทันใดนั้น ทั้งหมดที่หลิง อี้หราน เห็นนั้นคือชายผู้เดินผ่านมาซัด ชายหนุ่มทั้งสามคน ช่างเป็นฉากที่ค่อนข้างโหดเหี้ยมทีเดียว

ไม่ไกลจากตรงนั้นมีรถคนหนึ่งที่อยู่ในมุมสี่แยกที่เปล่าเปลี่ยว นั้น เกา ฉงหมิงซึ่งนั่งอยู่ในรถเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาของ เขาและอธิษฐานพึมพำนายน้อย ได้โปรดอย่าทำอะไรบ้าๆนะ ครับ!”

ถ้านายนาย ทําอะไรที่บ้าคลั่งลงไป ผลลัพธ์จะน่ากลัวอย่างคาดไม่ถึง คงไม่แปลกที่เขาจะฆ่าคน

เกา จงหมิง เคยเห็นพฤติกรรมอันบ้าคลั่งของเขามาก่อน ยิ่งไป กว่านั้นเขาไม่อยากที่จะเผชิญกับมันอีกไปตลอดชีวิตของเขา

คนนี้ถนนถูกปิด ใครจะคาดคิดว่าคนห้าคนกับรถ Ferrari จะ บุกเข้ามาที่นี่? พวกเขารบกวนนายน้อย ที่ต้องการอยู่คนเดียว

ในวันนี้ของทุก ๆ ปี นายน้อยจะปิดถนนทั้งสายเพื่ออยู่คน เดียวบนท้องถนนและสวมเสื้อผ้าเก่า

ไม่มีใครกล้าถามราวกับว่ามันเป็นเรื่องต้องห้าม แม้ว่าเกา ฉงหมิงจะติดตาม จีนหลีมาหลายปีแล้ว แม้แต่เขา

ก็ยังไม่รู้เหตุผลเช่นกัน

ในขณะที่เกา ฉงหมิง มองดูนายน้อยของเขายกชายร่างอ้วนได้ อย่างสบาย ๆ แล้วทุ่มศีรษะเข้ากับกำแพงซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขา ไม่รู้ว่าควรจะหยุดเจ้านายของเขาดีไหม

แต่ทันใดนั้นเจ้านายของเขาก็หยุดต่อสู้กับชายคนนั้น เกาฉงห มิง กะพริบตาด้วยความตกใจ เขาแน่ใจว่าเจ้านายของเขาหยุด ลงเพราะผู้หญิงคนนั้นที่เกือบจะถูกข่มขืนพูดอะไรบางอย่างซึ่ง ทำให้นายน้อย หยุดการกระทำของเขาหลิง อี้หราน กล่าวว่า “ถ้าคุณชกเขาอีกเขาจะตายนะคะ”

“แล้วยังไง?” อี๋ จิ่นหลี กล่าวพรางก้มศีรษะลงมองอย่างเยือก เย็นไปที่หลิง อี้หราน ผู้ซึ่งพยายามยืนให้อยู่ด้วยความยาก ล่ามาก

หลิง อี้หราน ถึงกับชะงัก ที่ก่อนหน้านี้ไม่สามารถจะเห็นหน้า ชายคนนี้ได้ จนกระทั่งตอนนี้เธอสามารถเห็นชายคนนี้ได้อย่าง

ซัดเจนแจ่มแจ้ง

เขาหล่อและจมูกที่โด่งตรงเป็นสันขึ้นรูป ริมฝีปากของเขาบาง และดูมีไตล์ แม้ว่าเขาจะดูมีรูปลักษณ์ที่ดี แต่เขายังซ่อนอารมณ์ สีหน้าไว้ไม่ให้ใครรับรู้

แววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเสน่หาของเขาเต็มไปด้วย ความขุ่นมัวและความเฉยเมยแห่งตายภายใต้ผมหน้าม้าของ เขา ราวกับว่าชีวิตของผู้คนนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรสำหรับ เขาเลยทั้งสิ้น เขาไม่สนใจชีวิตของคนอื่นหรือแม้แต่ชีวิตของ

เขาเอง

หลิง อี้หราน สูดหายใจเข้าอย่างลึก ๆ และพูดว่า “มันไม่คุ้ม ค่าที่จะถูกขังอยู่ในคุกเพราะคนห่วยๆแบบนี้

หลังจากที่จ้องมองเธออย่างเงียบ ๆ ในไม่กี่วินาที จีนหลีก คลายนิ้วมือของเขาออก ซุน เพิ่งหยาง รู้สึกราวกับว่ากลับมามี ชีวิตอีกคครั้ง โดยไม่สนใจว่าจะมีเลือดอยู่บนใบหน้าของเขาหรือไม่ ซุน เถิงหยาง รีบวิ่งไปที่รถพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเขาทั้ง สามคน จากนั้นก็หนีไป

ซุน เถิงหยาง แสยะยิ้มด้วยความมุ่งร้ายและพูดว่า “ฉันจะพา พวกมามากกว่านี้และซัดไอ้คนนั้นให้สาสม

หญิงสาวเงียบงัน ม่านตาของเธอหดตัวลงเมื่อรู้ว่าชายที่เดิน ผ่านมานั้นดูคุ้นเคยเล็กน้อย งานเลี้ยงที่เธอได้เคยเข้าร่วมเมื่อ ก่อน เธอชำเลืองมองเขาจากระยะไกล ชายผู้เดินผ่านมาคนนั้น คือ… “เขาคือ อี้ จีนหลี คนที่เดินผ่านมาเมื่อกี้คือ อี้ จิ่นหลี!”

ชายหนุ่มอีกสามคนมองที่เธอด้วยความตกใจและถามว่า “ จิ่นหลีชายที่รวยที่สุดในเมืองเฉิน? เป็นไปได้ยังไง?

“แต่เขาดูเหมือนจี้ จีนหลี จริง ๆ นะ” หญิงสาวกล่าวด้วยความ

หวาดกลัว

ทั้งสี่คนหน้าซีดและมองหน้ากันอย่างมืดมนไร้หนทาง

หลิง อี้หราน จ้องมองไปที่ชายตรงหน้าของเธอและกล่าวด้วย ความลังเล สำหรับตอนนี้… ขอบคุณค่ะ

“ทำไมไม่ขอความช่วยเหลือ เขาถามทันที ในขณะที่จ้องมองเธอ
“ฉันคิดจริง ๆ ว่าคุณไม่มีทางจะเอาชนะพวกมันได้ ดังนั้นมันไม่ จำเป็นที่ฉันจะหาเรื่องให้กับคุณ” เธอตอบ

เขาไม่พูดอะไร แต่เดินไปอีกฝั่งของถนนและนั่งพิงหลังกับ กําแพง

“เขาไม่กลับบ้านหรือ? ตอนนี้อากาศหนาวเย็นและคืนนี้ อุณหภูมิจะต่ำตั้งแต่ 10 องศาไปจนถึงศูนย์ ถ้าคืนนี้เขานอนบน ถนนนี่ พรุ่งนี้เช้าเขาจะยังมีชีวิตอยู่ไหมนะ?”

หลังจากพิจารณาว่าชายผู้นี้ได้ช่วยเธอไว้ หลิงหราน จึงเริ่ม เดินเข้าไปหาเขา

“ตอนนี้คุณไม่กลับบ้านเหรอ? ครอบครัวคุณอยู่ที่ไหนคะ? คุณ มีหมายเลขโทรศัพท์ของพวกเขาไหม? ฉันสามารถช่วยคุณ ติดต่อพวกเขาและขอให้พวกเขามารับคุณ” หลิง อี้หราน ในขณะที่เธอยืนอยู่ตรงหน้าชายผู้นี้ พูด

เขาเงยหน้าขึ้นมาอย่างช้าๆ ดวงตาแห่งความตายที่เต็มเปี่ยม ไปด้วยเสน่หาจ้องมองเธออีกครั้งแต่ไม่ได้ตอบอะไรใด ๆ กับ

เธอ

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างหยุดนิ่ง

จู่ ๆ หลิง อี้หราน คิดถึงชีวิตอันน่าสังเวชของเธอในคุก

ย้อนกลับไปในตอนนั้นมันช่างเป็นช่วงเวลาที่มืดมนสำหรับเธอแม้ว่าเธอจะมีชีวิตอยู่แต่เธอก็ไม่มีความหวังอะไรใด ๆ “ถ้าคุณไม่มีที่ไหนจะอยู่ ก็มากับฉันนะคะ” เธอกล่าวชักชวน

เขา

หลิง หรานไม่คาดคิดมาก่อนว่าเธอจะพาชายแปลกหน้ากลับ ไปที่อพาร์ตเมนต์ของเธอด้วยแรงกระตุ้น

บางทีอาจเป็นเพราะชายคนนั้นช่วยเธอไว้หรือเพราะเขาเตือน เธอถึงประสบการณ์ภายในคุก

“นี่คือที่ที่ฉันอาศัยอยู่ ถ้าคุณโอเคกับมัน ฉันจะปูเสื่อบนพื้นให้ คุณได้พักผ่อน” หลิง อี้หรานกล่าว

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยังคงเงียบไม่พูดอะไร หลิงหรานจึงหยิบ ผ้าขนหนูผืนใหม่และแปรงสีฟันอันใหม่ออกมาแล้วมอบให้เขา “ไปชำระล้างในห้องน้ำก็ได้ แต่ฉันไม่มีเสื้อผ้าให้คุณ อย่า ทำให้เสื้อผ้าของคุณเปียกล่ะ”

เมื่อชายหนุ่มเข้าไปในห้องน้ำ หลิงหราน ก็เริ่มจัดแจงปูเสื่อ แล้วหยิบผ้านวมสำรองมา

อพาร์ทเมนต์ให้เช่ามีขนาดไม่ใหญ่ มีพื้นที่ครอบคลุม 10

ตารางเมตร เป็นสตูดิโออพาร์ตเมนต์พร้อมห้องน้ำ เมื่อชายหนุ่มออกมาจากห้องน้ำผมก็เปียก เห็นได้ชัดว่าเขาสระผม แต่ไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อมองไปที่ผมที่เปียกของชายหนุ่ม หลัง อี้หวาน ก็หยิบผ้า ขนหนูขึ้นมาและพูดว่า “โค้งตัวสิ”

ชายหนุ่มจับจ้องมาที่เธอ

“ฉันก็แค่อยากจะช่วยให้ผมคุณแห้งด้วยผ้าขนหนูน ฉันไม่มี เจตนาร้ายอะไร” เธอกล่าว “ถ้าคุณไม่ทำให้ผมเปียกของคุณ แห้ง คุณอาจเป็นหวัดได้ง่าย ๆ นะคะ”

เขายังคงจ้องมองเธอ หลังจากนั้นไม่กี่นาทีเขาก็ถามด้วยน้ำ เสียงเย็นชา แต่ช่างดึงดูดใจ “คุณเป็นห่วงผมหรือ?”

“ใช่” หลิง อี้หราน ไม่ได้หลีกเลี่ยงการสบตากับเขา “หลังจาก

พาคุณมาที่บ้านฉันไม่อยากให้คุณเป็นหวัด

เขากะพริบตาและค่อย ๆ ก้มลง

หลิงอี้หราน ถามว่า “คุณชื่ออะไร”

เขานิ่งอยู่นาน แต่สุดท้ายก็ตอบว่า “จิน”

“จิน” หลิง อี้หราน พูดชื่อของเขาซ้ำอีกครั้งและคิดว่ามันควร จะเป็นชื่อเล่น “ฉันชื่อหลิงหรานคุณอยู่ที่ไหน? ครอบครัวของ คุณล่ะ?”

“ฉันไม่มีครอบครัวหรอก” เขาตอบเธอก็ชะงักอย่างกะทันหัน “เขาอยู่คนเดียวเหรอ? นั่นเป็น สาเหตุที่ทำให้เขากลายเป็นคนจรจัด?”

ในทางกลับกันครอบครัวของเธอยังมีชีวิตอยู่ เธอรู้สึกราวกับ ว่าพวกเขาไม่ใช่ครอบครัวของเธอ ความแตกต่างระหว่างพวก เขาทั้งสองคนคือเธอเช่าอพาร์ตเมนต์

“ดูเหมือนว่าเราอยู่ในเรือลำเดียวกัน เธอกล่าวพร้อมกับรอย ยิ้มอันขมขื่นบนใบหน้าขณะที่เธอยังคงเช็ดผมให้แห้ง เมื่อผมของเขาแห้งเธอก็วางผ้าขนหนูลงและหวีผมให้กับเขา

เมื่อเธอหวีผมม้าขึ้นไปบนศีรษะของเขา หน้าผากอันกว้างเต็ม ของเขา หลิง อี้หราน พบว่าเขาหล่อกว่าที่เธอคิดไว้

ลักษณะที่ดีของเขา แต่ดูแข็งแกร่งและหาได้ยากในชาวเอเชีย ตะวันออก ตอนนี้แววตาของเขาไม่ว่างเปล่าเหมือนก่อน และ เขากำลังมองเธอเหมือนกำลังจะสอบสวน