บทที่ 12

ย้อนกลับไปตอนนั้น ในคุก หลิง อี้หวาน อยู่คนเดียวถ้าเหลียน ไม่มาเยี่ยมเธอบ่อย ๆ เพื่อให้กำลังใจเธอและเที่ยวไปที่นั่น ที่นี่ ทำสิ่งต่าง ๆ เพื่อเธอ หลิง หรานอาจไม่ได้เดินออกจากคุกทั้ง ชีวิตก็เป็นได้

เหลียน เป็นคนที่คอยให้การดูแลสนับสนุนเธอตลอดสามปีที่ ผ่านมา

“ฟางช่วยชีวิต…?” ดวงตาของอี้ จีนหลี เปล่งประกาย ชิน เหลียน ดูเหมือนจะเป็นสถานที่พิเศษในหัวใจของหลิง หรา น, อี้ จิ่นหลี ถาม “แล้วพี่ไม่คิดเหรอว่ามันเป็นเรื่องตลกที่จะ ปฏิบัติต่อคน ๆ หนึ่งเป็นฟางช่วยชีวิต? ถ้าฟางช่วยชีวิตทอดทิ้ง พี่ไปแล้วพี่จะไม่รู้สึกสิ้นหวังเหรอ?”

อี้ จิ่นหลี ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกไม่สบายใจ เขาไม่ชอบที่หลิง อี้ หราน เชื่อใจคนอื่น ดูเหมือนเธอจะเต็มใจทําทุกอย่างเพื่อคน ๆ

ในอีกไม่กี่วันข้างหน้าปริมาณงานของหลิง หราน จะเพิ่มขึ้น อย่างมากเนื่องจากเจ้าหน้าที่บริหารจากศูนย์บริการสุขาภิบาล จะเข้ามาตรวจสอบในบางครั้งเธออาจจะต้องทำงานล่วงเวลาโชคดีที่เมื่อเธอกลับบ้านมา จีนจะเตรียมอาหารเย็นไว้รอเธอ และนั่นทําให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้น

เธอได้บอกจินว่าให้เขากินข้าวเย็นไปก่อนถ้าเธอกลับบ้านดึก แต่เขายืนยันที่จะรอเธอเพื่อกินข้าวเย็นพร้อมกัน

ในตอนนี้เธอรู้สึกว่าพวกเขาสองคนอาศัยอยู่ในอพาร์ทเมนต์ ให้เช่าเล็ก ๆ ซึ่งขึ้นอยู่กับกันและกันว่านั่นเป็นความรู้สึกเมื่อคน

ๆ หนึ่งมีน้องชาย

รุ่งเช้าวันต่อมาหลังจากทำความสะอาดถนนที่เธอได้รับมอบ หมายแล้ว หลิง อี้หราน ก็กลับไปที่ศูนย์บริการสุขาภิบาลหลัง จากเก็บเครื่องมือ เธอยืนอยู่ที่สนามหญ้าหน้าทางเข้า

หลังจากนั้นไม่นานผู้ตรวจการจากสำนักงานบริหารเมืองก็มา ถึง ทุกคนที่ทำหน้าที่กวาดถนนต่างยืนบนสนามหญ้าเพื่อ ต้อนรับผู้ตรวจทำให้สะดวกในการรายงาน

ร่างที่ผอมของหลิง อี้หราน โดดเด่นจากกลุ่มหญิงวัยกลางคน

“อี้หราน คุณคือหลิง อี้หราน!! เมื่อเจ้าหน้าที่ตรวจสอบไปถึง ศูนย์บริการสุขาภิบาลผู้หญิงอายุประมาณ 28 ปีก็ตะโกนออก มาเมื่อเธอเห็น หลิง อี้หรานหลิงหรานเงยหน้าขึ้นและเห็นผู้หญิงคนหนึ่งในชุดสูทสีฟ้า อ่อน ผมของเธอยาวเป็นมวยและเธอมีใบหน้ากลมและดวงตา ที่แคบเธอดูธรรมดา แต่การแต่งหน้าของเธอทําให้เธอดูดี

หลิง อี้หราน ตะลึงไปชั่วขณะ ก่อนที่เธอจะจําเพื่อนร่วมชั้น มัธยมปลายของเธอ เหมียว เจียยู่

“เธอนั่นเอง!” เหมียว เจียยู่ มองไปที่หลิง หราน ด้วยความ ประหลาดใจขณะที่เธอถาม ทำไมเธอถึงอยู่ที่นี่? ตอนนี้เธอ เป็น… คนงานสุขาภิบาลเหรอ?”

“ใช่ ฉันทำงานอยู่ที่นี่” หลิง อี้หราน ตอบ เธอไม่ได้ละสายตา ไปจากสายตาของเหมียว เจียยู่ ท้ายที่สุดแล้วก็หลีกเลี่ยงไม่ ได้ที่จะต้องเจอเพื่อนเก่า ไม่ว่าจะน่าอายแค่ไหนเธอก็ต้องเผชิญ หน้ากับมัน

“เจียยู่ คุณรู้จักกันเหรอ?” เพื่อนร่วมงานของเหมียว เจียยู่ ที่มา พร้อมกับเธอถาม

“ใช่แล้ว ย้อนกลับไปตอนนั้นหรานเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดใน ชั้นเรียนและเป็นหัวกะทิชั้นยอดของเรา เธอมักจะติดอันดับใน ชั้นเรียนเสมอ ผู้ชายหลายคนในชั้นเรียนชอบเธอและอยากจีบ เธอแต่เธอไม่ชอบพวกเขาเลย” เหมียว เจียยู่ บอกกับเพื่อน ร่วมงานของเธอ เธอยกย่อง หลิง หราน เหมือนสูงส่งอยู่บน ท้องฟ้าอย่างจงใจยิ่งเธอทําแบบนั้นมากเท่าไหร่มันก็ยิ่งแสดงให้เห็นถึงความ แตกต่างกับสถานการณ์ที่ หลิง อี้หราน เป็นอยู่ในขณะนี้

เป็นไปตามคาด เพื่อนร่วมงานขมวดคิ้วและแสดงความคิดเห็น ว่า “เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียนหรือเปล่า? เธอต้อง ล้อเล่นแน่ ๆ !”

อย่างไรก็ตาม หงส์ตัวนี้ลงเอยด้วยการกวาดถนน

เมื่อเพื่อนร่วมงานของหลิง หราน ได้ยินสิ่งที่ เหมียว เจียยู่ พูด พวกเขาก็หันไปมอง หลิง อี้หราน ด้วยสีหน้าต่างกันบางคนดู ประหลาดใจบางคนมองเธอด้วยความเห็นใจและบางคนก็ล้อ เลียนเธอ

วันต่อมาหลังจากที่ หลิง อี้หราน กวาดถนนเสร็จและกลับไปส่ง เครื่องมือคืน เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในแผนกเครื่องมือถามเธอด้วย ความสงสัยว่า “อี้หราน คุณเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียน และเป็นนักวิชาการระดับสูงเมื่อคุณอยู่ในโรงเรียน

หลิง อี้หราน ไม่ได้ตอบ ฟาง เชี่ยนเชี่ยน ผู้หญิงอีกคนจากแผนก เครื่องมือ ตะโกนว่า “การเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในชั้นเรียนและ หัวกะทิใช้อะไรได้บ้าง? ถ้าเธอมีความสามารถเธอก็คงจะได้ งานอื่น”

หญิงสาวที่ถามคำถามกับหลิง หราน มองไปที่ หลิงหราน ด้วยความลำบากใจ แต่ หลิง อี้หราน เพียงก้มหน้าลงหลังจากที่เธอเซ็นชื่อในสมุดบันทึกการขนส่งแล้วเธอก็ออกไป

พี่ซูจับตัวเธอและตบไหล่เธอว่า “อย่าเอาคำพูดของฟาง เขียน เชี่ยน มาใส่ใจ เธอระบายความโกรธใส่เธอเพราะเธอชอบอา ถั่ว คนขับรถ”

หลิง หราน งุนงงขณะที่เธอไม่รู้ว่านพี่หมายถึงใครและอา กั่วเกี่ยวข้องอะไรกับเธอ

“อากั่วเป็นหนึ่งในคนขับรถของเราและดูเหมือนเขาจะสนใจ เธอนะ เขาทักทายเธอเสมอ” พี่ซูตอบ เธอกังวลเรื่องหลิง อี้หรา น อย่างแท้จริงขณะที่เธอพูด “อากั่วเป็นคนดีและศูนย์ก็มีแผน สําหรับเขา พ่อแม่ของเขาซื้อบ้านให้เขา เพื่อไว้ให้เขาแต่งงาน ด้วย เธออาจปราถนาที่จะอยากให้เขาพิจารณา

หลิง อี้หราน สายหัวขณะที่เธอตอบว่า “ไม่ดีกว่าค่ะ ขอบคุณนะ คะ ฉันไม่มีความตั้งใจที่จะมีความสัมพันธ์ใด ๆ”

“เธออายุ 27 ปี แล้วนะ พอผู้หญิงอายุมากขึ้นจะหาคู่ได้ยากขึ้น เช่นกัน”

“ในกรณีนั้นฉันจะยังคงเป็นโสดค่ะ” หลิง อี้หราน ตอบหลัง จากที่เธอออกมาจากคุกเธอก็ไม่ได้เก็บงำความหวังในความ สัมพันธ์อีกต่อไป

ย้อนกลับไปตอนนั้น เซียว จื่อฉี ได้ทำสัญญากับเธอหลายต่อ หลายอย่าง สุดท้ายแล้วตอนที่เขาเห็นเล็บ 10 นิ้วของเธอถูกดึงออกมา ในคุกและไม่แม้แต่จะชายเปลือกตามามองเขาเพียง แค่แสดงความคิดเห็น ให้เธอขอร้อง

ตั้งแต่นั้นมาความรู้สึกทั้งหมดที่เธอมีให้เขาก็สลายหายไป อย่างสิ้นเชิง

เธอฝันถึงฉากนั้นหลายครั้งและจบลงด้วยความเหงื่อท่วม

หลายครั้งเมื่อใดก็ตามที่เธอรู้สึกเจ็บที่นิ้วเธอจะบอกตัวเองว่า ความรักนั้นมันช่างโหดร้าย

เธอไม่มีความปรารถนาที่จะมีความสัมพันธ์อะไรแบบนั้นอีกต่อ

ไป

ยิ่งไปกว่านั้นเธอยังเป็นอดีตนักโทษอีกด้วย มันไม่ง่ายเลยที่

เธอจะได้งานทํา นับประสาอะไรกับการได้สามี! ใครกันที่จะไม่

รังเกียจว่าเธอมีประวัติอาชญากรรม

เมื่อหลิงหรานแสดงความคิดเห็นนั้นทันใดนั้นเธอก็นึกถึงจิน นมา เธอสามารถซื้อโทรศัพท์มือถือให้จินได้ทันทีที่เธอได้รับ เงินเดือนในอีกไม่กี่วัน

“เฮ้อ เธอนี่นา…

” พี่ซูถอนหายใจและไม่พูดต่อ

ในวันที่เงินออก หลิง อี้หราน พา จีนหลีไปที่ตลาดเพื่อซื้อ

โทรศัพท์มือถือสักเครื่อง “มันไม่เป็นไรที่ผมไม่มีโทรศัพท์มือถือ อี้ จีนหลี กล่าว เขาไม่ได้คาดหวังว่า หลัง อี้หราน จะได้ซื้อ โทรศัพท์มือถือให้เขา

“ทุกวันนี้ใคร ๆ ก็มีโทรศัพท์มือถือทั้งนั้นแหละ มันจะสะดวก กว่าสําหรับบริษัทต่าง ๆ ที่จะติดต่อนายเมื่อนายสมัครงาน นาย ไม่สามารถที่จะแจกใบปลิวไปได้ตลอดชีวิตหรอกนะ” หลิง หวาน กล่าว “ยิ่งไปกว่านั้นถ้านายมีโทรศัพท์มือถือ มันจะ สะดวกกว่าที่เรา จะบอกกันให้รู้ถ้าเราจะกลับบ้านช้า

พวกเขาสองคนมาถึงแผงขายของในตลาดที่ขายโทรศัพท์มือ ถือมีหลายรุ่น แต่หลิง อี้หราน จ่ายได้เพียงประมาณ 1,500 หยวน เธอตรวจสอบทางอินเทอร์เน็ตและเลือกรุ่นไม่กี่รุ่น ในไม่ ช้าเธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือไม่กี่เครื่องที่เธอเลือก และถาม จีนหลี ให้เขาเลือกเครื่องที่เขาชอบ

“ฉันสามารถซื้อได้เฉพาะรุ่นเก่า ๆ พวกนี้ แต่ว่าฉันได้ตรวจ สอบรุ่นพวกนี้แล้วและก็พบว่ามันคุ้มค่าคุ้มราคาการกำหนดค่า ก็ดีด้วย ใช้อันนี้ไปก่อนนะ เมื่อฉันหาเงินได้มากขึ้นฉันจะ…