บทที่9 ชดใช้ทั้งบ้านตระกูลเจียง
“ท่านสาม เราไม่ตามหรอครับ? ปล่อยให้พวกมันหนีไปอย่าง นี้เลยหรอครับ?” ลูกน้องข้างกายของจินเจิ้งซานถาม แต่ที่ได้รับ กลับมาคือฝ่ามือของจินเจิ้งซาน ฟาดท่าเอาเขาล้มลงกับพื้น
“ตามแม่แกสิ! พวกแกมันขยะ! เขาแค่สองคนยังชนะพวกแก ได้! ไปให้พ้นไป!”
ในใจจินเจิ้งซานโมโหมาก มองดูถนนที่ว่างเปล่า แล้วก็มอง
ลูกน้องที่ล้มอยู่บนพื้น เจ็บใจที่สุด!
แม่งเอ้ย! เล่นโดนคนใหญ่คนโตแล้ว? แต่ว่าทั้งหมดใน หาง จะมีใครกล้าเป็นศัตรูกับตระกูลจิน?!
“เร็ว! ส่งฉันกลับ! เรื่องนี้ จะต้องบอกกับพี่ใหญ่!” จินเจิ้งซาน
เองก็รู้ดีแล้วว่าเรื่องนี้จะต้องให้ผู้นำออกหน้าเอง
จินไทนี่มันไปมีเรื่องกับคนที่ไม่ควรมีเรื่องด้วย!
คนพวกนั้น อาจจะเป็นคนของฝ่ายทหารประเทศหลง! ไม่อย่าง นั้น คงไม่มีความสามารถแบบนี้ได้หรอก
คฤหาสน์หลั่งเยว่ เจียงอวี่โหรววิ่งลงจากรถจี๊ป วิ่งอย่างโชซัด โซเซเข้าไปในห้องนอน ด้านหลังมีรอยเลือดยาวเป็นทาง
เมื่อเธอเห็นเขือเข่อที่นอนอยู่บนเตียงอย่างปลอดภัย ณ ตอน นั้น ดวงตาเธอแดง น้ำตารินไหลออกมา เธอปิดปากไว้ เดิน เข้าไปที่เตียง ค่อยๆย่อตัวลง จับใบหน้าเล็กๆของเขือเขือแล้ว พูดว่า “เขือเข่อ แม่กลับมาแล้ว แม่เอง เย่อเข่อ…….
หมอเซียนทั้งสามที่อยู่ด้านข้าง ตอนนี้ก็ตกใจจากที่เห็นเจียงอ โหรวบุกเข้ามาและยังเลือดท่วมตัวด้วย
นี่คือภรรยาของหัวหน้ากองงั้นหรอ?
บาดแผลทั่วร่างกาย เธออดทนมาขนาดนี้ได้ยังไงกัน?! นี่ก็คือความเข้มแข็งของคนเป็นแม่?
“นายหญิง! นายหญิง!!! เร็ว จัดห้องให้กับนายหญิง!!
ทันใดนั้น หมอเซียนฮั่วก็เห็นเจียงอโหรวเป็นลมล้มลงที่ข้าง เตียง แต่ถึงแม้จะเป็นลมไปแล้ว มือของเธอก็ยังจับมือเล็กๆของ เขือเข่อไว้แน่น
ไม่นาน เจียงอโหรวก็ถูกจัดแจงไปยังห้องที่อยู่ด้านข้าง หมอเขียนทั้งสามลงมือพร้อมกัน จัดการบาดแผล ของเจียงอวี่โหรว!
บนเตียง ขณะที่ตัดแขนเสื้อด้านขวาออก แผลกระสุนปืนที่น่า กลัวนั้นทําเอาหมอเซียนทั้งสามอึ้ง! แรงกระแทกขนาดนี้ ผู้หญิง บอบบางอย่างเธออดทนมาจนถึงตอนนี้ได้ยังไงกัน! ที่น่ากลัว กว่าก็คือ ทั้งๆที่เธอเสียเลือดมากเกินไป แต่กลับยังอดทนได้ จนถึงตอนนี้!
“เขือเข่อ เฃอเข่อไม่ต้องกลัว แม่จะต้องช่วยหนูแน่นอน แน่นอน…. ขณะที่ผ่าตัด เจียงอโหรวที่ไม่ได้สติ แต่ก็ยังคอย พิมพ์เชื่อของเขือเข่อ
“เชียว….เซียวจ้าน นายจะต้อง….มีชีวิตรอดกลับมา ฉันเสีย นายไปไม่ได้ เย่อเข่อเองก็เสียพ่อไปไม่ได้….
เมื่อได้ยินพวกนี้ หมอเซียนทั้งสามเองก็ตื้นตันใจ น้ำตาไหล ถึงแม้ว่าจะเจอกับความตาย แต่ก้นลึกหัวใจของเจียงอโหรว ยังคิดถึงแต่ลูกสาวของตัวเอง และเซียวจ้านที่ไม่ได้เจอมาตลอด ห้าปี
คืนนั้น ผ่านพ้นไปอย่างปลอดภัย
วันถัดมา เจียงอวี้โหรวลุกขึ้นจากเตียงอย่างแรง ดึงผ้าห่มออก อย่างตื่นกลัว ลงจากเตียงด้วยชุดนอนสีชมพู เธอวิ่งออกไปด้วย เท้าเปล่า ถามด้วยสีหน้าร้อนรนว่า “เขือเข่อ! เชอเข่อ! หนูอยู่ไหน?!”
หลงอู่วิ่งเข้ามาพูดว่า “พี่สะใภ้! พี่สะใภ้ครับ! คุณอย่าร้อนรน เขือเข่อไม่เป็นอะไร เธออยู่ที่ห้องข้างๆครับ”
เจียงอโหรวได้ยินประโยคนี้ ก็ผลักหลงออก แล้วเข้าไปยัง ห้องของเขือเข่อ ในตอนที่เห็นเขือเข่อ ก้อนหินในใจเธอถึงได้
วางลงได้
จากนั้น เธอเดินเบาๆเข้าไปข้างเตียง ดวงตาแดงก่ำ งอตัวพิง หัวเล็กๆของเขือเข่อ วางหัวไว้อย่างนั้น น้ำตาที่หางตาเองก็ไหล อยู่อย่างนั้น
“แม่คะ….เขือเข่อไม่เป็นไร เขือเขือเจอคุณพ่อแล้ว ได้เจอคุณ พ่อแล้ว… ทันใดนั้น น้ำเสียงอ่อนแรงดังขึ้น สองมือที่ตื่นเต้นของ เจียงอโหรวไม่รู้ว่าจะวางตรงไหน น้ำตาไหลรินหนักกว่าเดิม “เขือเข่อ หนูตื่นแล้ว หนูทำแม่ตกใจแทบตาย แม่คิดว่าจะไม่ได้ เจอหนูอีกแล้ว ฮือๆๆ…..
“แม่คะ…..อย่าร้องไห้….แค่กๆ….เข้อเข่อไม่เป็นอะไรค่ะ เข่อ เขือไม่เจ็บ… เขือเข่อที่อ่อนแอ สีหน้าที่ดีขึ้นเพียงเล็กน้อย แต่ว่า เด็กน้อยอย่างเธอ กลับยื่นมือออกมาจับมือเจียงอวี่โหรวไว้ พูด คําพูดนี้ที่ทําเอาผู้คนเห็นใจ
เธอเพิ่งจะสี่ขวบ แต่กลับดูเติบโตและเชื่อฟังมากกว่าผู้ใหญ่ทุกคน
ในตอนนั้น เจียงอโหรวรู้สึกได้ว่าใจตัวเองสลาย พยักหน้า และเช็ดน้ำตาไปหยุด “ยิ้ม แม่ไม่ร้องไห้ เขือเขือเด็กดี เชื่อเข้า เป็นลูกรักของแม่ เป็นความภาคภูมิใจของแม่”
“แม่คะ….แล้วพ่อละ? เย่อเข่อคิดถึงพ่อแล้ว….เขาอยู่ไหนคะ? เขาจะไม่เอาเข้อเข่ออีกรึป่าว…ฮือๆๆ…..” เขือเขือพูดอย่างอ่อน แรง ร้องไห้เสียงเบา
เขือเข่อตัวน้อย ในใจคอยเอาแต่คิดถึงเซียวจ้าน เธอไม่เคย เจอพ่อมาห้าปี ถูกคนอื่นเอาแต่เรียกว่าเด็กกำพร้า กว่าจะได้เจอ กับพ่อ เย่อเข่อกลัวจะเสียเขาไปมากๆ
“คุณพ่อไม่เป็นไร เดี๋ยวคุณพ่อก็กลับมา เพื่อเขือเด็กดี นอน หลับสักพักเดี๋ยวก็จะได้เจอคุณพ่อแล้ว” เจียงอวี่โหรวพูดปลอบ เขือเข่อ ในใจเธอเองก็ไม่มั่นใจว่าเซียวบ้านยังมีชีวิตอยู่มั้ย
และในตอนนี้ หลงเดินมาพูดว่า “พี่สะใภ้ครับ คุณควรจะพัก ผ่อนแล้ว เขือเขือเองก็ควรพักผ่อนแล้วครับ”
เจียงอโหรวจากเขือเขือมาอย่างไม่เต็มใจ ในตอนที่หันหลัง จะเดินจากไป อยู่ๆเธอเข่อก็ถามขึ้นว่า “คุณลุงคะ คุณพ่อไม่กลับ มาเพราะเขือเชอรีป่าวคะ?คุณช่วยเย่อเข่อหาคุณพ่อได้มั้ยคะ?”
หลงอู่ตื้นตันใจ ชายหนุ่มคนหนึ่ง ในตอนนี้เองก็มีน้ำตา “เพื่อ เขือเด็กดี คุณพ่อไม่เป็นอะไร เขาจะกลับมาแน่นอน! หนูหลับพัก ผ่อนดีๆ ตื่นมาก็จะได้เจอคุณพ่อแล้ว”
“อื้ม! เขือเขือเป็นเด็กดี….เขือเขื่อนอนหลับ……” เขือเขือพิมพ์
เบาๆ
จากนั้นก็หลับไป
เจียงอโหรวเดินออกจากห้อง มองไปที่หลงด้วยใบหน้า ร้อนรน ถามว่า “เซียวจ้านอยู่ที่ไหน? ทำไมเขาถึงยังไม่กลับมา เขาคงไม่…..
พูดถึงนี่เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว มีซ้ายจับเสื้อตรง หน้าอกไว้อย่างแน่น
หลงอู่พูดว่า “พี่สะใภ้ครับ คุณสบายใจได้ พี่ใหญ่ไม่เป็นอะไร
เขามีเรื่องทำให้ล่าช้าระหว่างทาง ไม่นานเขาก็จะกลับมาแล้ว
ครับ” “จริงหรอ?” เจียงอวี่โหรวถาม แล้วก็ถูกส่งเข้าไปในห้องนอน
แต่ว่า ไม่นานเธอก็เปลี่ยนเสื้อชุดหนึ่ง ไม่สนการขัดขวางของ หลงอู่และคนอื่นๆ พูดว่า “พวกนายไม่ต้องตามฉันมา ฉันไปเดี๋ยว ก็กลับ ถ้าหากว่าเซียวจ้านกลับมาแล้ว บอกเขาว่า ฉันรักเขา บอกให้เขาดูแลลูกสาวของพวกเราให้ดี
พูดจบ เจียงอวี่โหรวก็ลากเขาร่างกายที่อ่อนแรง แล้วไปเรียก รถที่หน้าประตูคฤหาสน์ บอกกับคนขับรถว่า “รบกวนคุณไปส่งที่ บ้านตระกูลเจียงตรงเขตหลงข่าวค่ะ”
เขารู้ว่าเซียวจ้านก่อเรื่องใหญ่แล้ว นั่นเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระ กูลจินนะ เธอจะไปขอให้คนช่วย ที่เจียงอโหรวคิดออกตอนนี้ก็ คือตระกูลเจียง
แต่ว่า ห้าปีแล้ว หลังจากที่เธอถูกไล่ออกจากตระกูลเจียง ก็ไม่ เคยกลับไปอีกเลย ตอนนี้จะกลับไปที่นั่น เจียงอโหรวรู้สึกไม่ มั่นใจเลย มือเล็กๆตื่นเต้นจนถูกับเสื้อของตัวเอง มองดูวิวนอก หน้าต่างที่ผ่านไป
และหลังจากที่เจียงอโหราออกไปได้สิบกว่านาที เซียวจําน ก้าวเท้าอย่างร้อนรนเข้าไปในคฤหาสน์ “อโหรว ฉันกลับมา แล้ว!”
ตอนนี้เขารู้สึกอยากจะเจอเจียงอโหรวอย่างทนรอไม่ไหว รอ ไม่ได้สักวินาทีเดียว!
“หัวหน้ากองครับ นายหญิง…..เธอไม่อยู่ที่คฤหาสน์ครับ” หลง อู่พูดเสียงเบา
เซียวจ้านได้ยินอย่างนั้น สีหน้าก็เคร่งขรึม ถามว่า “ไม่อยู่? เธอไปที่ไหน?! ทําไมพวกนายไม่ตามเธอไป!”
หลงออธิบายว่า “หัวหน้ากองครับ นายหญิงไม่ให้เราตามไป แต่ว่าท่านอย่าเพิ่งใจร้อน ผมจัดคนไว้ นายหญิงน่าจะไปบ้าน ตระกูลเจียงที่เขตหลงข่าว ผมเดาว่า นายหญิงน่าจะอยากให้ ตระกูลเจียงช่วยเหลือครับ”
“ตระกูลเจียง?!” เซียวจานหายใจเข้าลึกๆ หันหลังพูดกับหลง ซานที่อยู่ข้างๆว่า “เร็ว! ส่งฉันไปบ้านตระกูลเจียง!
เขากังวลว่าเจียงอโหราจะได้รับอันตรายอีก! ผู้หญิงบอบบาง คนหนึ่ง และยังมีบาดแผล เธอไปบ้านตระกูลเจียงแล้วจะทำอะไร ได้?
ถ้าหากว่าเจียงอโหราเกิดเรื่องอีก เซียวจ้านจะต้องรู้สึกผิดไป จนตายแน่!
ส่วนอีกด้าน เจียงอโหรวลงรถที่หน้าประตูบ้านตระกูลเจียง ตรงหน้าก็คือบ้านตระกูลเจียงที่หรูหรา สองข้างประตูคือกำแพง หินลวดลายนกฟีนิกซ์ ตรงหน้าประตูสีทอง ยังมีรูปปั้นสิงโตสอง
ส่วนตรงกลางลานบ้าน มีบ่อน้ำพุมังกรพ่นน้ำตัวหนึ่ง
เจียงอวี้โหรวสูดหายใจเข้าลึกๆ ก้าวเท้าเดินไปยังหน้าบ้าน ตระกูลเจียง เธอเคาะประตูเบาๆ “มี…มีคนอยู่มั้ย?”
ประตูบ้านถูกเปิดออก สิ่งที่ปรากฏในสายตาของเจียงอโหร วก็คือใบหน้าของหญิงสาวคนหนึ่งที่สวยงามมาก และมีสีหน้า ภาคภูมิ ดูถูก และเย็นชา
“โอ๊ะ วันนี้พระอาทิตย์ออกจากตะวันตกไง นั่งมารยาที่ถูกไล่ ออกจากบ้านตระกูลเจียง ในปีนั้นถึงได้กล้ามาที่บ้าน!” เจียงใหม่ เหยียนสองแขนกอดอก มองดูเจียงอโหรวที่หน้าซีดด้วยสีหน้า ที่ดูถูกเหยียดหยาม
“พี่คะ ขอโทษค่ะ ฉัน…ฉันอยากเจอคุณปู่ ฉันมีเรื่องจะขอร้อง ท่าน….” เจียงอโหรวจับเสื้อของตัวเองไว้แน่น ตัวสั่นระริก และ ในขณะเดียวกัน เธอรู้สึกว่าตัวเองเวียนหัว และแขนขวาก็มีความ รู้สึกเจ็บเป็นระลอก
เจียงเหม่ยเหยียนหัวเราะเยาะ แล้วก็ผลักเจียงอโหรวออก ไปโดนกับแผลของเจียงอโหรวพอดี ทำเอาเจียงอโหรวล้มลง ไปนั่งลงกับพื้นเย็นๆ
เธอหัวเราะอย่างไร้ความรู้สึก “ขอโทษ?! เธอทำผิดต่อฉัน หรอ? ต่อบ้านตระกูลเจียงต่างหาก! ถ้าไม่ใช่เพราะนังมารยา อย่างแก ที่พยายามจะคลอดยัยเด็กกำพร้านั่น ตระกูลเจียงของ เราจะกลายเป็นเรื่องตลกของเมืองหางงั้นหรอ?! ดีนี่ เธอคุกเข่า แล้วก้มหัวค่านับตังๆสิบครั้ง ถ้าหากว่าฉันพอใจ จะช่วยเธอส่งต่อคำพูด เอง คํานับสิ”
เจียงอวี่โหรวล้มลงกับพื้น มองดูเจียงเหม่ยเหยียนด้วยดวงดา แดง เธอรู้ดีว่านี่คือการที่เจียงเหม่ยเหยียนอยากจะดูถูกตัว เธอ! แต่ว่า เธอไม่มีทางเลือก
เจียงอโหรวค่านับใส่เจียงเหม่ยเหยียน ทุกครั้งที่งอตัว หน้า ผากขาวๆของเธอก็จะกระทบกับพื้น เพียงแค่สามครั้ง หน้าผาก ของเธอก็มีแต่เลือด
“พี่คะ ขอร้องละ ให้ฉันเข้าไปเถอะ ขอร้องละ” เจียงอวี้โหรว ขอร้องไม่หยุด
เจียงเหม่ยเหยียนก้มมองเจียงอโหราที่คุกเข่าคำนับอยู่ตรง หน้าของตัวเธอ รู้สึกรำคาญอย่างมาก “พอแล้ว! หมาจรจัด! แก มันนังมารยา! ไม่คิดเลยว่าตอนนี้แกจะตกต่ำขนาดนี้! ฉันให้แก คำนับแกก็คำนับ? เหอะๆ เป็นคนที่ไร้ประโยชน์จริงๆ!!
ค่านับครบสิบครั้ง เจียงอโหราเงยหน้า หน้าผากขาวนวล ตอนนี้เต็มไปด้วยเลือดไหลลงตามแนวคิดและใบหน้า หยดลง บนพื้นหินสีเทา!
“พี่คะ แบบนี้ได้รึยัง?” เจียงอวี่โหรวรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองจะทนไม่ไหวแล้ว เธอรู้สึกเหมือนตัวเองเป็น เรือในมหาสมุทร ที่จะล้มลงได้ตลอดเวลา แต่ว่าความร้อนรนใน ใจ ทําให้เธออดทนคุกเข่าไว้
เธอจะช่วยเซียวจ้าน ช่วยเขือเข่อ นอกจากบ้านตระกูลเจียง ก็ ไม่มีวิธีอื่นแล้ว
พริบ!
แต่ว่า สิ่งที่เจียงอวี้โหรวได้รับก็คือเจียงเหม่ยเหยียนสั่งให้ คนใช้สาดน้ำสกปรกใส่! ในวินาทีนั้น เจียงอโหรวเปียกไปทั้ง ตัว บาดแผลที่หัวไหล่ก็ถูกกระทบและเจ็บปวดอย่างที่สุด!
ส่วนเจียงเหม่ยเหยียนนั้นหลบไปไกล ใช้มือปิดปลายจมูก หัวเราะอย่างประชดประชัน “นังมารยาอย่างแกเนี่ยนะอยากเจอ คุณปู่? ฝันไปเถอะ!”
“ยังคุกเข่าอยู่นี่ทำไม! ไปให้พ้น! ตระกูลเจียงของเรา ไม่มีน งมารยาอย่างแก!” เจียงเหม่ยเหยียนพูดเสียงดัง ง้างมืออยากจะ ฟาดลงบนใบหน้าที่บูดเบี้ยวของเจียงอโหรว
เจียงอวี่โหรวสติแตก ความผิดหวังในใจของเธอกระตุ้นเข้า กับอารมณ์ เพียงครู่เดียว เธอรู้สึกว่าหัวหนักอึ้ง หนักมาก หนัก
“เชียว….เซียวจ้าน ฉันเหนื่อยจังเลย…..นายอยู่ที่ไหน? เชื่อ เข่อ แม่ขอโทษ แม่ปกป้องหนูไม่ได้ แม่ไม่ดีเอง….” เจียงอวี่ โหรวพิมพ์ ส่วนในภาพที่เบลอ ก็คือเจียง เหม่ยเหยียนฟาดมือมาตบ!
ส่วนในตอนนี้ รถจี๊ปที่มาจากที่ห่างไกลอยู่ดีๆก็จอดลง! เซียว จ้านมองเห็นภาพที่เจียงเหม่ยเหยียนสั่งให้คนใช้สาดน้ำสกปรก ผ่านกระจกรถยนต์
เขาโมโหขึ้นมาในทันที! ดวงตามีความโหดเฟี้ยม! เขาเปิด ประตูรถออก ก้าวบนรองเท้าบูตพุ่งเข้าไปหา
ผู้หญิงของเซียวจ้าน สมควรได้รับการดูถูกจากคนอื่นตั้งแต่
เมื่อไหร่กัน!!!
ใครกล้าทําลายเธอ เขาจะทำลายทั้งหมดของตระกูลเจียง
พริบ!
ฝ่ามือของเจียงเหม่ยเหยียน ค้างอยู่กลางอากาศ มือหนึ่งที่
เหมือนดั่งเหล็ก จับมือเล็กของเธอไว้แน่น!!
เจ็บจัง! เจ็บมาก!
“กล้าแตะเธอ! ทั้งตระกูลเจียงก็จะต้องคุกเข่าขอให้เธอให้ อภัย!!!”
เสียงดั่งเทพแห่งความตายดังก้องอยู่หน้าประตูบ้านของ ตระกูลเจียง!
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ