บทที่ 13 คําเตือนที่มาจากหลงเกือ

คนรับใช้ที่กั้นไว้ตรงหน้าประตูนั้น รีบก้มหัวแล้วถอยไปอยู่ ข้างหลัง จากนั้นด้านหลังเขาก็ได้มีคนที่ถือไม้ เดินออกมา ชายชราที่ใส่ชุดถังสีดำ สายตาคมและเย็นชา เต็มด้วยแรงสง่า ผ่าเผยและตำแหน่งที่สูงมาช้านาน

โดยเฉพาะสายคู่นั้น ความโกลาหลเปล่งประกายด้วยความ หนาวเย็นที่ทำให้คนรู้สึกวู่วามและจะก้มหน้าโดยไม่รู้ตัว!

แต่ว่า สิ่งที่ไม่เป็นผลอะไรต่อเชียวจ้าน! สายตาเยือกเย็นและ สังหารเซียวจ้านเคยเจอมาแล้วที่สนามรบ ไม่รู้กี่หลายแสน แล้ว!

และในเวลานี้ หลังที่เจียงไม่ชางได้เห็นเจียงอโหรวนั้น

หางตาได้เปล่งประกายด้วยความรู้สึกที่รังเกียจอย่างสุดซึ้ง

มุม

จากนั้น สายตาที่เย็นชาจอดอยู่ที่เซียวจ้าน ในใจก็ตกใจ กะทันหัน!

ออร่าในตัวของชายหนุ่มนี้น่ากลัวมาก! โดยเฉพาะสายตาคู่ นั้น ก็เหมือนกับยมทูต! ถึงแม้จะดูโหดร้าย หลังที่เห็นเขียว จ้านนั้น ก็คงต้องวิ่งหนีไปกันหมด อย่าว่าแต่ชายชราที่อายุเจ็ด แปดสิบปีเลย!

เจียงไท่ซาง อายุเจ็ดสิบปีกว่า ดูแลตระกูลเจียงมาห้าสิบปี มันคือการดำรงที่คงอยู่ของตระกูลเจียง ! และยังเป็นปัจจัยที่ค้ำจุนตระกูลเจียงทั้งหมด

เจียงไท่ซางที่อยู่เมืองซูหาง นั่นก็ถือเป็นคนที่โด่งดังที่นับได้ เลยแหละ! เขานำตระกูลเจียงที่มีขนาดเล็กครอบครัวอันดับที่สี่ จากเมืองซูหาง จนเติบโตได้เป็นครอบครัวตำแหน่งอันดับที่สอง ของเมืองซูหาง ! และยังมีศักยภาพที่จะได้รับการเลื่อนขั้น ให้ เป็นครอบครัวชั้นหนึ่งอีกด้วย!

“คุณปู่ คุณดู นั่งเจียงอโหรวนี้ ยังกล้าที่พาผู้ชายเลวคนนี้ มาตระกูลจินเราอีก! ยังพูดเสียงดังอย่างไม่อายว่าให้คุณออก มาต้อนรับด้วยตัวเอง! “เจียงเหม่ยเหยียนที่พยุงเจียงไปทางไว้ เบาๆนั้น ก็ได้กล่าวอย่างใส่นมใส่ไข่

เพราะในใจเธอนั้นเกลียดเจียงอโหรวจนเข้าไส้ เมื่อก่อนที่ อยู่ตระกูลเจียง ถึงแม้ว่าตัวเองจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเจียงอ โหรว แต่กลับไม่ได้รับความโปรดปรานและความรักจากเจียง ไท่ซางเลย ไม่ว่าจะเป็นของอร่อยหรือชุดสวยๆงามๆ แม้กระทั่ง บางโอกาสที่สำคัญ ในใจของเจียงไท่ซางที่คิดอยู่ตลอดก็คือ เจียงอวี่โหรว!

เมื่อ5ปีก่อน หลังที่เกิดเรื่องอื้อฉาวกับเจียงอโหราที่ทำให้ทั้ง เมืองซูหางมีความฮือฮานั้น หลังที่ถูกไล่ออกตระกูลเจียง เจียง เหม่ยเหยียนจึงเป็นที่โปรดปรานของเจียงไท่ซาง ถึงมีตำแหน่งที่ สำคัญในตระกูลเจียง ! ดังนั้น หล่อนจึงเกลียดเจียงอวี่โหรว เกลียดเธอที่แย่งทุกอย่างไปจากตัวเอง !

ตอนนี้ แน่นอนว่าหล่อนไม่อยากให้เจียงอโหราปรากฏตัวที่ตระกูลเจียง!

คิ้วของเจียงไทางลดลง สายตาที่เยือกเย็นไปสบเข้ากับเจียง อวี่โหรว กล่าวด้วยเสียงเย็นชา “เจียงอโหรา เมื่อปีก่อน หล่อนได้ถูกไล่ออกจากตระกูลเจียงแล้ว มาวันนี้ ต้องการจะทำ อะไร? ! ตระกูลเจียงเรา ไม่มีคนที่ทำลายชื่อเสียงวงศ์ตระกูล อย่างนี้! ถ้าไม่มีเรื่องอะไร ก็รีบไสหัวไปซะ! ! ! ”

“คุณปู่! ” ตอนที่เจียงอโหราได้เห็นเจียงไท่ซางนั้น ก็ร้องไห้ ไม่ออกแล้ว น้ำตาก็เหมือนน้ำไหลบนตลิ่ง

5ปีแล้ว เธอไม่มีวันเวลาไหนเลยที่ไม่เคยไม่คิดถึงคุณปู่ของ ตัวเอง พ่อแม่ของตัวเอง บ้านของตัวเอง ตอนเด็ก ก็มีคุณปูนี่แหละที่รักและเอ็นดูตัวเองมาก แต่ว่า

ตัวเองได้สร้างความผิดพลาดที่มิอาจให้อภัยได้ ทำให้ตระกูล

เจียงขายหน้า ในเมืองซูหาง ทำให้ตระกูลเจียงเสียโอกาสที่จะได้

เลื่อนขั้นเป็นครอบครัวอันดับที่หนึ่งเมื่อ5ปีก่อน………

เจียงอวี้โหราไม่เคยโทษตระกูลเจียงเลย ยิ่งไปกว่านั้นไม่เคย เกลียดเจียงไท่ซางเลย เพราะเธอคิดเสมอว่าตัวเองทำให้ตระกูล เจียงเสื่อมเสียชื่อเสียง ดังนั้น เมื่อได้เห็นเจียงไท่ซางนั้น ในใจ ลึกๆของเจียงอวี่โหรวรู้สึกผิด ตัวสั่นไปทั้งตัว ร้องไห้ไม่ออก

เซียงจ้านได้พยุงเจียงอวี่โหรวไว้แน่นๆ มองไปตรงหน้าผู้หญิง ที่โง่ๆคนนี้ เขาจะไม่รู้ได้ยังไงว่าในใจของเธอคิดอะไรอยู่ใน ตอนนี้

นี่มันไม่ใช่ความผิดของเจียงอโหราเลย! เป็นความผิดของตัวเอง เป็นความผิดของตระกูลนิ่งและทั้งสี่ครอบครัวใหญ่

แต่ว่าผู้ที่ใจดีและโง่ๆคนนี้ แบกรับทุกอย่างไว้คนเดียว หญิง สาวที่เคยรักหัวเราะในตอนนี้ ตอนนี้ได้กลายเป็นแม่คนแล้ว 5ปี ที่ผ่านมา ประสบกับความทุกข์ยากมากมาย

“ปัง! “เจียงอโหรวผลัดเซียวบ้านออก คุกเข่าต่อหน้าเจียง ไม่ชางโดยตรง ร้องไห้วิงวอนว่า “คุณปู่ อโหรวกลับมาเยี่ยม ท่านแล้ว อโหรวผิดเอง ขอร้องคุณให้อภัยอโหราด้วย

เจียงไทชางไม่แม้แต่จะมอง ตอบด้วยเสียงเย็นชาว่า “หม หล่อนไม่ต้องมาไม้นี้เลย! หลีกทางไป ฉันจะออกไป! ”

“ได้ยินไหม! เจียงอโหรว นังตัวนี้นี่รีบหลีกทางไป! คุณปู่ จะออกไปพบแขกผู้มีเกียรติ ถ้าทำให้เสียเวลาแขกผู้มีเกียรติ หล่อนจะรับผิดชอบได้ไหม? ! ” เจียงเหม่ยเหยียนกล่าวด้วย เสียงดูที่เย็นชา “ใครก็ได้ พวกนาย ช่วยมาลากน้งนี้ออกไป

“ฉันจะดูว่าใครกล้า! ” ทันใดนั้นเซียวจ้านก็ก้าวไปข้างหน้า สายตาที่เย็นชามองไปรอบๆ ทำให้คนรับใช้พวกนั้นตกใจจนไม่ กล้าขยับ!

“นายเป็นใครกัน? ก่อนหน้านี้ไม่ได้คิดบัญชีกับนาย นายยัง กล้ามาทำการรุนแรงที่ตระกูลเจียงอีก! คิดว่าตระกูลเจียงเรา ไม่มีคนใช่ไหม? ! ” เจียงเหม่ยเหยียนโกรธจนระเบิดแตก นี่ เป็นครั้งที่สองที่ถูกชายเลวที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนมายืนถูกเถียงกับหล่อนอยู่

โกรธมากเลย

และในเวลาเดียวกัน เจียงซางขวดคิ้วแล้วมองไปเซียว

จ้าน หลังมองสักพัก ถามด้วยความสงสัย “นายเป็นคนเลว ของตระกูลเซียวในตอน? เซียวจ้านมองเจียงซางด้วยสายตาเย็นชา กล่าว “ใช่

แล้วฉันคือจ้าน!

บูม

มา ทำให้เจียงไท่ซางกับเจียงเหม่ยเหยียนยืน ตกตะลึงอยู่กับที่!

ของเจียงไทชางไปด้วยความเคร่งขรึมและความ เกลียดชัง

ใบหน้าเจียงเหม่ยเหยียนเต็มไปด้วยความประหลาดใจ จาก นั้นเปลี่ยนเป็นการเยาะเย้ยถากถางอย่างเย็นชา ไปเจียงอ โหรา? มันทำอะไร? คิดมาทวงหนี้ตระกูลเจียงเหรอ? ! แกยัง ทําลายตระกูลเจียงไม่พอเหรอ”

“…ไม่หยุด คว้าชายของเชียวบ้านไว้ แล้วเงยหน้าเต็ม ไปด้วยน้ำตา กล่าว “เซียวจ้าน ร้องล่ะ……..

แม้จะเป็นเพียงคำพูดง่ายๆของเจียงอโหรว แต่เซียวจ้านเข้าใจ ขมวดคิ้วแล้วถอยหลังไป เขาอยากดึงเจียงอโหราให้ ลุกขึ้น แต่ว่า ผู้หญิงคนนี้ ก็มีนิสัยที่ดื้อ

เจียงไทางได้ถอนหายใจเย็นชาออกมาหลายหน ก้าวแล้วก็

เดินจากไป! เจียงอโหรวรีบไปคว้าชายกางเกงไว้แน่น ร้องกล่าวว่า “คุณ

ปู่ ขอร้องท่านล่ะ อโหรามีเรื่องขอร้องท่าน………ช่วยหนูด้วย ช่วยเอเชอ ช่วยเขียวจําน…….ฮิฮิ……

“หลีกไป! ” เจียงเหม่ยเหยียนรีบผลัดเลี้ยงอวี่โหรวออกไป ด่าว่าด้วยความรังเกียจ “นังตัวดี! ตระกูลเจียงของเราจะไม่ ช่วยแกและไอ้นั่นหรอกนะ! เรื่องของพวกแก พวกเราได้ยินมา แล้ว! ไปมีเรื่องกับตระกูลจิน นั่นก็เป็นเพราะพวกแกหาเรื่อง เอง! พวกแกครอบครัวสามคน รอตายได้เลยนะ!

“ไม่ ไม่เอานะ…..คุณปู่ ขอร้องท่านล่ะ มีแต่ท่านเท่านั้นที่ ช่วยพวกเราได้ ขอร้องท่านล่ะ……..เจียงอโหราคลานเข้าไปถึง ตรงหน้าของเจียงไท่ซาง ร้องขอด้วยความอ้อนวอน

แต่ว่า สีหน้าของเจียงไทชางไม่มีความสงสารเลยแม้แต่น้อย ทิ้งไว้คำหนึ่ง “เจียงอโหรว! หนูไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรกับ ตระกูลเจียงแล้ว! ตระกูลเจียงคงไม่อยากไปมีปัญหากับตระกูล จิของเมืองซูหางเพราะหนู! หนูตายใจเถอะนะ!

พูดจบ เจียงไท่ซางก้าวเท้าแล้วเดินจากไป ทิ้งไว้เพียงแต่คน ที่คุกเข่าอยู่ด้านหลัง เจียงอวี่โหรวที่ร้องไห้ไม่หยุดในท่ามกลาง ลมที่เย็น
ในเวลานั้น เจียงอโหรวใจสลาย ผู้นั้นที่อยู่ในใจเธออย่าง สูงส่ง เป็นมิตรมาโดยตลอด และคุณปู่ที่เอาแต่ใจเรามาโดย ตลอด แตกสลายจนหมดสิ้นแล้ว!

เธอสิ้นหวังแล้ว……

“คุณ!! ……คุณปู่ อโหรวผิดเอง โปรดให้อภัยอโหร วด้วย ขอร้องท่าน ช่วยอโหรว… เจียงอโหรวที่คุกเข่าอยู่ที่ พื้น เขาเอาแต่ร้องไห้ใส่เจียงไท่ซางที่ขึ้นไปอยู่ในรถเบนท์ลีย์ นั่น

แต่ว่า รถก็ขับตรงออกไป ไม่มีทีท่าว่าจะจอดเลย

สายตาที่เย็นชาของเซียวจ้าน มองไปที่รถที่จากออกไปแวบ หนึ่ง ในใจได้เอาตระกูลเจียงรวมอยู่ในรายชื่อของความตาย แล้ว!

จากนั้น เขาเดินไปตรงหน้าของเจียงอโหรว ย่อตัวนั่งลง ได้ อุ้มหญิงสาวผู้ที่มีชีวิตลำบากคนนี้อย่างเบามือ

“ฮี เซียวจ้าน คุณไม่เอาฉันแล้ว คุณไม่รัก โหรว แล้ว…… ฉันไม่มีคุณอีกต่อไปแล้ว ไม่มีบ้านแล้ว…….. ปวดใจเหลือเกิน…..ฮึฮึฮึ…..” เจียงอโหรวได้ซบอยู่ที่อ้อมกอด ของเซียวจ้าน ร้องไม่ออก ร้องไห้จนน้ำตาลไหลออกมาหมด แล้ว

เซียวจ้านได้กอดเธอไว้แน่นๆ กล่าว “อโหรว คุณยังมีฉัน และยังมีเขือเขือ! เป็นไปไม่ได้ที่ตระกูลเจียงจะไม่เอาคุณนะ มัน ต้องมีสักวัน พวกเขาจะมาขอร้องให้คุณกลับตระกูลเจียงแน่!เชื่อผม! จริงๆนะ! มันต้องเป็นอย่างนั้น

เหมือนว่ากังวลเจียงอโหราจะไม่เชื่อ เซียวจ้านได้พูดอยู่ อย่างนั้นหลายครั้ง

“ฮิฮิฮิ…”เจียงอวี่โหรวสะอื้นไม่หยุด แล้วได้เงยหน้าขึ้น มอง ไปที่เซียวจ้านด้วยน้ำตา กล่าวถาม “จริงๆ ใช่ไหม? ฉันยัง สามารถกลับตระกูลเจียงอีกใช่ไหม? ฉันยังจะได้เจอกับคุณ พ่อคุณแม่ เจอกับคุณปู่ใช่ไหม? ”

“อืม! จริง! “เซียวจ้านจับไปที่แก้มของเจียงอวี่โหรวเบาๆ

จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นด้วยท่าอุ้มเจ้าสาว เดินไปขึ้นรถ

ในขณะเดียวกัน เมืองหลงจิงที่อยู่ห่างไกลประเทศหลงนั้น ในห้องบัญชาการรบที่ได้รับความปกป้องอย่างหนาแน่นของ หลงเก๋อนั้น มีกลุ่มคนจำพวกหนึ่งกำลังพลุกพล่านวุ่นวายอยู่

“ปัง! ” นำโดยเจียงว่านหลง หนึ่งหมัดฟาดลงบนโต๊ะที่เต็ม ไปด้วยเนินทรายอย่างหนัก กล่าวด้วยความโมโหว่า “ไอ้ตระกูล จิน! ช่างกล้าที่จะทำอะไรตามอำเภอใจ! ! ! ยังจะมาตรวจ สอบรายละเอียดของเซียวจ้านอีก! รีบส่งคำสั่งลงไป เตือนลูก น้องของเขตทหารตงหยวน ในเขตเจียงหนาน ใครที่กล้าเปิดเผย ข้อมูลของเซียวจ้าน! สอบสวนโดยตรง!

“ครับ! ผู้อาวุโสใหญ่! ” ลูกน้องขานตอบ รีบส่งคำสั่งลง ไป!

และไกลออกไปในห้องบัญชาการเขตทหารเจียงหนาน เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทันที เสียงดังก้องไปทั่วห้องบัญชาการ

เวลานี้จินเจิ้งหูก็ได้นั่งอยู่บนโซฟาในห้องบัญชาการ มองไปที่ เฉียวเจิ้นซานที่รับโทรศัพท์

“ฮัลโหล ใคร? “เฉียวเฉินซานขมวดคิ้ว ในใจเกิดความ สงสัยมาก ใครกันที่จะโทรหาตัวเองในเวลานี้

“ที่นี่คือห้องบัญชาหลักการรบหลงเกือของเมืองหลงจิง

อีกฝั่งของ โทรศัพท์ได้มีเสียงที่เย็นซาลอยมา ทำให้เฉียวเฉิน ซานตกใจจนลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ ตอบอย่างเคารพว่า……..หลงเกือ? สวัสดีครับ! มีคำสั่งอะไรให้ ลูกน้องดาเนินการครับ?

ในชาตินี้เฉียวเจิ้นซานไม่นึกไม่ฝันเลยว่า จะมีวันหนึ่งที่ตัวเอง จะได้รับสายจากหลงเอ๋อ…….นี่เป็นสิ่งที่น่ากลัวมาก!

“ผู้อาวุโสใหญ่มีค่าสั่ง เกี่ยวกับเหตุการณ์ของเมืองซูหาง ทุก อย่างที่เกี่ยวข้องกับบุคลากรกองทหาร เขตเจียงหนานห้ามเปิด เผยข้อมูลใดๆสู่โลกภายนอก! ห้ามใช้กองกำลังของกอง ทหาร! ห้ามเส้น นอกจากนี้ ในขณะเดียวกันผู้อาวุโสใหญ่ ขอเตือนเขตเจียงหนาน อย่าเข้าใกล้ตระกูลเจียงให้มาก! อย่า พูดโดยไม่คิด!

บึ้ม!

หลังพูดคำนี้จบ อีกฝั่งของโทรศัพท์ก็ได้วางสายไป เฉียวเจิ้นซานสั่นไปทั้งตัว ล้มนั่งลงไปที่เก้าอี้ทันที สีหน้าที่ตกตะลึง สายตาที่เฉื่อย เหงื่อเย็นที่หน้าผากอย่างกับฝนตก!

คําเตือนที่มาจากหลงเกือ!

และยังเป็นคําเตือนของระดับสูง! ! !

เฉียวเจิ้นซานเริ่มตื่นตระหนก! ถ้าไม่ใช่ตัวเองอยู่ตำแหน่งนี้ มานานหลายปี เกรงว่าเขาคงเป็นลมไปนานละ!

“จอมพลเฉียว เกิดอะไรขึ้น? ใครโทรศัพท์มา? ทำไมสีหน้า คุณถึงได้แย่ขนาดนี้? ” จินเจิ้งห่กล่าวถาม

แต่ว่า สิ่งที่ตอบกลับเขานั้นคือ เสียงเย็นชาของเฉียวเจิ้นซาน “จินเจิ้งหู! รีบพาคนของคุณไสหัวไปจากที่นี่! เรื่องของตระกูล จิน เขตทหารเขตเจียงหนานเราขอไม่เข้าร่วม! ไป! รีบไสหัว ไป! ! ! “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ