บทที่8 ความหวาดกลัวที่มาจากนรก

เห็นคนกว่าร้อยคนที่อยู่ๆก็โผล่มา ล้วนถือดาบยาวและไม้ กระบองไว้ เจียงอโหรวกลัวมาก ตัวสั่นไปหมด

แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนี้ เธอก็ยังอดทนจากความเจ็บปวด ใช้ ร่างกายที่อ่อนแอมายืนบังเซียวจ้านไว้ เหมือนดั่งแม่หมาป่าที่ ปกป้องลูกจากการถูกล้อม พูดกับชายหนุ่มสูบไปป์ที่ถอดหมวก ออกว่า “ท่านสามจินคะ ความผิดฉันเอง! ได้โปรดปล่อยเขาไป ฉันยอมอยู่รับผลทั้งหมดเองค่ะ!”

พูดแล้วเจียงอวี่โหรวก็จะคุกเข่าลง แต่ว่าแขนที่บอบบางของ เธอ ถูกมือใหญ่ด้านหลังที่อบอุ่นทิ้งไว้

เจียงอวี่โหรวหันไปมองเซียวจ้านที่ใบหน้าเด็ดเดี่ยวและ เคร่งขรึมด้วยดวงตาแดงก่ำ พูดอย่างกังวลว่า “เซียวจ้าน! นาย ทำอะไร? เขาคือจินเจิ้งซาน ท่านสามของตระกูลจินเชียวนะ! ใน มือมีลูกน้องนับพัน! คือเสือดาวทอง หนึ่งในผู้มีอิทธิพลของ เมืองซูหาง! เราสู้เขาไม่ไหวหรอก นายอย่าทำอะไรโง่ๆนะ นาย รีบไปสิ พาเชอเข่อหนีไป….ที่นี่ ฉันรับผิดชอบเอง…”

เซียวจ้านยกยิ้มมุมปาก แสดงรอยยิ้มที่อ่อนโยนและมั่นใจยื่น มือไปปัดผมที่อยู่ปลายนิ้วของเจียงอโหรวอย่างเบามือ “ผู้หญิง ของฉัน ไม่จำเป็นต้องขอร้องหรือคุกเข่าให้คนอื่น!”

“อ๊าก! คุณอาสาม คุณอาสาม….ช่วยผมด้วย ช่วยผมหน่อย! ผมจะตายแล้ว จะตายแล้ว!” ตอนนี้จินไทที่นอนจมกองเลือดกรีดร้องใส่จินเจิ้งซานไม่หยุด

จินเจิ้งซานหันไปมอง เห็นหลานชายของตัวเองมีสภาพแย่มาก ขนาดนี้ ทันใดนั้นความอำมหิตของพุ่งขึ้นสู่ร่างกาย พูดอย่าง โหดเชยมว่า “หึ! ไอ้หนุ่ม! รังแกคนตระกูลจินของฉัน ทำร้าย หลานชายฉัน! นายคงจะไม่รู้จริงๆว่าคำว่าตายเขียนยังไง!

เซียวจ้านยิ้มเล็กน้อย ซึ่งเจียงอโหรวที่หน้าซีดตัวสั่นไปอยู่ ด้านหลังตัวเอง “นายคิดว่าจะฆ่าฉันได้?”

“โอหัง!” จินเจิ้งซานพูดอย่างโมโห ลูกน้องนับร้อยคนด้าน หลังล้วนถือดาบยาวและไม้กระบองไว้ เหมือนดั่งม้าที่พร้อมจะ ออกตัวตลอดเวลา แล้วฆ่าเซียวจ้านกับเจียงอโหรวทิ้ง

“ยังไม่เคยมีใครพูดจากับฉันอย่างแกมาก่อน! วันนี้ ให้แกสอง ทางเลือก อย่างแรก คุกเข่าลง ตัดแขนขาทั้งสี่เอง! อย่างที่สอง นายและเธอ ตายพร้อมกัน!!

เมื่อจินเจิ้งซานพูดจบ เจียงอโหรวมีแต่น้ำตา หลบอยู่ด้าน หลังของเซียวจ้าน ดึงเสื้อของเขาอย่างแน่น “เซียวจ้าน นายรีบ หนีไป! ฉันไม่อยากให้อยากเดือดร้อนด้วย นายรีบหนีไป! เขื่อ เข่อยังต้องการนาย….

ห้าปีแล้ว วินาทีที่เธอได้เจอเซียวจ้านเธอก็พอใจแล้ว เธอไม่ อยากทําให้เซียวบ้านเดือดร้อนเพราะตัวเธอเอง และก็ไม่อยาก ให้เขือเข่อไม่มีพ่อ

แต่เซียวจ้านกลับยิ้ม สายตาจ้องมองจินเจิ้งซานอย่างเย็นชา “ปล่อยเธอไป ฉันอยู่เอง! ฉันเป็นคนทำร้ายจินไท เป้าหมายของแกคือฉัน

จินเจิ้งซานสีหน้าเคร่งขรึม เขามองเซียวจ้าน สามารถดูออก ว่า ที่เซียวจ้านยืนนั้นอันตราย ถ้าหากตัวเองอยากจะ พยายามแย่ง จินไทอาจตายได้ อีกอย่าง เขารู้สึกถึงกดดันไม่เคยมาก่อนจากสายตาของเซียวจ้าน

ผู้ชายคนนี้ กลัว!

แต่ว่า จินเจิ้งซานปกครองอิทธิพลมืดมาอะไรมาบ้าง?

“ได้เอาตามแกว่าปล่อยเธอไปจินเจิ้งซานพูด

ทางอโหรวกล้า เดิน ร้องไห้แล้วดึงเซียวจ้านไว้แน่น ไม่ไม่เอา! ฉันจะอยู่กับ นายฉันไม่อยากแยกจากนายไปไปพร้อม

ทำอย่างก็เพราะอยากปกป้องเธอ ผู้ชายนี้ ทำร้ายเธอ เมื่อห้าปีก่อน แต่ในตอนมันมลายหายไปแล้ว

“เชื่อฟังสิ เข่อยังเขือไม่เป็นฉันกลับไปหาเธอแน่นอนแน่นอนเซียวจ้าน กอดเจียงอโหรวแน่น เสียงเบาข้างเธอว่า ถ้าเธออยู่ จะมีสมาธิ”

จากนั้น เขาก็ผลักเธอออกอย่างแรง ไปซะเพื่อเขือเข่อ
เจียงอโหรวใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ค่อยๆถอยหลัง ดวงตาแดงก่า สุดท้ายก็หันหลังวิ่งออกไป เธอไม่กล้าหันกลับไป เธอกลัวเห็นภาพที่เธอไม่อยากเห็น

ที่สุด! เจียงอโหรววิ่งอยู่ภายใต้แสงจันทร์สีขาว แสงไฟและ แสงจันทร์ทำให้เงาเธอยืดยาว! ที่ตรงนั้น ลูกน้องกว่าร้อยคน เข้าไปล้อมรอบเซียวจ้านไว้ทีละคนๆ

แต่ถึงแม้จะเป็นอย่างนี้ เซียวจ้านก็ยังยืนอยู่กับที่ไม่ขยับสักนิด สีหน้าบนใบหน้าไม่แสดงออกถึงความหวาดกลัวเลยแม้แต่นิด เดียว! แต่กลับมีความอำมหิต! และความอำมหิตนี้ ก็เพิ่มมากขึ้น ตามเวลาที่ยาวนานขึ้น! สุดท้ายก็กลายเป็นความอำมหิตอย่าง ถึงที่สุด!

เจียงอวี้โหรววิ่งกอดแขนร้องไห้ตลอดทาง จากนั้นก็มีรถจี๊ป ทหารคนหนึ่งมาจอดตรงหน้าเธอ

บนรถ หลงชื่อกระโดดลงมา “พี่สะใภ้ครับ ขึ้นรถครับ! ผมพา คุณไปที่ๆเขือเข่ออยู่ เธอต้องการคุณมาก! อีกอย่าง คุณก็ต้อง รักษาบาดแผล! ถ้าหากปล่อยไว้นาน แขนข้างของคุณก็จะเน่า แล้ว”

เจียงอวี้โหรวมองดูชายหนุ่มตรงหน้า ถามอย่างร้อนรนว่า “นายเป็นเพื่อนของเซียวบ้านใช่มั้ย? ขอร้องละรีบไปช่วยเขา เขาถูกคนตระกูลจินล้อมไว้แล้ว ขอร้องละ

หลงชื่อสีหน้านิ่ง “พี่สะใภ้ครับ! คุณสบายใจได้ คนพวกนั้นยังไม่ใช้คู่ต่อสู้ของพี่ใหญ่! คุณขึ้นรถก่อน ผมส่งคุณไปที่คฤหาสน์

“จริง….จริงหรอ? เซียวจ้านจะไม่เป็นไรใช่มั้ย?” เจียงอโหรว มีสีหน้าไม่เชื่อ นั่นคนนับร้อยคนเลยนะ เซียวจ้านจะสู้ไหวได้ยัง ไง!

“พี่สะใภ้ครับ! คุณต้องเชื่อใจพี่ใหญ่ เขากลับมาครั้งนี้ ก็เพื่อ จะปกป้องคุณและเขือเขือ! ถ้าหากว่าคุณและเขือเขือมีอันตราย อะไร พี่ใหญ่จะโทษตัวเองไปทั้งชีวิตแน่!” หลงซื่อพูดอย่างจริงจัง และร้อนรน

เจียงอวี่ โหรวหันกลับไปก็มองไม่เห็นเงาแล้ว คิดสักพัก เธอกัด ริมฝีปาก มุดเข้าไปในรถ รถออกตัว หลงชื่อก็พาเจียงอโหรวไป ส่งที่คฤหาสน์อย่างเร่งรีบ

ให้ดี!

ภารกิจของเขาก็คือปกป้องนายหญิงใ

หลงซาน ไม่มีปัญหาอะไรแน่นอน!

ที่นี่ มีหลงยีและ

อีกอย่าง คนที่ตระกูลจินเผชิญหน้าอยู่เป็นราชาเป่ยเหลียงที่ ควบคุมทหารโผหลงสามแสนนาย! เป็นหัวหน้าของเงินหลงเตี้ย น! พวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองกำลังจะเจอกับอะไร

ถ้าหากหัวหน้ากองมีความรู้สึกอยากฆ่า ไม่ว่าใครก็ขัดขวาง

ไม่ได้!

ส่วนอีกด้าน คนของจินเจิ้งซานล้อมเซียวจ้านไว้หมดแล้วเผชิญหน้ากับลูกน้องนับร้อยคน ไม่มีโอกาสรอดด้วยซ้ำ ดังนั้น ใบหน้าจินเจิ้งซานเต็มไปด้วยรอยยิ้มน่ากลัว “ไอ้หนุ่ม แกโอหัง มาก! แต่ว่า ความโอหังจะต้องมีผลมาแลก!”

เซียวจ้านส่ายหัวเล็กน้อย เหมือนกับว่าไม่วางจินเจิ้งซานและ ลูกน้อยนับร้อยของเขาไว้ในสายตา พวกนี้ ล้วนอยู่ในสายตา ของจินเจิ้งซาน เขาไม่เข้าใจว่าเผชิญหน้ากับการถูกล้อมอย่างนี้ ชายหนุ่มตรงหน้ากลับยังยิ้มได้

อีกอย่าง รอยยิ้มของเขา ก็แสดงให้เห็นถึงความมั่นใจอย่าง มาก! เหมือนกับว่า ในสายตาของเซียวจ้านพวกเขาก็คือหญ้า และมด!

เซียวจ้านไม่ปิดบังความรู้สึกอยากฆ่าในใจสักนิด “จินเจิ้งซาน แกผิดแล้ว! ไม่ใช่ฉันที่ต้องรับผลกรรม! แต่เป็นแก และตระกูล จิน!”

เผชิญหน้ากับเซียวจ้านที่ไม่รู้จัก ให้เกียรติ จินเจิ้งซานโมโห อย่างที่สุด ตะโกนไปค่หนึ่งแล้วถอดเสื้อโค้ตบนตัวออก “ไอ้ หนุ่ม! แกมันหาเรื่องตาย! ถึงแม้ว่าแกจะแข็งแกร่งขนาดไหน จะ สามารถสู้กับลูกน้องนับร้อยคนของฉันได้?! วันนี้ ถึงแม้ว่า พระเจ้ามาปรากฏตัว! แกก็ต้องตาย!”

ฮิม!

จินเจิ้งซานเพิ่งพูดจบ ลูกน้องนับร้อยด้านหลังของเขาก็มุ่ง เข้าไปฆ่าเชียวจ้าน!!

เซียวจ้านไม่พูดอะไร มองขึ้นไปบนฟ้าไม่รู้ว่ามีสีเลือดมาปกคลุมตั้งแต่เมื่อไหร่ “ตระกูลจิน อวดเก่งจริงๆด้วย!

ไม่ต้องรอให้เซียวจ้านลงมือ ลูกน้องหลายคนที่ถือดาบยาว และไม้กระบองมุ่งฆ่าเชียวล้าน ยังไม่ทันได้เข้าใกล้ตรงหน้าเขา สามเมตร อยู่ดีๆก็มีเงาหนึ่งผ่านหน้า จากนั้นสามคนนี้ก็ถูกแรง มหาศาล บกระเด็น ลอยออกไปสิบกว่าเมตร ชนเข้ากับกลุ่มคน ที่อยู่ด้านหลัง ทําเอากระเด็นตามกันสิบกว่าคน ล้มลงบนพื้น

จากนั้น ในสายตาคนนับร้อยคน ก็มองเห็นสองร่างที่อยู่ๆก็ ปรากฏตัวเหมือนดั่งนักฆ่ายืนอยู่ตรงหน้าของเซียวจ้าน

เสื้อผ้าบนร่างของพวกเขา มีเสียงดังขึ้นยามค่ำน

ความอำมหิตนั้น เหมือนดั่งมีดดาบที่ทะลุเข้าใส่ทุกคน

จินเจิ้งซานขนลุก มองเห็นสองคนที่อยู่ๆก็ปรากฏตัว จึงได้ ตะโกนอย่างโมโหว่า “ฆ่า! ไม่เว้นสักคน!”

หลงยีและหลงซานยิ้มมุมปาก แล้วกระโดดขึ้นอย่างสูง พุ่ง เข้าไปฆ่าเหมือนดั่งลูกกระสุน! ทุกที่ที่พวกเขาผ่าน ลูกน้องพวก นั้นก็ล้มลงอย่างกับหุ่นไล่กา บางคนถึงกับถูกตีกระเด็นไปกว่าสิบ เมตร ไปแขวนไว้บนต้นไม้และบนรถรอบๆ!

“นี่…เป็นไปไม่ได้! เป็นไปไม่ได้!” จินเจิ้งซานกลัวแล้ว

เขาไม่เคยเจอการต่อสู้แบบนี้มาก่อน! ลูกน้องของเขา ต่างก็ ถูกฝึกมาทั้งนั้น! สามารถกวาดล้างคนของเขาได้อย่างกับหญ้า นั่นจะต้องเป็นสิ่งมีชีวิตที่คิดไม่ถึงแน่!

ยอดฝีมือ!
ยอดฝีมือชั้นสูง!

ฟุ้บ!

สายตาอำมหิตคู่หนึ่งมองมา

จินเจิ้งชานยังไม่ทันได้คิด หลงซานก็ผ่านคนกว่าสิบคนตรง หน้าเขา ในมือถือมืองอเล่มหนึ่งกดไว้ที่คอของเขา! มีดที่ แหลมคม สะท้อนแสงจันทร์ บาดผิวหนังชั้นหนึ่งของจินเจิ้งซาน ทําเอาเลือดไหล!

ในสายตาของจินเจิ้งซาน ลูกน้องกว่าสิบคนตรงหน้าก็จับคอที่

เลือดพุ่งล้มลงบนพื้น!

“อย่าขยับ! ฉันไม่รับประกันว่ามีดของฉันจะไม่ฟันหัวแก” หลง ซาน ใช้น้ำเสียงที่นิ่งที่สุดพูดคำพูดที่ทำให้คนกลัวที่สุดออกมา

พับ!

เหงื่อไหลออกมาจากหน้าผากของจินเจิ้งซาน เขากลืนน้ำลาย ดังอีก ความอำมหิตที่ลำคอ ทำให้เขา ในตอนนี้ตัวสั่นระริก

เซียวจ้านเดินเข้ามา ทุกฝีก้าว เหมือนดั่งนาฬิกาเวลาตายของ ยมบาล!

เขายืนอยู่ตรงหน้าของจินเจิ้งซาน มองดูจินเจิ้งซานด้วยความ มีอำนาจ “ไปบอกจินเจิ้งหลง ถ้าอยากให้ลูกชายของมันมีชีวิต อยู่! หลังจากนี้เจ็ดวัน ให้มาที่คฤหาสน์หลั่งเยว! เจ็ดวัน ตระกูลจิ นของพวกแกสามารถใช้แผนการและอำนาจของพวกแกทั้งหมด ได้!”
เขียวจ้านพาจินไทที่แขนขาทั้งสี่หักจากไป จินเจิ้งซานเหมือน ดั่งรอดพ้นอย่างไงอย่างงั้น มองดูรถจี๊ปที่ขับไปไกล ก็หายใจ อย่างแรง

ถึงแม้ว่าจะผ่านไปแล้วสิบกว่านาที จินเจิ้งซานก็ยังไม่ได้สติ เพราะว่า เมื่อกี้เขารู้สึกได้ถึงการข่มขู่แห่งความตาย!

“ไอ้คนนั้น คือ ใครกันแน่?” ในใจจินเจิ้งซานตกใจอย่างมาก ขณะเดียวกัน เขาก็เข้าใจแล้วว่าตระกูลจินเจอเข้ากับปัญหาที่ไม่ เคยเจอมาก่อนแล้ว!