บทที่7 เอาชีวิตทิ้งไว้

ใบหน้าเจียงอโหราเต็มไปด้วยน้ำตา เม้มปาก ริมฝีปากสั่น ไม่หยุด มองดูสิ่งตรงหน้าอย่างไม่กล้าเชื่อ มองดูใบหน้าที่เด็ด เดี่ยวของผู้ชายตรงหน้า

ในตอนที่เธอหมดหวังอยากตายที่สุด….เซียวจ้านปรากฏตัว แล้ว! ใช่แล้ว ผู้ชายที่ตัวเองคิดถึงมาห้าปี มาปรากฏตัวในวินาที สุดท้าย

คิดถึงตรงนี้ เจียงอวี่โหรวก็ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา “ฮือๆๆ นายกลับมาแล้ว ในที่สุดนายก็กลับมาแล้ว….

เซียวจ้านมองดูเจียงอโหรวที่บอบบาง ในอ้อมกอด มีแต่ น้ำตา เขายื่นมือออกมา ค่อยๆเช็ดรอยเลือดบนใบหน้าของเจียง อวี่โหรว เมื่อเห็นรอยกระสุนที่แขนขวามีระยะห่างจากหัวใจเพียง แค่ฝ่ามือเดียว ร่างกายของเซียวเจี้ยนก็แผ่รังสีอำมหิตออกมา สมควรตาย! สมควรตาย!!!

“อ๊า! ฮือๆๆ…. ส่วนชั้นบนสุดที่สูงกว่าหลายสิบชั้น ด้านหลัง กระจกบานใหญ่ที่ถูกชนแตก จนไม่เหยียบหยางเช่นที่ร่างกาย เต็มไปด้วยบาดแผลและเอาแต่ตะเกียกตะกาย

หยางเย่นมองดูเจียงอวี่โหรวที่ถูกชายคนหนึ่งที่มีแรงมหาศาล ช่วยไว้ น้ำตาไหลริน มุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ตื้นตันใจ! เธอถูก ภาพที่เซียวจ้านกระโดดขึ้นไปรับตัวเจียงอโหรวไว้ทําเอาตกใจ!
นี่มันทำเอาตื่นตันใจมากกว่าภาพในภาพยนตร์ซะอีก! ชาย คนนั้น เหมือนดังอัศวิน ขณะเดียวกัน สมองของหยางเช่นก็คาด เดาสิ่งหนึ่ง หรือว่าจะเป็นเขา….พ่อของเขือเขือ?!

“น้องอโหรว ในที่สุดเธอก็รอจนถึงวันนี้ ในที่สุดก็รอจนถึงวัน นี้แล้ว หวังว่าเธอและเขาจะมีชีวิตอยู่อย่างดี อย่าได้มาสถานที่ แบบนี้อีกแล้ว……

สุดท้าย หยางเล่นค่อยๆปิดตาพูดประโยคพวกนี้ภายใต้ปาก กระบอกปืนของจินไท

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้น จินไทยิงเข้าใส่ขาทั้งสองข้างของหยางเช่น เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วอาคาร จากนั้นเขาก็จ้องมองเซียวจ้าน และเจียงอวี่โหรวที่อยู่ด้านล่างด้วยสายตาอาฆาต ตะโกนอย่าง โมโห “เชีย! เซี้ยๆๆ!!! ลงไปข้างล่างเดียวนี้! ฉันจะฆ่านั่งมารยา นั่น!”

“กๆๆ!”

เสียงฝีเท้าดังก้องทั่วอาคาร ไม่นาน จนไม่ก็พาลูกน้องเสื้อสูท หลายคนมาปรากฏตัวที่หน้าประตูหลักของ Buckingham Palace แล้วก็มองเห็นเซียวบ้านที่อุ้มเขียงอโหรวไว้แน่นค่อยๆ ลุกขึ้นยืน!

“เซี้ย! แกเป็นใคร?! ถึงได้กล้ามาทําลายเรื่องดีๆของฉัน! แก อยากตายหรอ?!” จินไท่เข้าไปหาเซียวจ้านด้วยท่าทางไม่พอใจ ยกปืนเล็งเข้าที่กลางคิ้วของเซียวจ้าน
ในตอนนั้น ที่ลานกว้าง ปืนของจินไท่ห่างจากกลางคิ้วของ เซียวจ้านเพียงแค่หนึ่งแขน! ลมพัดเย็นๆ ท้องฟ้ามีนกบินผ่าน มากรีดร้องส่งเสียงเหมือนดั่งเสียงที่มาจากนรก!

แต่ว่า เซียวจ้านไม่มองจินไทดีๆด้วยซ้ำ แต่กลับอุ้มเจียงอ โหรวที่เต็มไปด้วยเลือดไว้ มองดูเธออย่างไม่คลาดสายตา ความ รู้สึกผิดตลอดห้าปีมานี้ ตอนนี้พุ่งพรวดออกมาทีเดียว!

วินาทีต่อมา เซียวจ้านอ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้งและ ขมขื่น “ขอโทษ อวี้โหรว ฉันพาเธอกลับบ้านนะ พาเธอไปหาเอ เข่อ

เจียงอโหรวซบลงบนอกของเซียวจ้าน พยักหน้าอย่างอ่อน แรง ตอนนี้เธอเหนื่อยมากๆ มีเพียงอ้อมกอดนี้ ทำให้เธอรู้สึก ถึงความอบอุ่นที่ไม่เคยได้รับมาตลอดห้าปี เธอยอมให้เวลาหยุด ลงในวินาทีนี้ ให้เธอซบบนอกที่อบอุ่นนี้

พูดจบ เซียวจ้านก้าวเท้าจะเดินผ่านหน้าจีนไท นี่ทำให้จินไท โมโหมาก ปืนในมือเล็งไปที่หน้าผากของเซียวจ้าน ตะโกนอย่าง โมโหว่า “ถ้าแกกล้าพาเธอไป ฉันก็จะยิงแกตาย!”

จินไท่เองก็ไม่ใช่ว่าไม่มีสมอง ตอนนี้เขาเดาฐานะของชายตรง หน้าออกแล้ว! เขาก็คือชายคนนั้นที่ทำให้เจียงอวี่โหรวลืมไม่ได้ และปฏิเสธตัวเองไม่หยุด พ่อของยัยเด็กกำพร้านั่น!!!

แต่ว่า เซียวจ้านเพียงหันไปมอง สายตานั้นทําเอาจินไม่ตกใจ นิ่งค้างอยู่กับที่! นั่นมันสายตาที่น่ากลัวขนาดไหนกันเชียว เหมือนกับราชาปีศาจที่เดินออกมาจากสุสาน น่ากลัวเป็นอย่างมาก!

สายตาที่น่ากลัวมาก! เหมือนกับว่าเพียงแค่อีกฝ่ายอยากทํา เพียงนิ้วเดียวก็สามารถฆ่าตัวเองได้เลย!

จินไก่ร้อนรน ถอยหลังกลับอย่างไม่รู้ตัว พูดออกมาว่า “ฉัน เป็นคุณชายใหญ่ของตระกูลจิน พ่อฉันชื่อ จินเจิ้งหลง เป็นถึงหนึ่ง ในสี่หัวหน้าของผู้มีอำนาจในเมืองซูหาง! แก…ถ้าแกกล้าแตะ ฉัน แก และผู้หญิงคนนี้ รวมทั้งยับเด็กกำพร้าที่รอตายอยู่ที่โรง พยาบาล จะต้องตายทั้งหมด!

จินไท่พูดประโยคนี้จบ เหมือนกับถูกดึงขึ้นมาจากน้ำ และหมด แรงแล้ว!

เขาเองก็ไม่รู้ทำไมอยู่ๆตัวเองถึงได้หวาดกลัว ทำไมถึงต้องเอา ชื่อเสียงของพ่อตัวเองออกมาข่มขู่ชายตรงหน้า แต่ว่า ความ หวาดกลัวนั้นไม่ใช่ของปลอม

ตอนนี้เองเจียงอวี่โหรวก็รู้สึกตัวขึ้น อดทนต่อความเจ็บปวด พูดว่า “เซียวจ้าน ปล่อยฉัน ไม่อย่างนั้น พวกเราจะหนีไม่พ้นสัก คน นายไปก่อน ช่วยดูแลเขือเขือแทนฉัน เพื่อเข่อยังอยู่ที่โรง พยาบาล เธออยากเจอนายมาตลอด…….

ในตอนนี้ เจียงอโหราตัดสินใจแล้ว เธอจะต้องปกป้องเซียว จ้านไว้ ถึงแม้ตัวเองจะตายก็ไม่เป็นไร

แต่ว่า เจียงอวี่โหรวที่ตะเกียกตะกายถูกเซียวจ้านกอดแน่นขึ้น แล้วพูดด้วยรอยยิ้มเบาๆว่า “สบายใจได้ ฉันให้คนพาเขือเพื่อไป ยังที่ที่ปลอดภัยแล้ว”
ในตอนนี้ เจียงอโหราที่ได้ยินประโยคนี้ น้ำตาก็รินไหล ร้องไห้เสียงดังออกมา ในที่สุดก้อนหินในใจก็ถูกปล่อยลง “จริง หรอ? ฮือๆๆ….”

“อ๊ากๆๆ! ไปตายซะ! ไปตายซะ!” จีนไททนไม่ไหวแล้ว เขาไม่ อยากรอนานกว่านี้แล้ว จึงชักไกปืนขึ้น!

แต่ว่า ในขณะนั้นเอง เขายังไม่ทันรู้สึกตัวว่าเกิดอะไรขึ้นแขน ของตัวเองก็ถูกงอ 90 องศาแล้ว และในขณะเดียวกันปืนที่อยู่ใน มือ ก็ไปอยู่ในมือของเซียวจ้านแล้ว!

หลังจากนั้นครึ่งนาที จินไทก็กอดแขนขวาที่ถูกหักไว้คุกเข่า กรีดร้องอยู่บนพื้น มองดูชายหนุ่มตรงหน้าที่เหมือนดั่งอสูรด้วย ร่างกายสั่นเทา “ไม่! แกห้ามฆ่าฉัน! พ่อฉันคือจินเจิ้งหลง! ถ้า หากแกไม่ฆ่าฉัน ฉันจะให้เงินแก! 1 ล้าน 10 ล้าน พันล้าน! ได้ หมดเลย! ขอร้องละอย่าฆ่าฉัน!!

สายตาเซียวจ้านเย็นชา มือหนึ่งกอดเจียงอโหราที่ยืนไว้แล้ว อีกมือถือปืนเล็งไปที่จินไท ท่าทางเย็นชาอย่างถึงที่สุด “แก สมควรตาย!”

“ไม่นะ…ไม่นะ…เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลจิน พวกเรามี ปัญหาด้วยไม่ได้นะ! รีบหนีเร็ว!” เจียงอวี่โหรวกลัวว่าเซียวจ้าน จะฆ่าจินไท่ด้วยความโมโหชั่วขณะ ทำให้เกิดเรื่องใหญ่โต จึงได้ เข้าไปขวางเซียวจําน

และในตอนนี้ ลูกน้องสิบกว่าคนของจินไท่ก็ดูว่าถึงเวลาที่เหมาะสมแล้ว ต่างก็เอากรีซและไม้กระบอกพุ่งเข้าใส่เซียวจ้าน

“ปกป้องคุณชายใหญ่จิน!”

มองดูสิบกว่าคนที่พุ่งเข้ามา เจียงอโหรากลัวจนปิดตา แต่ สีหน้าของเซียวจ้านนั้นนิ่งมาก! เขากอดเจียงอโหรวไว้ ยืนอยู่ กับที่ไม่ขยับ! สายตามองดู พวกลูกน้องที่จะพุ่งเข้ามาต่างก็หยุด อยู่กับที่ไม่กล้าเข้าใกล้!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

ความอำมหิตในตัวของผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวจริงๆ

“ไปสิ! เข้าไป! ฆ่ามันซะ! ใครฆ่ามันได้ ฉันให้เงิน 1 ล้าน! ไม่ สิบล้าน!” ตอนนี้เองจินไทก็รีบวิ่งไปหลบไว้ แล้วตะโกนอย่าง โมโห

ภายใต้รางวัลที่มากมาย จะต้องมีผู้คนที่กล้าหาญอยู่แล้ว

“อ๊าก!” ในที่สุดก็มีคนทนไม่ไหว ตะโกนแล้วเอากรีซแทงไปที่ เซียวจ้าน!

แต่ว่า เซียวจ้านเพียงแค่ถีบออกไปหนึ่งที่ตรงหน้าอกของคนๆ นั้น มีเสียงดังปีก ลูกน้องคนนั้นก็กระเด็นออกไปกว่าสิบเมตร แล้วตกลงอย่างแรงบนรถ Bentley คันหนึ่ง เสียงดังปีก ฝากระ โปรงรถถึงกับยุบลงไป!

ต่อจากนั้น ก็มีร่างกายกระเด็นออกจากตัวเซียวจ้านล้มลงไป บนพื้น!
ส่วนจินไท่หลบอยู่ เห็นภาพที่เซียวจ้านแข็งแกร่งขนาดนี้ ก็ กลืนน้ำลายไม่หยุด หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

เขาหันหลัง อยากจะหนีไป

แต่ว่า มีเสียงดังฟับ เซียวจ้านยกเท้า เตะกริชที่ตกบนพื้นออก ไป! กริชนั่นลอยผ่านบรรยากาศยามค่ำ ปักเข้าไปที่ขาขวาของ จินไทดังฉีก!

“อ๊า! อ๊ากๆๆ! แกอย่าเข้ามานะ อย่าเข้ามา!” จินไทล้มลงบน กองเลือด จับขาขวาที่เลือดไหลไม่หยุดไว้ มองดูเซียวบ้านที่เดิน เข้าไปทีละก้าวอย่างกับยมบาลด้วยสีหน้าหวาดกลัว!

เซียวจานเดินช้ามาก ความรู้สึกอยากจะฆ่ามีมากจนถึงที่สุด! เขาจะปล่อยจินไทนี้ไปได้ยังไงกัน! คนเลวที่สั่งให้คนมาชน ลูกสาวของตัวเองจนเกือบตาย! ไอ้คนนี้ที่เกือบยิงเจียงอโหรว ตาย! เขาแทบอยากจะฆ่ามันตอนนี้ด้วยซ้ำ แต่ว่า เขาทำไม่ได้ เซียวจ้านจะให้มันตายไปอย่างนี้ไม่ได้ เขาจะทำให้มันรู้สึกตาย ทั้งเป็น!

และยังมีตระกูลจิน ที่จะต้องรับผลกรรมที่เจ็บปวด

เชียวจ้าน โมโห! ไฟความโมโหของราชาเป่ยเหลียง สามารถ แผดเผาทุกอย่างได้!

“ไม่! ไม่นะ! เซียวจ้าน ขอร้องละอย่าใจร้อน!” เจียงอวี่โหรว รีบดึงเซียวจ้านที่เหมือนดั่งนักฆ่าไว้ พูดด้วยใบหน้าเต็มไปด้วย น้ำตา “เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลจินของซูหาง พ่อของเขา นเจิ้งหลงเป็นบุคคลใหญ่โตที่แค่เพียงกระทืบเท้าก็สามารถทําให้หางสะเทือนได้ เราสู้ไม่ไหวหรอก! ขอร้องละ ปล่อยเขา ไป! ฉันไม่อยากให้นายและเขือเขือเกิดเรื่องอีกแล้ว…..ฮือๆๆ…

เซียวจ้านหยุดฝีเท้า กอดเจียงอโหรวไว้ หน้าผากแปะติดไว้ กับหน้าผากของเธอ พูดว่า “อโหรว เธอรู้มั้ย? ถึงแม้ฉันจะ ปล่อยมันไป มันก็ไม่มีทางปล่อยพวกเราหรอก เชื่อฉัน ฉันจัดการ ได้”

หันหลังไป เซียวจ้านเก็บเอากร บนพื้นมาหลายเล่ม เดิน เข้าไปด้านหลังของจินไทที่กำลังคลานอยู่บนกองเลือดทีละก้าวๆ

ในตอนนั้น จินไทคลานสุดชีวิต เขาอยากจะหนี อยากจะหนีจน กรีดร้องอย่างเป็นบ้า

แต่ว่า เซียวจ้านยกมือแทงกริช กริชหลายอันปักเข้าไปที่แขน ขาทั้งสี่ของจินไท่ ทำเอาเขาล้มลงกับพื้น

“อ๊าก! แกกล้าทําอย่างนี้กับฉัน แกจะต้องตายอย่างเจ็บปวด แน่! ไม่เพียงแต่แก ผู้หญิงนั่นข้างกายแก และยังมีลูกสาวนั่นของ แก จะต้องตายไปกับแกแน่!” จินไทตะโกนอย่างกับเป็นบ้า เขา ในตอนนี้ แขนขาทั้งสีถูกกริชตรึงไว้กับพื้น ขยับตัวไม่ได้ เพียง ขยับนิดหน่อย ความเจ็บปวดก็ทำเอาเขาเจ็บจนตัวสั่น

เจียงอวี่โหรวปิดตาไว้ไม่กล้ามองดูภาพนี้ เธอพูดเร่งอย่าง ร้อนรน “เซียวจ้าน นายรีบไป รีบไป! คนของตระกูลจินกำลังมา แล้ว ถ้ายังไม่ไป นายก็จะหนีไม่ได้แล้ว! ถือว่าฉันขอร้องละ รีบ ไป!”

เซียวจ้านเงียบ มองดูเจียงอโหรวตรงหน้าที่ผลักเขาไม่หยุดเพียงแค่ตระกูลจินเล็กๆของซูหาง เขาไม่ได้ใส่ใจด้วยซ้ำ เพียง แค่ยกมือก็สามารถทำลายทิ้ง

“อ๊า…” อาจจะเป็นเพราะใช้แรงเยอะไปจนกระทบกับแผล เจียงอวี่โหรวกรีดร้อง แทบจะล้มลงไป เซียวจ้า รีบเข้าไปพยุง เธอไว้ “อ โหรว เธอไม่เป็นไรนะ?”

ล้มลงบนอ้อมกอดของเซียวจ้าน เจียงอวี่ โหรวก็น้ำตาไหล นายรีบไป! ขอร้องละ! ฉันไม่อยากให้เอเย่อเสียพ่อไป…..

และในตอนนี้ น้ำเสียงดั่งสายฟ้าดังมาแต่ไกล “อยากไปหรอ!

ทําร้ายหลานชายฉัน เอาชีวิตทิ้งไว้!!!”

ทันใดนั้น รอบด้านของ Buckingham Palace ก็มีรถตู้บุกเข้า มา มีคนโดดลงจากรถกว่าร้อยคน ล้วนถือดาบยาวและไม้ กระบองไว้ ตามหลังชายหนุ่มใบหน้าเครียดสูบไปป์ไว้และใส่เสื้อ โค้ตสีดำสวมหมวกทรง Panama!