บทที่ 6 เจียงอวี่โหรว ฉันกลับมาแล้ว

เซียวจ้านตัดสาย สีหน้าบูดบึง มีรังสีอำมหิตแผ่กระจายออก มาทั่วร่าง แล้วก้าวเท้าขึ้นรถจี๊ปทหารที่อยู่หน้าประตู พูดด้วยน้ำ เสียงเย็นชาว่า “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันลาออกจากตำแหน่ง หัวหน้ากองทหารเปียเหลียง! แจ้งคำบัญชา! ทุกคนในเงินหลง เตี้ยน มาปรากฏตัวที่ซูหางให้เร็วที่สุด! หลงจนถึงหลงป่า พวก นายอยู่เฝ้าคฤหาสน์!”

“หัวหน้ากองครับ ท่านจะลาออกจากตำแหน่งหัวหน้ากอง ทหารเปียเหลียงจริงๆหรอครับ?”

หลง ถามอย่างร้อนรน มีความไม่เต็มใจ! ราชาแห่งเบี้ยเหลื

ยงๆ นั่นเป็นถึงฮีโร่ที่โดดเด่นที่สุดของยุคสมัยนี้ เป็นสัญลักษณ์

ของทั้งประเทศหลง และยิ่งเป็นอนุสาวรีย์ในใจของพวกเขา

“ไม่จําเป็นต้องพูดมาก ออกตัวสู่ Buckingham Palace!” เซียวจ้านพูดอย่างเย็นชา ดวงตาฉายแววอำมหิตอย่างถึงที่สุด

เจียงอวี่โหรว ฉันกลับมาแล้ว!

ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถแย่งเธอไปจากข้างกายฉันได้! และยิ่ง ห้ามทําร้ายเธอ!
หลงได้ยินคําสั่ง ก็ตะโกนขึ้นว่า “หลงยีขอติดตามหัวหน้า กองไปจนตาย! ตั้งแต่วันนี้ หลงเองก็ขอลาออกจากทุกตำแหน่ง ของทหารโต้หลง! กลับสู่เงินหลงเตี้ยน!”

“หลงเอ้อขอติดตามหัวหน้ากองไปจนตาย! ตั้งแต่วันนี้ หลง เอ้อเองก็ขอลาออกจากทุกตำแหน่งของทหารโต้หลง! กลับสู่เส้น หลงเตี้ยน!”

หลงยีจนถึงหลงปา ต่างก็ลาออกจากตำแหน่งทั้งหมดใน ทหารโต้หลง! ตั้งแต่วินาทีนี้ พวกเขาไม่เกี่ยวข้องกับทหารโผู้หลง อีก แต่ว่ากลายเป็นหลงเจียงทั้งแปดเงินหลงเตี้ยนที่มีชื่อเสียง สะท้านโลก!

เงินหลงเตี้ยน ถึงแม้ว่าจะมีความเกี่ยวข้องกับทหารโต้หลง แต่ก็ไม่ได้เป็นของประเทศไหน ไม่ใช่ของผู้มีอำนาจคนใด มัน เป็นของเซียวจ้านเท่านั้น!

เซียวจ้านมองดู ไม่จําเป็นต้องพูดมาก ก็เข้าใจได้ถึงความคิด ในใจของลูกน้องพวกนี้ หลงจนถึงหลงซื้อขึ้นมาบนรถ เหยียบ คันเร่งแล้วรถจี๊ปทหารก็พุ่งตัวออกไปอย่างแรง! ส่วนหลงจนถึง หลงปานั้นอยู่เฝ้าที่คฤหาสน์

อีกด้านหนึ่ง หลงเกือที่สำคัญและลึกลับที่สุดของประเทศหลง ตอนนี้ในห้องโถงที่มีการรักษาเฝ้าระวัง อย่างใกล้ชิดที่สุด มีคนแก่สี่คนที่สีหน้าไม่ดีนั่งอยู่ที่โต๊ะกลม

ฉินห้าน โก๋คนนั้นถอนหายใจอย่างเอือมระอา วางโทรศัพท์ลง แล้วพูดว่า “ไอ้เด็กแข็งกร้าวนั่นทำไมไม่รอให้ฉันพูดจนจบก่อน นะ?!”

“ตาแก่ฉิน ไอ้เด็กนั่นตัดสายแกแล้ว?” คนแก่รูปร่างอ้วนเตี้ย คนหนึ่งที่ใส่แว่นกรอบทอง ยิ้มใสฉินห้านโก๋อย่างล้อเลียน “ไอ้ เด็กนั่นนิสัยแบบนี้ก็ช่างเถอะ ทหารโผู้หลงสามแสนนาย พวก นายตัดสินใจจะทำยังไง?

ในตอนนี้ เจียงว่านหลงที่อยู่อยู่ตรงหน้ากำแพงที่มีรูปวาด

มังกรสีทองขนาดใหญ่เก้าตัว หน้าตาเคร่งเครียด ท่าทางจริงจัง

กอดอกไว้แล้วพูดว่า “ทหารโต้หลง ให้ฉีเฟิงจัดการไปก่อน ทุก

คนที่กำลังเคลื่อนที่ ให้รอรับคำสั่งอยู่กับที่ ส่วนการลาออกของ

เซียวจ้านก็ไม่ต้องไปสนใจ ขอแค่มันอยากกลับมา มันก็ยังเป็น

ราชาแห่งเปียเหลียงที่มีชื่อเสียงสะท้านโลก! ตำแหน่งนี้ ฉันจะ

เก็บไว้ให้มันเสมอ!!

“เฮ้อ เจ้าเด็กคนนี้ ชีวิตน่าสงสาร กว่าจะเติบโตมาถึงจุดที่อยู่ ในวันนี้ พวกเราจะมองดูเขาทำผิดไม่ได้ แน่นอนว่าเขาเสียสละ เพื่อประเทศหลงมามากพวกเราก็ไม่สามารถจะไปทำลายจิตใจของเจ้าเด็กนั่น และก็ไม่ สามารถทําลายจิตใจของทหารโต้หลงสามแสนนาย แจ้งค่า บัญชาของฉัน ส่งทหารคนสนิททีมหนึ่งไปยังซูหางให้เร็วที่สุด ไม่ ว่าจะเจอเรื่องอะไร พวกเขามีสิทธิ์ที่จะจัดการเอง จำไว้ ภารกิจ ของพวกเขาคือไปปกป้องเจ้าเด็กนั่นกับองค์หญิงน้อยของ ประเทศหลงของพวกเรา!”

ผู้อาวุโสทั้งสามได้ยินคำนี้ สีหน้าก็รื่นเริงทันที “ตาแก่เจียง รอ คำนี้ของแกอยู่เนี่ยแหละ!”

ในตอนนี้ ภายในห้องดีลักซ์ของ Buckingham Palace ที่ มีชื่อเสียงของเมืองซูหาง มีชายหนุ่มที่แต่งตัวดีหลายคนกำลังถูก เถียงและดื่มเหล้าคุยธุรกิจกัน คุณชายใหญ่จีนนั่งอยู่ที่นั่งหลัก ใบหน้าแดงก่ำ จิบเหล้าหนึ่งอีก มองดูเจียงอโหรวที่คุกเข่าเท เหล้าให้ตัวเขาอยู่ตรงหน้า

เขายื่นมือออกมา แล้วจับเข้าที่ข้อมือนุ่มลื่นของเจียงอโหรว ทําเอาเจียงอวี่โหรวตกใจกลัว “คุณชายใหญ่จิน ท่าน…..”

“เหอะๆ! เจียงอวี่โหรว มาถึงจุดนี้แล้วเธอยังจะเสแสร้งทำเป็น ใสซื่อทำไมอีก! มานี่ มาดื่มกับฉันนี่!” คุณชายจินออกแรงดึง ดึง เอาเจียงอวี่โหรวที่ใส่เดรสสีขาวเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด
เจียงอโหรวไม่ทันระวัง ล้มลงบนตัวของคุณชายใหญ่จีน คุณ ชายจีนใช้มือลูบไล้ตั้งแต่ใบหน้าของเธอลงไป จากนั้นก็เข้าใกล้ แล้วสูดกลิ่นตัวของเจียงอโหรวอย่างแรง ใบหน้าเต็มไปด้วย รอยยิ้มแสยะ “อืม! หอมจริงๆ! แม่ม่ายอย่างเธอน่าหลงใหลที่สุด จริงๆด้วย!”

เจียงอโหรวหวาดกลัว ต่อต้านจนตัวสั่นไปทั้งตัว!

เธอผลักจนไม่ออกอย่างแรง ยืนตัวสั่นอยู่ด้านข้าง ดวงตามีแต่ น้ำตาและความหวาดกลัว โค้งตัว 90 องศาแล้วพูดว่า “ขอโทษ ค่ะคุณชายใหญ่จิน ฉันจะกลับ ฉันจะกลับไปดูลูกสาวฉันค่ะ!

พูดจบเขียงอวี่โหรวถือกระเป๋าแล้วอยากจะวิ่งออกไป แต่ว่า จินไทนั้นจับแขนของเจียงอโหราแล้วดึงไว้ จากนั้นก็ง้างมือขึ้น ฟาดลงบนหน้าของเธออย่างแรง!

ฝ่ามือนี้ ทำเอาเจียงอโหราล้มลงกับพื้น บนใบหน้ามีรอบ ฝ่ามือสีแดงชัดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว!

“ปิ๊ง!” จินไม่ถีบโต๊ะชาพลิกล้ม เหล้าหกเกลื่อนพื้นไปหมด เขา ชี้หน้าด่าเจียงอโหรว “เจียงอวี่โหรว! เธอได้สิ่งที่ดีแท้ๆแล้วยัง ทำเป็นไม่เอา?! ฉันชอบเธอก็เป็นบุญของเธอแล้ว แต่เธอกลับไม่ รับไว้ดีๆ! ฉันจะบอกให้เธอรู้ว่าถ้าวันนี้เธอไม่ดูแลฉันให้พอใจ เธอ อย่าคิดจะเดินออกจากที่นี่!”

พูดแล้วจินไทก็ย่อตัวลง จับคางของเจียงอโหรวไว้อย่างแรง จ้องมองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเธอ จิกผมของเธอ ไว้แล้วพูดอย่างโมโหว่า “เจียงอโหรว! บอกตามความจริง ทั้ง โรงพยาบาลล้วนเป็นคนของฉันทั้งนั้น เพียงฉันพูดแค่คำเดียว ลูกสาวของเธอก็รอตายได้เลย! ไปคิดให้ดีๆว่าเธอจะยอมหรือไม่ ยอม!”

“ไม่นะ ไม่นะ! ขอร้องละ คุณชายใหญ่จีน ปล่อยลูกสาวฉันไป เถอะ เธอเพิ่งจะอายุสี่ขวบเอง ขอร้องละค่ะ” เจียงอโหรวร้องไห้ อย่างเจ็บปวด คุกเข่าขอร้องให้จินไทปล่อยไป

ณ ตอนนั้น เธอทั้งอ่อนแอและหวาดกลัวอย่างมาก เธอหวัง อยากจะให้มีผู้ชายสักคนที่จะยอมมาช่วยเหลือปกป้องเธอ

และในตอนนี้เองมีหญิงสาวฝ่ายประชาสัมพันธ์คนหนึ่งบุกเข้า มา หยางเย่น ดึงเจียงอโหราขึ้นมา พูดกับจีนไปด้วยรอยยิ้มว่า “คุณชายใหญ่จินคะ ใช้อารมณ์ให้เสียบรรยากาศทำไมละคะ เอาอย่างนี้ คุณดื่มกับท่านๆทั้งหลายไปก่อน ฉันจะคุยกับเธอให้ เองค่ะ”
จินไทยิ้มเยาะ หยางเย็นก็รีบพยุงเจียงอโหรวออกจากห้องมา ที่ห้องน้ำหญิง

“เป็นยังไงบ้าง ไม่เป็นไรใช่มั้ย? เธอดูเธอสิ ทำไมจะต้องเป็น ศัตรูกับจินไทละ? เขาเป็นถึงคุณชายใหญ่ของตระกูลจินเซียวนะ เรามีเรื่องด้วยไม่ไหวหรอก” หยางเย่นยืมแอลกอฮอล์และไม่สำลี มา ค่อยๆเช็ดที่แผลบนใบหน้าและมุมปากของเจียงอโหรว “คุณชายใหญ่จินนี่ก็ลงมือรุนแรงจริงๆ ทำไมถึงทำกับเธออย่างนี้ นะ”

ดวงตาเจียงอโหราหม่นหมอง มองดูตัวเองในกระจก น้ำตา ไหลริน จับหยางเย่นไว้แล้วพูดว่า “พี่เย็นจื่อ พี่มีวิธีที่จะพาฉัน ออกไปมั้ย เขือเข่อยังอยู่ในโรงพยาบาล เธอจะไม่ไหวอยู่แล้ว ฉันต้องกลับไป ต้องกลับไป!”

สีหน้าหยางเย่นเต็มไปด้วยความเห็นใจ ดวงตาแดงก่ำ แล้วก อดเจียงอโหรวไว้ในอ้อมกอดของเธอเอง แล้วค่อยๆตบหลัง เจียงอวี้โหรว “น้องอโหรว ไม่ใช่ว่าพี่เย่นจื่อไม่ช่วยเธอ แต่ว่า ฉันเองก็ไม่มีวิธี เธอก็รู้ คุณชายใหญ่ในโหดร้ายเกินไป วันนี้เธอ ตกลงมากับเขา ถ้าหากหนีไปตอนนี้ ไม่เพียงแต่เธอ แต่เขือเข่อ จะมีอันตรายด้วย เชื่อฟังพี่ เธอยอมคุณชายใหญ่จินเถอะ ไม่ทำ เพื่อตัวเองก็คิดทำเพื่อเขือเขื่อนะ เธอบอกว่าเธอยังอยู่รอให้ช่วยชีวิตที่โรงพยาบาลไม่ใช่หรอ….”

“อือๆๆ!” เจียงอวี่โหรวร้องไห้เสียงดังอย่างนานกว่าจะสงบลง

ไต้

เธอเหมือนกับตัดสินใจแล้ว มองดูตัวเองที่อ่อนแรงในกระจก หยิบเอากระเป๋าเครื่องสำอางออกมา “พี่เย็นชื่อ ฉันรู้แล้วค่ะ แต่ ว่าฉันอยากขอร้องอย่างหนึ่ง

หยางเย่นเช็ดน้ำตาออกแล้วพูดว่า “เธอพูดมาเลย พี่เย่นจื่อจะ ต้องช่วยเธอทําให้ได้”

เธอรู้จักเจียงอวี่โหรวมาปีกว่าแล้ว รู้ว่าเจียงอโหราใช้ชีวิต ลําบากแค่ไหน โดยเฉพาะตัวเองยังเลี้ยงลูกคนเดียว เวลาที่ สามารถช่วยได้ หยางเย่นก็จะช่วยเสมอ

“ไปดูเขือเขือแทนฉันหน่อย ถ้าหากว่าเธอถามถึงฉัน ก็ให้บอก ว่าฉันกำลังทำงาน รอฉันทำงานเสร็จแล้วจะกลับไปดูเธอ” เจียงอ โหรวจับมือหยางเย่นไว้แน่น สายตาเต็มไปด้วยความขอร้อง อ้อนวอน

หยางเย่นตอบรับพยักหน้า เห็นว่าเจียงอโหราแต่งหน้าเสร็จ แล้ว หันหลังไปเพื่อจะเดินผ่านโถงทางเดินที่เหมือนดั่งทางปีศาจ เข้าสู่ห้องที่น่ากลัวเหมือนดั่งนรก!

ในตอนนั้น หยางเย่นทนไม่ไหวอีกแล้ว เช็ดน้ำตาออก กัดฟันกระทืบเท้าวิ่งเข้าไป แล้วดึงมือเจียงอโหราไว้ ไม่ ได้นะ! ฉันจะมองดูเธอเดินเข้าไปในกองไฟไม่ได้! ฉันจะพาเธอ ออกไปเอง!”

เจียงอวี่โหรวนิ่งค้าง ถูกหยางเย่นลากไปไม่กี่เมตร อยู่ๆก็หยุด ฝีเท้า “พี่เย่นจื่อ พี่เล่นจื่อ!… ขอบคุณพี่มาก ขอบคุณมากจริงๆ แต่ว่า นี่เป็นสิ่งที่ฉันเลือก ฉันไม่อยากดึงมาเกี่ยว ยิ่งไม่อยาก ดึงครอบครัว มาเกี่ยว”

“แต่ว่า ที่นั่นมันคือนรกนะ! คนพวกนั้นโหดเหี้ยมมากนะ! ฉัน เคยเห็นผู้หญิงบางคนถูกพวกมันเล่นจนตายมาเองกับตา! ฉันจะ คอยมองดูเธอตายไปแบบนี้ไม่ได้!” หยางเย่นร้อนรนจนร้องไห้ ออกมา

เจียงอโหรวส่ายหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ เช็ดน้ำตาออก “นี่ อาจจะเป็นผลกรรมของฉันมั้งคะ”

เธอยอมแล้ว พระเจ้าไม่ยุติธรรมกับเธอขนาดนี้ เธอก็แค่หญิง สาวบอบบาง จะต่อต้านยังไงละ

“เจียงอวี่โหรว! พ่อของเขือเข่อละ! ทำไมนานขนาดนี้แล้วยัง ไม่เคยเห็นพ่อของเขือเขือเลย! สถานการณ์อย่างนี้แล้วแท้ๆ เขา อยู่ที่ไหน? ทําไมถึงไม่ออกมาช่วยเหลือเธอ! เขายังนับว่าเป็น ผู้ชายอยู่มั้ย!” หยางเย่นร้อนรน ในใจก็เกลียดชายหนุ่มคนนั้นที่ เจียงอวี่โหรวไม่อยากพูดถึง คนที่เป็นพ่อของเข่อเขือ ผู้ชายเลวๆคนที่ไม่เคยปรากฏตัวให้เห็นสักครั้ง!

เจียงอวี้โหรายิ้ม จับมือหยางเย็นไว้ “เขา อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ตัวเองมีลูกสาว ห้าปีแล้ว เขาอาจจะลืมฉันไปแล้วก็ได้ค่ะ”

จากนั้นเธอก็เช็ดน้ำตาออก แล้วก็ยิ้ม “พี่เป็นจื่อ ขอบคุณที่ ดูแลกันมานานขนาดนี้นะคะ”

พูดจบเจียงอวี่โหรวก็หันหลังมองไปที่ประตูห้องที่ปิดไว้อย่าง สนิท ถ้าเปิดออกก็คือนรก แต่ว่า เธอไม่มีทางเลือกอื่น

ในตอนนั้น เจียงอโหราหลับตา คิ้วและขนตาที่สวยงามสั่น เล็กน้อย หางตามีน้ำตาไหลรินลงมาไม่กี่หยด

“เซียวจ้าน นายรู้มั้ย? พวกเรามีลูกสาวคนหนึ่ง เธอชื่อเขือเข่อ ถ้าหากง่านายได้รับสายนั้น ถ้าหากว่านายยังไม่ลืมฉัน ขอร้องละ กลับมาหาเขือเขื่อน

“เซียวจ้าน ขอโทษนะที่ฉันดูแลปกป้องลูกสาวของพวกเราได้ ไม่ดี”

“เขือเข่อ แม่ขอโทษนะ……

เจียงอวี่โหรวลืมตาแล้วเปิดประตูออก เดินเข้าไปนั่นมันคือเหว คือนรก! ผู้คนที่อยู่ด้านในที่เหมือนดั่งปีศาจ ตอนนี้ กำลังมองเจียงอโหรวที่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

จินไทโบกมือ แล้วเทเหล้าให้เจียงอโหรวแก้วหนึ่ง “เจียงอ โหรว ในที่สุดเธอก็คิดได้! ลงโทษเธอก่อนแก้วหนึ่งละกัน!!

เจียงอวี้โหรวรับแก้วเหล้ามา ไม่พูดมากอะไร ยกดื่มจนหมด จินไทและคนอื่นๆมองดูรูปร่างที่น่าหลงใหลของเจียงอโหรว และยังลำคอที่เหล้าไหลรินลงไป ทุกคนต่างก็ยิ้มอย่างลามก

“พี่บ!”

แต่ว่า วินาทีต่อมา เจียงอโหรวดึงเอามีดปอกผลไม้ออกมา จากกระเป๋า แล้วแทงไปยังจีนไทที่อยู่ตรงหน้า ตะโกนอย่าง โมโหว่า “ฉันจะให้แกชดใช้ชีวิตให้ลูกสาวฉัน!!

จินไท่สองตาเบิกโพลง รีบหันหลบ แต่ก็ยังถูกมีดแทงไปที่แขน

ขวาของเขา แล้วเลือดก็ไหลออกมา

“เซี้ย! เจียงอวี่โหรว เธออยากตายหรอ!”

จินไทเข้าไปถีบเจียงอวี่โหรวกระเด็นไปชนกับหน้าต่างบาน ใหญ่ ลูกถีบนี้ทำเอาเจียงอโหราเลือดพุ่งออกจากปาก เธอลุก ยืนขึ้นอย่างโชเซ มีเลือดเต็มปาก มองเห็นจินไทล้วงเอาปืนออก มาอย่างโมโห เล็งมาเธอ ซักปืน แล้วตะโกนอย่างโมโห นังมารยา ตายซะ

ปัง

เสียงดัง!

ปากกระบอกปืนมีสะเก็ดไฟ ลูกปืนวิ่งอย่างรวดเร็วผ่าน อากาศ พุ่งเข้าไปยังร่างกายของอโหรว แล้วเลือดแดงไหลออก! เลือดพวกนั้นย้อมเดรสสีขาวของเจียงอโหรวอ ย่างไว คราบ

” บ

เจียงอโหรวถูกลูกกระสุนพุ่งเข้าใจ ทำเอาหลังชนกระจกจนแตก แล้วกระเด็นออกนอกหน้าต่าง

ในตอนนั้น กระจกแตก บาดเข้ากับใบหน้าและแขนของเธอ ภายใต้แสงไฟแสงจันทร์ แสดงของ Buckingham Palace และตึกใหญ่

สวยจัง คือสิ่งเจียงอวี่โหรวปากของค่อยๆ ปรากฏรอยยิ้มสวยงามและบริสุทธิ์ที่สุดบนโลกนี้

และในนี้ ภายใต้ Buckingham Palace รถจี๊ปทหารหลายคันที่วิ่งมา เสียงเบรกที่ทำลายความเงียบของ บรรยากาศในค่ำคืน

เซียวจ้านนั่งอยู่ในรถ ขณะที่เงยหน้าก็ได้ยินเสียงปืนที่ดังมา จากชั้นบน เสียงปืนดังปัง จากนั้น กระจกที่แตก มีร่างกาย บอบบางคนหนึ่งกระเด็นออกมาจากหน้าต่าง

ในตอนนั้น ดวงตาเซียวจ้านแดง ความอำมหิตแพร่กระจาย ออกจากตัว ทําเอาบรรยากาศก้อนเมฆบนท้องฟ้าแตกออก!

ร่างกายนั้น เขาคิดถึงมาห้าปี ดูไม่ผิดแน่นอน!

เจียงอวี่โหรว!

“ไม่!”

ซึ่ม!

เซียวจ้านตะโกนอย่างโมโห ถีบประตูรถพุ่งออกไปอย่างกับ สายฟ้า! ในตอนนั้น ความเร็วของเขาถึงขีดจำกัดของมนุษย์บน โลกนี้ อารมณ์ความรีบเร่งนั้น เหมือนดั่งมังกร

เซียวจ้านพุ่งออกไป แล้วเหยียบขึ้นไปบนรถหลายคัน จากนั้น ก็ถอยหลังแล้วกระโดดออกไปอย่างรวดเร็ว! รถหรูหลายคันถูก แรงใต้เท้าของเขาทำเอาหลังคารถเละ
ส่วนเขา ขณะที่กระโดดขึ้น กางแขนออก ใช้ความแข็งแกร่ง ดั่งสายฟ้า เข้าไปรับเจียงอโหราที่ตกลงมาด้วยความรวดเร็ว!

ฮม!

สองแขนของเซียวจ้านแบกรับแรงกดดันกว่าพันหมื่นกิโล เข้าไปรับเลี้ยงอวี้โหราไว้ จากนั้นก็ลงพื้นด้วยสองเท้า ทำเอาบน ถนนแตกร้าว!

เจียงอโหรวเงยหน้า ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเลือด เมื่อมอง เห็นใบหน้าที่อยู่ในสายตานั้น ดวงตาเธอก็แดง น้ำตาไหลริน ออกมา!

เป็นเขา! เป็นเขา เขา…… คือเซียวจ้านของเธอ! ในที่สุดก็กลับมาแล้ว!

ในขณะที่เจียงอวี่โหรวมองดูเซียวจ้านด้วยใบหน้าที่เต็มไป ด้วยน้ำตา เซียวจ้านเองก็มองดูหญิงสาวที่อยู่ในอ้อมกอดด้วย ดวงตาแดงก่ำ! ทั้งสองคน ก็มองดูกันอยู่อย่างนั้น มองกันอยู่ อย่างนั้น…..

“อวี่โหรว ขอโทษ ฉันมาช้าเกินไป” ริมฝีปากเซียวจ้านสั้น ระริก ในที่สุดก็พูดคำนี้ที่ถูกเก็บไว้ในใจมาห้าปี

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ