บทที่ 12 ตระกูลเจียง

เหตุการณ์สั่นสะเทือนครั้งนี้ ทำให้กองท้องถิ่นของเมืองหาง ได้รับความกดดันแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน ทั่วทางเมืองซูทางเริ่ม วิตกกังวลกระวนกระวายขึ้น!

และในห้องทำงานของผอ.กองตระเวนซึ่งโหัวเลี่ยง ตอนนี้ คุณอาผู้อาวุโสทั้งสามของตระกูลจิน นั่งอยู่บนโซฟาด้วย ใบหน้าที่เย็นชา มองซ่ง โหวเลี่ยงที่อยู่ตรงหน้า กล่าวด้วยเสียง เย็นซาว่า “ผ.อ.ซ่ง ครั้งนี้ตระกูลจินเราจะมีการจัดกิจกรรมครั้ง ยิ่งใหญ่ เขตที่จะใช้จัดกิจกรรมก็คือพื้นที่ส่วนที่อยู่บนแผนที่นั้น ผู้เข้าร่วมกิจกรรมน่าจะอยู่ที่ประมาณสองพันคน ขอให้คนของ ผ.อ.ซึ่ง อย่าปรากฏตัวภายในสิบไมล์จากตระกูลจินของฉันใน วันนั้น นอกจากนี้ หากผ.อ.ซึ่งได้ข่าวอะไรใดๆที่ไม่ดี ก็ต้องรอ ให้กิจกรรมของตระกูลจินสิ้นสุดลงถึงไปได้! ไม่งั้น ฉันไม่รู้ว่าจะ มีเหตุการณ์อะไรที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้นได้!”

กดขี่ข่มเหง หยาบคาย ข่มขู่คุกคาม !

สีหน้าของซงโหวเลี่ยงมืดมนมาก ทันใดนั้นก็ได้ตบโต๊ะ กล่าวอย่างโมโห “จินไห่! ที่นี่เป็นกองตระเวนผ.อ. ไม่ใช่ตระกูล จินของคุณ! คุณกล้ามาข่มขู่ฉัน! เชื่อไหม ฉันเรียกคนมาจับ พวกคุณไว้เดี๋ยวนี้! ! ! ”

โกรธแล้ว! !

ภายใน ใจซ่งโหัวเลี่ยงระเบิดแล้ว! ตระกูลจินนี้ ชักจ้าหญิงมากไป! ผยองเกินไปแล้ว!

กล้าที่จะไม่เห็นผ.อ.กองตระเวนของเมืองซูหางอย่างเขาอยู่ใน สายตาเลย!

นี่พวกเขากำลังเล่นกับอะไรอยู่ นี่เป็นการดูหมิ่นกฎหมาย

ชัดๆ! ! !

“หึหึ ผ.อ.ซ่ง พวกเราเชื่อแน่นอน! แต่ว่า คุณอย่าลืมนะ

ท่านสองตระกูลจินเราเป็นคนของกองทหารตงหยวนในเขตเจียง หนาน! และตระกูลจินซึ่งเราก็ไม่ได้ทำสิ่งที่ผิดกฎหมายอะไร พวกเราแค่มาเตือนด้วยความหวังดี! ผ.อ.ซ่ง, หวังว่าคุณคงจะ เข้าใจนะครับ!

จินไหที่อายุห้าหกสิบปี กล่าวด้วยความเย็นชา จากนั้นก็ สะบัดแขนเสื้อ จากไปพร้อมกับทหารรักษาส่วนตัว

ปิ้ง!

พอคนเดินจากไป ซึ่งโหวเลี่ยงก็ได้ทุบถ้วยชาทิ้ง! ชี้ไปที่ทาง เข้าประตูด่าด้วยความโกรธว่า “เหิมเกริม! ชักจะเหิมเกริมมาก ไปละ! ตระกูลจินเขาเป็นใครกัน! ช่างกล้าที่จะมาตะโกนใส่ ฉันที่นี่! ”

และในเวลานี้ จ้าวหมิงเดินมาถึงหน้าประตูพอดี เห็นซึ่งโหว เลี่ยงที่โกรธจนเป็นฟืนเป็นไฟนั้น ก็ได้เคาะประตู กล่าว “ผ.อ.ซึ่ง นี่มันอะไรกันครับ? ”

เมื่อซ่งโห้วเลี่ยงได้เห็นจ้าวหมิง สูดลมหายใจลึกๆเข้าที่หนึ่งถามด้วยใบหน้าที่เป็นชาว่า “นายมาที่นี่ทำอะไร? ให้นายพา คนไปเฝ้าคฤหาสน์ไว้ไม่ใช่เหรอ? เกิดอะไรขึ้น? ”

จ้าวหมิงกล่าวด้วยความลำบากใจว่า ผ.อ.ซ่ง ไม่มีอะไรเกิด ขึ้นครับ ผมแค่จะมาถามว่า คนที่อยู่ในคฤหาสน์พวกนั้นจะ จัดการยังไงครับ ผมเห็นกับตาว่าพวกเขาจับจินทัยของตระกูลจิ นเข้าไป อยู่ตรงหน้าประตูก็ยังสามารถได้ยินเสียงกรีดร้องของจิ นทย นั่นมันแย่มากจริงๆเลยครับ พวกเราจะ…….

“ไม่ต้องไปสนใจ! ถึงแม้จะได้ยินก็ให้คนของนายทำเป็นไม่ ได้ยิน! ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามก็ไม่ ปยุ่ง! เรื่องนี้ ไม่ใช่ฉัน และนายที่จะแทรกเข้าไปยุ่งได้! ไม่เห็นรึไงขณะหานหมินยัง มาด้วยตัวเองเลย? นั้นเป็นตระกูลจินหาเรื่องตายเอง! ” ซึ่งโหว เลี่ยงบอกด้วยเสียงเย็นชา ดูเหมือนว่าระบายความโกรธออกมา หมดแล้ว!

พูดจบคำนี้ เหมือนว่าซึ่งโหวเลี่ยงนึกอะไรขึ้นได้ รีบหยิบ หมวกของตัวเองที่อยู่บนโต๊ะ ออกไปอย่างเร่งรีบ

จ้าวหมิงก็ไม่ได้เสียเวลาอะไร กลับไปที่คฤหาสน์อีกครั้ง

ส่วนซ่งโหวเลี่ยง ในขณะนี้ก็ได้นั่งรถส่วนตัวของตัวเองมาถึงที่ พักของนายกเทศมนตรีซูหมิงของเมืองซูหาง เป็นคฤหาสน์ ธรรมดา และยังได้มาจากเบื้องบนอีกที

“คุณซู เมื่อกี้คนของตระกูลจินได้มาหาผมแล้ว ช่วงนี้ให้คน ของผมอย่าปรากฏตัวในระยะสิบไมล์จากตระกูลจินของเขา ท่านว่า ผมควรทำยังไงดีครับ? ” ซึ่งโหวเลี่ยงถามซูหมิงจากด้านหลัง ความโกรธบางอย่างแวบเข้ามาสายตา เป็นความ โกรธมีตระกูลจิน!

ช่งโหัวเลี่ยงแยะแยกเหมือนกัน ในเมื่อนี่คือเมืองซู หาง ชูหมิงก็ยังมีอำนาจในการพูดอยู่

ถึงแม้ว่าเป็นคนของเปียเหลียง มีสถานะสูงไม่อาจ เอื้อม ว่าอยู่เมืองซูหาง การดำเนินการทุกอย่าง ยังต้อง ฟังของซูฉี่หมิง

ณ ตอนนี้ซูหมิงได้มองไปที่ท้องฟ้าของนอกหน้าต่าง หลับตา ลง กล่าวหน้าเคร่งขรึมว่า ตระกูลจินนั้น น้ำหนักส่วน หนึ่งต่อเมืองซูหาง พวกเราไม่อาจทำการเคลื่อนไหวอะไรแต่ ในครั้งพวกเขากลับมีกับคนควรเรื่องด้วยอย่าง มากมีเรื่องมากมาย ให้พวกเราลงมือ งั้นเราไม่ ต้องลงมือ ! ถ้าเกิดเหตุการณ์อะไรรีบบุกไปเลย! ”

จับใครซงโหวเลี่ยงกล่าวถาม

ก็ต้องจับตระกูลจินอยู่แล้ว! ” ซูหมิงกล่าว หันกล่าว นายเข้าใจที่มาของคนกลุ่มพวกนั้น นั่นถึงราชา แห่งเป่ยเหลียงของเชียวนะสามารถทำให้ตระกูลเล็กได้เหรอ? ตระกูลจินเขาไม่ควรเพียง4ขวบเป็นอย่างยิ่ง และที่สำคัญ นั่นเป็นลูกสาวแท้ของราชาแห่งเป่ยเหลียงนั่นคือองค์หญิงน้อยของทั้งประเทศ หลง!
“ครับ! ” ซึ่งโหวเลี่ยงกล่าวตอบอย่างเสียงดัง และไม่ทำให้ เสียเวลา รีบออกไปจากคฤหาสน์เล็กโดยเร็ว

ส่วนซูหมิงยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มือไข้วหลังไว้ มองออกไป นอกหน้าต่างอย่างเคร่งขรึม กล่าว “ทุกอย่างกำลังจะเปลี่ยนไป

และที่อยู่คฤหาสน์หลั่งเยว เขียวร้านนั่งเป็นเพื่อนเจียงอโหร

วที่ตื่นขึ้นมาอยู่ที่ลานเล็กๆสูดอากาศบริสุทธิ์อยู่

เจียงอวี้โหรวจ้องเซียวจ้านตลอด ขอบตาแดงก่า เธออยากดู เวลาที่ผ่านมา ในปี ให้จบในครั้งเดียว

เซียวจ้านได้จับมืออันเล็กนุ่มและเย็นของเจียงอโหรวไว้แน่ๆ กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า “อโหรว ขอโทษนะ นับจากนี้ไป มีฉัน อยู่ ก็จะไม่มีใครที่จะมารังแกคุณกับเขือเข่อได้ เชื่อฉัน เชื่อฉัน

เจียงอโหรวพยักหน้าว่าเข้าใจ น้ำตาไหลออกมานานละ แล้วซบไปที่อกของเซียวจ้าน ว่า “เซียวจ้าน ขอบคุณนะ ขอบคุณ คุณที่ช่วยเขือเข่อไว้…….

แต่ว่า เธอรีบนั่งตัวตรง ถามเต็มไปด้วยความกังวลและเป็น ห่วงว่า “ใช่แล้ว คุณกลับมายังไงเหรอ? จินเจิ้งซานเขาไม่ได้ ทำคุณลำบากใช่ไหม? คุณได้รับบาดแผลไหม? ”

นั่นเป็นถึงท่านสามของตระกูลจินเลยนะ ลงมือได้โหดมาก แล้วเซียวจ้านออกมาได้อย่างปลอดภัยไม่เป็นอะไรได้ยังไง?

5ปีแล้ว ทันใดนั้นเจียงอโหรวรู้สึกว่าผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าที่มี โชคชะตาเจอกันเพียงครั้งเดียวนั้น เปลี่ยนเป็นลึกลับมากเปลี่ยนแปลงจน ตัวเองแทบมองอะไรในตัวเขาไม่ออก

เซียวานได้หัวเราะเล็กน้อย กล่าว5ปีก่อน ฉันเชื่อฟังคุณ มุ่ง หน้าไปทางใต้ตลอด แล้วเข้าร่วมกับกองทัพ ฉันทำงานในกอง ทหาร ได้ฝึกวิชาต่อสู้มาเล็กน้อย พวกคนของจินเจิ้งซานนั้น ทั้งหมดเป็นแค่นักเลงพื้นๆ ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉันหรอก วางใจ ได้เลย เรื่องของตระกูลจิน ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยนะ คุณก็ รักษาแผลอยู่ที่นี่อย่างสบายใจ เป็นเพื่อนของลูกสาวฉันนะ”

หลังที่เจียงอโหราฟังนั้น ในที่สุดก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่ก็ดึงมือของเซียวจ้านไว้อย่างแน่น กล่าวอย่างกังวลละกลัวว่า “เซียวจ้าน ส่งฉันกลับตระกูลเจียงนะ ฉันจะไปขอร้องให้คุณ ลงมือ ตระกูลมันไม่ได้ง่ายที่คุณคิด คุณทำร้ายจินทัย พวกเขาไม่ ปล่อยคุณไว้แน่! ฉันไปร้องขอคุณปู่ คุณต้องมีวิธีแน่นอน!

ว่าเสร็จ เจียงอวี่โหรวได้ลุกขึ้นอย่างเร่งรีบ แต่บาดแผลที่หัว ไหล่ข้างขวานั้น ฉีกขาดด้วยความเจ็บปวด ทำให้เธอเดินเซไปมา ซบลงที่อกของเซียวจ้าน

เซียวจ้านมองเจียงอโหรวอย่างปวดใจที่อยู่ในอ้อมกอด รู้ว่า เธอต้องไปให้ได้ เลยกล่าวว่า “ได้ ฉันส่งคุณไป ในสายตาของเซียวจ้าน ในตอนนี้ เจียงอโหราเป็นดั่งคำสั่ง

ทางทหารของเขา! เธอพูดอะไร ตัวเองก็ทำอย่างนั้น

ราชาแห่งเป่ยเหลียงอะไร เจียงอโหรวเป็นทุกอย่างของ เขา! เขาเชื่อใจเธออย่างไม่มีเงื่อนไข เชื่อฟังเธอ เขาจะ ชดเชย5ปีที่ติดค้างเธอมาทั้งหมด
เซียวจานขับรถเอง ไม่ได้พาใครไปด้วย พาเจียงอโหราส่ง ไปถึงหน้าบ้านตระกูลเจียง

มาถึงที่นี่อีกครั้ง ในใจของเซียวบ้านยังคงมีไฟ เขาพยุงเจียงอ โหราอย่างเบาๆมุ่งหน้าเข้าไป ว่าจะเคาะประตูอยู่ แต่ว่าเจียงอ โหรวส่งสัญญาณว่าจะทำเอง

เสียงดังเอี๊ยด!

หน้าประตูถูกเปิดออกจากข้างใน หัวของคนรับใช้โผล่ออกมา คนหนึ่ง เมื่อเห็นเจียงอโหรวที่ตรงหน้าประตูนั้น ในสายตาเขา ได้แสดงความเกลียดชังและรังเกียจออกมาแวบหนึ่ง แต่ว่าตอน ที่เห็นเซียวจ้านข้างกายเจียงอโหรวนั้น สายตาของเขาเปลี่ยน เป็นความตื่นตระหนกและความกลัวทันที!

“คุณ……พวกคุณมาทำไมอีก? ที่นี่ไม่ต้อนรับพวกคุณ! “คน รับใช้พูดอย่างไม่พอใจ แล้วปิดประตูทันที!

ปิ๊ง!

เชียวออกมือ ไปกดทับประตูที่หนักพันกรัมไว้โดยตรง สีหน้า ที่เย็นชาจ้องไปที่คนรับใช้แล้วกล่าวว่า “ถ้าหากตระกูลจินยัง อยากจะเอาประตูปานนี้ล่ะก็ ก็ให้คุณปู่เจียงออกมา ต้อนรับ! ! ! ”

น้ำเสียงที่หนักแน่นและเย็นชา คนรับใช้นั้นก็ออกแรงอย่าง เต็มที่ ก็ไม่สามารถปิดประตูได้ครึ่งหนึ่ง

ผู้ชายคนนี้ ช่างน่ากลัวมากจริงๆเลย
“! ฉันจะคอยดู นั่นใคร กล้ามาส่งเสียงดังที่หน้าบ้าน ตระกูลเจียง! ยังจะให้ฉันออกมาต้อนรับด้วยตัวเองอีก!!!

ทันใดนั้น เสียงที่เหมือนดั่งฟ้าร้องอู้อี้ ด้วยความโกรธ ได้ลอย มาแต่ไกลจากหลังประตู