บทที่ 10 ยังไม่เกิด

“แกเป็นใคร?! ปล่อยมือนะ! แกทําฉันเจ็บ!”

เจียงเหม่ยเหยียนกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อดวงตาสบเข้ากับ สายตาของเซียวจ้าน เธอเหมือนกับถูกฟ้าผ่า นิ่งค้างอยู่กับที่ ไม่ กล้าออกเสียง!

น่ากลัวเกินไปแล้ว!

สายตาของชายตรงหน้านั้นมันปีศาจชัดๆ! โดยเฉพาะความ

อำมหิตที่แผ่ออกมาจากร่างกายเขา เหมือนกับว่าสามารถกลืน กินเธอได้ตลอดเวลา เจียงเหม่ยเหยียนกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว ใบหน้าที่สวยงาม

มีเหงื่อผุดไหลออกมา

เซียวจ้านสะบัดมือของเจียงเหม่ยเหยียนออก ทําเอาเธอเซไป หลายก้าว แล้วล้มลงกับพื้น

และในตอนนี้ เจียงอโหราแบกรับร่างกายที่สามารถล้มลง ของตัวเองไม่ไหวอีกแล้ว ล้มลงไปยังอ้อมกอดของเซียวจ้าน

เซียวจานร้อนรน อุ้มเจียงอโหรวไว้ แล้วถามว่า “อโหรว เธอเป็นยังไงบ้าง? อวี่โหรว!”

เจียงอโหรวซบลงหน้าอกที่อบอุ่นของเซียวบ้าน ตัวสั่นระริก ใบหน้ารู้สึกแสบร้อน โดยเฉพาะแผลที่หน้าผากและหัวไหล่
สิ่งนี้ทำให้ในใจเซียวจ้านมีไฟปะทุขึ้น

“ตระกูลเจียง สมควรตาย!!!” เซียวจ้านตะโกนอย่างโมโห เตรียมจะลงมือกับเจียงเหม่ยเหยียนที่สาดน้ำสกปรกและดูถูก เจียงอวี่โหรว แต่มือเล็กๆของเจียงอวี่โหรวจับแขนของเซียวจ้าน ไว้แน่น พูดอย่างอ่อนแรงว่า “ไม่…ไม่นะ! เซียวจ้าน อย่านะ…ฉัน อยากกลับแล้ว ฉันคิดถึงเขือเขือ พาฉันกลับได้มั้ย…

“ได้! ฉันจะพาเธอกลับ!” เซียวจ้านไม่ลังเล แล้วอุ้มเจียงอโหร วไว้ในอ้อมแขน จากนั้นก็หันหลังเดินจากไปทีละก้าว

ตอนนี้เจียงเหม่ยเหยียนถึงจะรู้สึกตัว แผ่นหลังของเซียวจ้าน ตะโกนอย่างโมโหว่า “หยุดนะ! แกเป็นใคร?! ถึงได้กล้ามาอวด เก่งที่หน้าบ้านตระกูลเจียงของฉัน! ไปขวางมันไว้

ทันใดนั้น คนเฝ้าประตูที่อยู่หน้าบ้านหลายคนก็พุ่งเข้าไป

ต้องการจะขวางเซียวจ้านไว้

แต่ว่า!

สายตาเย็นชาของเซียวจ้านกวาดมอง ความอำมหิตของ ร่างกาย ตอนนี้แพร่กระจายออกมา ทำเอาคนเฝ้าประตูยื่นตัวสั่น อยู่กับที่ มองซ้ายมองขวา เหมือนกับว่าไม่กล้าเข้าใกล้

อยู่ๆพวกเขาก็รู้สึกว่า ชายหนุ่มตรงหน้า เป็นเหมือนดั่งราชา ในนรก น่ากลัวมากเหลือเกิน!

“ฮ่ม!”

ความอำมหิตของเซียวจานพุ่งขึ้นมา ตะโกนอย่างโมโหง่า”คนที่ขวางฉัน! ตาย! ไปให้พ้น!!!”

ส่วนเจียงอโหรวก็ซบหน้าอกของเซียวจ้านอยู่อย่างนั้น ห้าปี แล้ว เธอไม่เคยได้รู้สึกว่าความอบอุ่นคืออะไร เธอลืมตา มองดู เซียวจ้านที่ภาพมัว ใบหน้านั้นที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกหน้า เธอรู้ ว่าอนาคตของเธอ ก็คือผู้ชายคนนี้…….

คนเฝ้าประตูหลายคนไม่กล้าเข้าใกล้ เซียวจ้านเองก็ขึ้นตรง หน้าพวกเขา จากนั้นก็สตาร์ตรถ แล้วออกไปจากที่นี่อย่างไว

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเจียงอโหรวช่วยขอร้องแทนตระกูลเจียง ตระกูลเจียง ในวันนี้ อาจจะกลายเป็นแค่เพียงประวัติศาสตร์ของ ซูหางก็ได้!

จนเมื่อเซียวจ้านจากไป เจียงเหม่ยเหยียนและคนเฝ้าประตูทั้ง หลายถึงได้สติกลับมา

ความกดดันจากตัวของเซียวจ้านเมื่อกี้ ก็ยังทำให้พวกเขารู้สึก ขาสั่นจนถึงตอนนี้!

เจียงเหม่ยเหยียนเดินออกมา มองดูรถจี๊ปที่ขับไปไกลด้วย ความโมโห กระทืบเท้าพูดว่า “เจียงอโหรว! แกมันนั่งมารยา ขนาดนี้แล้ว ยังกล้าพาผู้ชายไร้มารยาทมาอวดเก่งที่ตระกูลเจียง ดีๆๆ! แกรอไว้เลย!”

แต่ว่า เจียงเหม่ยเหยียนเองก็สงสัยในตัวตนของเซียวจ้าน เธอรู้สึกว่า ผู้ชายคนเมื่อกี้ เหมือนกับว่าเคยเจอที่ไหนมาก่อน!

คือใครกัน?
อีกด้าน เซียวจ้าวพาเจียงอวี่โหรวกลับคฤหาสน์หลั่งเยว่ ส่ง

เธอเข้าไปในห้องนอนด้วยตัวเอง และห่มผ้าให้เธอ จากนั้นก็ได้ รับการรักษาจากหมอ แล้วหลับไป มองดูเจียงอโหรวที่ห่อตัวอยู่บนเตียงเหมือนกับเด็ก เซียว

จ้านที่นั่งอยู่หัวเตียง ดวงตาแดงก่ำ รู้สึกผิดมาก

หลายปีมานี้ เธอเจออะไรมากันแน่ ถึงได้หวาดกลัวขนาดนี้ แม้แต่เวลานอนยังต้องห่อตัวไว้ ตามหาความปลอดภัยให้กับตัว เอง

“อโหรว ฉันกลับมาแล้ว ต่อไปจะไม่มีใครกล้ารังแกเธอและ เขือเขือแล้ว ฉันจะปกป้องพวกเธอเอง” เซียวจ้านจับใบหน้าของ เจียงอวี่โหรวเบาๆ จากนั้นก็หันหลังเดินออกจากห้องนอน

หลงซานเข้าไปหา พูดว่า “หัวหน้ากองครับ จีนไม่ถูกขังไว้ที่ ลานแล้วครับ ต่อไปจะทำยังไงครับ?”

เซียวจ้านสายตาเย็นชา ความอำมหิตแผ่ทั่วคฤหาสน์ เข้าก้าว

เท้า เดินไปที่ลานที่ยังจีนไม่ไว้

จินไทในตอนนี้ ไม่มีสภาพของคนแล้ว แขนขาเสียหาย เลือด ท่วมตัว ล้มตัวอยู่บนพื้นเหมือนกับหมาอยู่อย่างนั้น แล้วพูดไม่ หยุดว่า “พวกแกสมควรตาย! ฉันคือจินไท คุณชายใหญ่ตระกูล จิน! พ่อฉัน จินเจิ้งหลงไม่ปล่อยพวกแกไว้แน่! ฮ่าๆๆ! พวกแกก็รอ ตายอย่างไม่มีหลุมศพเถอะ!!!”
เซียวจ้านพูดอย่างเย็นชาว่า “จินไท แกให้คนชนลูกสาวฉัน บาดเจ็บ เกือบทําให้ฉันเสียเขือเข่อไป! แค้นนี้ ฉันไม่ปล่อยไป อย่างนี้แน่! ฉันจะให้แกรับรู้ถึงสิ่งที่เขือเข่อต้องเจอในสองวันนี้

พูดจบ เซียวจ้านก็พูดกับหลงซานว่า “ให้หมอเซียนชั่วใช้ยาที่ ดีที่สุดกับมัน! ถ้าบาดแผลหายแล้วก็แทงมันอีก! ฉันจะให้มัน ตายทั้งเป็น! ฉันจะให้มันรู้สึกถึงความเจ็บปวดของเขือเขือและอ โหรว!!!”

หลงซานได้ยินอย่างนั้น มุมปากยิ้มเย็นชา กระผมเข้าใจแล้ว

ครับ!”

จากนั้น หมอเซียนฮั่วเข้ามา ให้จินไม่ใช้ยาที่ดีที่สุด! ไม่นาน แผลก็ดีขึ้น แต่ว่า แผลที่ดีขึ้น ไม่นานก็ถูกกริชแทงซ้ำอีกครั้ง

เสียงกรีดร้อง ดังก้องไปทั่วงาน

“อ๊า…ไม่…ไม่นะ! แกมันปีศาจ!” จินไม่คร่ำครวญอย่างเจ็บ ปวด ตอนนี้เขาเหมือนกับกำลังอยู่ในนรก อ้อนวอนขอร้องไม่ หยุด “ฉันผิดไปแล้ว…..ฉันผิดไปแล้ว! ขอร้องละ ปล่อยฉันไป เถอะ!”

แต่ว่า เซียวจ้านไม่ฟัง ส่วนหลงซานก็ทำซ้ำๆไปไม่หยุด รักษา บาดแผฃของจินไท่ จากนั้นก็แทง จากนั้น ภายใต้ความเก่ง ของหมอเซียนฮั่ว ดึงเอากระดูกสี่ส่วนออกจากร่างกายของจินไท

“อ๊ากๆๆๆ! พวกแกฆ่าฉันเถอะ! ฆ่าฉันเถอะ….” จินไทสติแตก แล้ว คร่ำครวญอย่างควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เขาไม่เคยคิดมาก่อน ว่าวันหนึ่งตัวเองจะได้รับการทรมานอย่างนี้ เจ็บปวดกว่าการฆ่าเขาทิ้งซะอีก!

“กระดูก ส่วนที่ลูกสาวฉันเสียไป แกจําเป็นต้องคืน!” เซียว จ้านพูดอย่างโหดเหี้ยม ความอำมหิตในสายตาชัดเจนมาก

และในตอนนี้ อยู่ๆหลงลิ่วก็เข้ามา มองดูจินไทที่ถูกทรมานจน ไม่เหลือสภาพคน หลังจากแอบตาค่าว่าสมน้ำหน้า ก็พูดกับเชียว จํานว่า “หัวหน้ากองครับ ซึ่งโหัวเลี่ยงจากกองตระเวนสาขาเขต เซียวซานเมืองซูหางมาขอพบครับ

ได้ยินอย่างนั้นเซียวจ้านกขมวดคิ้ว สาวตาเย็นชา แล้วพูดว่า “ให้เขาเข้ามา

ไม่นาน ซึ่งโหัวเลี่ยงก็เดินเข้ามายังลานสนาม ได้กลิ่นคาว เลือดมาแต่ไกล เมื่อเขาเห็นสภาพของจินไก่ที่เละเทะ ถึงกับ ตกใจหวาดกลัว!

นั่นเป็นถึงคุณชายใหญ่ตระกูลจินนะ พ่อของเขาคือจินเจิ้งหลง เห็นหัวหน้าของสีอิทธิพลมืดในเมืองซูหางนี้!

“ราชา…..ไม่สิ คุณเฑียวครับ พวกคุณทำอย่างนี้ คาดว่าอาจจะ ทำให้เกิดปัญหาที่ไม่จำเป็นนะครับ พ่อของจินไก่คือจินเจิ้งหลง เป็นบุคคลที่มีอำนาจมากคนหนึ่งในเมืองซูหาง ในวงการธุรกิจ และอิทธิพลมืด ก็เป็นบุคคลที่น่าหวาดกลัวคนหนึ่ง ถ้าหากเขารู้ ว่าลูกชายของตัวเองถูกพวกคุณทรมานจนสภาพแบบนี้ คงไม่ วางมือง่ายๆแน่……

ซึ่งโหวเลี่ยงมองดูจินไทที่สลบไปแล้ว แล้วกลืนน้ำลายดังอีก
แต่ว่า เซียวจ้านยืนอยู่กับที่ ไม่ขยับตัว มองซ่ง โหวเลี้ยงด้วย สายตาเย็นยะเยือก แล้วพูดว่า “นายกำลังขอร้องแทนมันหรอ?”

ตึง!

ซ่งโห้วเลี้ยงตัวสั่น รีบก้มหัวพูดว่า “ไม่ๆๆ! คุณเชียวครับคุณ เข้าใจผิดแล้ว! ผมแค่กังวลว่า พวกคุณจะต่อกรกับตระกูลจินไม่ ไหว อีกอย่าง…”

“ขอบคุณความหวังดีของผ.อ.ซ่ง คนที่ฉันต่อกรไม่ได้ ยังไม่ เกิด!” เซียวจ้านพูดอย่างเย็นชาแล้วก็เดินจากไป