บทที่19 ณ ห้องนอน (4)

“มันเรื่องอะไรทำไมถึงไม่มีพ่อ?” ฟางจื้อเฉียงเกิดความสงสัยขึ้น ภายในใจ แต่กลับไม่ถามอะไร เขาฟังออก หวางย่าในไม่ชอบ ให้คนอื่นถามคำถามนี้

“คุณมีแฟนสาวหรือยัง?” หวางย่าชิ้นพักใหญ่จู่ ๆ ก็ถามขึ้นมา “นี่คือความสัมพันธ์ส่วนตัว”

“ความสัมพันธ์ส่วนตัวของคุณอะไรนั่น ฉันไม่สนใจ ฉันหวังแต่ เพียงว่า คุณรับค่าตอบแทนจากฉันไปแล้วก็ต้องรับผิดชอบต่อ งานนี้ ถ้าคุณมีแฟนแล้ว รบกวนคุณอธิบายเรื่องเกี่ยวกับงานนี้ กับแฟนของคุณให้ชัดเจน อย่าให้เธอเข้าใจผิดจนสร้างปัญหา ให้กับฉัน” หวางย่าชินพูดด้วยท่าทีที่เอือมระอา

“คุณวางใจเถอะ ผมยังโสด ในเมืองแห่งนี้อย่าว่าแต่แฟนเลย แม้แต่ญาติสนิทก็ไม่มี คุณวางใจได้!” ฟางจื้อเฉียงพูดด้วยน้ำ เสียงเย้ยหยัน

หวางย่าซินมองฟางจื้อเฉียง ไม่ได้พูดสวนในทันที หลังจากนั้น ครู่หนึ่งก็พูดว่า: “นั้นก็ดี”

“คนอย่างคุณพูดภาษาคนรู้เรื่องไหม? ผมไม่มีแฟนคุณยังพูด ว่าดีอีก หมายความว่าอะไร!” ฟางจื้อเฉียงทนไม่ได้ที่จะพูดขึ้นมา

“พอได้แล้ว นอนเถอะ ปิดโคมไฟหัวเตียงฝั่งคุณตรงนั้นด้วย ไม่สิ ช่างเถอะ ไม่ต้องปิดแล้ว” หวางย่าซินบอกให้ปิดไฟ แต่จู่ ๆก็บอกว่าอย่าปิดไฟ เพราะว่าอะไร ในใจของฟางจื้อเฉียงเข้าใจดี ไม่ว่าจะเป็นผู้หญิงคนไหนก็ตาม นอนร่วมเตียงกับชายแปลก หน้าต่างก็รู้สึกถึงความไม่ปลอดภัยด้วยกันทั้งนั้น เปิดไฟ แท้จริง แล้วก็เพื่อทำให้เกิดความรู้สึกปลอดภัยในใจขึ้นบ้างเท่านั้น

แม้จะพูดกันว่าจะหลับแล้ว แต่ฟางจื้อเฉียงจะหลับลงได้ อย่างไรกัน? ในบรรยากาศที่ไม่คุ้นเคย นอนอยู่บนเตียงที่ไม่คุ้น เคย แน่นอนว่า เหล่านี้ไม่ใช่จุดสำคัญ เขาไม่เคยเป็นโรคแปลกที่ แล้วนอนไม่หลับมาก่อน เพียงแค่เหนื่อยและง่วงเท่านั้น ไม่ว่าที่ ไหนก็หลับได้ แต่ปัญหาคือมีเด็กผู้ชายของคนอื่นนอนอยู่ในอ้อม กอด ข้างกายมีภรรยาของผู้อื่น ความรู้สึกแบบนี้เป็นมันแปลก ประหลาดอย่างบอกไม่ถูก

ฟางจื้อเฉียงนอนไม่หลับ และหวางย่าซินก็ยิ่งนอนไม่หลับ ใน ใจของเธอเครียดเป็นอย่างมาก กลัวว่าฟางจื้อเฉียงจะเป็นคน เลว เข้ามาทำเรื่องที่ไม่ถูกทำนองคลองธรรมปลุกปล้ำเธอ

แม้ว่าทั้งสองคนยังไม่หลับ แต่ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกัน เลย ทั้งสองคนดวงตาเบิกโตมองไปบนเพดาน ก็ไม่รู้ว่าเวลาผ่าน ไปนานเพียงใด จู่ ๆ ฟางจื้อเฉียงก็ลุกขึ้นมาจากเตียง

“เฮ้ย” หวางย่าซินเห็นฟางจื้อเฉียงลุกขึ้นมา แทบจะเหมือนกับ แรงสะท้อนกลับอย่างรุนแรงสะบัดผ้าห่มกระโดดขึ้นจากเตียง มองหาสิ่งของที่เหมาะมือไปรอบ ๆ สุดท้ายในมือก็หยิบรองเท้า แตะที่อยู่ข้างเตียง พูดกับฟางจื้อเฉียงอย่างตึงเครียดว่า “คุณจะ ทําอะไร? ฉันบอกคุณไว้ก่อนนะ อย่าคิดจะทำอะไรบ้า ๆ นะ ฉัน เป็นทนาย”
ฟางจื้อเฉียงนั่งอยู่บนเตียงอย่างอื่นๆ งงๆ จ้องมองไปที่หวาง ย่าน โดยไม่รู้เลยว่าหวางย่าชิ้นคิดจะทำอะไร มองดูท่าทาง แปลก ๆ ของหวางยาซิน สักพักหนึ่งจึงพูดว่า “คุณจะทำอะไร? นอนละเมออยู่หรือเปล่า?”

หวางย่าซินก็ เหมือนกัน มองดูท่าทางของฟางจื้อเฉียง งงๆ เหมือนกับว่าไม่มีทีท่าจะเข้ามาปลุกปล้ำเธอ จึงถามออกไปด้วย น้ำเสียงอึกอักติดๆ ขัดๆ ว่า “คุณ….คุณ…ต้องการทำอะไร? ลุกขึ้นมาต้องการจะทำอะไร?”

“ฉันปวดปัสสาวะ จะเข้าห้องน้ำ คุณคิดว่าผมจะทำอะไร?” ฟางจื้อเฉียงถามกลับ

“ฉัน ฉัน ไม่ได้ทําอะไร ฉันช่วยคุณเปิดไฟ” ฟังจากคำพูดของ

ฟางจื้อเฉียงแล้ว สีหน้าของหวางย่าซิน คลายลงและเริ่มแดงขึ้น

อึดอัดเสียจนไม่สามารถอึดอัดได้อีกแล้ว หาข้อแก้ตัวที่ไม่น่าจะ

เป็นข้อแก้ตัวได้

“ตรงนี้ก็มีไฟ คุณจะเปิดไฟอะไรอีก?” ฟางจื้อเฉียงชี้ไปที่โคม ไฟที่สว่างอยู่แล้วพูดออกไป จากนั้นสวมรองเท้า พูดกับหวางย่า ชินว่า:

“คุณน่ะ วางใจพันเปอร์เซ็นต์ กล้า ๆ นอนเถอะ ผมฟางจื้อ เฉียงแม้จะไม่ใช่สุภาพบุรุษอะไรนักหนา แต่ก็ไม่ใช่คนเลวที่ ฉกฉวยโอกาสทำเรื่องเลวทรามแน่นอน ในเมื่อคุณให้ผมนอนที่ นี่แล้ว ก็ควรเชื่อใจผม มิเช่นนั้นคุณกับผมต่างก็จะอึดอัดใจ หาก ไม่เชื่อใจผม ก็ไม่ควรให้ผมอยู่ที่นี่ ระหว่างคนสองคน อย่างน้อยก็ควรมีความไว้ใจต่อกันบ้าง ลูกคุณไม่น่าจะตื่นแล้วล่ะ จะตีสอง แล้ว ผมกลับก่อนดีกว่า คืนพรุ่งนี้หากเขาร้องหาผมอีก คุณก็โทร มาหาผมแล้วกัน!”

ฟางจื้อเฉียงมองไปที่หวางย่าชิ้นที่มีท่าทางกำลังปกป้องตัว เองอยู่ รู้สึกไม่สบายใจมาก เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่รู้สึกโกรธ

ฟางจื้อเฉียงสวมเสื้อคลุมและรองเท้าแล้วเดินไป

ขณะที่ฟางจื้อเฉียงออกจากห้องน้ำที่บ้านของหวางย่าซิน มอง เห็นหวางยาในสวมชุดนอนและยังสวมเสื้อคลุมไว้ด้านนอกรอ เขาอยู่

“ขอโทษ ฉันไม่ควรที่ไม่เชื่อใจคุณ” หวางย่าชินพูดจากใจจริง

“ไม่เป็นไร เดิมทีคุณกับผมก็เป็นคนแปลกหน้ากัน เพิ่งพบหน้า กันเพียงไม่กี่ครั้ง ไม่เชื่อใจผมก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ คุณไปนอน เถอะ ผมขอตัวกลับก่อน ผมจะปิดประตูด้านนอกให้คุณเอง” ฟาง จื้อเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ในขณะที่พูดก็จุดบุหรี่หนึ่งม้วน ขึ้นมาสูบ

“ดึกขนาดนี้จะหารถได้ที่ไหน? ถ้าอย่างนั้นคุณก็นอนที่นี่แล้ว กัน!” หวางย่าชินมองดูเวลาแล้วพูด เวลานี้ใกล้จะตีสามแล้ว

“คุณคิดว่าถ้าวันนี้ผมนอนที่นี่ คืนนี้คุณจะนอนหลับไหม? ช่าง เถอะ ไม่เป็นไร ผมจะลองดูว่าจะเรียกรถแท็กซี่ได้หรือไม่!” ฟาง จื้อเฉียงพูดด้วยเหตุผลอย่างช้า ๆ

“คุณรอสักครู่ ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ให้ฉันจะไปส่งคุณกลับ?”
หวางย่าซินไตร่ตรองแล้วพูดขึ้น

“คุณไปแล้ว เขาทำยังไงหากตื่นขึ้นมา ไม่อยู่คุณก็ไม่อยู่ เด็กจะร้องไห้งอแง

“คุณขับรถเป็นไหม?ท้ายสุดหวางยาซินถามมา

เป็น ทําไมหรือ”

คุณรอสักครู่ชินวิ่งไปห้องกุญแจหนึ่งให้กับฟางจื้อเฉียงแล้ว พูดว่าคุณขับรถของฉันกลับเถอะ ยังไงแล้วพรุ่งฉันไม่ ต้องไปกลับมา รับประทานอาหารเถอะ ท่าทางของเขาติดมาก ก็หวังคุณสามารถจะมาอยู่เป็นเพื่อนเขามากหน่อย ทำให้เขารู้สึกถึงความรักของคุณพ่อบ้าง สำหรับเขาแล้วแบบนี้ จะประโยชน์ในการเติบโตของเขา คุณเห็นแล้ว เขาอยู่กับ คุณความสุขมาก ขอโทษจริง ฉันจะเพิ่มเงินเดือนคุณแล้ว กัน”

“ยังเพิ่มอีก? คุณมีเงินให้ผลาญมากนักเหรอ เดือนละสองหมื่น แล้ว ยังจะเพิ่มอีก?ฟางจื้อเฉียงอดจะหัวเราะไม่ได้ สุดท้าย กุญแจแล้วพูดว่า คุณไม่กลัวว่าผมพาของคุณไป เฉี่ยวชนเหรอ”

มีประกัน”

“มันใช่ โอเค ผมขับไป นี้ผมเลิกงานแล้วจะหา เพิ่มไปกว่านี้ไม่ค่อยเหมาะสมนักงานที่ผมทำก็เล็กน้อยไม่คุ้มกับจำนวน เงิน ที่จริง15000 ก็ไม่คุ้ม ที่สำคัญคือผมต้องการเงิน เพิ่มมาก ขึ้นผมก็ไม่สะดวกใจที่จะรับไว้ไม่ว่าจะพูดอย่างไร ก็ขอบคุณมาก ที่คุณมอบงานนี้ให้กับผม ตอนนี้ผมต้องการงานนี้อย่างมาก คุณ ไปนอนเถอะพรุ่งนี้ผมจะมาตรงเวลา คุณสามารถให้เบอร์โทร ของผมแก่เขา หากเขาร้องไห้งอแง คุณก็ให้เขาโทรหาผม ผมจะ ปลอบเขาเอง” ฟางจื้อเฉียงพูดกล่าว จากนั้นก็ไม่เกรงใจที่จะนำ กุญแจรถของหวางยาซินแล้วออกจากบ้านของหวางย่าขึ้นไป

ฟางจื้อเฉียงขับรถเป็น และใบอนุญาตขับรถก็ทำมาแล้วหลาย ปี แม้ว่าจะไม่มีรถของตัวเอง แต่ตอนที่ทำงานราชการก็มักจะใช้ รถของหน่วยงานขับออกไปเที่ยวอยู่บ่อยครั้ง ดังนั้น ทักษะใน การขับรถของเขาถือว่าดีมาก

“รถที่ดียังไงก็เป็นรถที่ดี ภายในห้องโดยสาร!” ฟางจื้อเฉียง เข้าไปนั่งในรถ มือลูบคลำไปรอบ ๆ ในที่สุดก็สตาร์ทรถ ค่อยๆ ขับออกไปจากบ้านของหวางย่าชิน

หวางย่าซินเดินมาส่งฟางจื้อเฉียงที่ประตูบ้านและมองฟางจื้อ เฉียงขับรถออกไป ภายในใจเกิดความรู้สึกประหลาด จู่ ๆ ก็รู้สึก ว่าชายผู้นี้ก็ไม่ได้เลวร้ายเท่าไร กลับเข้าไปในนอนในห้องนอน อีกครั้ง เดิมทีนอนไม่หลับ ฟางจื้อเฉียงกลับไป ใจของเธอก็สงบ ลงมาก ไม่นานก็หลับ

“ตอนนี้ฉันเป็นเพื่อนมืออาชีพสามประเภทแล้ว เพื่อนกิน เพื่อน ดื่ม เพื่อนนอน” ฟางจื้อเฉียงขับรถไปพิมพ์ไป
ขับรถถึงบริเวณใกล้ ๆ ที่พักของเขา แต่กลับไม่กล้าทำเหมือน รถคันอื่น ที่จอดข้างทางตามใจชอบ ในใจคิดว่าหากรถยนต์ถูก คนอื่นเดี่ยว หรือขูด โดนเอา ตนเองก็ไม่มีทางชดใช้ได้ สุดท้าย ใช้เวลามากหน่อยขับไปจอดในโรงจอดรถแห่งหนึ่ง ยังมีค่าจอด รถอีกสิบกว่าหยวน คำนวณไปมา ฟางจื้อเฉียงกลับรู้สึกว่าการที่ ขับรถของหวางย่านกลับมาเป็นเรื่องที่ไม่คุ้มค่าเลย เพราะเขา ต้องใช้เวลาอีกสิบกว่านาทีในการเดินจากที่จอดรถกลับบ้าน