บทที่ 8 ผมไม่ได้ขายตัว (1)

ฟางจื้อเฉียงหันศีรษะและมองไปที่หวางย่าน เขาเห็นได้ชัดถึง ความรังเกียจในสายตาของหวางย่าน และฟังออกถึงความ หมายในคำพูดของเธอ ก่อนเขาจะพูดอย่างไม่สนใจว่า “ผมไม่ ได้อยากได้เงิน แต่ต้องการเงิน โปรดอย่าใช้ค่านิยมของคนรวย อย่างพวกคุณมาวัดความเป็นคนจนๆ อย่างเรา แม้ว่าผมจะไม่มี เงินยังไง ก็ไม่คิดที่จะขโมยหรือแย่ง เงินที่ผมหามาได้ก็มาจากน้ำ พักน้ำแรงของผม คุณไม่ต้องกังวล ถ้าผมไม่ได้ทำอะไรให้คุณ ผมก็จะไม่เอาเงินสักหยวนเดียว ตอนนี้คุณให้เงินมาแล้ว คุณแค่ บอกผมว่าจะให้ผมฉันทำอะไรก็พอ?”

“พอไปถึงนายจะรู้เอง และอีกอย่าง ฉันจะบอกข้อตกลงอีก อย่างหนึ่ง อะไรที่ไม่ควรถามก็อย่าได้ถาม ถ้าฉันอยากบอกอะไร นายฉันจะบอกเอง ฉันไม่ชอบคนที่พูดมาก แค่ทำตามคำสั่งที่ บอกก็พอ ส่วนเรื่องอื่นๆ มันไม่เกี่ยวกับนาย” หวางย่าชินพูดอย่ างเย็นชา

ฟางจื้อเฉียงขมวดคิ้ว และพึมพำ “ผมเห็นแก่เงินที่คุณให้มา ครั้งนี้ผมถึงยอมคุณ”

“นี่คือสัญญา ถ้านายอ่านแล้วไม่มีปัญหาอะไร ก็เซ็นชื่อได้ เลย” หวางย่าซินหยิบสัญญาสองฉบับที่เธอเตรียมไว้ และโยน มันไปที่ฟางจื้อเฉียงและถือปากกาไว้

“ยังต้องเซ็นสัญญาอีกเหรอครับ? เป็นทางการขนาดนั้นเลย? ”
“นายคิดว่าฉันล้อเล่นหรือไง?” หวางยาซินหงุดหงิดเล็กน้อย “ให้ตายเถอะ สัญญายาวอะไรขนาดนี้” ฟางจื้อเฉียงมองไปที่ แผ่นสัญญาสี่ถึงห้าแผ่นด้วยความตาโต

“ฉันพูดให้นายฟังละกัน คาดว่านายคงไม่เข้าใจ ฝ่ายผู้ถูกจ้าง คือนาย ฝ่ายผู้ว่าจ้างคือฉัน ฉันจ้างนายมาทำงานให้ฉัน ส่วน เนื้อหางานไม่จำกัด ฝ่ายผู้ว่าจ้างรับรองว่างานทั้งหมดนั้นอยู่ ภายในความสามารถของนาย ไม่ละเมิดกฎหมายหรือละเมิด จริยธรรม ชั่วโมงการทำงานไม่แน่นอน แต่จะไม่เกินชั่วโมง ทํางานที่กำหนดไว้ในกฎหมายแรงงาน เงินเดือน 10000 หยวน ต่อเดือน ซึ่งสามารถเพิ่มขึ้นได้ในอนาคต ฝ่ายผู้ถูกจ้างจะต้อง รับรองว่าสามารถทำงานได้ทุกอย่างตามที่ฝ่ายผู้ว่าจ้างมอบ หมายให้ ห้ามสาย ออกก่อนเวลาหรือขาดงาน ฯลฯ และต้อง ตั้งใจทํางาน มีความรับผิดชอบ เนื้อหาก็มีประมาณนี้ ส่วนที่ เหลือก็ไม่มีอะไร” หวางย่านกล่าวขณะที่ขับรถ

“โอเคครับ ผมเซ็นชื่อเลยล่ะกัน!” ฟางจื้อเฉียงที่ฟังแล้วปวด หัว ก็หยิบปากกาและเซ็นชื่อของเขาลงไป

หวางย่าหินใส่สัญญาในกระเป๋าของเธอแล้วพูดว่า “ฉันลืม บอกนายอีกอย่าง ในสัญญาระบุชัดเจนว่าถ้านายทำไม่ได้ตาม ข้อกำหนดของฉัน ฉันสามารถยุติการทำงานกับนายได้ทุกเมื่อ และนายจะต้องรับผิดชอบค่าชดเชยกว่าสิบเท่า

“ให้ตายเถอะ อะไรกัน นี่คุณหลอกผมเหรอ สิบเท่า? สิบเท่า คือเท่าไหร่?” ดวงตาของฟางจื้อเฉียงเบิกกว้าง และมองไปที่สัญญาในมือของตัวเองอย่างรวดเร็ว

“เงินเดือนหนึ่งหมื่น สิบเท่าก็คำนวณเองไม่ได้หรือไง?”

“หนึ่งแสน?” ดวงตาของฟางจื้อเฉียงเบิกกว้างอีกครั้ง และ จากนั้นเขาก็ถามว่า “แล้วการไม่ทำตามข้อกําหนดของคุณ หมายความว่าอย่างไร?”

“ก็พูดไปแล้วไม่ใช่เหรอ? ฝ่ายผู้ถูกจ้างจะต้องรับรองว่า สามารถทำงานได้ทุกอย่างตามที่ฝ่ายผู้ว่าจ้างมอบหมายให้ ห้าม สาย ออกก่อนเวลาหรือขาดงาน และต้องตั้งใจทำงาน มีความรับ ผิดชอบ ถ้าไม่ทำตามที่ว่านี้ก็ถือว่าผิดสัญญา!” หวางยาใน ดอย่างใจเย็น

“อะไรเนี่ย คุณหลอกผมใช่ไหม?” ฟางจื้อเฉียงรู้สึกเหมือน โดนหลอก

“ยังมีอีกอย่างหนึ่งที่ฉันลืมพูด ตะโกนว่ากล่าวใส่ร้ายฝ่ายผู้ว่า จ้างในเวลาทํางานถือเป็นการผิดสัญญา ครั้งนี้ถือว่าให้อภัยนาย และหวังว่าจะไม่มีครั้งที่สองอีก” หวางย่าหินกล่าวต่อ

“อันนี้ก็มีด้วยเหรอ?” ฟางจื้อเฉียงพลิกดูสัญญาอีกครั้งอย่าง รวดเร็ว และแน่นอนว่ามีประโยคนี้อยู่จริงๆ และเขียนด้วยตัว อักษรสีดำบนกระดาษสีขาวอย่างชัดเจน

“นี่คุณ ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนเข้าไปยุ่งกับสิ่งที่ไม่ดีอย่างไร อย่างนั้นล่ะ?”

“ฉันแซ่หวาง หลังจากนี้เรียกฉันว่าประธานหวาง เนื่องจากเป็นสัญญาจ้างแรงงาน ฉันจะให้ค่านายหน้านาย แน่นอนว่านาย ต้องทําตามความต้องการของฉัน นี่เป็นเรื่องปกติของการจ้าง งาน ฉันมีความรับผิดชอบที่จะต้องจ่ายค่าคอมมิชชั่น ให้นาย นายก็ต้องมีความรับผิดชอบในการทำงานตามข้อกำหนดของ ฉัน ฉันก็พูดแล้วว่าถ้านายทำได้ดีฉันจะเพิ่มเงินเดือนให้ เอาล่ะ สัญญาก็เห็นแล้ว ตอนนี้ฐานะนายจ้างลูกจ้างของเราได้เริ่มต้น อย่างเป็นทางการ ฉันหวังว่านายจะอ่านกฎระเบียบอย่าง รอบคอบอีกครั้ง ฉันเป็นคนที่ปฏิบัติตามสัญญาอย่างเคร่งครัด หากนายผิดสัญญา ฉันจะไม่เกรงใจกับนาย เมื่อถึงเวลาชดเชยก็ ถือว่าเป็นเรื่องของนาย

“ให้ตายเถอะ!” ฟางจื้อเฉียงอดไม่ได้ที่จะสบถอีกครั้ง หวางย่านหันหน้ามา และมองฟางจื้อเฉียงอย่างเย็นชา

“นายไม่สามารถพึ่งพาคนอื่นได้ นอกจากตัวเองใช่ไหม มันคือ เหตุผลนี้รึเปล่า?” ฟางจื้อเฉียงเอาประโยคนี้มาคิดอย่างรวดเร็ว และสบถในใจ “แม่งเอ้ย นี่ฉันเล่นกับนกอินทรีอยู่หรือไง ถึงได้ ถูกนกอินทรีจิกตลอดเลย”

“ถึงแล้ว ลงไปได้” หวางย่าชินพูดกับฟางจื้อเฉียงขณะที่เธอ จอดรถ ในที่จอดรถชั้นใต้ดินของห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่

“ทํางานที่นี่? บริษัทของคุณอยู่ที่นี่เหรอ?” ฟางจื้อเฉียงถาม อย่างสงสัย

“ทําไมนายถึงพูดมากอย่างนี้ ฉันบอกนายแล้วใช่ไหมว่าอะไร ที่ไม่ควรถามก็ไม่ต้องถาม ถ้าฉันอยากบอกนายฉันจะบอกเอง”หวางย่านพูดขณะเดินตรงเข้าลิฟต์

“ให้ตายเถอะ ใครแต่งงานกับผู้หญิงคนคงซวยไปชาติแน่” ฟางจื๊อเฉียงพึมพำกับตัวเอง

ฟางจื้อเฉียงเดินตามหวางย่าชินเข้าไปลิฟต์ตรงขึ้นใน ห้างสรรพสินค้า หวางยาซินซ้ายขวา และตรงไปร้านสินค้าที่เป็นภาษาอังกฤษ เมื่อฟางจื้อเฉียงนึกเพราะเป็นร้านเสื้อผ้าผู้ชาย และขายสูททั้งหมด

เมื่อหวางย่านเดินเข้าไป เขาเห็นเธอนิ้วชี้ที่เสื้อผ้า ข้างๆ นั้นและกับพนักงานพนักงานขายถือเสื้อผ้ากว่าชุดในมือ แน่นอน นอกจากนอก ยังเสื้อเชิ้ตและเนคไทด้านอีกด้วย

“คุณลองชุดเขา และให้เขาไปหลังหวา พูดจบ ชี้ที่จื้อเฉียง จากก็นั่งลงโซฟาใน ร้าน

ให้ผมลองดวงตาของจื้อเฉียงเบิกกว้าง

“ก็ใช่ฉันซื้อเสื้อผ้าให้นายจะให้ฉันเข้าลองหรือไง” หวางย่านตอบอย่างเป็นธรรมชาติ

“เปล่าครับ แต่ทําไมต้องซื้อเสื้อผ้าให้ผมด้วยฟางจื้อเฉียง รู้สึกงุนงง

“ทำไมถึงมองฉันแบบนั้นไม่ต้องห่วง ฉันเป็นคนจ่าย นายไม่ ต้องจ่ายเอง
“นี่ไม่ใช่ปัญหาว่าใครเป็นคนจ่าย แต่ทําไมคุณถึงอยากซื้อ เสื้อผ้าให้ผม? ทำไมคุณถึงอยากซื้อเสื้อผ้าให้ผมโดยไม่มี เหตุผล? ถ้าคุณไม่พูดให้ชัดเจน ผมก็จะไม่ลอง

หวางย่านขมวดคิ้วอีกครั้งแล้วกล่าวว่า “นี่คืองาน “งานมันเกี่ยวข้องกับการซื้อเสื้อผ้าให้ผมยังไงครับ?”

“ฉันบอกว่ามันเกี่ยวข้องกันที่เกี่ยวข้องกันสิ นายจะลองไหม? ถ้าไม่ไปลองก็คืนหมิ่นหยวนมาให้ฉัน

“คืนก็คืนสิ”

“และอย่าลืมเตรียมเงินหนึ่งแสนหยวนไว้ด้วย แล้วเจอกันใน ศาล”

“คุณ……”

“คุณอะไร ถ้าจ่ายค่าปรับแสนหยวนไม่ได้ก็รีบไปลองเสื้อผ้า ซื้อชุดให้นายแล้วยังจะมาอะไรอีก เร็ว!” หวางย่าชิ้นพูดอย่าง โกรธๆ

“คุณผู้ชายคะ ห้องลองเสื้ออยู่ทางนี้ เชิญค่ะ” พนักงานขาย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับชายหญิงคู่นี้ แต่เธอก็พูดกับฟางจื้อเฉียง อย่างอ่อนน้อม

ในท้ายที่สุดฟางจื้อเฉียงก็หยิบเสื้อผ้ากองโตอย่างไม่เต็มใจ และเดินเข้าไปในห้องลอง มากับหวางย่าซินคนนี้ เขารู้สึกว่าตัว เองถูกผู้หญิงคนนี้บังคับตลอดเวลา บังคับวิญญาณของเขา
ขณะที่ฟางจื่อเฉียงถอดเสื้อผ้า เขาก็หยิบป้ายราคาของเสื้อผ้า ขึ้นมาดู หลังจากที่ได้เห็น ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้น สามหมื่น กว่าหยวน จากนั้นก็หยิบอีกตัวหนึ่งขึ้นมา สองหมื่นกว่าหยวน ก่อนจะหยิบออกมาดูทั้งหมด ไม่มีป้ายราคาไหนต่ำกว่าหมื่น หยวนเลย ฟางจื้อเฉียงหยิบเสื้อผ้าทั้งหมดนี้อย่างระมัดระวังเช่น เดียวกับเทพเจ้า เขาไม่กล้าใช้กำลังเมื่อสวมใส่ เพราะกลัวว่าจะ ทำให้เสื้อผ้าเสียหาย ถ้าเขาทำให้เสื้อผ้าเสียหาย เขาคงรับผิด ชอบไม่ไหว ทําได้แค่ขายไตแล้วล่ะ

ฟางจื๊อเฉียงเปลี่ยนชุด และใส่รองเท้าหนังเดินออกไป

เมื่อหวางย่าชนเห็นฟางจื้อเฉียงเดินออกมา ดวงตาของเธอก็ เบิกกว้าง ว่ากันว่าคนต้องอาศัยเสื้อผ้า ม้าต้องอาศัยอานม้า ฟาง ซื้อเฉียง ในขณะนี้กับฟางจื้อเฉียงก่อนที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้าแทบจะ ไม่ใช่คนเดียวกัน ถ้าพูดถึงก่อนหน้านี้ฟางจื้อเฉียงไม่ได้ดูดีอะไร มากนัก แต่ในตอนนี้ฟางจื้อเฉียงได้กลายเป็นคนรวยและหล่อ เหลาในทันที ก่อนหน้านี้หวางย่าชิ้นคิดเสมอว่าฟางจื้อเฉียงก็แค่ งั้นๆ แต่ตอนนี้พอเขาสวมเสื้อผ้าระดับไฮเอนด์ เธอก็พบว่าฟาง จื้อเฉียงนั้นหล่อมากจริงๆ