บทที่ 7 เป็นหนุ่มหน้าขาว (2)

“หนีเชี่ยนนี่แย่จริงๆ ผู้ชายดีๆ อย่างเขากลับถูกเธอทำแบบนี้ได้” หลัวซุนพึมพำขณะที่เดิน

“เอาเถอะ นายก็พูดให้มันน้อยหน่อย ไม่พูดก็ไม่มีใครหาว่า นายเป็นใบ้หรอกนะ รีบเข้าไปเร็ว และอย่าลืมล้างเท้าด้วย” หลิว เย่นตึงหลัวซุนเข้าไปในห้องนอน พลางพูดบนเขา

ฟางจื้อเฉียงรอจนกระทั่งทั้งสองคนจากไปก็นั่งลงบนโซฟา จุด บุหรี่ และเตรียมจะเข้านอนหลังจากสูบบุหรี่เสร็จ

ทันใดนั้น ก็มีหูฟังหล่นลงมาจากด้านบน และเกือบจะโดนเขา “ทำอะไรของนาย” ฟางจื้อเฉียงลุกขึ้นนั่งและตะโกนใส่หลว ชุนที่ยืนอยู่ที่ประตูห้อง

“มี MP3 อยู่ในตู้ นายเสียบหูฟัง ทีหลังก่อนนอนก็ฟังเพลงสัก หน่อย อย่าเที่ยวมาแอบฟังล่ะ ฉันกลัวว่าถ้าชายโสดอย่างนาย ฟังมันทุกวันอาจจะทำให้มีปัญหาทางจิตใจได้ เป็นยังไงล่ะ ฉัน เป็นห่วงนายน่ะเนี่ย!” หลัวซุนพูดด้วยรอยยิ้ม

“จะไปไหนก็ไปเลย สักวันนายได้ตายคาเตียงแน่” ฟางจื้อ เฉียงอดไม่ได้ที่จะต่อว่า

ฟางจื้อเฉียงปิดไฟและนอนลงบนโซฟา ยกผ้าห่มคลุมร่างกาย จุดบุหรี่แล้วสูบช้าๆ เรื่องที่อยู่ในใจพวกนั้นค่อยๆ ปรากฏขึ้นตรง หน้าอีกครั้ง
เช่นเดียวกับปีหลัวซุน เขาเคยมีแฟนตอนที่เขาอยู่ มหาวิทยาลัย ไม่ได้อยู่ห้องเรียนเดียวกัน แต่อยู่คณะ ผู้หญิงคน นั้นชื่อหนีเชี่ยน เป็นชื่อที่เพราะชื่อหนึ่งเลย และเธอก็หน้าตาดี เหมือนชื่อ เธอเป็นดาวเด่นของคณะเรา ดูบริสุทธิ์มาก ฟางจื้อ เฉียงใช้เวลานานมาก ในการตามจีบเธอ จากนั้นพวกเขาก็ได้คบ กัน

พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ดีมากและรักกันอย่างลึกซึ้ง หลังจาก เรียนจบ ฟางจื้อเฉียงกลับไปทำงานในอำเภอเล็กๆ ที่บ้านเกิด ของเขา สอบข้าราชการท้องถิ่นและได้รับมอบหมายให้ทำงาน ในชนบท การทำงานของข้าราชการที่เป็นแบบนี้ ถ้าคุณไม่ได้ เป็นผู้นำ เป็นแค่พนักงานทั่วไป คุณจะไม่มีวันอยู่กินพอแน่ ไม่ว่า จะประหยัดขนาดไหน พอหักค่าประกัน ทุกเดือนคุณจะได้รับเงิน ไม่ถึง 3000 หยวน ก่อนหนีเซียนจะเรียนจบ เธอได้งานบริษัท แถวโรงเรียน รายได้ค่อนข้างดี ห้าพันกว่าหยวนต่อเดือน

สองปีต่อมา ในที่สุดทั้งสองก็ตั้งใจจะแต่งงานกัน แต่ในขณะ นั้น พ่อของหนีเชี่ยนล้มป่วยและแม่ของหนีเชี่ยนก็เสียชีวิต เธอ เติบโตมากับพ่อของเธอ พ่อของหนีเซียนป่วยหนักมาก โดยมี โอกาสรอดแค่ 10% เท่านั้น หนีเชี่ยนไม่สามารถเฝ้าดูพ่อของ เธอตายแบบนั้นได้ ตราบใดที่มีความหวังอันริบหรี่ที่จะรอด แต่ ด้วยฐานะของพวกเขานั้นไม่ได้ดีมาก จะมีเงินมากมายขนาดนี้ได้ อย่างไร ครอบครัวของฟางจื้อเฉียงก็ไม่ได้ร่ำรวยเช่นกัน ทั้งพ่อ และแม่ของเขาเป็นชาวไร่ชาวนา ทำนาอยู่ที่บ้าน สามารถส่งเสีย เขามาขนาดนี้ได้ก็ต้องขอบคุณฟ้าดินมากๆ แล้ว เพื่อที่จะรักษาของหนีเซียน ฟางจื้อเฉียงได้ขอยืมเงินจากญาติ เพื่อนทั้งหมด ขอร้องรวมๆ แล้วก็ยืมมาได้ มากกว่าแสนหยวน เพื่อมารักษาพ่อของหนีเซียน แต่หลัง จากเงินหมดแล้ว ก็ไม่สามารถช่วยชีวิตเธอไว้หลังจาก ที่พยายามยื้อมาเกือบหนึ่งปี ในที่สุดก็ชีวิตลง

หลังข้อความมาฟางจื้อเฉียง เนื้อหาของข้อความจื้อเฉียงยัง คงเก็บอยู่โทรศัพท์ได้ไป มีเพียงกี่”ฉันขอโทษ ฉันต้องไป ชีวิตไม่เงินแบบได้ ไปเมืองห มิงจู ฉันไปใช้ชีวิตแบบร่ำรวย ลืมฉันเถอะนะ และขอให้มีความสุข” หลังจากข้อความนี้ หนีเซียนก็เหมือนหายไปจาก โลกเลย ว่าจื๊อเฉียงจะตามหายังไงหาพบแม้แต่เงา หรือใดและฟางจื้อเฉียงยังคงภาระหนี้สินกว่า 500000 หยวน ซึ่งทั้งหมดล้วนยืมมา เพราะทุกเห็นแก่ยืมเงิน เขาไม่เพียงแต่เป็นหนี้ และเขาถูกอีก ด้วยหนี้ กว่า 500000 หยวน เงินเดือนข้าราชการ 2000 หยวนต่อเดือน ชีวิตนี้เขาคงมีวันหมด

เพื่อจะหามาชำระเขายังคงตามหนีเซียนเพื่อให้หนีเซียนให้คํากับเขาด้วยตัวเอง จื้อเฉียงจึงลาออก จากงาน และที่ เมืองหมิงเพียงลำพังกับกระเป๋าใบ ตาม พูดหลัวฟางจื้อเฉียงเป็นคนโง่ ถูกอื่นหลอกลวง และผลสุดท้ายไม่เหลืออะไรเลย แต่ฟางจื้อเฉียงเองเคยบ่น อะไรมาเลย เขาแค่พยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาเงินและจ่ายหนีงานไหนที่ทำเงินได้มากเขาก็ทำงานนั้น สุดท้ายก็ยอมทิ้งงาน บริษัทใหญ่ๆ เพื่อทำงานเป็นคนส่งของ ตามคําพูดของฟางจื้อ เฉียง เงินเดือนของคนส่งของได้สูงกว่า แต่ในความเป็นจริงเงิน เดือนของคนส่งของก็ไม่ได้ถือว่าสูงอะไร แค่ห้าถึงหกพันหยวน ต่อเดือนเท่านั้น มันไม่ได้สูงเลยเมื่อเทียบกับค่าครองชีพในเมือง ที่สูงลิ่วนี้ มีเพียงปีหลัวซุนเท่านั้นที่รู้ว่าฟางจื้อเฉียงเลือกที่จะเป็น คนส่งของเพียงเพราะคนส่งของสามารถเดินทางไปรอบๆ เมืองนี้ ได้ ความน่าจะเป็นที่จะได้พบกับหนีเซียนนั้นค่อนข้างสูง

วันรุ่งขึ้น ฟางจื้อเฉียงตื่นนอนตอน 6 โมงด้วยความเคยชิน หลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาเขาพบว่าตัวเองตกงาน ดูเหมือนว่าการที่ เขาตื่นเช้านี้จะไม่มีอะไรทำ แต่เมื่อจำได้ว่าหวางย่าซินได้นัดเขา ตอนแปดโมงครึ่ง เขาลังเลอยู่นาน สุดท้ายก็ล้มเลิกความตั้งใจที่ จะไปที่ตลาด เขาจัดการตัวเองเล็กน้อยแล้วก็ลงไปที่ชั้นล่าง เป็น จักรยานออกมา จากนั้นก็ขี่ออกไป

เขาหาร้านขายอาหารเช้าและทานอาหารเช้า จากนั้นก็ค่อยๆ ขี่รถออกไปด้านนอกของชุมชนที่หวางย่าซิ่นอาศัยอยู่ และดูเวลา ซึ่งก็เป็นเวลา 08:25 น.แล้ว ฟางจื้อเฉียงจอดรถจักรยานของเขา ไว้ข้างทาง จากนั้นก็นั่งยองๆ ข้างๆ รถจักรยานและสูบบุหรี่อย่าง ช้าๆ เมื่อเวลา 08:30 น. ก็มีรถ BMW ขับออกจากชุมชน ฟางจื้อ เฉียงรู้ว่ารถคันนี้เป็นของหวางย่าซิน

หวางย่าซินจอดรถข้างฟางจื้อเฉียง ขมวดคิ้วขณะที่เธอมองไป ที่ฟางจื้อเฉียง เธอชี้ไปที่รถจักรยานข้างฟางจื้อเฉียงและพูดว่า “นายเดินทางมาด้วยเจ้านี้เหรอ?”
“ทำไมล่ะครับ? คุณไม่เข้าใจการรักษาสิ่งแวดล้อมเหรอ?”

“นายออกมาในชุดที่ดูดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง?” หวางย่าซินกล่าว หลังจากมองไปที่เสื้อผ้าที่ค่อนข้างเก่าของฟางจื้อเฉียง

“คุณนี่น่าสนใจจริงๆ ผมจะแต่งตัวยังไงก็เป็นเรื่องของผม คุณ มีสิทธ์มายุ่งหรือไงครับ? ตกลงคุณมีงานให้ผมทำจริงๆ ใช่ไหม ถ้าไม่มีผมจะได้กลับ ผมไม่มีเวลามาเล่นกับคุณนะ” ฟางจื้อเฉียง พูดอย่างไม่ไยดี จากนั้นก็หันตัวกลับและขี่จักรยานออกไป เดิมที แล้วเขาก็ไม่ได้เอางานของหวางยาซินมาคิดจริงจังหรอก

“ขึ้นมา!” หวางย่าซินพูดกับฟางจื้อเฉียงหลังจากกดแตรสอง

ครั้ง

“อะไรนะครับ?”

“ฉันบอกให้นายขึ้นรถ” หวางย่าชินพูดอีกครั้ง

“เดี๋ยวก่อนครับ ผมล็อครถก่อน” ฟางจื้อเฉียงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็จอดรถ แล้วเอาที่ล็อกรถไปล็อกรถจักรยานไว้กับเสาไฟ ข้างถนน

“ไม่ต้องล็อค ไม่มีใครขโมยของนายหรอก” หวางย่าซิน หงุดหงิดขึ้นมาเล็กน้อย

ฟางจื้อเฉียงครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องจริง จักรยาน ของเขานั้น คาดว่าคงไม่มีใครคิดที่จะขโมยมัน ถึงแม้ว่าจะขโมย ไปก็คงขายได้แค่ 20 หรือ 30 หยวนเท่านั้น ดังนั้นเขาจึงเปิด ประตูรถของหวางยาซินและนั่งลงในที่นั่งข้างคนขับ
“รับอันนี้ไป” หวางย่านหยิบซองจดหมายออกมาจาก กระเป๋าของเธอขณะขับรถ และโยนมันลงบนร่างของฟางจื้อเฉียง

“อะไรครับ?” ฟางจื้อเฉียงอยากรู้อยากเห็น

“เงินเดือนเดือนนี้ของนาย 10000 หยวน ลองนับดูว่าครบ ไหม?” หวางย่านพูดเรียบๆ

ฟางจื้อเฉียงหยิบมันออกมาจากซองจดหมาย และเห็นว่ามัน เป็นธนบัตรหลายร้อยหยวน

“นี่คุณทำงานอะไรกันแน่? ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยก็ให้เงิน เดือนแล้ว ผมเพิ่งเคยเจอครั้งแรกเลยที่ให้เงินก่อนจะทำงาน”

“ทำไมเหรอ? ไม่อยากได้? ไม่อยากได้ก็คืนฉันมา”

“ไม่ ไม่ครับ อยากได้ จะไม่อยากได้ได้ยังไง ในโลกนี้ไม่ สามารถอยู่ได้ถ้าไม่มีเงิน เงินน่ะ เป็นสิ่งที่เลวร้ายที่สุดในโลก” เมื่อเห็นกองเงินนี้ ฟางจื้อเฉียงก็ยิ้มเยาะ

เมื่อเห็นฟางจื้อเฉียงทำท่าทางเหมือนคนโลภ ดวงตาของหวา งย่านก็แสดงความรังเกียจ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “นาย ต้องการเงินมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”