บทที่ 4 นังบ้า

ฟางจื้อเฉียงเดินถือซองจดหมายออกไป เดินไปได้สองก้าวก็หัน กลับมา เดินมาหยิบบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะของผู้จัดการ แล้วเดินออก ไป

“นี่แกทำอะไร? เอาบุหรี่ฉันไปทำอะไร?”

“ไม่มีบุหรี่ดูดแล้ว อย่าตามมาถ้าตามมาอีกฉันจะถอดล้อรถ แกซะ เชื่อไหมล่ะ? ดูดบุหรี่กูไปตั้งเยอะแล้ว กูเอามาแค่ห่อเดียว จะเป็นไรไป?” ฟางจื้อเฉียงพูดพลางผู้จัดการที่กำลังจะตาม ออกมา จากนั้นเดินหมุนตัวออกจากบริษัทไป

เดินออกจากบริษัทมา ฟางจื้อเฉียงโมโหจนท้องร้อนไปหมด ยังไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงคนนั้น ที่ไม่รู้เป็นบ้าอะไรต้องมาหาเรื่อง เขา แต่ผู้จัดการเนี่ยสิ เพื่องานนี้ เพื่อความก้าวหน้าของตัวเอง เพื่อจะได้รายการส่งของที่มากขึ้น ได้เงินมากขึ้น เขาทำดีต่อผู้ จัดการมาก ปกติให้สูบบุหรี่ ทำตัวเชื่อฟังว่านอนสอนง่าย คอย เลี้ยงข้าว แต่ไอนตอนมากินมาใช้ของเขาก็เป็นเหมือนพี่น้องกัน แต่พอมาถึงตอนนี้ทำไมหักหน้าเหมือนไม่รู้จักกันเสียแล้วล่ะ ทั้งๆ ที่รู้ว่าเรื่องมันไม่เกี่ยวกับเขาเลยซักนิด ไม่ใช่ความผิดของเขา แม้แต่นิดเดียว แต่เขาทำเพื่อตำแหน่งผู้จัดการของตัวเอง ไม่ฟัง อะไรทั้งนั้น ก็ไล่ฟางจื้อเฉียงออกทันที ฟางจื้อเฉียงนอกจาก เสียใจแล้ว ก็มีแต่ความเสียใจ

ฟางจื้อเฉียงปั่นรถจักรยานเก่าๆของเขา ที่ซื้อมาจากร้านของเก่า ปั่นไปเรื่อยๆไปตามริมถนน ปั่นผ่านธนาคารแห่งนั้นที่เขาคุ้น เคย มองจํานวนเลขอันน่าสงสาร ฟางจื้อเฉียงได้แต่ยิ้มออกมา ด้วยความจนปัญญา หยิบสมุดเล่มน้อยออกมาจากกระเป๋า กางเกง เปิดออกมา บนนั้นมีรอยเขียนชื่อคนอยู่จางๆ ตามด้วย เลขบัญชีและจำนวนเงิน เงินพวกนี้มากสุดก็ 3-4 หมื่น น้อยสุดก็ ประมาณ 7-8 พัน หนี้ก่อนหน้านี้ก็ใช้ดินสอขีดทิ้ง ฟางจื้อเฉียง หาเงินก้อนที่สามจนเจอ จากนั้นเขาก็โอนเงินไปตามเลขบัญชีที่ ได้มา โอนเงินในบัญชีไป 9,000 หยวนจากนั้นก็ยึดหนี้ก้อนนี้ทิ้ง หลังจากขีดทิ้งแล้ว เขามานับอีกครั้ง แล้วก็ถอนหายใจ พูดกับ ตัวเอง “ขาดอีก 523,000เอง!” เดินออกมาจากธนาคาร คิดว่า กว่าตัวเองจะหางานนี้ทำได้ไม่ง่ายเลย แล้วก็มาตกงาน ในชั่ว พริบตา คิดแล้วก็รู้สึกโมโห เขาสมความโกรธทั้งหมดไว้ที่หวาง ย่าน ถ้าหากไม่ใช่เธอมาหาเรื่องเขา เขาจะตกมาอยู่ในสภาพนี้ ได้ยังไง? คิดถึงตรงนี้ฟางจื้อเฉียงก็อดไม่ได้ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ค้นหาเบอร์ของหวางย่าซิน แต่ว่า เขาเป็นคนส่งของ วันนึงมี เบอร์โทรเข้าโทรออกเป็นร้อยเบอร์ แล้วมีแต่เบอร์แปลกหน้า เขาจะรู้ได้ไงว่าเบอร์ไหนเป็นเบอร์ของหวางย่าน

“แม่มึง ไม่สนแล้ว วันนี้ต้องจัดการเรื่องนี้ให้ได้ นังผู้หญิง บ้า!” ฟางจื้อเฉียงด่าพลางปั่นจักรยานไปยังคอนโดของหวางย่า ซิน

เมื่อไปถึงหน้าคอนโด ก็ถูกยามกั้นเอาไว้ ฟางจื้อเฉียงส่งบุหรี่ ให้ยามตัวนึง ซึ่งแน่นอนว่ามันคือบุหรี่ซองนั้นที่เขาหยิบมาจาก โต๊ะของผู้จัดการ ฟางจื้อเฉียงอธิบายว่าเขาจะเข้าไปเอาของบ้านของหญิงสาวคนเมื่อตอนเย็น ยามจำเขาได้ บวกกับที่เขายัง ใส่ชุดของบริษัทส่งของ จึงยอมให้เขาเข้าไปได้

ฟางจื้อเฉียงปั่นจักรยานเข้าไปในคอนโดของหวางย่าน ผลัก ประตูเหล็กของบ้านหวางย่าชิ้น จากนั้นนำจักรยานเข้าไปจอดใน บริเวณบ้าน ไม่แม้แต่กดกริ่ง เขาเคาะประตูบ้าน ราวกับไฟโกรธ ทั้งหมดนั้น กำลังจะปลดปล่อยที่หน้าบ้านของพวกเธอ

“มาแล้วๆ!” ณ ตอนนั้น คุณป้าแม่บ้านออกมาเปิดประตู เมื่อ เธอเห็นเป็นฟางจื้อเฉียง จึงถามด้วยความสงสัย ทำไมนายกลับ มาอีกล่ะ?”

“คนล่ะ? นังบ้านั่นอยู่ไหน?” ฟางจื้อเฉียงถามด้วยความไม่สบ อารมณ์

“คุณป้า ใครเหรอคะ?” เสียงของหวางย่านลอยมาจากด้าน

ใน

“เป็นฉันเอง” เมื่อฟางจื้อเฉียงรู้ว่าหวางย่าซินอยู่บ้าน เขาจึง เดินเข้าไป พบว่าหวางย่านกำลังนั่งทานข้าวอยู่ที่หน้าโทรทัศน์

“คุณมาที่นี่อีกทำไม?” หวางย่าซินมองฟางจื้อเฉียง เหมือนกับ ไม่รู้สึกแปลกใจอะไร เธอทานข้าวพลางพูดถามเขา

“ผมทำไมเหรอ? คุณถามว่าผมมาที่นี่ทำไม? ในใจของคุณก็รู้ ดีไม่ใช่เหรอ? ทำไมคุณเป็นผู้หญิงใจร้ายแบบนี้? คุณประจำ เดือนไม่ปกติหรือสภาพจิตใจมีปัญหา? เธอขาดผู้ชายจนต้อง มาระบายอารมณ์ที่ผมเหรอ? ผมทำให้คุณเดือดร้อนรึไง? ผมเป็น แค่เด็กส่งของ ผมมาส่งของที่บ้านคุณตอนบ่ายสามโมง คุณให้ผมตอนหกโมงเย็น ผมทำอะไรได้ ไปวนมารอบนึง เป็น ระยะหลายสิบกิโล แล้ววนเอาของมาส่งให้คุณที่ผมมาห้านาที เรื่องแล้วเรื่องผมเอามาส่ง แล้วให้กล่องให้เป็นเด็กของช่วยแบกเข้ามา คุณ เป็นคนดูแลความสะอาด เชื่อฟังที่สั่ง ผมดูแลราวกับ เป็นย่าแท้ก่อนไป โทรไปฟ้องผมให้บริษัทพ่อของคุณกันแน่คุณเกลียดแค้นขนาดนั้นเลยเหรอ?ฟางจื้อเฉียงต่ามาโดยไม่อะไรทั้งนั้น พูดคำแย่ออกมา ทั้งหมด

หลังจากหวางย่านได้ยินที่ฟางจื้อเฉียงพูด เธอโกรธมาก หน้าโมโหใส่ เธอรอจนฟางจื้อเฉียงจนจบ แล้วพูดต่อด้วย เสียง

“ยัง วันผมมาที่เพื่อคุณ!

“อย่างนั้นคุณเชิญค่าต่อเลย ฉันฟังหญิงสาวแล้วก้มหน้าทานข้าวต่อ

ท่าทางของหญิงสาว ทำให้ฟางจื้อเฉียงรู้สึกแย่เขารวบรวมแรงทั้งหมดที่ปล่อยหมัดนี้ออกไป แต่มันกลับลอย เคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ น้ำหนัก ก่อนที่ฟางจื้อเฉียงจะเขาคิดแล้วว่าเอาเอาตายเธอ แต่สุดท้ายเหมือนเขามาเรื่องสาระเพียงฝ่ายเดียว
“คุณไม่เป็นไปตามแผน ท่าทางของคุณไม่ถูกต้อง อะไรคือการ ให้ค่าต่อ? ที่ผมดาคุณมันผิดรึไง? ผมไม่ตบคุณก็ถือว่าเกรงใจ มากพอแล้ว วันนี้ผมมาเพราะอยากจะถามว่าคุณมีสิทธิอะไร มาทำกับผมแบบนี้? วันนี้คุณต้องให้เหตุผลกับผม ไม่อย่างนั้น? ฟางจื้อเฉียงพูดด้วยความเคร่งขรึม

“ไม่อย่างนั้นนายจะทำอะไร?” หญิงสาวถามกลับเสียงเรียบ เรียบมาก ราวกับไม่ได้สนใจฟางจื้อเฉียง

“ไม่อย่างนั้น ไม่อย่างนั้น ” ฟางจื้อเฉียงคิดอยู่นานมาก ไม่รู้ จะจัดการผู้หญิงคนนี้อย่างไรดี สุดท้ายจึงพูดด้วยความเคร่งขรึม อีก “ไม่อย่างนั้นวันนี้ผมจะอยู่ที่บ้านคุณ ไม่ไปไหนทั้งนั้น

“ทำไม? จะมาไม้นี้ใช่ไหม? จะให้ฉันแจ้งตำรวจไหม?” หญิง สาวยังคงสงบนิ่ง จากนั้นหันไปพูดกับคุณป้า “คุณป้าคะ หยิบ กล่องยามาให้หน่อยค่ะ ฉันจะทำแผลให้เขาเสียหน่อย

“ฮะ?” ฟางจื้อเฉียงงงกับท่าทีของหญิงสาว มองแขนที่เต็มไป ด้วยคราบเลือดของตัวเอง แล้วจึงโบกมือ พลางพูดขึ้น “ไม่ต้อง มาแกล้งเป็นคนดีไปเสียหน่อยเลย มือของผมไม่เป็นอะไร คุณไม่ ต้องมายุ่ง วันนี้ผมอยากจะถามคุณ ว่าผมทำอะไรผิดต่อคุณ ทําไมต้องบีบจนผมถึงทางตันด้วย”

“จะเช็ดแอลกอฮอล์ให้คุณซักหน่อย แล้วเดี๋ยวทาเบตาดีน ใช้ ผ้าพันแผลให้คุณ” หญิงสาวไม่แม้แต่สนใจฟางจื้อเฉียง พูดกับ คุณป้าที่เดินถือกล่องยามาให้

“ค่ะ คุณผู้หญิง” คุณป้าทำตามคำสั่ง เดินไปข้างๆฟางจื้อเฉียงแล้วเริ่มลงมือทําแผล

“ไม่เป็นไรครับคุณป้า มือผมไม่เป็นอะไร ไม่เป็นไรครับ ใครจะ ไปกล้ารบกวนคุณป้า ผมทำเองดีกว่า!” ฟางจื้อเฉียงรู้สึกอึดอัด จึงพูดด้วยความเกรงใจ

“ไม่เป็นไร นี่ ทำไม มือของคุณเป็นแบบนี้ไปซะล่ะ? ทำอีท่า ไหน?” คุณป้ามองหลังมือฟางจื้อเฉียงพลางถามขึ้น

“อันนั้น…. ผมไม่ระวัง ล้มตอนขี่รถครับ ล้มจนเป็นแผลขนาดนี้ แต่ไม่เป็นไรครับ โอ๊ย!” ฟางจื้อเฉียงพูดด้วยความตั้งใจ แล้วก็ หลุดร้องออกมาด้วยความเจ็บ เพราะคุณป้าเริ่มเช็ดแอลกอฮอล์ ให้เขา ความแสบนี้ มีแต่คนเคยโดนเท่านั้นแหละถึงจะเข้าใจ