บทที่ 2 ผู้หญิงเลว

“ถ้าคุณไม่แกะ ฉันก็จะโทรไปฟ้อง” หญิงสาวตอบอย่างชัดเจน

“คุณ…คุณมันแน่จริงๆ คุณชนะแล้ว โอเคไหม?” ฟางจื้อเฉียง กระฟัดกระเฟียดสุดท้ายก็หยิบมีดคัตเตอร์ออกมาจากกระเป๋า แล้วค่อยๆแกะพัสดุทีละกล่อง

“ดูสิ ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม? อันนี้ก็ปกติดี อันนี้ก็ไม่มีปัญหา ฟางจื้อเฉียงแกะพัสดุทั้งสิบกว่ากล่องเสร็จภายในทีเดียว แล้วก องไว้ที่พื้น จากนั้นกล่าว “ตอนนี้คุณเซ็นได้แล้วสินะ?”

“เอาปากกามาให้ฉัน” หญิงสาวรับปากกาจากฟางจื้อเฉียงมา เซ็นชื่อในใบรายการ

ฟางจื้อเฉียงรับใบรายการกลับมา เตรียมจะขึ้นรถกลับ

“เดี๋ยวก่อน”

“คุณต้องการอะไรอีกพี่สาว? ไม่ต้องเกรงใจ ไม่ต้องรู้สึกผิดจน เรียกผมทานข้าวด้วยที่บ้านหรอก ผมทำงานบริการ ผมเป็นเดอะ แฟลช เดอะแฟลชไม่ต้องกินข้าวหรอก” ฟางจื้อเฉียงยังขุ่นเคือง ในใจ จึงพูดแปลกๆออกไป

“ฝันไปเถอะ ขนของพวกนี้เข้าไปในบ้านให้ฉัน” หญิงสาว กองกล่องเล็กใหญ่ที่อยู่บนพื้น แล้วหันไปพูดกับฟางจื้อเฉียง

“ไม่ใช้แล้วครับพี่สาว ผมเป็นพนักงานส่งของนะครับ ไม่ใช่พนักงานขนย้าย ผมก็เอามาส่งให้ถึงหน้าประตูแล้ว คุณยังให้ผม

ยกขึ้นไปให้ถึงบนบ้านอีก? เป้าหมายหลักในการบริการของ

พวกเราคือส่งของถึงบ้านครับ ต้องขออภัยด้วยนะครับ คุณก็

ค่อยๆยกขึ้นไปเองแล้วกัน!” ฟางจื้อเฉียงพูดด้วยความเย่อหยิ่ง

อย่างไรก็ตามใบรายการได้เซ็นรับเรียบร้อยแล้ว เขาไม่มีอะไร

ต้องอ้อนวอนเธออีก

“ไม่ยกใช่ไหม? ถ้าไม่ยกฉันก็จะโทรฟ้องบริษัท” หวางย่านก ล่าวพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา

“โอเคๆๆ คุณเป็นใหญ่ ผมเด็กน้อย โอเคไหม มีอะไรก็พูด แค่เรื่องยกของเอง เรื่องเล็กๆ คุณใช้ให้ผมยกขึ้นไปให้ก็จบแล้ว ไหม? พูดถึงแต่เรื่องฟ้องอยู่ได้ คนเราก็ต้องผูกมิตร ไว้เนื้อเชื่อใจ กันหน่อยไม่ใช่เหรอ?” เมื่อได้ยินว่าจะฟ้องอีก ฟางจื้อเฉียงจึง ยอมอ่อนลง ยอมลงรถมาอย่างง่ายดาย แล้วก็บ่นตามคนปาก ไม่มีหูรูด และเริ่มยกพัสดุขึ้นมาจากพื้น

“เบาๆหน่อย ถ้าของตกแตกขึ้นมาล่ะก็ เงินเดือนคุณคงไม่พอ จ่ายหรอกนะ” หญิงสาวไม่ได้สนใจความเหม็นจนของฟางจื้อ เฉียง เธอเดินหมุนตัวไปยังคอนโดอีกทาง

“นี่ๆๆ แค่นี้ก็รู้แล้วว่าที่บ้านคุณหนะขาดผู้ชาย ฮอร์โมนคงผิด ปกติ” ฟางจื้อเฉียงยกของตามหญิงสาวพลางพูดเหน็บแนม

“คุณพูดว่าอะไรนะ? พูดใหม่?” หญิงสาวหันไปมองฟางจื้อ เฉียงด้วยแววตามีน้ำโห

“ไม่…ไม่ได้พูดอะไรครับ ผมบอกว่าคุณผู้หญิงทั้งยังอายุน้อยและมีความสามารถ อ่อนโยนและจิตใจดี ใช่ครับ อ่อนโยนและ จิตใจดี ไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น” ฟางจื้อเฉียงรีบแถออกไปมั่วๆ

ทางที่ดีระวังปากคุณหน่อยนะ!” หญิงสาวฟาดสายตาใส่ฟาง จื้อเฉียง จากนั้นเคาะประตู มีสาววัยกลางคนเปิดประตูออกมา ดู เหมือนจะเป็นแม่บ้าน

“คุณผู้หญิงกลับมาแล้ว!”

“อืม ยกเข้ามาสิ” หญิงสาวกล่าวเสียงเรียบ แล้วเดินเข้าไป “วางไหน?” ฟางจื้อเฉียงยกกล่องเข้ามา แล้วถามด้วยน้ำเสียง ห้วนๆ

วางไว้บนโต๊ะ ช่วยฉันแกะออกมา แล้วฝากเอาถุงไปทิ้งด้วย หญิงสาวเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่แม้แต่หันกลับมา พลางสั่งฟาง จื้อเฉียง

“นี่…นี่คุณมองผมเป็นคนงานบ้านคุณ ไง พัสดุของแต่ละวันที่ ผมเอามาส่งได้แค่ชิ้นละสองหยวนเท่านั้นนะ สองหยวนยังให้ผม เป็นทั้งคนยกของ คนทําความสะอาด แล้วยังฟ้องผม ฟองครั้ง หนึ่งโดนหักห้าร้อย ชาติที่แล้วผมติดหนี้อะไรคุณนะ?” ฟางจื้อ เฉียงทนไม่ไหวแล้ว โยนของทุกชิ้นที่ยกมาลงบนโต๊ะ

“ไม่เป็นไรค่ะ คุณนาย ของพวกนี้เดี๋ยวฉันเอาไปทิ้งเองค่ะ” คุณป้าแม่บ้านรีบวิ่งมาช่วยพลางพูดขึ้น

“คุณป้าครับ ไม่เป็นไรครับ ทิ้งขยะเป็นเรื่องเล็ก เป็นเรื่องวาน ใช้ได้ ยังไงเดี๋ยวผมก็ออกไปด้านนอก ปัญหาไม่ใช่ทิ้งขยะหรือไม่แต่เป็นปัญหาเรื่องท่าทาง หล่อนทำเกินไปจริงๆ คุณป้ารู้ไหม ครับ?” ฟางจื้อเฉียงมองคุณป้าที่กำลังปรี่เข้ามาช่วยแกะกล่อง เขาจึงแกะไปพูดกับหวางย่านไป “ผมว่าอะไรหน่อยนะพี่สาว ขอร้องเรื่องหนึ่งล่ะ?”

“ว่ามาสิ เรื่องอะไร?” หวางย่าซินพูดขึ้นด้วยความตั้งใจ

“ผมของร้องคุณล่ะ วันหลังซื้อของอย่าส่งบริษัทผมอีกได้ไหม?

ถ้าคุณสั่งบริษัทผม ผมก็ต้องเป็นคนมาส่งอีก ผมไม่สามารถดูแล

คุณได้จริงๆ ผมยังต้องกินข้าวยังต้องทำงาน ยังต้องดูแลคนแก่

และเด็กๆที่บ้าน ถ้าต้องมาบ้านคุณบ่อยๆ ค่าแรงผมอันน้อยนิด

คงไม่พอให้ปรับ ขอร้องคุณล่ะ สงสารผมคนส่งของตัวเล็กๆเถอะ

ได้ไหม?” ฟางจื้อเฉียงพูดพลางยกขยะออกไปด้านนอก

“คุณ…” คำพูดของฟางซื้อเฉียงทำให้หวางย่าซินโมโหจนได้ แต่ยืนชี้นิ้วพูดไม่ออก

“พอแล้ว ผมบอกแล้ว ไม่ต้องเชิญผมทานข้าว ไม่ต้องเกรงใจ ลาก่อนครับ แล้วก็ ไม่ต้องเจอกันอีก” ฟางจื้อเฉียงพูดพลางเดิน ออกไป แถมยังปิดประตูให้อีกด้วย

“โชคร้ายจริงๆ วันหลังเจอสาวสวยๆเดินอ้อมไปเสียดีกว่า ไม่ น่าล่ะหมอดูบอกว่าปีนี้จะได้เจอเนื้อคู่ นี่ก็ได้เจอแล้วไง ห้าร้อยแห นะ” ฟางจื้อเฉียงด่าไม่หยุด ในขณะกำลังขี่รถออกไป

“อุ๊ย คุณนายคะ ขวดนี้ดูเหมือนจะชำรุดนะคะ” ฟางจื้อเฉียง ออกไปได้ไม่นาน คุณป้าที่กำลังเก็บของอยู่ก็พูดขึ้น

“ไหน ฉันดูหน่อย” หวางย่าซินเดินมาหยิบขวดเล็กประณีตนั้นบนขวดนั้นมีรอยขูดจริงๆด้วย

“เธอไปเรียกเขากลับมาหน่อย” หวางยาซินรีบบอกคุณป้า

คุณป้ารีบวิ่งออกไป แล้วก็กลับมา กล่าว “เขาไปแล้วค่ะ หวางย่านมอง เธอเดินถือขวดนั้น เดินออกไป จากนั้นก็ขับ รถตามออกไป

นึกถึงเงินที่จะโดนหัก 500 หยวน ฟางจื้อเฉียงรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้น มาทันที เขาถอนหายใจ ในปากคาบบุหรี่ซองละห้าหยวน ขับรถ สามล้อ พลางบนมง่า “เฮ้อ… 500 เธอมากกว่า 400 อยู่ 100 เฮ้อ… 500 เธอน้อยกว่า 600 อยู่ 100 500หยวนของฉัน ทำไม ถึงจากฉันไปแล้วล่ะ? ฉันไม่อยากจากเธอไปเลย!!

ฟางจื้อเฉียงขี่รถสามล้อไฟฟ้าออกจากคอนโดมาบนถนน ใหญ่ ก็เจอเด็กอายุราว4-5ขวบ วิ่งมาเก็บลูกบอลของเล่นบน ถนน ณ ตอนนั้น ตรงข้ามมีรถแล่นมา ด้วยความรวดเร็ว มุ่งหน้า มาทางเด็กน้อย ไม่มีท่าทีจะชะลอความเร็ว”

ฟางจื้อเฉียงเบิกตากว้าง เขารีบทิ้งบุหรี่ในปาก รีบกระโดดลง จากรถสามล้อไฟฟ้าด้วยความรวดเร็ว วิ่งไปทางเด็กน้อย จาก นั้นก็รีบกอดเด็กน้อยเอาไว้ แล้วกลิ้งไปบนพื้นจนไปถึงถนนอีกฝั่ง คนขับเหมือนว่าตอนที่เห็นฟางซื้อเฉียงนั้น เพิ่งนึกได้ว่ามีคนอยู่ ด้านหน้า จึงรีบเบรก หักรถไปอีกทาง ฟางจื้อเฉียงที่กอดเด็กนั้น กลิ้งหลบล้อรถอย่างหวุดหวิด เขาเกือบถูกทับแล้วเชียว

ฟางจื้อเฉียงกอดเด็กน้อย กลิ้งไปยังข้างทาง ความตกใจเมื่อ ครูมีเพียงเขาเท่านั้นที่เข้าใจดีที่สุด บอกตามตรงว่าหัวใจของเขาตอนนี้เต้นแรงไม่หยุดเลย ทันลุกขึ้นมา ได้ยินเสียงโครมดังขึ้น ฟางชนอยู่กับกำแพงคอนโดข้างทาง รถคว่ำทั้งคัน สี่ชื้นฟ้า

แท้ ขับรถเมื่อประมาท และไม่เห็นว่าถนนมีเด็ก จนกระทั่งฟางพลัน รีบหักพวงมาลัยหนี บวกกับขับมาเร็ว ทำให้รถหมุน หลายรอบ ไปกำแพงคอนโดพอดี

“ฟางจื้อเฉียงวางหนูน้อยลงบนแล้วพูดขึ้นว่า กลับไป หาแม่ให้คุณแม่ไปโรงพยาบาล ตรวจเป็นอะไรรึเปล่า รีบ ไป”

พูดรีบไปทางรถนั้น

พบว่ารถคว่ำ และคนขับได้สลบไปแล้ว น่าเป็นห่วงคู่ และ ฟางจื้อเฉียงพบว่า ที่น่าเป็นห่วงกว่านั้นคือ ออกมา หนังฝรั่ง หากมีเหตุการณ์แบบนี้ ฟางจื้อเฉียงคิด ว่าน่าใกล้ระเบิดแล้ว ให้ระเบิด ก็คงติดไฟแน่นอน ถ้า เขาไม่พาคนขับออกมา คนขับได้ตายอยู่ในนั้นแน่ๆ