บทที่ 15 เสียงเบา ๆ หน่อย (2)

หลังจากตื่นนอน ในวันที่สอง ฟางจื้อเฉียงอาศัยช่วงที่หลิวเล่นกับ หลัวซุนยังไม่ทันตื่น เก็บสัมภาระของตนเอง จริง ๆ แล้วก็ไม่ได้ มีของอะไรมากมาย เสื้อผ้าไม่กี่ตัว ตอนที่มาครั้งแรกเขาหิ้ว กระเป๋าเดินทางมาแค่ใบเดียวเท่านั้น สมบัติติดตัวทั้งหมดก็แค่ เสื้อผ้าไม่กี่ตัว ฟางจื้อเฉียงหิ้วกระเป๋าเดินทางของตนเองใบนี้ ออกจากห้องเพื่อไปทำงาน ความจริงเขาก็รู้สึกละอายใจ แม้สอง คนนั้นไม่พูด เขาเองก็เตรียมที่จะย้ายออกไปอยู่แล้ว ตนอยู่ รบกวนทั้งสองคนไปตลอดก็ไม่ใช่เรื่องที่ถูกต้องเท่าไหร่นัก สาเหตุที่เขาอาศัยอยู่ที่นี่ ก็เพื่อหวังว่าจะได้ข่าวคราวของหนี เชี่ยนจากหลิวเย่นบ้าง คืนวานหลิวเป็นพูดความจริงอย่างหมด เปลือกแล้ว เขาก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะอยู่รบกวนพวกเขาทั้งสอง คนอีกต่อไป ดังนั้นจึงหิ้วกระเป๋าสัมภาระของตน ตระเตรียมที่จะ ออกไปหาห้องเช่า ขณะที่เดินทางออกไปส่งสินค้าเพื่อสะดวกใน การย้ายสัมภาระของตน

ฟางจื้อเฉียงบอกว่าจะย้ายก็ย้ายออก รวดเร็วฉับไว ช่วงเช้าก็ สามารถหาห้องเช่าได้ จากนั้นก็ย้ายข้าวของที่เตรียมไว้แล้วเข้า พัก ไม่ใช่ว่าการหาห้องเช่ามันง่าย แต่เรื่องสถานที่พักนั้นฟางจื้อ เฉียงเองก็ไม่ได้มีเงื่อนไขมากนัก ขอแค่ราคาถูกก็พอแล้ว เพราะ เขาต้องการเก็บเงิน เหมือนอย่างที่เขาพูด เดินทางส่งของทุก ตรอกซอกซอยทั้งวันอย่างเขา ห้องเช่าที่ไหนราคาถูกเขาก็ เตรียมใจไว้นานแล้ว วันที่สองเมื่อผ่านมาแถวนั้นก็เดินเข้าไปหาเจ้าของห้องเช่า และไม่ได้ต่อรองราคาอะไรมากนักก็เช่าห้อง ทันที

ห้องพักที่เขาเช่าอยู่ชั้นใต้ดิน ประมาณว่าก่อนหน้านี้ที่นี่เป็น โรงจอดรถใต้ดิน จากนั้นเจ้าของบ้านก็ซื้อขึ้นมา เดินสายไฟ ต่อ ท่อน้ำ จากนั้นก็แยกย่อยเป็นห้องเล็ก ๆ ห้องที่ฟางจื้อเฉียงเช่า ขนาดราว14-15 ตร.ม พื้นที่ขนาดนับว่าใหญ่แล้วล่ะ ด้านใน ห้องมีเตียงอยู่หนึ่งหลัง โต๊ะทรงโบราณหนึ่งตัวดูทรุดโทรมมาก และเก้าอี้อีกหนึ่งตัว นี่คือเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่มี ค่าไฟชำระตาม จริง ค่าเช่า 500ต่อเดือน นับว่าราคาถูกมากแล้วสำหรับเมืองห มิงจูแห่งนี้ ฟางจื้อเฉียงพอใจมากกับห้องเช่าแห่งนี้ แต่ติดอยู่จุด เดียวคือห้องใต้ดินมืดเกินไป อีกทั้งอากาศไม่ถ่ายเท แต่ค่า เช่า500ต่อเดือนคิดไปคิดมาก็เป็นที่น่าพอใจ ถึงยังไงเขากลับ มานอนตอนกลางคืนเท่านั้น ไม่ต้องพิถีพิถันมากนัก

ยุ่งมาทั้งวัน เลิกงานตอนเย็นไปห้างสรรพสินค้าเล็ก ๆ บริเวณ ที่พัก ซื้อของใช้ประจำวันให้ครบถ้วน จากนั้นยังซื้อเตาแม่เหล็ก ไฟฟ้าและกระทะอีกหนึ่งใบ นี้คือข้าวของเครื่องใช้ทั้งหมด

เดินกลับมาถึงห้องเช่าเห็นปีหลัวซุนกับหลิวเย่นยืนคอยเขาอยู่ หน้าห้องเช่า พวกเขาอยู่ที่นี่ฟางจื้อเฉียงก็ไม่ได้ประหลาดใจอะไร เพราะว่าก่อนหน้านี้ปีหลัวซุนได้โทรศัพท์มาหาเขา เป็นเขาเองที่ บอกกับปีหลัวซุนว่าเขาหาห้องเช่าได้แล้ว

“ท่านผู้ผู้ชาย สถานที่นี้เป็นห้องเช่าของนายเหรอ? นายจำเป็น ต้องขี้เหนียวขนาดนี้เลยหรือ? ที่แห่งนี้นายควรจะอยู่เหรอ? นาย ไม่สายตามองดูบ้าง คนที่อาศัยอยู่บริเวณนี้ล้วนเป็นแรงงานจชนบททั้งนั้น!” ปีหลัวซุนมองเห็นฟางจื้อเฉียงก็ต่อว่าทันที

“ทําไมเหรอ? แรงงานจากชนบทไม่ใช่คนงั้นเหรอ? อย่าดูถูก แรงงานจากชนบทนะ ทุกคนเป็นวีรบุรุษผู้สร้างเมืองแห่งนี้ หาก ไม่มีแรงงานจากคนเหล่านี้ ไหนเลยจะพัฒนาเมืองแห่งนี้ได้ ฟางจื้อเฉียงหยิบกุญแจไขเข้าไปในห้อง หลิวเย็นช่วยเขาหิ้ว ส่งของเข้าไปในห้อง

“จะขอพูดตามตรง อย่าพูดอ้อมค้อมกับฉันนะ ฉันรู้ว่านายมี หนี้สิน ต้องการชดใช้ให้หมด แต่ว่านายก็อย่ากดดันตัวเอง ขนาดนี้? ดูสารรูปตอนนี้สิ หาเงินเลือดตาแทบกระเด็น หาเงินนั้น มันก็เป็นเรื่องที่ถูกต้อง อย่างน้อยก็ต้องหาห้องเช่าที่ให้คนอยู่ได้ นะ ที่นี่ดูสิคนจะยัดเข้าไปอยู่ได้ยังไง? ทำไมนายถึงได้ทำร้าย ตนเองขนาดนี้ นายไม่ทุกข์ใจ ฉันในฐานะที่เป็นเพื่อนเห็นนาย สภาพนี้แล้วกลับทุกข์ใจยิ่งกว่า” มองออกว่าหลัวซุนโมโหเอา มาก ๆ สุดท้ายก็พูดอีกว่า “หากรู้ก่อนหน้านี้ว่านายจะมาพักห้อง เช่าแบบนี้ มีผู้อาศัยอยู่กับพวกเราต่อดีกว่า”

“เป็นอะไรไป? ฉันไม่อยู่ ก็คิดถึงแล้วใช่ไหม?” ฟางจื้อเฉียง พูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นพูดต่ออีกว่า “เพื่อนรัก ฉันรู้นายเป็นคนมี น้ำใจ แต่ก็ว่าเถอะ ฉันตัวคนเดียว ออกทำงานแต่เช้ากลับดึก แทบทุกวัน พักอยู่ที่นี่ช่วงกลางคืนไม่กี่ชั่วโมงเท่านั้น หาที่สถานที่ ดี ๆ ไปเพื่ออะไร? ลูกผู้ชายตัวคนเดียว ต้องการอะไรมากในการ หาที่ซุกหัวนอน อีกทั้งที่นี่ก็ไม่เลวนะ นอกจากไม่มีห้องน้ำส่วนตัว น้ำประปาก็ไปใช้ก๊อกน้ำสาธารณะด้านนอกแล้ว ส่วนที่เหลือก็มี ครบครัน ดูสิ มีไฟฟ้า มีอินเตอร์เน็ต เตียงก็มี ไม่ใชดใช้หนี้ให้หมด ฉันก็พอจะสบายใจได้บ้าง คิดถึงหนี้สินนั้นทุก วัน ผมก็แทบจะล้มพับ พอได้แล้วเพื่อน พวกเราเป็นคนทำงานใน ยุคสังคมนิยม ลำบากแค่นี้ทนได้ คิดดูสิคนรุ่นก่อนของพวกเรา บุกป่าฝ่าดงในช่วงเวลานั้น หลิวเช่นไม่ต้องเก็บแล้วล่ะ เดี๋ยวฉัน กลับมาเก็บเอง ไปกัน คืนนี้จะพาพวกนายไปทานอาหารมื้อใหญ่ อวยพร ในโอกาสมงคลขึ้นบ้านใหม่ของฉันในวันนี้ อยากสั่งอะไร เต็มที่ได้เลย ไม่ต้องเกรงใจผม แน่นอนหากเกินกว่า 300 พวก นายก็จ่ายเองนะ” ฟางจื้อเฉียงพูดออกมาด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม จาก นั้นจึงพาปี่หลัวซุนกับหลิวเช่น ออกไปกินอาหาร

“ฮัลโหล สวัสดีครับ!”

“สวัสดีครับ!”

ขอสอบถามหน่อยครับ คุณคือคุณฟางใช่ไหม?”

“ใช่ ผมเอง คุณคือ?” ฟางจื้อเฉียงทั้งขี่จักรยานไฟฟ้าและรับ โทรศัพท์ไปพร้อม ๆ กัน

“สวัสดีครับ ไม่รู้ว่าคุณยังจำเด็กผู้หญิงที่คุณช่วยเหลือตอนที่ เกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์ได้อีกหรือไม่? ผมเป็นพ่อของเขา พวก เราต้องขอบคุณคุณมากจริง ๆ ถ้าหากคุณไม่ได้เข้าไปช่วยเหลือ ลูกสาวผมคงจะถูกระเบิดไปพร้อม ๆ กับรถยนต์ไปแล้วล่ะ คุณ คือผู้มีพระคุณของพวกเรา ผมมองเห็นรถของคุณจากกล้อง วงจรปิดของตำรวจจราจร ต่อมาถึงจะรู้จักที่ทำงานของคุณ เมื่อ ครูไปที่ทํางานของคุณจึงได้เบอร์โทรศัพท์ของคุณ ขอสอบถาม หน่อยครับคุณฟางพอจะมีเวลาว่างไหม? ครอบครัวของพวกเราต้องการจะแสดงความขอบคุณต่อหน้าคุณ บุญคุณยิ่งใหญ่ ครั้งนี้ ผู้ชายในสายพูดออกมา

ฟางจื้ออยู่ตั้งนานถึงนึกออกว่าเรื่องอะไร ถามกลับ ไปว่า “ลูกสาวของคุณสบายดีไหม?”

ไม่เป็นมากครับ แค่เวียนศีรษะเท่านั้น นอนดูอาการอยู่ที่ โรงพยาบาลสองวัน วันออกโรงพยาบาลแล้วครับ คุณคุณพอมีเวลาว่างไหมครับสามารถบอกอยู่ที่แน่นอนให้กับ พวกเราได้ไหม? ผมส่งคนรับคุณ” อยู่เกียรติมาก

“คุณคนเกิดจากไม่ว่าเป็นใครตามต้องยื่นมือเข้าช่วยทุกคน หลังจากที่ผมช่วยเหลือลูกสาวของออกแล้วยังคนคอย ช่วยหลายคน ดังนั้นตอบแทน ลูกคุณเป็น อะไรมากผม สบายใจแล้วล่ะ”

“ไม่ไม่ได้ สำหรับคุณแล้วมันเป็นเรื่องเล็ก แต่สำหรับ ครอบครัวของเปรียบเสมือนการช่วยเหลือผมทั้งครอบครัว เลยทีเดียว พวกผมต้องแสดงความขอบคุณ

คุณทําไมชอบบังคับให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำด้วยล่ะ ครับ ผมไปแล้วว่าไม่ต้องขอบคุณผมหรอก ถ้าหากผม ต้องการให้คุณแสดงความขอบคุณแล้วล่ะก็ เวลานั้นผมไม่ไปไหนแล้ว ผมเป็นคนที่ไม่ชอบแสดงตัวเสียเท่าไหร่ ผม…เป็น คนเก็บตัว วันนี้ผมช่วยเหลือลูกสาวของคุณ ไม่แน่ว่าหากผม ประสบเหตุคาดไม่ถึงครั้งต่อไป คนอื่นก็ช่วยเหลือผม ใช่ไม่ใช่ ครับ คุณครับ ถ้าคุณต้องการขอบคุณผมจริง ๆ ก็อย่าตามหาผม อีกเลย และก็อย่าพูดเรื่องนี้ให้กับที่ทำงานของผมทราบอย่าง เด็ดขาด หรือว่าจะไปหาผมที่นั่น เวลานี้ อินเตอร์หน้าไปมาก หากมีมือดีนำเรื่องนี้โพสต์ลงบนอินเตอร์เน็ต ทำให้ผมขายขี้หน้า ไปทั้งเมือง ผมขอร้องคุณล่ะ เรื่องนี้ก็พอแค่นี้ อย่ามาหาผมอย่าง เด็ดขาด นี้ถือเสียว่าเป็นสิ่งที่ผมหวังจะให้คุณตอบแทน โอเค ลา ก่อน!” ฟางจื้อเฉียงพูดจบก็ตัดสายในทันที

“เฉียดไปแล้ว ถ้าเรื่องนี้โพสต์บนอินเตอร์เน็ตล่ะก็ อย่าคิดที่จะ มีวันสงบสุขอีกต่อไปเลย” ฟางจื้อเฉียงถึงกับเครียดขึ้นทันที พร้อมกับหัวเราะพูดกับตนเองว่า “ข้าคือฮีโร่ ช่างเป็นฮีโร่ผู้ไร้ นามจริง ๆ เป็นคนจิตใจดีใช่มั้ย? ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

คืนวันศุกร์ ฟางจื้อเฉียงเลิกจากงานหน่อย ตามกฎของ

บริษัทขนส่งแล้ว การจัดเตรียมส่งสินค้าในวันเสาร์อาทิตย์นั้นจะ

น้อยลงกว่าปกติ เพราะว่าคนส่วนมากจะไม่ค่อยอยู่บ้านในวัน

เสาร์อาทิตย์ หลายคนจะไม่รับสินค้า ดังนั้นบริษัทขนส่งจึงออก

กฎเช่นนี้ พนักงานส่งสินค้าทุกคนจะหยุดพักครึ่งวัน ไม่ต้อง

ทำงานช่วงเช้า ช่วงบ่ายเริ่มทำงาน บริษัทขนส่งอื่นฟางจื้อเฉียง

ไม่รู้ ถึงยังไงบริษัทส่งสินค้าของพวกเขามีกฎเช่นนี้