บทที่ 14 เสียงเบา ๆ หน่อย (1)

“พวกนายทั้งสองคนกวนประสาทจริง ๆ ระยะหลังพูดแต่เรื่องนี้ ได้วันเว้นวัน”

“ไม่ใช่ว่าพวกเราจะบ่นพร่ำเพรื่อ แต่พวกเราพูดกับนายอยู่ หลายครั้งแล้ว นายก็ไม่มีทีท่าว่าจะย้ายออกไป น้องเฉียง นายไม่ ได้ทําตัวเป็นก้างขวางคอนะ และไม่ใช่ว่าพวกเราต้องการจะไล่ นายออกไป แต่ว่าแกอยู่ที่นี่พวกเราไม่สะดวกเอาจริง ๆ” หลิว เช่นแสดงสีหน้าไม่มีความสุข ฟางจื้อเฉียงมองดูหลิวเย็น และหัน ไปมองปีหลัวซุน

“ไม่ใช่ว่าพวกเราไร้น้ำใจ นายก็พูดว่าตอนนี้พอจะมีเงินบ้าง แล้ว นายก็หาที่เช่าซักแห่งเถอะ ไม่ต้องไกลนัก เช่าอยู่ใกล้ ๆ แถวนี้แหละ ฉันรับปากว่า เรื่องกินมากินด้วยกันที่นี่เหมือนเดิม ดี ไหม? ถ้าไม่ได้จริง ๆ ค่าเช่าห้องของนายพวกพี่จ่ายให้เองแล้ว กัน ฉันกับเมียต้องการพื้นที่ส่วนตัวบ้าง ฉันไม่ใช่ว่าไม่สะดวก อะไรมากนัก ที่สำคัญก็คือเขาเป็นผู้หญิง นายว่าอย่างนั้นไหม?” หลัวซุนพูดด้วยความละอายใจ

ฟางจื้อเฉียงถึงกับยิ้มขึ้นมา จากนั้นก็มองไปที่หลิวเช่นพูดอย่ างจริงจังว่า: “หลิวเย่น เธอกับเขาเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันใช่ไหม?”

“ใครเหรอ?”

“เธอก็รู้คนที่ฉันพูดเป็นใคร หนีเชี่ยน เวลานั้นนับว่าเธอกับหนี เชี่ยน มีความสัมพันธ์ดีต่อกันมากใช่ไหม?” ฟางจื้อเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“ใช่ ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพวกเธอทั้งสองเป็นแฟนกัน ฉันกับพี่ อยู่ด้วยกัน พี่เอาแต่เดินตามก้นเธอและ หนีเชี่ยนที่อยู่ติดกับ เธอทั้งวัน ความสัมพันธ์เธอกับหนีเชี่ยนกลับกลายมาดีขึ้นก็เป็น เพราะว่าฉันกับเธออยู่ด้วยกันตลอดเวลาไม่ใช่เหรอ!” หลิวเย็นพู ดอย่างเปิดอก

“เพื่อนนักเรียนของเธอ เพื่อนของเธอก็รู้จักทั้งหมด ระหว่าง พวกเธอทั้งสองคนยังคงติดต่อกันใช่ไหม?”

“พอจะมีบ้าง บางคนก็ไม่มี

“งั้นฉันขอช่วยให้เธอสืบหาข่าวคราวของหนีเซียน เธอตามหา หรือยัง?”

“พี่เฉียง พี่เฉียง ฉันช่วยนายตามหาแล้ว ฉันจะไม่ตามหาได้ยัง ไง?” ฉันแทบจะพลิกแผ่นดินตามหาอยู่แล้ว แต่ว่าไม่มีใครรู้ว่า เธอไปไหน เธอเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ QQก็ไม่ได้เปิดใช้งานเลย Weiboก็ปิดไปแล้ว Zoneเอย Wechatเอย ทุกอย่างไม่เคย อัพเดทเลย ทุกที่ที่ฉันตามหานายก็ไปมาแล้ว ไม่มีข่าวคราวของ เธอเลยจริง ๆ นายพูดว่า เธอตั้งใจจะหลบหน้านาย จะให้นายหา ตัวพบง่าย ๆ ได้ยังไง ฉันเองก็ยิ่งยากไปอีก

“คน ๆ หนึ่ง ไม่มีทางที่จะหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย อย่าง น้อยหนีเซียน ไม่ช้าก็เร็วอาจจะติดต่อกับเพื่อนเก่าของเธอหรือ เพื่อนนักเรียนของหล่อน ฉันไม่รู้จักพวกเขา ฉันรู้จักแต่เธอเพียง คนเดียว ดังนั้นฉันทำได้เพียงมาหาเธอเท่านั้น ฉันเคยพูดแล้วครั้งแรกที่ฉันมาหาบอกว่า หากเธอยังช่วยผมตามหาหล่อนไม่ พบ ฉันจะไม่มีวันไปไหน ถ้าเธออยากจะให้ฉันย้ายออกไป เธอก็ หาวิธี พยายามตามหาตัวหนีเซียนให้พบ” ฟางจื้อเฉียงยก เบียร์ขึ้นมาดื่ม จากนั้นก็สูบบุหรี่พูดกับหลิวเย่น ไม่ใช่เป็นการพูด เล่น แต่พูดจริงจังมาก

“พี่เฉียง นายคิดจะเอาเปรียบพวกเราฝ่ายเดียวไม่ได้นะ หรือ จะยังไง?” หลิวเย่นเริ่มบันดาลโทสะ

“ใช่ ฉันเอาเปรียบเธอฝ่ายเดียว หลิวเช่น เธอกล้าพูดไหมว่า ไม่รู้ข่าวคราวของหนีเซียนแม้แต่นิดเดียว? ฉันไม่เชื่อ ด้วยความ สัมพันธ์ของพวกเธอทั้งสอง ก่อนที่เธอจะหายตัวไปไม่มีทางที่จะ ไม่เผยข่าวคราวออกมาให้รู้บ้าง ฉันเดินทางมาถึงเมืองหมิงจู ยัง มีเป้าหมายอีกอย่างหนึ่งก็คือ หวังว่าจะได้ข่าวคราวหนีเซี่ยนจาก พวกเธอ แต่ว่าเธอกลับไม่บอกอะไรกับฉันเลย หลิวเช่น พี่ พวก นายทั้งสองลองถามใจตนเองดู ฉันฟางจื้อเฉียงหลายปีมานี้ ปฏิบัติกับพวกนายอย่างไร ทำผิดต่อพวกนายหรือไม่? ฉันมีตรง ไหนที่ทําผิดต่อพวกนายบ้าง? เรื่องนี้ เพราะอะไรพวกนายทั้งสอง ยังช่วยเธอปิดบังอีกล่ะ?” หลังจากฟางจื้อเฉียงพูดจบก็ตบไปที่ โต๊ะ เห็นได้ชัดว่า เขาโมโหจริง

ฟางจื้อเฉียงพูดจบ หลิวเย่นและปีหลัวซุนไม่พูดตอบซักคำ เดียว ไม่กล้าที่จะพูดออกมา ไม่กล้าแม้แต่มองหน้าอันเดือดดาล ของฟางจื้อเฉียง

“อาเฉียง อย่าเพิ่งโมโห นายปฏิบัติกับพวกเราอย่างไร พวก เราทั้งสองต่างก็รู้อยู่แก่ใจ “ปีหลัวซุนรีบพูดกลับทันที
“อาเฉียง ทำไมนายถึงลืมเธอไม่ได้ซักที นายมาหาฉันในวัน นั้นฉันก็เคยพูดไปแล้ว ลืมเธอซะเถอะ เธอไม่มีค่าที่จะให้นาย กล่าวถึง เงินแสนกว่าที่นายยืมแทนเธอไปนั้น………ถือเสียว่าแพ้ พนันไปก็แล้วกัน อาศัยเงินเดือนที่นายได้รับตอนนี้ ทำอีกปีสองปี ก็สามารถคืนได้จนหมด หลังจากนี้จะหาผู้หญิงซักคนก็ดูให้ ละเอียดกว่านี้ อย่าเลือกผู้หญิงประเภทนี้อีก” จู่ ๆ หลิวเช่นก็พูด ออกมาอย่างช้า ๆ

“ใช้แล้ว อาเฉียง ปลงได้แล้ว!” ปีหลัวซุนรีบพูดสําทับ

“ผมตามหาเธอไม่ใช่เพราะเงินแสนกว่าบาทนั่น เงินแสนกว่า นั้นเดิมทีไม่ใช่เธอที่ต้องการให้ผมไปยืม แต่เป็นผมเองที่เต็มใจ ที่ไปยืมกับญาติของเพื่อนสนิทที่รู้จัก ดังนั้นเงินแสนกว่านั้นไม่ได้ เกี่ยวข้องอะไรกับเธอ ผมเป็นคนยืมเอง แน่นอนผมก็ต้องชดใช้ เอง ผมไม่ได้ตำหนิเธอ ไม่ได้โกรธเธอ และผมก็ไม่ได้คิดถึงแต่ เธอ ผมตามหาเธอ ความจริงแล้วต้องการเพียงหาคำตอบว่า ทำไมเธอถึงตัดสินใจที่จะจากผมไปเท่านั้น”

“ค่าตอบก็ชัดเจนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ? นายไม่มีเงิน เธอรับไม่ ได้ที่จะใช้ชีวิตกับคนไม่มีเงิน คำตอบนั้นง่ายนิดเดียว!” หลิวเย่ นพูด

“เธออยู่กับฉันไม่ใช่แค่ปีสองปี เรื่องที่ฉันมีหรือไม่มีเงินเธอก็รู้ อยู่แล้ว อีกทั้ง ฉันไม่เชื่อว่าเธอจะเป็นคนที่รักความสุขสบายหลง ในเงินทอง นอกเสียจากว่าเธอจะพูดออกจากปากเธอเอง ไม่ว่า คําตอบจะเป็นอย่างไร ฉันจะต้องตามหาเธอให้พบ ฉันจะให้เธอ ยืนอยู่ตรงหน้าพูดจากปากเธอเอง” ฟางจื้อเฉียงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ทำไมถึงได้ดึงดันอย่างนั้น? เฉียง นายนี่ดื้อรั้นเกินไป! หลิวเย่นถึงถอนใจ จากนั้นพูดต่ออีกว่า คนเรานั้นแปร ได้เสมอ ก่อนเป็นอย่างไร ไม่ได้ว่าต่อไป จะเป็นนั้น นายคาดเดาถูกต้อง เธอจะจากไปนั้น ติดต่อกับฉัน สิ่งฉันมาก สิ่งฉันรู้เพียงแค่ผิวเผิน เธอเคยพูดฉันว่าบ่อยครั้ง นั้นต่อว่าเขาไปเช่นกัน แต่ฉันมองใจของเขากําลังลังเล กำลังตัดสินใจว่าจะกับนายต่อหรือ ว่าจากไปอยู่กับชายนั้น ต่อจากนั้น นายมาหา ฉันไม่ติดต่อ และพบเธออีกเลย ตอบนั้นชัดเจนอยู่แล้ว เธอทิ้งนายไปอยู่กับ ชายสิ่งที่รู้เท่านี้ สาเหตุที่ได้บอกคุณนั้น เพราะ ว่าพวกเราไม่อยากให้คุณเสียใจ พวกเราคิดว่าเวลาผ่านมานานแล้ว นายก็ค่อย ลืมเธอ เรื่องราวเกี่ยวเธอได้ เวลาผ่านมาหลายเดือนแล้ว นายกลับยังคงคุ้มค่าแล้วเหรอหลิวเย่นพูดด้วยเสียงตักเตือนอย่างเห็นใจ

“บนโลกใบนี้เรื่องไหนบ้างคุ้มค่าหรือคุ้มค่ามากมายให้ คิด ได้ยินเธอจากปากของเธอเอง ฉันก็จะไม่มีล้มเลิก พอได้ แล้วพี่หลิวเย่น พวกเราอย่าพูดเรื่องนี้เลย กันเถอะ ฐานะ ที่เพื่อนสนิทต้องขอบคุณพวกนายจากใจ เอาดื่มหมดแก้ว” ฟางจื้อเฉียงหลังจากจบก็ถอนหายใจคำโต ชนแก้วกับหยิบขวดเหล้าเงยหน้าขึ้นยกซดทั้งขวด จากนั้นก็ขยับปากไปมา กินกับแกล้มไปพลางพูดไปพลางว่า “ตอนนี้ฉันได้รับคำตอบ แล้ว พรุ่งนี้ผมจะออกไปหาห้องเช่า ไม่รบกวนนายทั้งสองให้คอย บ่นเรื่องของฉัน ถึงเวลานั้นหากนกเขาไม่ขัน ฉันรับผิดชอบ เรื่องนี้ไม่ไหวนะ

“ทุเรศ งาช้างย่อมไม่งอกจากปากหมา” หลิวเช่นถึงกับหน้า แดงก๋าพร้อมสบถ า

ฟางจื้อเฉียงหัวเราะออกมาคําโต

“ก็ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้น นายมีเวลาที่ไหนกัน? สุดสัปดาห์ ฉันกับหลิวเล่นได้พัก ถึงเวลานั้นพวกเราไปหาห้องเช่าเป็นเพื่อน นาย!” ปีหลัวซุนพูดออกมา เกี่ยวกับเรื่องที่จะให้ฟางจื้อเฉียงไป อยู่ข้างนอกนั้น ในใจเขาเองก็รู้สึกผิดเช่นกัน แต่ว่าภรรยาก็ยัง อยู่ อีกทั้งไม่สะดวกเอาจริง ๆ เขาเองก็จนหนทาง

“ไม่ต้องหรอก เรื่องหาห้องเช่าฉันสะดวกกว่าพวกนายมาก การค้นหาทุกซอกทุกซอยทั้งวันที่ไหนมีห้องเช่าฉันชำนาญกว่า พวกนาย แต่ว่าการย้ายออกทันทีนั้นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ ขอ อยู่ก่อนอีกซักสองสามวันนะ ยังไงก็ขอให้นายทั้งสองคนอดทน ต่ออีกซักสองสามวัน จำไว้นะ คืนนี้เสียงเบาลงหน่อย อีกอย่าง หลิวเย่น จังหวะเสียงครางของเธอนั้นดังไปนิดนะ!”

“ไปให้พ้น พูดอีกทีจะให้ออกไปนอนตากน้ำค้างที่นอก ระเบียง” หลิวเย่นบันดาลโทสะ