บทที่ 10 ผมไม่ได้ขายตัว (3)

“อะไรนะ? คุณไม่มีเหตุผลหน่อยเหรอ? คุณซื้อของพวกนี้เอง ผม บอกตั้งแต่แรกแล้วก็ไม่ต้องการ แต่คุณยืนยันที่จะให้ผม คุณ พยายามจะซื้ออยู่อย่างนั้น?

“ไม่ต้องมาพูดสิ่งเหล่านี้กับฉัน นายไปพูดกับผู้พิพากษาที่ศาล เถอะ!”

ฟางจื้อเฉียงกัดฟันแน่น แต่ไม่สามารถทำอะไรได้ ในที่สุดเขา ก็กัดฟันอย่างโหดเหี้ยมและพูดว่า “โอเค ให้ผมทำก็ได้ แต่ต้อง เพิ่มเงินเดือนให้ผม

“เพิ่มเงินเดือน เดือนละหมื่นไม่พอหรือไง?

“ครับ ผมพูดมาตลอดว่าจะไม่ทำผิดสิ่งผิดกฎหมายหรือ ละเมิดศีลธรรม แต่สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่ตอนนี้มันขัดต่อศีลธรรม อย่างเห็นได้ชัด และละเมิดบรรทัดฐานของชีวิตผม ดังนั้นจะต้อง เพิ่มเงินเดือนให้ผม ผมก็ต้องมีค่าความเสียหายทางจิตใจเช่น กัน ผมต้องทรมานจิตใจมากแค่ไหนที่ต้องหลอกลวงเด็กทุกวัน”

“ฉันเคยเห็นคนที่หิวเงิน แต่ฉันไม่เคยเห็นคนที่หิวเงินแบบ นายมาก่อน นายอยู่ในจุดที่ต้องการเงินจนไม่ละอายใจเลย เอา เถอะ พูดมาว่านายอยากได้เดือนละเท่าไหร่?”

“หนึ่งหมื่นห้าพันหยวน เพิ่มอีกห้าพัน ห้าพันนี้ถือเป็นค่าความ เสียหายทางจิตใจของผม” ฟางจื้อเฉียงกลอกตาและพูด
“เพิ่มห้าพัน ใช่ไหม โอเค เพิ่มห้าพัน ถ้านายไม่ทำตามคำขอ ของฉัน ฉันรับรองว่านายได้ขึ้นศาลแน่ ฟังนะ โรงเรียนที่ลูกชาย ของฉันอยู่เป็นโรงเรียนประจำ ทุกสัปดาห์ตั้งแต่เย็นวันอาทิตย์ ถึงบ่ายวันศุกร์จะอยู่ที่โรงเรียน ทุกวันพุธเป็นวันปล่อย เพราะ ฉะนั้นทุกวันพุธนายจะต้องอยู่กับลูกชายฉันที่โรงเรียน กินข้าว กลางวันกับเขา งานของนายคือทุกวันพุธของสัปดาห์”

“สบายอย่างนั้นเลยเหรอ แล้ววันหยุดสุดสัปดาห์ล่ะ?”

“ฉันจะพาเขากลับบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์ ฉันจะอยู่กับเขา เอง ฉันจะบอกเขาว่านายไปทำงานนอกเมืองแล้ว และจะกลับมา หาเขาที่โรงเรียนได้ทุกวันพุธเท่านั้น อีกอย่างก็คือ คนใน โรงเรียนจะคิดว่านายเป็นพ่อแท้ๆ ของเขา และคือสามีของฉัน รวมถึงครูในโรงเรียนด้วย ดังนั้นในโรงเรียนฉันหวังว่านายจะให้ ความร่วมมือกับฉันอย่างดี และจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ นายเป็นพ่อ ของลูกชายฉัน ฉันหวังว่านายจะมีกิริยาท่าทางที่ดีหน่อยนะ อย่า ทำให้ฉันหรือลูกชายของฉันเสียหน้า จำไว้ว่านายเป็น CEO ที่ ประสบความสำเร็จ นี่คือเหตุผลที่ฉันซื้อชุดนี้ให้นาย นอกจากนี้ ฉันหวังว่านายจะสามารถปฏิบัติต่อลูกชายของฉันด้วยหัวใจ ไม่ใช่ปรุงแต่ง ฉันหวังว่าเขาจะได้รับความรักแบบพ่อจากนาย เพื่อชดเชยข้อบกพร่องภายในของเขา นี่คือคำขอของฉัน นาย ต้องทำมันให้ได้” หวางย่าซินพูดช้าๆ อย่างจริงจัง

“คุณไม่ต้องกังวลเรื่องนี้ ตราบใดที่คุณมีเงิน ทุกอย่างก็พูดกัน ง่าย” ฟางจื้อเฉียงคิดถึงหนึ่งหมื่นห้าพันหยวนต่อเดือน เขาก็มี ความสุข
หวางยาซินมองไปที่ท่าทางโลกของฟางจื้อเฉียง และอดไม่ ได้ที่จะรู้สึกรังเกียจอีกครั้ง ในใจของเธอคิดสงสัยอีกครั้งว่าเธอ เลือกถูกหรือไม่ที่ขอให้ฟางจื้อเฉียงมาเป็นพ่อของลูกชายของ เธอ

“ลงไปได้แล้ว” หวางยาซินขับรถเข้าไปในที่จอดรถของ โรงเรียน จากนั้นก็พูดกับฟางจื้อเฉียง

“ลงก็ลงครับ ทำไมจะต้องโหดด้วย” ฟางจื้อเฉียงพึมพำขณะที่ เขาลงจากรถ

จากนั้นฟางจื้อเฉียงก็ตามหวางย่าซินไปที่อาคารเรียน

เขาเห็นหวางยาซินเดินไปที่หน้าห้องพักครูและเคาะประตู จาก นั้นก็เปิดประตูและเดินเข้าไป

“ครูสวี สวัสดีค่ะ!”

“โอ้ สวัสดีค่ะ! สวัสดีค่ะคุณหวาง เชิญนั่ง เชิญนั่งค่ะ!” คนที่ถูก เรียกว่าครูสวีต้อนรับดีมาก และเมื่อเห็นฟางจื้อเฉียง ก็ถามอย่าง สงสัยว่า “ท่านนี้คือ?”

“ผม?” ฟางจื้อเฉียงไม่รู้ว่าจะต้องพูดว่าอย่างไรกับเรื่องนี้

“เขาเป็นพ่อของหวางจิ้งวี่” หวางย่าซินเหลือบมองไปที่ฟางจื้อ เฉียง จากนั้นก็แนะนำกับครูสวีด้วยรอยยิ้ม

“โอ้ สวัสดีค่ะ สวัสดีค่ะ! ฉันเคยได้ยินคุณหวางพูดถึงคุณอยู่ บ่อยครั้งเมื่อก่อนหน้านี้ ฉันเป็นครูประจำชั้นของหวางจิ้ง ฉันแซ่ สวี”
“สวัสดีครับครูสวี ผมชื่อฟางจื้อเฉียง ขอบคุณสำหรับการดูแล หวางจิ้งมาโดยตลอดนะครับ” ฟางจื้อเฉียงผงะแล้วจับมือกับครู สวีอย่างรวดเร็ว

“นั่นคือสิ่งที่ฉันควรทำอยู่แล้วค่ะ เชิญคุณสองคนนั่งก่อนเถอะ ค่ะ!”

“ครูสวี ช่วงนี้หวางจิ้งที่มีพฤติกรรมในโรงเรียนเป็นยังไงบ้าง คะ?” หวางย่าชินถาม

“อ๋อค่ะ! ที่จริงถ้าวันนี้คุณไม่มา ฉันก็จะโทรหาคุณให้มา โรงเรียนเหมือนกันค่ะ หวางจึงเริ่มมีนิสัยที่ไม่ดีมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อวานนี้เขาต่อสู้กับเด็กอีกสามคน วันนี้เขาก็โดดเรียน เด็กคน อื่นๆ อยู่ในห้องเรียนกันหมด ส่วนเขาวิ่งออกไปข้างนอกอยู่คน เดียว ไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมเข้าห้องเรียน ไม่ว่าครูคนไหนไปเกลี้ย กล่อม เขาก็จะทุบตีพวกเรา พวกเราก็รู้สึกลำบากใจ จึงลงโทษ ให้เขายืนครึ่งชั่วโมง หวังว่าคุณจะเข้าใจนะคะ อย่างไรก็ตาม เราหวังว่าผู้ปกครองทั้งสองคนจะให้ความร่วมมือกับเรา หลักๆก็ คือจะเปลี่ยนนิสัยของเขา หลังจากการสังเกตของฉัน พวกเราพบ ว่านิสัยเขาค่อนข้างสันโดษและเอาแต่ใจ เขามักจะเล่นคนเดียว ไม่คุยกับนักเรียนคนอื่นๆ และเขายังชอบต่อสู้กับนักเรียนคน อื่นๆ นี่เป็นนิสัยที่ไม่ดี ที่พวกเราจะต้องระวังค่ะ!” ครูสวีแนะนำ อย่างช้าๆ

“ฉันขอโทษด้วยนะคะครูสวี ที่ทำให้คุณเดือดร้อน” หวางย่า นขอโทษอย่างสุดซึ้ง
“ไม่เป็นไรค่ะ นี่เป็นหน้าที่ของเรา และก็เป็นความรับผิดชอบ ของเราเช่นกัน ฉันจะพาคุณไปพบเขา!” ครูสวีพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็พาหวางย่าซินและฟางจื้อเฉียงไปที่ห้องเรียน

“จากการวิเคราะห์ของเรา คุณหวาง ฉันขอพูดตรงๆ เลยนะคะ ที่นิสัยของหวางจึงกลายเป็นสันโดษและเอาแต่ใจ อาจเป็น เพราะคุณใส่ใจเขาไม่มากพอหรือคุณไม่มีเวลาอยู่กับเขา ครูที่ดี ที่สุดของเด็กๆ ก็คือพ่อแม่ และพ่อแม่ก็เป็นครูที่สำคัญที่สุดและ จําเป็นที่สุดสําหรับเด็กๆ เช่นกัน ถ้าเป็นไปได้ฉันหวังว่าหลังจาก นี้คุณสองคนจะได้ใช้เวลากับเขามากขึ้น ออกไปเที่ยวกับเขามาก ขึ้น สิ่งนี้สามารถเปลี่ยนความโดดเดี่ยว ในตอนนี้ของเขาได้ ใน เมื่อคุณฟางกลับมาแล้ว ก็ใช้เวลาอยู่กับเขาเยอะๆ นะคะ ฉันคิด ว่าคงใช้เวลาไม่นาน นิสัยของของเขาจะต้องเปลี่ยนไปแน่ๆ ค่ะ ตามการสำรวจทางวิทยาศาสตร์ สิ่งที่เด็กต้องการมากที่สุดคือ ความรักของพ่อ” ครูสวีแนะนำช้าๆ ขณะที่เดินไปด้วย

“ขอบคุณนะคะครูสวี เราจะพยายามค่ะ” หวางย่านพยักหน้า และพูดขึ้น

“ดีแล้วค่ะ ฉันเข้าไปเรียกสักครู่นะคะ” ครูสวีพูดแล้วเดิน เข้าไป

“โรงเรียนอนุบาลนี้ดีจริงๆ ค่าเทอมเท่าไหร่เหรอครับ?” ฟาง จื้อเฉียงมองไปรอบๆ และถามหวางย่าซิน

“นี่เป็นคำถามที่นายควรถามเหรอคะ? ระวังด้วยว่าตอนนี้นาย เป็นใคร” หวางย่าซินมองฟางจื้อเฉียงอย่างเย็นชา และพูดด้วยเสียงต่ำ

ฟางจื้อเฉียงปิดปากลง

“ด้านใน และเหวี่ยงตัวเข้าไปในอ้อมแขนของหวางย่าน

“เสี่ยววี่ แม่หาลูกแล้ว ไปกันเถอะ แม่จะไปกินพิซซ่าของ โปรดลูก” หวางย่านกอดเด็กน้อยและเดินออกไป

เลย เลยเด็กน้อยเต้นรำอย่างความสุข จากก็มอง ไปที่ฟางจื้อเฉียงที่อยู่ข้างๆ เขาและถามว่า เขาเป็นใครครับ? ทำไมถึงตามมา

หวางย่านึกได้ว่ามีฟางจื้อเฉียงอยู่ข้างหลังเธอด้วย จึงพูด ว่า เสี่ยววี่ เขาเป็นพ่อเขาสหรัฐอเมริกาแล้ว วันนี้ตั้งใจมาหาเลย ดีใจไหมคะ”

“โกหก เขาไม่ใช่พ่อของผมหวางจิ้ง พูดตรงๆ

เมื่อเด็กพวกเขาคิดว่าเด็กคนจะฉลาดขนาดที่สามารถมองออกพริบตา

“ทำไมลูกพูดแบบนั้นล่ะ”

นั่นสิ ลูกจะได้อย่างไรว่าไม่ใช่พ่อถามเช่นกัน

“เคยบอกคุณอยู่สหรัฐอเมริกา ผมเคยคนอเมริกาพ่อของเพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งเป็นคนอเมริกา เขาดูไม่เหมือนคุณ เลย” หวางจิ้งวี่พูดอย่างเคร่งขรึม

เมื่อทั้งสองคนได้ยินสิ่งที่เด็กน้อยพูด ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา