บทที่ 1 พรหมลิขิต

“ฮัลโหล สวัสดีค่ะ”

“ฮัลโหล สวัสดีครับ รบกวนสอบถามว่าใช่คุณหวางย่าซิ่นไหม ครับ? โทรจากบริษัทส่งของเจียดนะครับ มีพัสดุมาส่งหลายชิ้น เลยครับ” ฟางจื้อเฉียงพูดตามบทของคนส่งของ

“อยู่ที่ไหน?” หวางย่าซินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่ฟาง จื้อเฉียงก็อดคิดไม่ได้ว่าเสียงนั้นมันช่างไพเราะจริงๆ

“ผมอยู่ที่หน้าประตูคอนโดของคุณ ทีแรกอยากจะส่งเข้าไป แต่ยามไม่ให้ผมเข้า ก็เลยต้องรบกวนให้คุณช่วยออกมารับ หรือ ว่าคุณจะโทรแจ้งยามนิติบุคคลก็ได้ครับ ผมจะเอาเข้าไปส่งให้ คุณ” ฟางจื้อเฉียงอธิบาย ช่วยไม่ได้ ที่นี่เป็นคอนโดหรู และค่อน ข้างเข้มงวด ยามไม่มีทางยอมให้คนส่งของอย่างฟางจื้อเฉียง เข้าไปง่ายๆอยู่แล้ว

“ฉันกำลังทำงานอยู่ ไม่ได้อยู่บ้าน

“อย่างนั้นผมฝากของของคุณไว้ที่ห้องยามก่อน แล้วรบกวน คุณแจ้งยามหน่อยนะครับ ให้เขาเซ็นรับแทน

“ไม่ได้ ของฉันสั่งมาจากต่างประเทศ ราคาแพงๆทั้งนั้น ฉันจะ ต้องตรวจรับของเองกับมือ

“แต่ว่า….แต่ว่า… คุณไม่อยู่บ้านนี่ครับ?” ฟางจื้อเฉียงเริ่มรู้สึก ล่าบากใจ
“คุณรอฉันนั่นแหละ อีกสองชั่วโมงฉันก็เลิกงานแล้ว

“เอิ่ม… อย่าทําแบบนี้สิครับ คุณหวาง คุณบอกผมก็ได้ว่าพรุ่ง หรือมะรืนจะกลับบ้านกี่โมง ตอนนั้นผมค่อยเอามาส่งให้คุณ ใหม่ วันนี้ผมมีของอีกหลายชิ้นที่ยังต้องไปส่ง ผม…

“ฉันจะไม่พูดกับคุณเยอะนะ ของของฉัน จะใช้วันนี้ ฉันรอให้ ถึงวันพรุ่งนี้ไม่ได้ ฉันเลิกงานห้าโมงครึ่ง ช้าสุดจะกลับถึงบ้านหก โมงเย็น คุณมารอหน้าคอนโดฉันก็แล้วกัน ถ้าหกโมงไม่มารอ หน้าคอนโดฉันจะฟ้องร้องคุณ ตามนี้นะ!” หญิงสาวอีกฝ่ายกล่าว ด้วยความแข็งกร้าวและไร้เหตุผล จากนั้นจึงวางสายไป

“นี่ๆ กินยาบ้ามารึไง จะเข้าวัยทองแล้วรึไงกัน สั่งของจากต่าง ประเทศอีก ของที่ซื้อคงจะเป็นของที่ใช้แทนแฟนหนุ่มสินะ เป็น โอเวอร์ไซส์ซะด้วย” ฟางจื้อเฉียงอดด่าไม่ได้หลังจากวางสายไป ที่จริง การเป็นพนักงานส่งของคนหนึ่ง ยังมีคนประเภทไหนที่ยัง ไม่เจออีกเหรอ? ต้องคอยรองรับอารมณ์ถือเป็นเรื่องปกติ แต่ฟาง จื้อเฉียงก็อดไม่ได้ที่จะต่อว่า

ดูเวลา ตอนนี้เพิ่งจะบ่ายสาม ถ้าต้องรอเธอถึงหกโมงเย็น จริงๆ ของทั้งหมดบนรถวันนี้คงไม่มีทางส่งครบ ตอนนั้นก็คงจะ โดนฟ้องจริงๆ หากโดนฟ้อง เค้าก็คงโดนหักเงินเดือนจนไม่ เหลืออะไร บริษัทส่งของของเขาก็เข้มงวดมาก เมื่อมีลูกค้ามา ฟ้อง พวกเขาจะโดนหักเงินกันโหดมาก โทษเบาสุดคือหักเงิน โทษหนักก็คือการไล่ออก แต่ว่าถ้าไม่รอที่นี่ ผู้หญิงวัยทองคนนั้น ก็คงจะฟ้องเขาแน่นอน ฟางจื้อเฉียงจนปัญญา จึงรีบขับสามล้อ ส่งของเพื่อรีบไปส่งลูกค้าคนถัดไป จะต้องรีบกลับมาที่นี่ให้ถึงก่อนหกโมงเย็น ทำอย่างไรได้ ใครให้เขาเป็นแค่เด็ก

ในเมืองหมิงจูน ทุกวันมีพัสดุเยอะมหาศาล ถึงแม้จะแบ่ง ออกเป็นหลายบริษัท แจกจ่ายงานคนส่งของอีกที งานของแต่ละคนนั้นเสียน่าตกใจ ยกตัวอย่างเช่นฟางเฉียง ทุกวันตั้งแต่เช้ายันเย็น เขาต้องส่งของจนแทบมีเวลากิน ข้าวกลางวันอย่างสบายใจ ยิ่งต้องรีบวนกลับมาส่งของก่อนเวลาหกโมงเย็น ยิ่งทำให้เขาต้องรีบมากยิ่งขึ้น

ไม่ง่ายเขาจะของวันจนหมด ฟางจื้อเฉียงจนสุด มุ่งหน้าไปทางคอนโดนั้นอีกครั้ง เมื่อมาถึงหน้า คอนโด ฟางจื้อเฉียงกำลังเตรียมจะโทรออก ก็หญิงสาวคนทางเขา

หญิงสาวคนสวยมาก สวยเสียฟางจื้อเฉียงไปเลย เขามาทำอาชีพส่งของได้นาน แต่เป็นเวลาหลายเดือนแล้ว วนมาอยู่ในเมืองใหญ่เจอคนแล้วเป็นพันเป็นหมื่น ผู้หญิงเจอมาไม่น้อย ผู้หญิงเจอมาเยอะแยะแต่สวยระดับหญิงสาวตรงนี้ เป็นครั้งแรก เขาเคยพบเห็น หญิงสาวอายุไม่มาก ฟางจื้อเฉียงคิดว่าน่าเกิน 30 อย่างน่าจะประมาณ 27-28 ปีเท่านั้น เธอออร่าความเป็นผู้ใหญ่มาก และยิ่งเธอความสุขุมและ เยือกเย็น ทำให้เธอยิ่งเหมือนประธานสาวโหดในของฟางจื้อเฉียง

ไม่ต้องโทรแล้ว ฉันหวางซินหญิงสาวเดินมาตรงหน้าฟางจื้อเฉียง แล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ฟางจื้อเฉียงอึ้งไปชั่วครู่ แล้วจึงค่อยๆยิ้มตอบ “ต้องขอโทษ ด้วยจริงๆ ที่ให้คุณรอนาน

“ฉันนัดกับคุณไว้หกโมงเย็น นี่เลยเวลามาห้านาทีแล้ว เมื่อ ฉันโทรไปฟ้องกับทางบริษัทของคุณแล้ว” หญิงสาวพูดอย่างตรง

ไปตรงมา โดยที่ไม่ได้สนใจฟางจื้อเฉียงแม้แต่น้อย

ฟางจื้อเฉียงเบิกตาโต แล้วตอบกลับด้วยความโมโห “นี่ๆ แค่ ห้านาทีเองเนี่ยนะ?

“คุณว่ายังไงนะ? ว่าฉันเหรอ?” หญิงสาวเลิกคิ้วขึ้น

ฟางจื้อเฉียงก็รู้ว่าตัวเองผิดที่ต่อว่าหญิงสาว จึงสงบสติ อารมณ์ แล้วกล่าว “พี่สาว ผม…

“คุณเรียกใครพี่สาว?” หญิงสาวยิ่งไม่พอใจมากขึ้น

“ไม่ใช่…คุณหวาง คุณหวางเพื่อรอส่งของชิ้นนี้ ผมต้องรอคุณ มากทั้งสองชั่วโมง พวกเราส่งของที่มีเส้นทางของตัวเองทั้งนั้น คุณก็รู้ว่าพวกเราใช้แค่รถจักรยานไฟฟ้า จะวิ่งได้เร็วซักแค่ไหน แค่เพราะว่าห้านาที คุณก็เลยฟ้องผม คุณก็……..ไร้เหตุผลเกินไป แล้วไหม?” ฟางจื้อเฉียงไม่กล้าพูดความรู้สึกในใจออกไป ตอน แรกเขาอยากจะพูดว่าไร้คุณธรรม แต่เขาก็ทนเอาไว้ ถ้าทะเลาะ กันอีกจริงๆ เขาคงโดนฟ้องอีกครั้ง แล้วชีวิตก็น่าจะแย่กว่านี้

“วิ่งเยอะนั่นก็เป็นเรื่องของคุณ ในเมื่อคุณทำงานบริการแล้ว ก็ ควรจะเข้าใจว่าเป้าหมายหลักของงานบริการคืออะไร อย่าว่าแต่ห้าเลย ต่อเป็นเวลาแค่หนึ่งวินาที มีปัญหา บอกกับยามแล้ว คุณขับตามรถของฉันเข้าของข้างในบ้าน” หญิงสาวบนรถ BMW7 คันงามของเธอ แล้วก็เข้าไปใน คอนโดหรู

นี่นี่จะเกินไปหน่อยแล้วมั้ง ก็ว่าบ้านไม่ผู้ชาย โรค วัยทองอยู่มือผู้หญิงคนเหมือนอย่างที่เหล่าไม่ผิด ผู้ หญิงๆส่วนมากกราดพลาง รถตามหลังBMWเข้าไป

ที่ส่วนของสวน ตกแต่งอย่างกับสวนสาธารณะบรรยากาศหรูหรา ตึกหรูเรียงรายมากมาย บอกตรง ของมาหลายเดือนแล้ว แต่ครั้งแรกได้ส่งของที่หรูหราและร่มรื่นขนาดนี้ และก็เป็นครั้งแรกเขาได้สัมผัส กับการใช้ของคนรวย

รถBMWไม่เร็ว เห็นชัดฟางจื้อเฉียง แต่ต่อเธอ ขับช้าอย่างไร เร็วกว่ารถสามล้อมือสองของฟางจื้อเฉียงอยู่ดี ฟางจื้อเฉียงเกือบตามแต่เขายังพอเห็นตำแหน่งของอยู่รางๆ แล้วจึงขับตามเข้าไปในคอนโด

ฟางจื้อเฉียงจอดสามล้ออยู่ด้านหลังรถBMW แล้วมา จากรถ
“ทั้งหมด 11ชิ้น รบกวนเซ็นรับด้วยครับ!” ฟางจื้อเฉียงหยิบ รายการออกมาจากกระเป๋า เช็คของทีละชิ้น แล้วจึงยื่นรายการ ให้หวางย่าซินเซ็น

“ช่วยฉันแกะทีละชิ้น ฉันต้องการจะเช็คว่าของสมบูรณ์ทุกชิ้น ก่อน แล้วค่อยเซ็นรับ” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“คุณหวาง คุณจะแกะออกมาเช็คก่อนแล้วค่อยเซ็นรับก็ได้ แต่ หน้าที่แกะพัสดุต้องเป็นของคุณ พวกเราไม่ได้รับหน้าที่นั้นครับ ถ้าผมแกะ แล้วพัสดุมีปัญหา หน้าที่ที่ผมรับผิดชอบไม่ต้องรับผิด ชอบผมก็ต้องรับผิดชอบสิครับ แล้วตอนนั้นผมจะอธิบายกับใคร ได้”