ตอนที่ 6 วันตายและวันเกิด

ตอนที่ 6 วันตายและวันเกิด

ในวันที่มู่เฟยเอ๋อร์เกิด เครื่องบินที่คุณพ่อขับก็เกิดอุบัติเหตุโดย ไม่มีเหลือแม้แต่กระดูก

เป็นเวลายี่สิบหกปีแล้ววันเกิดของเธอเป็นวันตายของพ่อ

ดังนั้นทุกปี

ทุก ๆ ปีอารมณ์ของแม่ปูจะหงุดหงิดมากและมู่เฟยเอ๋อร์นั้นถือ เป็นความผิดในการตายของสามีเธอ

มู่ชิงหรง พี่สาวอายุสองขวบของเธอจึงได้รับการยกย่องจาก แม่ม่ว่าถือเป็นแก้วตาดวงใจของแม่โดยมักจะบอกว่าชิงทรงเป็น ลูกสาวเพียงคนเดียวของเธอ

มู่เฟยเอ๋อร์นอกจากนามสกุลแล้วก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับตระกู

ดังนั้นตลอดเวลาที่อยู่สนามบินฝูซานจึงไม่มีใครรู้ว่ามู่ชิงทรง และมู่เฟยเอ๋อร์เป็นพี่น้องสองคน

มู่เฟยเอ๋อร์ย้ายของในห้องเสร็จ จากนั้นก็ไปที่ร้านตัดผมเพื่อตัดผมของเธอที่ไว้มาถึงสามปีให้สั้นเหลือแค่หู

“ฉันตัดผมสั้น ตัดความห่วงใย ตัดส่วนที่ไม่ถูกรักจากจาก ครอบครัว …”

เมื่อมองไปที่ผมสั้นที่สะอาดตา อารมณ์ของมู่เฟยเอ๋อร์ก็ปะปน หลากหลายกันไป

วันรุ่งขึ้นเธอสวมสูทสีดำและไปที่บ้านตระกูลมู่

ทันทีที่ฉันเข้าไปในบ้านแก้วก็ถูกทุบ

มู่เฟยเอ๋อร์หันไปด้านข้างและพยายามหลีกเลี่ยงเศษแก้ว

“หน้าไม่อาย โชคดีนัก รีบคุกเข่าลง!” แม่ม่รีบเร่งด้วยความโกรธ คว้าเธอและเดินเข้ามาในห้อง รีบคุกเข่าขออภัยพ่อแกซะถ้าเขา ไม่ให้อภัยแกก็ไม่ต้องลุกขึ้น !”

แม่ม่พูดอย่างดุเดือดกดหัวของเฟยเอ๋อร์ลงไปกับพื้นอย่าง

รุนแรง!

“ป้าง——”เสียงหน้าผากกระทบกับพื้น , มู่เฟยเอ๋อร์รู้สึกมึนและ

เจ็บปวด
แม่ ยังคงดุด่าและทุบตีเฟยเอ๋อร์โดยใช้ทั้งมือและเท้า

ปลิงทรงดูการกระทำอยู่ครู่หนึ่งแล้วแกล้งทำเป็นมาถึงแม่ม่ออก ไปตามปกติทุกปี เธอจะพูดเตือนเพื่อให้แม่สงบลง

“ แม่ อย่าโกรธตัวเองไปเลย ไม่ว่าแม่จะดุด่าน้องยังไง คุณพ่อก็ กลับมาไม่ได้แล้ว” มู่ชิงทรงเทน้ำหนึ่งแก้วให้แม่

แม่ปูเขวี้ยงแก้วน้ำของเธอใส่ปูเฟยเอ๋อร์!

มู่เฟยเอ๋อร์ไม่มีเวลาพอที่จะหลบ แก้วที่เต็มไปด้วยน้ำร้อนจึง กระแทกเข้าที่หัวเธอ

ครู่หนึ่งแก้วก็ตกลงสู่พื้น

ด้านหลังศีรษะของเธอเปียก เธอสงสัยว่ามันเป็นน้ำร้อนหรือ เลือดกันแน่

“มันไม่ใช่น้องสาวของเธอ มันเป็นฆาตกรที่ฆ่าพ่อของเธอ!” แม่ มู่พูดไม่ดีและยังมีอารมณ์ “มันเป็นหนี้พ่อของเธอ ฉันต้องการให้ มันชดใช้!”

“โอเคเราไม่ได้โกรธ … ปล่อยให้เธอคุกเข่ากับพ่อเป็นเวลาหนึ่ง วันจนกระทั่งเที่ยงคืน … “มู่ชิงทรงปลอบโยนแม่และช่วยพาเธอกลับไปที่ห้องเพื่อพัก

มีแต่ความเงียบในห้องเล็ก ๆ มีเพียงธูปเทียนที่โต๊ะและรูปปั้นส ด่าและสีขาวพร้อมกับ เฟยเอ๋อร์

มู่เฟยเงยหน้าขึ้นมองชายคนนั้นในภาพ พ่อตายเพราะฉันเกิดจริง ๆ ใช่ไหม? ไม่มีใครตอบเธอ, มีเพียงแสงเทียนที่กะพริบและความเงียบงัน

เวลาผ่านไปทุก ๆ นาทีและทุกๆ วินาทีแม่ม่กับมู่ชิงทรงคงกำลัง รับประทานอาหาร และสนทนากับทุกคนอยู่

ท้องฟ้ามืดครึ้มในยามกลางคืน

ในที่สุดเมื่อเวลาสิบสองนาฬิกาเสียงระฆังก็ดังขึ้นในที่สุด มู่ชิง ทรงก็เปิดประตูด้วยความรู้สึกของเวลา ได้โปรด’ มู่เฟยเอ๋อร์ออก ไปจากบ้านตระกูลม

เฟเออร่ลุกขึ้น เข่าของเธอชา

เมื่อลงไปที่ชั้นล่างปูชิงทรงก็เปิดประตูและส่งสัญญาณให้เธอเข้ามา

“ ฉันจะกลับไปนอนกับฉิงเทียน เขานอนไม่หลับถ้าไม่มีฉัน เดี๋ยว ฉันไปส่งเธอ” เธอพูดด้วยน้ำเสียงใจดี

มู่เฟยเอ๋อร์หิวและปวดท้องมาก เธอไม่มีแรงที่จะคุยกับมู่ชิงทรง เธอผงกหัวแล้วพูดอย่างเยือกเย็นว่า “ขอบคุณ แต่เดี๋ยวฉันกลับ เอง”

เธอไม่ต้องการฟังที่มู่ชิงหรงจะบอกว่าพวกเขาจะแต่งงานกัน เมื่อไหร่ ยิ่งไม่อยากให้พวกเขารู้ว่าเธอย้ายไปอยู่ที่ไหน

“ แล้วแต่เธอละกัน ยังไงก็ตามมันไม่ใช่คืนที่ดีที่จะนั่งแท็กซี่ เลย” มู่ชิงรงรงกล่าวอย่างเงียบ ๆ ถอดลิปสติกที่เพิ่งทาแล้วขับ ออกไป

มู่เฟยเอ๋อร์เดินไปไม่กี่ก้าวเธอก็ปวดท้องมาก เธอมองหาที่ที่จะ สามารถนั่งพักผ่อนได้จากนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลองเปิดแอป หาแท็กซี่

เพิ่งจะเปิดโทรศัพท์และมันยังคงดังอยู่

สิ่งแรกที่ดึงดูดสายตาของเธอคือข้อความ: “เฟยเอ๋อร์ งาน ควบคุมหอการบินมีความสำคัญอย่างนี้ ทำไมคุณถึงลาออกอย่างกระทันหัน?”