ตอนที่ 4 ไม่เกี่ยวกับคุณ

ตอนที่ 4 ไม่เกี่ยวกับคุณ

คำพูดของมู่ชิงทรงดุจคมมีดที่ทิ่มแทงเธอ

ไม่ได้เซฟเบอร์ของเธอไว้——

เดิมทีในโทรศัพท์ของฟู่ฉิงเทียนก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ

แม้แต่เล็กน้อย

ช่างน่าขันจริงๆ …

มู่เฟยเอ๋อร์วางสายโทรศัพท์และทิ้งตัวลงนอนบนโซฟา

ใบหน้าของเธอซีดเซียวอย่างน่ากลัว เธอเริ่มมีอาการชักและ

เหงื่อแตก

เมื่อสติสัมปชัญญะของเธอกำลังจะหายไป เสียงเรียกเข้าของ โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว

มู่เฟยเอ๋อ พยายามที่จะรับสาย แต่เธอไม่มีแรงพอที่จะดูว่าใคร

เป็นคนโทรมาด้วยซ้ำ
“เสี่ยวเฟยเฟย ฉันลืมที่จะให้ของขวัญเธอที่สนามบินเมื่อกลาง วัน ฉันจะเอาไปให้เธอตอนนี้เลยดีไหม?” กู้จั่วพูดกึ่งหัวเราะกึ่ง จริงจังจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์มือถือ

“ฉัน … ” มู่เฟเออร์พูดอย่างอ่อนแรง และเมื่อเธอพูดเธอก็ตกอยู่ ในอาการโคม่าทันที

เวียนหัว

ที่โรงพยาบาลมีกลิ่นของยาฆ่าเชื้อตลบอบอวลเต็มไปหมด

มู่เฟยเอ๋อร์ลืมตาและแววตาของเธอก็ค่อยๆเปลี่ยนจากพร่ามัว เป็นชัดเจน

“ได้สติแล้วหรอ?” เสียงของกุ้จั่วมาจากด้านข้างของเธอ เขา มองไปที่หัวของเธอ ตาทั้งสองของเขาแดงก่ำ

“ฉันสบายดี แค่มีโรคกระเพาะเรื้อรังและเคยมีเลือดออกใน กระเพาะอาหาร คุณไม่ต้องสนใจเกี่ยวกับกระเพาะอาหารตั้งแต่ อายุยังน้อยใช่มั้ย” กู้จั่วนำน้ำอุ่นมาวางบนโต๊ะและยาเม็ดสีขาว สองสามเม็ด “หมอบอกให้คุณกินตอนตื่นแล้ว กินเร็ว” “ขอบคุณ” มู่เฟยเอ๋อร์ยกมือของเธอขึ้นมาเอาน้ำแล้วก็ดื่ม
“แฟนเธออยู่ไหนหล่ะ ทำไมเขาถึงไม่มาหาตอนเธอป่วย” กู้จั่ว

ถาม

เมื่อเขาสารภาพกับมู่เฟยเอ๋อร์เมื่อปีที่แล้ว เธอก็สารภาพว่าเธอมี คนรักอยู่แล้ว

แต่ดูชีวิตเธอตอนนี้แล้วเหมือนเป็นหมาที่โดดเดี่ยว!

มู่เฟยขมวดคิ้ว เธอได้ยินถ้อยคำเหน็บแนมและความไม่พอใจใน คำพูดของกู้จั่ว แต่เธอไม่อยากพูดอะไรมากในตอนนี้

“… เขายุ่งอยู่” ยุ่งอยู่กับแฟนเก่าของเขา

กู้จั่วยังต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่าง เธอหลับตาอย่างรู้สึก เหนื่อย

“อ้อ!” กู้จั่วถอนหายใจและไปนั่งเงียบ ๆ ข้าง ๆ มู่เฟยเอ๋อร์

“อย่าทำให้คนดีๆที่อยู่ข้างคุณต้องเหมือนกับเป็นขยะ…เพีย เอ๋อร์เมื่อไหร่ที่คุณจะสามารถเปิดตามองเห็นผู้ชายคนหนึ่ง!” เขา พึมพำอย่างเงียบ ๆ และก้มลงมองใบหน้าของมู่เฟยเอ๋อร์

“ตึง——”เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น
กู้จั่วกลัวที่จะปลุกมู่เฟยเอ๋อร์ที่เพิ่งจะหลับไป จึงหยิบโทรศัพท์

ขึ้นมาปิดเสียงอย่างรวดเร็ว

เมื่อเห็นข้อความความรักสีแดงของผู้โทรบนหน้าจอ เขาเดาว่า เป็นแฟนของมู่เฟยเอ๋อร์ที่ไม่รู้จักหน้าตาของเขาและรู้สึกผิดเล็ก น้อยที่รับสาย

“เธอหลับไปแล้ว คุณมีอะไรรึเปล่า?

ฟู่ฉิงเทียนที่อยู่อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ชะงักและวางสายไป

เขาดูเวลาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือ คือเวลา 1.45 น.

ฟู่ฉิงเทียนมีสีหน้าอึมครึม

มู่เฟยเอ๋อร์ ดี …

หลังจากพยาบาลดึงเข็มที่ฉีดยาให้แล้วมู่เฟยเอ๋อร์ก็ตื่นขึ้นมา

กู้จั่วขับรถมาส่งเธอที่บ้านและกำชับเป็นพันเป็นหมื่นครั้งให้เธอ ดื่มน้ำร้อนก่อนเข้านอนก่อนที่เขาจะไป
เมื่อมาถึงบ้านมู่เฟยเอ๋อร์ก็เปิดไฟ ชายผู้ที่นั่งอยู่บนโซฟาทำให้

เธอตกใจ

“คุณมาอยู่นี่ได้ยังไง?

เธอมองไปที่เข็มนาฬิกา คือเวลาที่สาม

“ไปไหนมา?” ฟู่ฉิงเทียนถามอย่างเย็นชาดวงตาของเขาเยือก เย็นและสงบนิ่ง

เสียงที่เย็นชาทำให้มู่เฟยรู้สึกซึมไปพักหนึ่ง เธอเปลี่ยนรองเท้า แล้วเดินไปที่ห้องนอนโดยไม่เหลียวมองเขา

“ไม่เกี่ยวกับคุณ”

ฟู่ฉิงเทียนยืนขึ้นและบังคับให้มู่เฟยเอ๋อร์ต้องถอยเข้ามุมกำแพง

“แยกกันแค่สองวัน ทักษะของเธอดีขึ้นแล้ว?!” เสียงของเขาเป็น

ชา

มู่เฟยเอ๋อร์ตัวแข็งไปและคำพูดเย้ยหยันก็ออกมาจากปากของ เธอ: “เราไม่ได้อยู่ด้วยกันเราจะแยกกันยังไง?”
อารมณ์ในสายตาของฟูฉิงเทียนที่แปรปรวน ในที่สุดก็แปร เปลี่ยนเป็นความโกรธ

ในขณะที่มู่เฟยเอ๋อร์ถูกเขาบังคับให้นอนลงบนโซฟา

เมื่อรู้สึกว่ามือของฟูฉิงเทียนกำลังสะเปะสะปาไปมา มู่เฟยเอ๋ อร์ก็รีบดิ้นรน: “ปล่อยฉันไป ฉันเหนื่อยแล้ว และไม่มีแรงที่จะมา เหวี่ยงกับคุณ…..

ทั้งสองแตกต่างกันอย่างมาก ในด้านสภาพร่างกาย เธอที่กำลัง ป่วยไม่สามารถหลุดพ้นจากเขาได้

เธอไปมีความสุขกับผู้ชายคนอื่นได้ แต่พอมาอยู่กับฉันเธอบอก ว่าเหนื่อยแล้ว?” ฟู่ฉิงเทียนเหล่ตามองอย่างหงุดหงิด

มู่เฟยเอ๋อร์ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพูดถึง แต่เธอก็ไม่ได้ตระหนักถึง การดำรงอยู่ของปูชิงทรงตลอดทาง

เธอกดอารมณ์ที่อยู่ในอกของเธอและพูดว่า “ไม่ใช่ทุกคนที่เป็น เหมือนคุณ กินชามแล้วก็คิดถึงหม้อ ตั้งแต่ที่เธอกลับมาพวกเรา จบมันอย่างสมบูรณ์แล้ว อย่ามาแตะต้องฉันอีก

เหมือนพายุกำลังก่อตัวขึ้นในแววตาของฟูฉิงเทียน เขาหยิบชุด สีดำาลายลูกไม้ออกมาจากกระเป๋าของเขา
* ต้องการจะติดมันออกให้หมด เธอหมายถึงการใส่สิ่งนี้ไว้ใต้ หมอนของฉันหน่อ