ตอนที่ 10 แผ่นดินไหว

ตอนที่ 10 แผ่นดินไหว

มันช่างเจ็บปวดเหลือเกินที่เหมือนถูกลูกธนูปัก แต่เธอก็ยังบอก

ว่ามันเบา ไม่เจ็บ

ฟังสิ่งที่เธอถ่มน้ำลายโดยไม่มีอารมณ์ใด ๆ หัวใจของฟู่ฉิงเทียน ไม่สามารถช่วยอะไรได้ มีแต่จะถูกทุบตีรุนแรงเจ็บปวด

เขาปล่อยเธอและปลดล็อกประตูรถโดยไม่พูดอะไร

มู่เฟยเอ๋อร์ไม่รู้เลยว่าตอนนี้อารมณ์ของเขาเป็นยังไงกันแน่ แต่ เธอไม่ต้องรู้แล้วแค่อยากรีบออกจากรถแล้วโบกรถแท็กซี่เพื่อ ออกจากที่นี่

เธอตรงไปที่สนามบินโดยไม่กลับบ้านเพื่อพักแล้วส่งข้อความ อธิบายสถานการณ์ให้กู้จั่ว

อย่างไรก็ตามฉันไม่สามารถอธิบายอะไรได้

สนามบินตอนกลางคืนทั้งเงียบและว่างเปล่า

แสงสีขาวส่องสว่างทั่วทั้งท้องฟ้าเพิ่มความอบอุ่น
เมื่อมู่เฟยเอ๋อร์ไปที่หอควบคุมการบินเธอเห็นหนูสีดำสองหรือ

สามตัวบนกระสวยพื้นอย่างรวดเร็วจากใต้ฝ่าเท้าของเธอ

เธอผงะเมื่อไหร่ที่สนามบินมีหนูตัวเมียดังกล่าว?

อากาศเย็นและความรู้สึกแปลก ๆ มาจากใจเธอ

มู่เฟยเอ๋อร์เข้ามาในศูนย์ควบคุมหอบังคับการบิน เพื่อนร่วมงาน ของเธอสงสัยว่าทำไมเธอถึงมาทำงานเร็วขนาดนี้ มันยังไม่ถึง เวลาที่กะกลางคืนจะมาแทนที่

เธอยิ้มและไม่อธิบายอะไรมากเธอแค่บอกว่าเบื่อที่บ้าน ทันใดนั้นน้ำในถ้วยบนโต๊ะก็สั่น แม้แต่โต๊ะและเก้าอี้ก็สั่น

“ เกิดอะไรขึ้น?” เพื่อนร่วมงานยืนขึ้นทันที” แผ่นดินไหวไม่ใช่เห รอ!”

“มีผู้โดยสารหลายพันคนทั่วทั้งสนามบิน … “เฟยเอ๋อร์กลั้น หายใจและรูดจอคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็วเพื่อตรวจสอบข้อมูล เที่ยวบินในขณะนี้

ทั้งหอก็สั่นอย่างเห็นได้ชัด
* มันเป็นแผ่นดินไหวมันเป็นแผ่นดินไหวจริงๆ! หนีออกไป!” เพื่อนร่วมงานหน้าซีดเซียวจนเขาไม่สนใจที่จะกดลิฟต์และวิ่ง

มู่เฟยเอ๋อ อยากจะหยุดเขา แต่มันสายเกินไปเธอบังคับให้เธอ สงบสติอารมณ์เปิดอุปกรณ์สื่อสารไร้สายติดต่อผู้ควบคุมการ จราจรทางอากาศทั้งหมดและขอให้เครื่องบินทุกลำอพยพผู้ โดยสารทุกคนโดยด่วน

“หอควบคุมการบินฝซานจะติดต่ออยู่จนกระทั่งเครื่องบินลำ สุดท้ายออกอย่างปลอดภัย!” มู่เฟยเอ๋อร์ถือไมโครโฟนไร้สายไว้ แน่น

เธอยืนอยู่บนหอควบคุมการบินที่สูง 118 เมตรและมองเห็นวิว ของสนามบินทั้งหมด

ในเวลาเพียงไม่กี่นาทีพื้นดินก็สั่นสะเทือนขึ้นอย่างรุนแรงมู่เฟย เอ๋อร์ได้ยินเสียงกรีดร้องจากไมโครโฟนไร้สายอย่างแผ่วเบา

ในช่วงเวลาที่เกิดวิกฤตความปรารถนาของทุกคนคือการมีชีวิต อยู่รอด ทุกคนต้องมีสติและความสงบทั้งหมดภายใต้การแนะนำ ของการสนับสนุ ารออกอากาศภาคพื้นดิน ทุกคนรีบไปที่ เครื่องบิน!
มู่เฟยเอ๋อร์จ้องที่หน้าจอขนาดใหญ่สามจอที่ด้านหน้าของเธอ จดจำเส้นทางบินทั้งหมดจากนั้นจึงสั่งให้ลูกเรือภาคพื้นดินอพยพ ออกจากสนามบินเร็วขึ้น

ศูนย์ควบคุมหอบังคับการบินเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง เครื่องประดับแก้วน้ำทั้งหมดบนโต๊ะหล่นลงมาที่พื้นและหน้าจอ คอมพิวเตอร์ก็สั่นไหว

มู่เฟยเอ๋อร์จับที่คอนโซลอย่างแน่นจากนั้นติดต่อกับศูนย์หอ ควบคุมการบินที่ปลอดภัยใกล้เคียงแล้วส่งเรดาร์ตำแหน่งของ เครื่องบินทั้งหมดที่นี่ไป

เมื่อเห็นเครื่องบินของสนามบินที่แล่นและรีบออกไปเครื่องบิน โบอิ้ง 747 ก็ยังนิ่งเงียบมู่เฟยเอ๋อร์กังวลและตรวจสอบรหัสได้ อย่างรวดเร็วเพียงเพื่อดูว่าเครื่องบินถูกขับเคลื่อนโดยฟู่ฉิงเทียน

“หยางหาง 518 หอควบคุมการบินสั่งให้คุณออกเดินทางอย่าง รวดเร็วไปยังสนามบินตงเฟิง” มู่เฟยเอ๋อร์พูดอย่างใจจดใจจ่อ

“มู่เฟยเอ๋อร์ คุณเป็นผู้โดยสารคนสุดท้ายของ หยางหาง 518 ” ฟู่ฉิงเทียนพูดผ่านเสียงที่แหบห้าว

แววตาของมู่เฟยเอ๋อร์ปวดร้าว ความเศร้าโศกที่พูดไม่ออกนั้นผูกใจเธอไว้แน่น

“ชีวิตของผู้โดยสารทุกคนอยู่ในมือของคุณ หยางหาง 518 หอคอยสั่งให้คุณออกเดินทางเดี๋ยวนี้” มู่เฟยเอ๋อร์สำนัก

โครม –

พื้นสั่นและหน้าจอคอมพิวเตอร์ตกลงมาจากเฟรมและหน้าจอ สว่างก็มืดดับทันที

ริมฝีปากบาง ๆ ของฟู่ฉิงเทียนขดเป็นเส้นตรงเขาหันหัวของเขา ไปดูหอควบคุมการบิน แต่เขาไม่เห็นผู้หญิงคนนั้น

“กัปตันฟูบินเร็วรันเวย์ด้านหน้าแยกแล้ว!” ฟู่ฉิงเทียนได้ยินเสียง

กังวลของพนักงานต้อนรับบนเครื่องบิน

“อ๊ะ!” มู่ชิงหรงร้องกรีดร้องอย่างอ่อนโยนจากด้านหลัง

“อาจารย์เป็นอะไรรึเปล่า?” พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินช่วยมู่ ชิงหรงซึ่งเกือบจะล้มลงกับพื้น

มู่ชิงทรงลูบหัวของเธอใบหน้าของเธอซีดเล็กน้อยเธอมองไปที่ ฟู่ฉิงเทียนดวงตาของเธออ้อนวอน: “ฉิงบินเร็ว … ”
หัวใจของฟู่ฉิงเทียนดูเหมือนจะถูกจับด้วยมืออันใหญ่และเส้น

เอ็นสีฟ้าบนหน้าผากของเขาก็ถูกยกขึ้นเช่นกัน

เขายกมือขึ้นเพื่อจับคันโยกแล้วดึงกลับอย่างแรง

ลำตัวสั่นไหวแล้วก็ทะยานขึ้นไปบนก้อนเมฆ

ชือ ซือ ——

มีเสียงจากไมโครโฟนไร้สายและเสียงภายในเป็นระยะ ๆ และ สามารถตัดการเชื่อมต่อได้ตลอดเวลา

“รอฉันกลับ … มารับคุณ … ”

หลังสิ้นเสียงของฟูฉิงเทียนเสียงก็หยุดไปอย่างกะทันหัน

ป้าง ——

กระจกแตก

กระจกที่สูงจากพื้นจรดเพดานรอบ ๆ ศูนย์ควบคุมทั้งหมดแตก ทำให้เกิดการกระแทกกับพื้นและทำให้หูตึง
เมื่อตึกเขย่าอย่างแรง มู่เฟยเอ๋อร์ก็กลิ้งตัวไปที่มุมห้อง

เศษแก้วที่เจาะทะลุเธอเลือดเต็มเสื้อผ้า

ขณะที่เธอกำลังจะขยับตัว ตู้ขนาดใหญ่ข้างกำแพงก็ล้มลงแล้วก็ ตีเธอที่ด้านหลัง!

“หม—” เลือดที่ปะทบนหน้าอกของเธอ มู่เฟยเอ๋อร์ฟนเลือดออก มา

หอยืนที่ดื้อรั้นนั้นพับและพังทลายลง และศูนย์ควบคุมทั้งหมดก็ ทรุดตัวลงเหมือนนกยักษ์ที่ไม่มีปีก

ความกลัวตายได้รับการขยายอย่างไม่จำกัด ในเวลานี้และในปีที่

ผ่านมาส่งประกายผ่านจิตใจของมู่เฟยเอ๋อร์

เธอคิดถึงความรักของฟู่ฉิงเทียน การเยาะเย้ยของมู่ชิงทรง การ ดุด่าของแม่มู่ และแผ่นจดบันทึกของพ่อยู่ที่ตายไป

ความรักและความคาดหวังของแม่มู่ที่มีต่อลูกสาวตัวน้อยของ เธอเช่นเดียวกับชื่อของเธอและความลับของสนามบินฝซาน…

ทุกอย่างดูอบอุ่นเมื่อมู่เฟยเอ๋อร์ยังเด็ก
เลือดที่ร้อนจัดยังคงซัดลงมาที่มุมปากซีดของเธอและเธอก็ พิมพ์ออกมา: “พ่อแม่ผิด ฉันไม่ได้ทำอันตรายให้สนามบิน ฉัน ช่วยพวกเขาทั้งหมด….

รอยแยกของโลกแผ่ขยายอย่างรวดเร็วและร่างของมู่เฟยเอ๋อร์ ก็ทรุดตัวลงอย่างช้าๆ

เธอมองไปที่เพดานที่กำลังจะล้มปิดตาและน้ำตาไหล

ฟู่ฉิงเทียนฉันอดใจรอไม่ไหวที่จะมารับฉัน …

มีเสียงดังมาจากพื้นดินและพื้นดินก็สงบนิ่ง

ปรากฏว่าความตายไม่เคยเกิดขึ้นโดยบังเอิญ