บทที่10 จะให้สัมภาษณ์ได้แล้วหรือยัง

บทที่10 จะให้สัมภาษณ์ได้แล้วหรือยัง

ประธานที่ใหญ่ แน่นอนว่าโจวน่าน่าไม่กล้ามีเรื่องด้วย

“คุณโจวครับ” ผู้ช่วยสั่งดันสั้นแว่นตรงจมูกเบาๆ พูดนิ่งๆว่า “แดด จ้าขนาดนี้ คุณคิดว่าคุณร้อนแล้วคนอื่นไม่ร้อนงั้นหรอครับ?”

ฝ่ายตรงข้ามเป็นผู้ช่วยของลู่ชื่นสิง โจวน่าน่าไม่กล้าแม้แต่จะ พูด ได้แต่ยิ้มตอบรับไป “ค่ะค่ะค่ะ ฉันจะไม่ให้มีเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้น อีกค่ะ ฉันจะตั้งใจถ่ายละครดีๆ

ผู้ช่วยสั่งตอบอึมไปหนึ่งคำ “อย่างงั้นก็ดี เพราะยังไงค่าเช่าราย วันที่นี่ก็แพงพอใช้ได้

โจวน่าน่าพยักหน้า

สังเหวินเซินพูดจบก็เดินจากไป โจวน่าน่าโมโหเก็บอาการไว้ไม่ ได้ จึงมองบนให้หลังของเขาหนึ่งที “อะไรกันคิดว่าตัวเองเป็นใคร กัน ถึงได้อวดดี…”

นึกไม่ถึงว่าสังเหวินเซินจะหันกลับมา ทำให้โจวน่าน่าตกใจจน แทบสําลัก รีบกลืนคำพูดที่เหลือเข้าไปแทบไม่ทัน
สังเหวินเซินมองไปที่เธอ หัวเราะเย็นๆ: “อ้อ ใช้แล้วค่ะคุณโจว ท่านประธานบอกว่าให้คุณตั้งใจทำงานหน่อย ไม่เช่นนั้นก็ไสหัว ออกไปจากที่นี่ คูณ ฟังเข้าใจใช่ไหมครับ?”

“เข้า เข้าใจค่ะ!”

โจวน่าน่าสีหน้าซีดขาว

เพิ่งหวั่นซิงที่นั่งอยู่ข้างๆดูโจวน่าน่าที่ถูกบีบให้พ่ายแพ้ในใจเธอ รู้สึกสะใจไปไม่รู้เท่าไหร่

ได้ยินสังเหวินเซินพูดอย่างนี้ เธออดกลั้นขำไม่ไหว แล้วรีบ เดินเข้าไป ยื่นใบสัมภาษณ์ไปให้โจวน่าน่า ยิ้มอ่อนๆ “คุณโจวคะ ครบ30นาทีแล้วค่ะ จะให้สัมภาษณ์ได้หรือยังคะ?”

“ได้ ได้ ได้อยู่แล้ว

โจวน่าน่านรับใบสัมภาษณ์ไว้ รอยยิ้มอ่อนโยนที่ทำให้คนชื่น ชอบ “ขอโทษด้วยนะคะคุณเซิ่ง เป็นเพราะว่าฉันถ่ายละครจน เหนื่อยมากจนหลับไป คุณคงจะไม่โทษฉันใช่ไหมคะ?”

สังเหวินเซินยังไม่ไป เพิ่งหวั่นซิงก็รู้ดีว่าผู้หญิงอย่างหล่อนคง ไม่กล้าทำอะไรตอนนี้
เซิ่งหวั่นซิงยิ้มอ่อนๆ “ไม่หรอกค่ะ”

สั่งเหวินเซินเหมือนจะพอใจมาก แล้วครั้งนี้ก็เดินจากไปแล้ว

จริงๆ

พอเขาเดินจากไป รอยยิ้มปลอมๆของโจวน่าน่าก็หายวับไปทันที โยนใบสัมภาษณ์ไปที่ฉิงเหวิน แล้วยังมองตาขาวให้กับเซิ่งหวั่น ซิง

ผ่านไปไม่นาน ก็มีคนส่งร่มบังแดดกับไอศกรีมถั่วเขียวมาให้กิน

ได้กินไอศกรีมถั่วเขียวในใต้ร่มนี้ ทำให้เพิ่งหวั่นซิงรู้สึกเย็น สดชื่นขึ้นมามากเลยทีเดียว

แต่ว่าการที่แค่มาสัมภาษณ์แล้วมีการบริการดีขนาดนี้เลยงั้น

หรอ?

ในใจเธอรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้คิดมากอะไร

“เธอนี่ก็ทําเร็วๆหน่อยสิ เวลาของฉันมันมีค่ามากนะ เดี๋ยวก็ยังมี อีกหลายฉากที่ต้องแสดง!” ช่างแต่งหน้ากำลังเติมแป้งให้โจวน่า น่าอยู่ โจวน่าน่าก็ยังไม่ลืมที่จะวางสีหน้าให้พวกเธอ
“อุ้ย!” เซิ่งหวั่นซิงตั้งใจทําปากกาอัดเสียงที่อยู่บนมือตกลงไป บนพื้นหญ้า ทำปากจู๋ๆแล้วพูดว่า “นี่ไม่ได้ปิดที่อัดเสียงมาตลอด เลยหรอเนี่ย แต่ก็ไม่เป็นไร เดี๋ยวอะไรที่ไม่สําคัญก็ค่อยไปลบ ออกทีหลังแล้วกัน”

โจวน่าน่าที่ยังอยากจะด่าคนอยู่ก็หยุดคำด่า ขำไว้ที่ลำคอ พูดไม่ ออกสักคำ

ถ้าหากผู้หญิงคนนี้เอาเสียงเธอที่อยู่ในเทปนี้ไปปล่อยหล่ะก็ มี หวังเธอไม่ได้มีโอกาสอยู่ในวงการบันเทิงนี้ต่อไปแน่!

ไม่ใช่ว่าไม่เห็นสีหน้าบูดบึ้งของโจวน่าน่า เซิ่งหวั่นซิงยื่นไอเพด ไปให้เธอ “คุณโจวคะ ฉันว่าคำถามพวกนี้ไม่ลบจะดีกว่านะคะ คุณ คิดว่าไงคะ?”

โจวน่าน่าโมโหจนควันหูจะออกมาแล้ว เธอกำไอเพดไว้แน่น “ได้ ค่ะ เอาตามที่คุณพูดเลยค่ะ

อาจจะเป็นเพราะว่าเครื่องอัดเสียงนี้ยังอยู่ในมือของเพิ่งหวั่น ซิง โจวน่าน่าก็เลยทำตามทุกอย่าง สัมภาษณ์ทั้งหมดไม่เกินครึ่ง ชั่วโมงก็เสร็จเรียบร้อยแล้ว แถมยังมีถ่ายรูปกับพวกทีมงานของ สถานีอีกด้วย

เซิ่งหวั่นซิงลุกขึ้น ยื่นมือออกไป: “ขอบคุณค่ะ คุณโจว”
โจวน่าน่าเอาแต่จ้องไปที่ปากกาอัดเสียง น

เพิ่งหวั่นชิงนึกขึ้นได้ ยื่นปากกาอัดเสียงนั้นไปให้เธอ: “ขอโทษ ด้วยนะคะ! คุณโจว เมื่อกี้ฉันจําผิดหน่ะค่ะ ที่จริงปากกาอัดเสียงนี้ เสียอะค่ะ ดังนั้น…

“พริบ!” โจวน่าน่าโมโหจนโยนบทที่อยู่ในมือทั้ง ขึ้นไปยืนบน เก้าอี้ สีหน้าที่เต็มไปด้วยความโกรธ “ชื่อเซิ่งหวั่นซิงใช่ไหม? ฉัน จําเธอไว้แล้ว!”

เพิ่งหวั่นชิงยิ้มกลับ: “ไม่ต้องจําหรอกค่ะ ไม่ต้อง”

ช่างกล้องทั้งสองคนมองดูโจวน่าน่ากับผู้ช่วยที่เดินออกไป หัน ไปยกนิ้วโป้งให้เพิ่งหวั่นซิง

“เก่งใช้ได้เลยนะเธอ หวั่นซิง คนเรื่องมากขนาดนี้เธอยังมีวิธี จัดการจนได้!”

“พวกนายก็ชมฉันเกินไป เพิ่งหวั่นซิงเม้มปาก ทันใดนั้นก็รู้สึกว่า มีคนแอบจ้องเธอจากชั้นบนอยู่ตลอดเวลา “ภารกิจเสร็จสิ้น กลับ กันเถอะ? กลับสถานี!”