บทที่ 7 พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม

บทที่ 7 พวกเราเคยรู้จักกันมาก่อนใช่ไหม

แรงเบรคเอียดที่รุนแรง ทำให้ทั้งตัวของเซิ่งหวั่นซิงแนบติด กับเบาะนั่งจนแทบจะเป็นเนื้อเดียวกัน ผ่านไปสักพัก รถค่อยๆลด ความเร็วลง เจิ่งหวั่นซิงตกใจจนใจหายใจคว่ำ ตอนที่หันไปมอง นลิง สีหน้าของผู้ชายคนนั้นเปลี่ยนกลับไปเป็นหน้านิ่งเฉยแล้ว

รถหยุดจอด เสียงของลู่ชื่นสิงพูดออกมาว่า “ถึงแล้ว”

ถึงแล้ว?

เพิ่งหวั่นชิงหันไปมองนอกหน้าต่าง เป็นประตูหน้าหมู่บ้านของ เธอจริงๆด้วย

แต่ว่าเธอไม่ได้บอกให้ลูนสิงว่าบ้านเธออยู่ไหน แล้วเขารู้ได้ อย่างไรกัน?

“เอ่อ อาชายสาม ขอบคุณค่ะ” เซิ่งหวั่นซิงอยากที่จะรีบปลดสาย นิรภัยแล้วลงจากรถไป แต่ไม่รู้ทำไม สายนิรภัยนั้นปลดไม่ออก สักที

เซิ่งหวั่นซิง : “………….
ในสถานการณ์ขับขันมักเป็นอย่างนี้ทุกที

“กดผิดบ้างแล้ว” ลู่ นสิงโน้มตัวเข้ามา กลิ่นอายของความเยือก เย็นกับฮอร์โมนนั้นมาอวบอ้วนอยู่ตรงหน้าของเซิ่งหวั่นซิง เธอ หดตัวไม่กล้าขยับ

ตามด้วยเสียง “พรีม” สายรัดนิรภัยของเธอถูกปลดออก

เพราะช่องว่างมันแคบ ช่วงที่ลู่ชื่นสิงคืนตัวกลับมา ผมของเขา ได้ปิดผ่านแก้มของเซิ่งหวั่นซิงไป ทำให้เพิ่งหวั่นซิงรู้สึกจั๊กจี้เล็ก น้อย ในขณะเดียวกันก็รู้สึกถึงกลิ่นที่คุ้นเคย

ความรู้สึกนี้ช่างแปลกประหลาด เหมือนกับว่าเธอกับเขาเคยรู้จัก กันมาก่อน

แต่ว่าในความทรงจำของเธอ ก็ไม่ค่อยมีลู่ นสิงอยู่ในนั้นนิ ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกแบบนี้หล่ะ?

“อาชายสามคะ แต่ก่อนพวกเรา เคยรู้จักกันหรือเปล่าคะ?” เธอ อดใจไม่ได้ที่จะถามคำถามนี้ออกไป ทันใดนั้นเพิ่งหวั่นซิงก็รู้สึก ว่าการกระทำของลู่ซื่นสิงก็หยุดชะงักไป

จากนั้นก็ขยับเข้าไปหาเธอ ใกล้ขึ้น ใกล้ขึ้น ใกล้จนเธอสามารถ ได้กลิ่นฮอร์โมนจากบนตัวเขา เธอยังคงรู้ล็กคุ้นชินกลับมัน

เธอคิดอะไรออกงั้นหรอ?

ริมฝีปากของลู่ นสิงขยับเล็กน้อย ลูกกระเดือกที่ขยับขึ้นลง

เซิ่งหวั่นซิงถูกลู่ซื่นสิงจ้องมองจนแทบไม่มีช่องหลบหนี “อา ชายสามคะ ฉัน…ไม่ได้จะหมายความว่าอย่างอื่น สง…สงสัยฉัน คงจะคิดมากไปเอง อาชายก็ใช้ชีวิตอยู่ที่แคนาดาตลอด แล้วจะมา รู้จักกับฉันได้ยังไงกันหล่ะ! เหอะ…เหอะเหอะ…

เซิ่งหวั่นชิงที่ตั้งสติกลับมาได้ก็ยิ้มออกไปอย่างเก้ๆกังๆ “เอ่อ ขอบคุณนะคะ อาชายสาม! ถ้างั้นฉันกลับก่อนนะคะ!”

ดวงตาเบ้าที่ลึกของลู่ชื่นสิงทำให้เพิ่งหวั่นซิงหัวใจวุ่นวาย รีบ เปิดประตูแล้ววิ่งออกไป

หลังจากนั้น ลู่ชื่นสิงเอาแต่จ้องมองเซิ่งหวั่นซิงจากด้านหลัง แววตาที่ดูซับซ้อน

เขานึกไม่ถึงเลยว่า หลังจากที่เขากลับมาจากแคนาดาสิ่งที่รอ เขาอยู่ก็คืองานแต่งงานของเซิ่งหวั่นซิงกับหลานชายของเขา ลู่หินเฉิน

จนกระทั่งเงาของเซิ่งหวั่นซิงเดินหายจากไปสักพัก ลู่ชื่นสิงถึง เลิกจ้อง เขาหยิบบุหรี่ออกมามวลหนึ่งจากซอง แล้วจุดไฟ สายตา มองไปที่ชั้นสองของตึกหนึ่ง ไฟในห้องพักถูกเปิด

สาเหตุที่ทําให้เขาต้องไปอยู่ที่แคนาดา ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะ

เธอ

แต่ยัยมื้อนี้ กลับจำไม่ได้ว่าเขาเป็นใคร และยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่า ผู้ชายที่เธอเสียตัวให้ในคืนนั้นก็คือเขา

เมื่อคิดถึงคราบสีแดงที่เปื้อนอยู่บนผ้าปูที่นอน ลู่ชื่นสิงทำตาหยี เขาพ่นควันออกมาจากปาก ควันที่พ่นออกมานั้นได้บดบังความ สวยคมของคิ้วเขา ทิ้งไว้แต่ความเยือกเย็น

จะให้ผู้หญิงของเขาแต่งงานกับหลายชายของตัวเองต่อหน้า ต่อตาเขา? เขาทำไม่ได้