บทที่ 16 คนที่เป็นแฟนสาวของเขาจะต้องทุกข์ทรมาน

บทที่ 16 คนที่เป็นแฟนสาวของเขาจะต้องทุกข์ทรมาน

ลู่ซีนลิงที่อยู่ในลิฟต์ก็กดปุ่มเปิดค้างไว้ น้ำเสียงเรียบๆ เข้ามา เพิ่งหวั่นซิง : “…………….

เธอรอให้ลู่ชื่นสิงปิดประตูลิฟต์ ส่วนเขาก็รอให้เธอเข้ามา ทั้ง สองยืนนิ่งกันไปสองนาที

“ขอบคุณค่ะ” เหิ่งหวั่นซิงยิ้มอ่อนๆให้เขา มืออุ้มกระเป๋าตัวเองไว้ แล้วเดินเข้าไปยืนไว้ด้านหลังๆ

ประตูลิฟต์ถึงจะถูกปิด

เซิ่งหวั่นซิงก้มหัวมองรองเท้าตัวเอง มองไปมองมา ก็มองไปที่ลู่ นสิง

ขาเรียวยาวของผู้ชายคนนี้ ใส่กางเกงสูทแล้วยิ่งดูหุ่นดีเข้าไป อีก ปลายกางเกงโผล่เห็นข้อเท้าเล็กน้อย ดูสวยและเซ็กซี่มากๆ พอนึกถึงนิสัย หัวดื้อของเขา เหิ่งหวั่นซิงก็อดคิดไม่ได้ว่า :คนที่ได้เป็นแฟนของเขาจะต้องทุกข์ทรมานแน่ๆเลย!

คณลองคิดดูสิ ถ้าสมมติว่าประจําเดือนของคุณมา แล้วคุณอยาก นอนอยู่บนเตียงไม่อยากขยับ แต่ผู้ชายคนนี้จะให้คุณลุกขึ้นมา ดื่มน้ำอ้อยแดงให้ได้ แต่ถ้าคุณไม่ดื่มเขาก็จะยกมันมาให้คุณดื่มที่ ข้างๆเตียง จ้องจนกว่าคุณจะดีม…

เพิ่งหวั่นชิงแค่คิดก็รู้สึกว่าตัวเองต้องทนไม่ได้แน่ๆ

โชคดีที่หันเฉินเป็นคนอ่อนโยน ใส่ใจ ไม่ดื้อรั้น ไม่อยากนั้นคงจะ เข้ากันไม่ได้แน่เลย

มุมสะท้อนจากประตูลิฟต์ ลู่ชื่นสิงเห็นได้ชัดกับทุกการกระทำ และสีหน้าของเซิ่งหวั่นซิง เหมือนกับว่าแอบมองเขาอยู่ตลอด เวลา บางทีก็สีหน้าขมวดคิ้วบ้าง กัดริมฝีปากทำหน้าเหมือนอยาก หัวเราะแต่ก็พยายามกลั้นไว้

ลู่ซื่นสิง :

เขาใส่เสื้อกลับด้านหรอ หรือว่ามีอะไรติดที่หลังเสื้อเขา ถึงกับ ทําให้เธอเป็นอย่างนี้?

ระหว่างทางที่ส่งเซิ่งหวั่นซิงไปที่สถานี ลู่ชื่นสิงไม่แม้แต่จะ ปริปากพูดสักคำ แม้แต่เสียงเพลงในรถก็ไม่เปิด
เซิ่งหวั่นซิงรู้สึกบรรยากาศในรถอึดอัดมาก ทนไม่ไหวจนต้องหา เรื่องคุย “เอ่อคือ ฝีมือการทำอาหารของอาเก่งมากเลยนะคะ อาหารเช้าอร่อยมากเลยค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า…

ล่ซื่นสิงไม่ชอบที่เธอเรียกแบบนี้ คิ้วขมวด “คุณเรียกชื่อผมก็ได้”

“อาชายสาม” ฟังแล้วเหมือนอายุแก่กว่าไปหลายรุ่น

ลู่ชื่นสิง ? ไม่ไม่ไม่ เธอไม่กล้าหรอก!

เพิ่งหวั่นซิงหลุดหัวเราะออกมาหนึ่งที ยิ่งรู้สึกอึดอัดเข้าไปใหญ่ ตัดสินใจหันหน้าออกไปทางหน้าต่าง แล้วก็จะไม่หาเรื่องคุยด้วย แล้ว

ลู่ซื่นสิงเหลือบตาไปมองเธอหนึ่งที แล้วพูดว่า “ต้องใช้ชีวิตคน เดียวอยู่ที่ต่างประเทศหลายปี พอนานเข้าก็ทำอาหารเป็นเอง มัน ก็ไม่เห็นมีอะไรแปลกนิ

“แล้วทำไมคุณไม่หาแฟนสักคนหล่ะคะ?” เซิ่งหวั่นซิงถาม เธอไม่ทันได้สังเกตว่าสีหน้าของผู้ชายเริ่มเย็นชาอีกแล้วเธอยังคงพูดต่อไป “อยู่คนเดียวทำอาหารกินคงยุ่งยากน่าดู ทำไป ก็กินไม่หมด ถ้าหาใครสักคนมาช่วย…

ลู่ชื่นสิงพูดเสียงเย็น “ผมจะชอบใคร คุณมีปัญหาหรือไง?”

เพิ่งหวั่นซิง : “………….

ไม่ใช่ เธอก็แค่พูดไปแค่คำสองคำ ก็เป็นประโยคที่ฟังดูปกติดีน ทำไมถึงทำเขาโกรธอีกแล้วหล่ะ?

ผู้ชายคนนี้เป็นถุงยาระเบิดหรือไง โมโหง่ายขนาดนี้?

เพิ่งหวั่นซิงแอบเบ้ปากเล็กน้อย ในใจกำลังรู้สึกหงุดหงิดพอดี เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

หยิบออกมาก็เห็นเป็นเบอร์ของลู่หันเฉิน หัวใจเต้นตุบๆบ หันไป มองลู่ชื่นสิ่งที่กำลังขับรถอยู่ จะให้รับก็ไม่ใช่ไม่รับก็ไม่ใช่

โทรศัพท์ก็สั่นอยู่ตลอดเวลา เพิ่งหวั่นซิงตัดสินใจรับสายนั้น

“หวั่นซิง ผมขอโทษ” ลู่หันเ เอ่ยปากก็มาพร้อมกับคำขอโทษ “เมื่อคืนผมมีงานที่เจรจากับลูกค้า คุยกันถึง8 9โมง แล้วเมาเหล้า กลับบ้านนอนจนถึงเช้า ถึงจะเห็นข้อความที่คุณส่งไว้เมื่อคืน ยังมีสายโทรเข้าที่ไม่ได้รับหลายสาย เมื่อวานเกิดเรื่อง อะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“เปล่าค่ะ” เหิ่งหวั่นซิงพูด

“ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว” ลู่หันเฉินถามต่อ “ใช่แล้ว หวั่นซิง เมื่อคืน คุณไปนอนที่ไหน? เมื่อกี้ผมเพิ่งไปหาคุณมา คุณแม่คุณบอกว่า เมื่อคืนคุณไม่ได้กลับบ้าน

เหิ่งหวั่นซิงถึงกับสําลัก

เมื่อคืนเธอไข้ขึ้น แล้วลู่นลิงก็พากลับไปที่คอนโดของเขา ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่ได้มีอะไรกัน แต่มันก็คือการนอนในห้อง เดียวกัน

ถ้าบอกความจริงนี้ไปให้ลู่หันเฉิน ไม่รู้ว่าเขาจะคิดมากไปถึงไหน

เธอดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว เพิ่งหวั่นซิงพูดว่า “เมื่อคืนฝน ตกหนักมาก ฉันหารถกลับไม่ได้ เผอิญที่สถานีก็มีงานให้ฉันทำ พอดี เมื่อคืนฉันก็เลยนอนค้างที่สถานี ว่าแต่คุณนั้นแหละ เมื่อคืน ฉันโทรไปให้คุณตั้งหลายสาย คุณก็ไม่สนใจฉันเลย

ลู่หันเฉินไม่ได้สงสัยอะไร เอาความทุกอย่างโทษไว้ที่ตัวเอง “ผมขอโทษ ผมไม่ควรมัวแต่ทำงานแล้วไม่รับสายคุณ เดี๋ยว รอผมจัดการงานช่วงนี้ให้เสร็จก่อน แล้วพาคุณไปกินอาหารอ ร่อยๆเป็นการถ่ายโทษนะครับ ดีไหม?”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเข้าใจว่าคุณงานยุ่ง” เพิ่งหวั่นซิงแอบถอน หายใจเบาๆว่าโล่งอก แล้วหัวเราะว่า “แต่ว่าคุณห้ามทำอย่างนี้อีก แล้วนะ ไม่รับสายเลย อย่างนี้ฉันจะเป็นห่วงนะคะ