บทที่1.จบตอน
“จีจี้… ฉันอยากอ้วก…” อยู่ๆ อังคณาก็เอ่ยขึ้นเมื่อรู้สึกเหมือน มีอะไรวิ่งวนปั่นป่วนอยู่ในท้องของเธอ และเริ่มรู้สึกวิงเวียนอย่าง บอกไม่ถูกเมื่อทั้งเต้นทั้งดื่มอย่างเมามันไปสักระยะ
“อ้าว.. เฮ้ยแก… อย่าเพิ่งมาปล่อยตรงนี้ ไปๆ เดี๋ยวฉันพาไป
ห้องน้ำ”
“ไม่ต้องๆ ฉันไปเองได้ แกไปอยู่เป็นเพื่อนรอบก็ได้” อังคณา พูดอ้อแอ้โบกไม้โบกมือวุ่นวาย
“ไหวแน่นะแก…”
“อืมมม… ฉานไปห้องน้ำแล้วนะ แล้วอังคณาก็เดินเช นิดๆ ไปยังทางเดินที่ตรงไปห้องน้ำหญิงทันที
ในขณะเดียวกันนั้นปฐวินซึ่งเดินลงมาหมายจะเข้าไปหาหญิง สาวที่ตนหมายตา แต่พอมาถึงชั้นล่างก็ไม่เจอเจ้าหล่อนจึงได้แต่ ยืนบนอย่างหัวเสีย…
“อ้าว… หายไปไหนแล้ววะ แม่สาวเท้าไฟของฉัน บ้าชะมัด ใครมาตัดหน้าวะ” ปฐวันสบถอย่างหัวเสีย พลันสายตาของเขาก็ หันไปพบกับใครบางคนซึ่งมันก็ทำให้เขาคลายความหงุดหงิด ลงได้บ้าง…
“รอบ… คุณนั่นเองมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับเนี่ย…
ปฐวินตรงเข้าไปทักทายโรบินซึ่งเป็นหนึ่งในนักธุรกิจที่เป็น ลูกค้าประจำชั้นเฟิร์สคลาสของโรงแรมในเครือของเขา และโร บินก็เป็นหนึ่งในนักธุรกิจชั้นแนวหน้าซึ่งเป็นบุคคลที่เขารู้จักเป็น อย่างดีเพราะเคยร่วมงานและพบเจอกันในงานเลี้ยงสังสรรค์ของ บรรดานักธุรกิจเป็นประจำ
“ยินดีที่ได้พบคุณที่นี่นะวิลล์… จีจี้รับนี่คุณวิลล์เพื่อนผมเอง ลล์ครับ แจ็กเกอร์รีนคนรักของผม” โรบินเรียกปฐวุ่นว่า วิลล์ สั้นๆ อย่างคุ้นเคยและเชื้อเชิญให้เขานั่งร่วมโต๊ะแล้วแนะนำแฟน สาวของตนกับชายหนุ่ม
“ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณแจ็กเกอร์รีน”
“เช่นกันค่ะ… แต่เอ… จีจี้รู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าคุณที่ไหน มาก่อนนะ…” แจ็กเกอร์รีนยิ้มทักทายปฐวันแล้วนึกว่าเขาดูคุ้นๆ หน้า เหมือนเธอเคยเห็นเขามาก่อน
“โธ่ที่รักครับ วิลล์เขาคนดังจะตายไปก็หนุ่ม เพลย์บอยร้ายได้ หัวใจ ที่เป็นข่าวบ่อยๆ ไงล่ะครับ แต่ผมว่าเจ้าตัวเขาคงไม่ปลื้ม กับฉายานี้สักเท่าไหร่…” โรบินเอ่ยยิ้มๆ กับแฟนสาวพลางยิ้มให้ ปฐวันซึ่งส่ายหน้าหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี
“จริงเหรอคะ…”
“ผมว่านักข่าวเขียนข่าวเกินจริงไปนิดนะครับ ผมก็แค่ผู้ชาย ธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้นเอง”
“แหม… หากไม่บอกก็คงไม่รู้นะคะเนี่ย” “ที่รักจะบอกว่าเคยวิจารณ์วิลล์ด้วยใช่มั้ยครับ…
โรบินเข้าแฟนสาวซึ่งแจ็กเกอร์นก็ค้อนคนรักอย่างไม่จริงจัง นักและยอมรับว่าเธอเคยวิจารณ์ปฐวินให้เขาฟังบ่อยๆ ว่าผู้ชาย อะไรร้ายชะมัดและเธอยอมรับไม่อายว่าเคยพูดเช่นนั้นจริงๆ
“จริงๆ เหรอครับ แล้วพอมาเจอผมตัวเป็นๆ แล้วคุณแจ็กเกอร์ ในว่าผมเป็นอย่างนั้นมั้ยครับ
“จีจี้คิดว่าคนเราทุกคนมีมุมมองที่ต่างกันค่ะ คนดีของเขาอาจ จะไม่ใช่คนดีของเรา ของแบบนี้แล้วแต่ความคิดของใครของมัน ค่ะ ส่วนเรื่องของคุณอ่านข่าวก็แค่อ่านไปเท่านั้นแล้วก็พูดถึง แค่ช่วงนั้นหลังจากนั้นก็ไม่สนใจหรอกค่ะ อีกอย่าง หากเราจะมัว มาสนใจแต่ข่าวไร้สาระพวกนั้นคอยแต่จะทำให้คนอื่นรักและ ชื่นชมเราไปเสียหมด แคร์คำพูดของคนรอบข้างไปเสียหมดก็ไม่ ต้องทำมาหากินกันพอดี จริงไหมล่ะคะ…
“ผมพูดได้คำเดียวเลยว่า ร็อบ โชคดีมากที่ได้คุณเป็นคนรัก และกำลังจะมาเป็นภรรยา ในอนาคต…
ปฐวินกล่าวชื่นชมแจ็กเกอร์รีนอย่างเปิดเผย ไม่น่าเชื่อเลยว่าผู้ หญิงที่ดูเปรี้ยวจี๊ดอย่างแจ็กเกอร์รีนจะมีความคิดเช่นนี้ และหาก เธอเป็นหญิงสาวอย่างแท้จริงมาตั้งแต่กำเนิดไม่แน่ว่าชายหนุ่ม ทุกคนคงแย่งชิงเธอมาเป็นภรรยากันอย่างดุเดือดแน่นนอน….
ทั้งสามนั่งคุยกันอย่างเป็นกันเองเพราะโรบินและปฐวินนั้นรู้จัก กันอยู่ก่อนแล้วและชายหนุ่มทั้งสองก็คุยเก่งและมีอารมณ์ขันทำ ให้แจ็กเกอร์รีนรู้สึกชื่นชมปฐวินอยู่ไม่น้อย หนุ่มหล่อไฮโซที่ใช้ผู้ หญิงยิ่งกว่ากระดาษชำระที่ใค ต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า เขาทั้งเย่อหยิ่งเห็นผู้หญิงเป็นเพียงตอบสนองความใคร่เท่านั้น และเขาก็มีฉายาว่า เพลย์บอยร้ายไร้หัวใจ ซึ่งแจ็กเกอร์รีนไม่เคย คิดมาก่อนเลยว่าปฐวินจะมีมุมที่ตลกขบขันและเป็นกันเอง ไม่ เหมือนที่เธอเคยได้ยินหรือเห็นจากข่าวซุบซิบในสังคมไฮโซเลย สักนิด
ปฐวินเพลย์บอยที่ใครตราหน้าว่าไร้หัวใจตรงหน้าของเธอคือ ผู้ชายที่ดูอบอุ่นเป็นกันเอง และไม่ได้เย่อหยิ่งอย่างที่ใครๆ พูดกัน เลยแม้แต่น้อยเขาออกจะเป็นกันเองและตรงไปตรงมาด้วยซ้ำ เขายังโสดไหมนะ แล้วถ้าเขาสนใจเพื่อนรักของเธอมันจะดีสักแค่ไหน… แจ็กเกอร์รีนแอบคาดหวังในใจว่าเขาอาจจะเป็นเนื้อคู่ขอ งอังคณาก็เป็นได้… หญิงสาวคิดเรื่อยเปื่อยเช่นดังคนช่างฝันที่ อยากให้เพื่อนรักพบคนดีๆ และมีความสุข… แล้วความคิดของ เธอก็สะดุดลงเมื่อเห็นอังคณาเดินเซเซดๆ มายังพวกตน…
“อ้าว…ยายนางเอ้ยๆๆ แก ระวังๆๆ”
เสียงแจ็กเกอร์รีนอุทานและจะผวาเข้าไปรับร่างบอบบางของ เพื่อนรักที่อุตส่าห์เดินโซซัดโซเซกลับมาถึงโต๊ะที่เธอนั่งอยู่ได้ แต่ ดูเหมือนว่าอังคณาจะหมดแรงเอาเสียดื้อๆ แล้วร่างบางที่ โงนเงนๆ อยู่นั้นก็ถลาลิ่วไปตกอยู่ในอ้อมแขนของปฐวันอย่าง เหมาะเจาะ…
“ยายนาง เป็นไงบ้างแก ลุกขึ้นๆ ไหวไหมนั่น… แจ็กเกอร์รี นรีบเข้ามาพยุงร่างเพื่อนรักขึ้นจากอ้อมแขนของชายหนุ่มทันที
“ไม่เป็นไรครับ เธอตัวเล็กนิดเดียวเองผมช่วยดีกว่า…
ปฐวินรู้สึกพอใจกับร่างนุ่มนิ่มและหอมกรุ่นกลิ่นสาบสาวเหลือ เกินจนไม่อยากให้ร่างหอมๆ นุ่มๆ ของเธอต้องผละจากอกไปจึง แสร้งท่าทีโอบร่างเธอให้เอนกึ่งนั่งถึงนอนบนโซฟาตัวยาวที่เขา นั่งอยู่แล้วถอดเสื้อคลุมของตนคลุมร่างที่ค่อนข้างเปิดเปลือยเนื้อนวล นั้นด้วยความหวงแหนอย่างไม่รู้ตัวซึ่งแจ็กเกอร์รีนมองว่าเขาช่าง เป็นสุภาพบุรุษเสียเหลือเกิน…
“โอ๊ย… จีจี้ฉันปวดหัวจัง แต่ก็สนุกสุดๆ ฉันว่าฉันจะออกไป เต้นอีกรอบ…”
หญิงสาวกุมขมับบางของตนพลางหลับตาพูดแผ่วเบาอ้อแอ้ แล้วยังเอนซบบ่ากว้างของใครบางคนโดยไม่ลืมตาขึ้นมองแต่ก็ ยังพยายามลุกเพื่อจะออกไปเต้นรำให้สนุกสุดเหวี่ยงไปเลยด้วย ฤทธิ์แอลกอฮอล์ ส่วนแจ็กเกอร์รีนเองก็ได้แต่มองเพื่อนรักตา ปริบๆ ก่อนจะหันไปมองคนรักที่ขอตัวไปรับโทรศัพท์เมื่อครู่ ไม่ นานโรบินก็เดินกลับมาพร้อมกับใบหน้าหล่อเหลาที่เครียดข็งจน เธอสังหรณ์ใจว่าอาจจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น
“มีอะไรคะร็อบ เกิดปัญหาอะไรรึเปล่า….”
แจ็กเกอร์รีนถามแฟนหนุ่มอย่างใส่ใจและคอยมองเพื่อนรักไม่ วางตาเช่นกันทั้งห่วงเพื่อนรัก และคนรักซึ่งมีท่าทีเหมือนมีเรื่อง ไม่สบายใจอย่างมากเพราะสำหรับโรบินแล้วหากมีเรื่องด่วน หรือปัญหาอะไรที่ไม่สำคัญมากเขาจะให้เลขาและบอดีการ์ดส่วน ตัวของเขาจัดการแทนทันที แต่คราวนี้จากท่าทางของชายหนุ่ม แล้วเรื่องที่เขาต้องจัดการนั้นคงหนักหนาเอาการอยู่เพราะคนที่เก็บอารมณ์เก่งอย่างโรบิน แสดงอาการหน้านิ่วคิ้วขมวดและดูร้อนรนมากขนาดนี้แสดงว่า ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน…
“คุณแม่ผมเกิดป่วยกะทันหันครับท่านล้มในห้องน้ำจนสลบ ไปตอนนี้ยังหลับไม่ได้สติเลย…
“อะไรนะคะ ก็ท่านเพิ่งมาถึงฮ่องกงไม่ใช่หรือคะ” แจ็กเกอร์
รีนถามอย่างร้อนรนและเห็นใจคนรัก
“ครับเพิ่งมาถึงเมื่อสองวันก่อน แต่เมื่อท่านเกิดลื่นล้มใน ห้องน้ำไม่รู้ว่าอาการหนักแค่ไหน ผมคงต้องไปฮ่องกงคืนนี้…” โร บินบอกเสียงเครียดและหันไปมองปฐวินและอังคณา อย่างลังเล และแจ็กเกอร์รีนก็คงจะพอมองออกว่าเขาเองก็ทั้งห่วงเธอกับ เพื่อนรักและห่วงมารดาของตนเอง
“ไม่ต้องห่วงจีจี้นะคะคุณไปดูคุณแม่ของคุณเถอะค่ะที่รัก”
“แต่ผมสัญญาว่าจะพาคุณไปฮ่องกงเพื่อพบครอบครัวของ ผมด้วยแต่ไม่นึกว่ามันจะกะทันหันแบบนี้ อีกอย่าง…” โรบิน อีกอักเพราะเขากลัวว่าแฟนสาวจะโกรธ เพราะก่อนหน้านี้เขา บอกว่าจะพาเธอไปพบครอบครัวของเขาอย่างเป็นทางการและ วางแผนกันไว้ว่าหลังจากนั้นพวกเขาจะแต่งงานกัน…
“จีจี้รู้และเข้าใจคุณค่ะ ไปเถอะค่ะจีจี้กับนางดูแลตัวเองได้เราก็กำลังจะกลับกันอยู่แล้วนี่คะ”
แจ็กเกอร์รีนพูดออกไปด้วยใจจริงแม้จะรู้สึกเสียดายโอกาสที่ จะเดินทางไปพบครอบครัวของเขาซึ่งตอนนี้มาพักผ่อนกันที่ ฮ่องกงเนื่องจากมารดาของโรบินนั้นเป็นชาวฮ่องกงและทุกๆ หก เดือนทั้งครอบครัวของเขาจะมาพักผ่อนที่ฮ่องกงเป็นประจำ “เฮ้ย จีจี้แกก็ไปกับคุณร็อบก็ได้ไม่ต้องห่วงฉัน ฉันรู้ว่าแกรอ
คอยเวลานี้มานานแล้ว….
อังคณาบอกเมื่อพอจะมองออกว่าเพื่อนรักมีเรื่องไม่สบายใจ แม้ว่ายังรู้สึกมึนๆ เหมือนโลกหมุนๆ อยู่ก็ตามแต่สิ่งที่เธอไม่เคย ลืมคือความฝันของแจ็กเกอร์รีน ที่ใฝ่ฝันถึงรักแท้และงานวิวาห์ แสนโรแมนติกกับคนรักของตน และวันนี้แจ็กเกอร์รีนก็เจอคน ที่รักตัวตนจริงๆ ของตัวเอง และอังคณาเองก็ยินดีกับเพื่อนมาก หากเพื่อนรักจะได้ไปพบครอบครัวของโรบินและแต่งงานกันที่ ฮ่องกงตามกําหนดการณ์ที่วางแผนเอาไว้ เธอไม่อยากให้เพื่อน รักเสียโอกาสดีๆ นั้นไปเพราะเธอเป็นตัวถ่วง… อังคณาคิดอย่าง คนที่พอมีสติอยู่บ้างแม้ว่าแข้งขาเธอจะอ่อนไปบ้างหรืออาจจะ เดินไม่ตรงทางในบางทีก็ตาม…
“อ้าว ไปสิจะยืนมองฉันตาปริบๆ ทำไม ไปๆ แกไปเลยร็อบจีจี้ไปได้แล้วค่ะ… อังคณาบอกเพื่อนรักพลางรั้งให้แจ๊กเกอร์ รีนลุกขึ้นแล้วจูงมือเพื่อนสาวไปหาโรบินซึ่งยืนหน้าเครียดอยู่
“ถ้าอย่างนั้นเราขอตัวกลับเลยนะคะคุณวิลล์ ไปกันเถอะแก แล้วฉันจะไปส่งแกที่บ้านกลับก็ต้องกลับด้วยกัน…
ด้วยความห่วงเพื่อนรักแจ็กเกอร์รีนก็รั้งร่างที่เดินไม่ค่อยตรง ของอังคณาออกมาจนได้ ทั้งสามเดินออกไปจากผับดังมายัง รถยนต์คันหรูของโรบิน แต่แล้วอังศณาก็หยุดเดินทำให้แจ็กเก อร์รีนหันมามองเพื่อนรักอย่างสงสัย
“แกหยุดเดินทำไม…
“ฉันจะอยู่เที่ยวต่อแกรีบไปเถอะ เดี๋ยวไม่ทันเที่ยวบิน
“แกจะเที่ยวต่อคนเดียวได้ไงนังบ้า… แจ็กเกอร์รีนแหวกลับ มาอย่างไม่ชอบใจ ใบหน้าสวยยุ่งเหยิง
“เออน่า.. ฉันเที่ยวได้ แกไปเถอะ ฉันดูแลตัวเองได้ แกไป
เถอะไปๆ” อังศนาโบกมือไล่
“ร็อบคะ…” แจ็กเกอร์ในหันไปขอความเห็นจากคนรักเมื่อ เพื่อนรักทำท่าจะดื้อแพ่งขึ้นมาเสียอย่างนั้น
“แกอย่าเรื่องมากจีจี้ ฉันโตแล้วและที่นี่แกก็บอกฉันเองว่ามัน ปลอดภัยและดีที่สุด มีแต่คนรวยๆ ไฮโซ เขาคงไม่คิดจะมาสนใจ คนกระจอกๆ อย่างฉันหรอกน่า… หรือบางทีคืนนี้ฉันอาจจะได้สา มีรวยๆ กลับบ้านด้วยไงแก….”
อังคณาตัดบทเมื่อเห็นท่าทางลังเลของแจ็กเกอร์รีนกับรอบจึง ยืนยันมั่นเหมาะยิ้มให้เพื่อนรักเสียกว้างขวางขณะพยายามยืน ให้ตรงทั้งยังพูดจาเสียกกัน
“แน่ใจนะแกว่าแกอยู่ได้ และจะไม่อยู่ที่นี่เกินเที่ยงคืน หากฉัน โทร. ไปหายายอังแล้วแกยังไม่ถึงบ้านฉันเอาแกตายแน่ยาย เพิ่ม…” แจ็กเกอร์รีนกอดอกมองเพื่อนรักเหมือนผู้ใหญ่มองเด็ก อย่างไรอย่างนั้น
“โอเค ฉันรับปาก แกไปเถอะ อย่าห่วงฉันเลย ฉันดูแลตัวเอง ได้น่า เห็นฉันเป็นเด็กๆ ไปได้” อังคณาให้เพื่อนรักสบายใจ แล้วคว้ากุญแจรถจากมือแจ็กเกอร์รีนมาใส่กระเป๋าถือใบเล็ก ของตน
“งั้นฉันไปนะแก อย่าอยู่ดึกนะ แล้วก็อย่าดื่มมากไปกว่านี้ ด้วย…” แจ็กเกอร์รีนยังคงนักหนา
“ดูแลตัวเองด้วยนะครับ เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะให้คนของผมตามาดูแลนาง อย่าห่วงเลยสักครู่ลูกน้องผมจะลง มาดูแลนาง…”
โรบินบอกคนรักก่อนจะก้าวขึ้นรถคันหรูออกไปจากหน้าผับ อังคณามองตามหลังรถที่แล่นไปจนลับตาแล้วก้าวกลับเข้าไปใน ผับดังอย่างเริงรื่น ตั้งใจจะใช้เวลาในค่ำคืนนี้สนุกให้สุดเหวี่ยง ไปเลย โดยไม่รู้เลยว่าเมื่อกลับเข้ามา ณ ที่แห่งนี้อีกครั้งมันจะ เปลี่ยนชีวิตเธอไปตลอดกาล…
ปฐวินรู้สึกเสียดายไม่น้อยที่เขาไม่ทันได้มีโอกาสสาน สัมพันธ์กับแม่สาวผมหอมนางนั้นเมื่อเธอเพิ่งจะเดินออกไปกับ เพื่อนของเธอเมื่อครู่ ซ้ำยังไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ นี่เขาไม่มีอะไร ดึงดูดสายตาเธอเลยหรืออย่างไรทั้งที่เขาโอบกอดเธอไว้ตอนที่ จะล้มแถมยังถอดเสื้อคลุมของตนให้เจ้าหล่อนสวมอีกด้วย…
“นี่เจ้าหล่อนไม่สนใจเราเลยหรือไงวะ…” ชายหนุ่มพูดอยู่คน เดียวอย่างหัวเสียพลันสายตาก็หันไปเจอหญิงสาวที่เขาเพิ่ง บ่นถึงอย่างไม่ตั้งใจแต่สะดุดใจยิ่งนัก…
แม่สาวเท้าไฟที่กระโดดขึ้นไปเต้นรำด้วยท่วงท่าเย้ายวนบน เวทีเตี้ยๆ ของทางร้านที่จัดไว้สำหรับดูโชว์การแสดงของนัก ดนตรี เธอกำลังยกย้ายส่ายสะโพกหัวเนียอยู่กับหนุ่มตาน้ำข้าวรูปหล่อคนหนึ่งอย่างเมามันโดยไม่สนใจสายตาของใคร แต่จะ ว่าไปในสถานที่แห่งนี้ไม่มีใครสนใจใครอยู่แล้ว ทุกคนมาเพื่อน สนุกเท่านั้น…
“ยายบ้าเอ๊ย กำลังทำบ้าอะไรของเธอกันนะ…
ปฐวินรู้สึกเลือดขึ้นหน้าอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนเพียงแค่เห็น เธอไปนัวเนียกับชายคนอื่นเขาก็รู้สึกร้อนรนจนทนไม่ได้ ปฐวิน หงุดหงิดเมื่อหญิงสาวมีอิทธิพลเหนือจิตใจของเขาอย่างไม่น่าจะ เป็นได้ เขาเพิ่งได้พบเธอเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วและยังไม่ได้คุยกัน จริงจังด้วยซ้ำ แต่ทำไมเขาต้องรู้สึกหวงแหนและไม่พอใจที่เห็น เธอไปอยู่กับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขาด้วย
ยิ่งคิดปฐวินก็ยิ่งรู้สึกขัดเคืองใจทั้งขาแข็งแรงยังเดินไปยังแม่ สาวเท้าไฟทันทีอย่างฉุนเฉียวพร้อมกับตวัดร่างเธอลงมาแล้วก อดกระหวัดร่างบางพาเดินลิ่วๆ ออกไปจากฟลอร์เต้นรำ ท่ามกลางความงุนงงของผู้ที่กำลังเต้นกันอยู่อย่างเมามันกับ หญิงสาว และคนอื่นๆ ที่มองการกระทำของเขาอย่างไม่เข้าใจ ชายหนุ่มคนนั้นพยายามจะเดินตามปฐขึ้นมาอย่างไม่พอใจแต่ ชายนิรนามสามคนที่เข้ามายืนขวางด้วยท่าทางขึงขังหน้าเข้มไม่ พูดไม่จาแต่ดูเอาจริงเอาจังทำให้หนุ่มตาน้ำข้าวคนนั้นเลือกที่จะ หาคู่เต้นใหม่มากกว่าที่จะตามหญิงสาวที่ตนพึงใจไปเพื่อความปลอดภัยของตนเอง… เรื่องแบบนี้ไม่เสี่ยงจะดีกว่า…
“โอ๊ยยย… คุณปล่อยนะ… จะทำอะไรเนี่ยแล้วไม่ต้องมา โอบมาอุ้ม ฉันเดินเองได้ ปล่อย…
ทางด้านอังคณา โดนลากตัวออกมาก็โวยวายและพยายาม ดิ้นรนออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั้นด้วยความตื่นตระหนกเมื่อจู่ๆ ก็ถูกลากออกมาจากผับด้วยน้ำมือของผู้ชายคนนี้
แต่ เอ… เขาหน้าตาคุ้นๆ เหมือนว่าเธอได้เห็นหน้าเขามา ก่อน…
“ก็พาออกมาจากฝูงตะเข้ตะโขงไงล่ะ หรืออยากมีผัวทีเดียว หลายๆ คน”
ปฐวินหันมาพูดกับเธออย่างฉุนเฉียวเสียงก็หัวนจัดชัดเจนและ คำพูดของเขาก็ทำให้อังศณาอ้าปากค้างด้วยความคาดไม่ถึงว่า จะถูกผู้ชายพูดแบบนี้ใส่หน้า เธอไปทำอะไรให้เขากันล่ะถึงได้มา เธอแบบนี้…
“แล้วคุณเป็นใคร มายุ่งอะไรด้วยไปให้พ้นนะ”
หญิงสาวพยายามขืนตัวเองออกจากวางแขนแข็งแรงของเขา อย่างฉุนเฉียวเช่นกันแต่ยิ่งพยายามดิ้นให้หลุดจากปลอกแขนที่ แข็งราวเหล็กหน้านั้นไม่ได้แล้วยังรู้สึกว่ามันยิ่งรัดแน่นขึ้นไปอีก ด้วยจนเธอใจเสียแต่ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปก็ทำให้หญิงสาวเรียบๆ เงียบขรึมแผลงฤทธิ์ราวแม่เสือ…
“ความจริงฉันไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ ถ้าบังเอิญไม่ได้รู้จักกับ เพื่อนของเธอ อีกอย่างฉันสงสารพวกเขาหากจะมารู้ว่ามีเพื่อน เป็นสาวใจแตก แจกไม่เลือก…
“อ๊ายยย คนบ้า นี่คุณว่าใคร พูดดีๆ นะ อย่ามาดูถูกกันนะ
แล้วก็ปล่อยฉันด้วย ฉันจะกลับบ้าน
หญิงสาวพยายามสะบัดตัวอออกจากเขาให้ได้แต่ต้องตกใจ เมื่อเขารั้งให้ร่างบางของเธอแนบชิดกับร่างแกร่งของเขาจนเธอ รู้สึกได้ถึงไอความร้อนที่แผ่มาจากกายชาย ใบหน้างามที่ถูก ตบแต่งงดงามในคืนนี้แดงจัดทั้งฤทธิ์ของแอลกอฮอล์และทั้งตื่น เต้นเมื่อร่างบางของตนแนบชิดกับร่างแกร่งของเขา
ชายแปลกหน้าที่เธอพอจะนึกออกว่าเขานั่งคุยอยู่กับเพื่อนรัก ก่อนหน้านี้ แล้วเขามาทำอะไร และมาวุ่นวายกับเธอทำไม ยัง ศณาคิดอย่างมึนงงเมื่อพอจำอะไรได้ลางๆ เธอได้ยินแจ็กเกอร์รี นเรียกชื่อเขาว่าอะไรนะ วิน วินอะไรสักอย่าง…อังคณาพยายาม นึกชื่อเขาและพยายามหาทางหลุดพ้นจากอ้อมแขนแข็งๆ นี้…
“เอาล่ะกลับบ้านได้แล้ว…
ปฐวีนตะคอกเสียงเข้ม ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาต้องมาแคร์ ด้วยว่าเธอจะกลับบ้านหรือไม่หรือจะไปไหนต่อ นี่เขาคงบ้าไป แล้วแน่ๆ จะว่าไปแล้วกับหญิงสาวทุกคนที่เขาเคยผ่านมาเขาก็ไม่ เคยใส่ใจด้วยซ้ำว่าพวกเจ้าหล่อนจะอยู่จะไปหรือจะทำอะไรกับ ใครที่ไหนพอจบ หมดสิ้นธุรกิจต่อกันก็ต่างคนต่างไปพร้อมด้วย ค่าเสียเวลาก้อนโต… แต่กับผู้หญิงหน้าตาธรรมดาๆ แต่แต่งตัว เย้ายวนเข้าหน่อยตรงหน้า เขากลับมีความรู้สึกที่ต่างกันออกไป
เขาอาจจะอยากช่วยเพื่อนมนุษย์ด้วยกันก็ได้ หรือเพื่อเห็นแก่ โรบินซึ่งเป็นคนรู้จักกันและเธอก็คือเพื่อนแฟนของโรบิน หากเขา จะไม่ช่วยเหลือหรือดูแลก็อาจจะเสียชื่อเจ้าของบ้านก็ได้เพราะผับ นี้เขาเองก็มีหุ้นอยู่ส่วนหนึ่ง…
ปฐวินพยายามหาเหตุผลให้ตัวเองแต่สุดท้ายเขาก็คิดว่ามัน ไม่เข้าท่าเลยสักข้อ…
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ