บทที่ 2. คืนร้ายหัวใจผูกพัน
“นี่ปล่อยนะ ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้นปล่อย…
ทางด้านอังคณานั้นหน้าตื่นแทบจะหายเมาเป็นปลิดทิ้งเมื่อเขา รั้งร่างเธอให้เดินตามเขาไปโดยที่มันไม่ใช่ทางที่จะไปยังรถของ แจ็กเกอร์รีนที่เธอเอากุญแจไว้…
“นิพนธ์ จัดการเรื่องที่เหลือต่อให้ที
ปฐวินบอกลูกน้องคนสนิทที่เป็นทั้งเพื่อนและมือขวาซึ่งคอย ช่วยเหลือเขาแทบทุกอย่างและอยู่กับเขามานานและ นิพนธ์ ก โค้งรับคำอย่างรู้หน้าที่แล้วพยักหน้าให้ผู้ติดตามอีกสองคนซึ่ง คอยตามอารักขาชายหนุ่มอยู่ห่างๆ ในขณะที่ชายหนุ่มจับร่าง บางเย้ายวนที่กำลังขัดขืนโวยวายไปยังรถยนต์คันหรูราคาแพง ลิบของตนอย่างทุกลักทุเล
“นี่แม่คุณหยุดดิ้นซะทีได้ไหม หรืออยากกลับไปล่าเหยื่อ
na…”
ชายหนุ่มพูดชิดแก้มนวลของคนที่ผินหน้าหนีเมื่อเห็นเขาชิด ใกล้กับเธอมากเกินไปจนน่าหวาดเสียวแต่ก็ถลึงตามองเขาอย่าง กราดเกรี้ยวเมื่อไม่สามารถต่อกรกับเขาได้…
“เอ้าเรียบร้อยแล้ว และก็ขอความกรุณานั่งเฉยๆ สักนาทีนะ คุณผู้หญิง…
เสียงนุ่มทุ่มที่ห่างออกไปเมื่อคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอเรียบร้อยแล้ว ทําให้หญิงสาวที่เอาแต่ผินหน้าหนีหันกลับมามอง เขาอย่างสับสนและมึนงงเล็กน้อย…
“สรุปแล้วคุณเป็นใคร แล้วมาวุ่นวายกับฉันทำไมเนี่ย…
เมื่อพยายามตั้งสติและพยายามไม่ให้ลิ้นพันกันเธอก็เอ่ย ถามเขาเบาๆ เสียงใสอ้อแอ้เล็กน้อยพลางสอดนิ้วเรียวของตน เสยเรือนผมที่ยุ่งเหยิงของตนให้เข้าที่อย่างไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทาง ที่กำลังใช้นิ้วเรียวสอดเสียเรือนผมสลวยของตนนั้นมันช่าง ยั่วเย้าสายตาชายหนุ่มที่เผลอจ้องมองเธออย่างเผลอไผล โดย ไม่รู้ตัว…
เธอจะรู้ไหมว่าเมื่อเธอยกมือขึ้นเลยผมนั้นมันทำให้เป็นอก ขาวผ่องขยับเขยื้อน โชว์ความเต็มตึงและล่อตาล่อใจชายแค่ไหน แม่นางเท้าไฟช่างยั่ว…
ปฐวันคิดในใจพลางกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างลำบาก ยากเย็น… บ้าไปแล้ว นี่เขาต้องบ้าไปแน่ๆ ที่ตื่นตัวขนปวดร้าว กับท่าทางเพียงแค่นั้นของเธอ… มันบ้าที่สุด… ปฐวันก่นด่าตัว เองในใจด้วยความฉุนเฉียว
“ฉันชื่อปฐวินเป็นเพื่อนของร็อบ…” ชายหนุ่มตอบเรียบๆ พยายามไม่หันไปมองเจ้าหล่อนบ่อยนัก
“หืมมม ร็อบเหรอ… จริงสิจีจี้ไปฮ่องกงกับคุณร็อบ… ก็แล้ว
ไงล่ะ ฉันดูแลตัวเองได้น่า แล้วคุณจะพาฉันไปไหนนะ…” หญิงสาวพอจะนึกได้ลางๆ ว่าเพื่อนรักไปไหนกับใคร และเริ่ม
สังเกตว่าผู้ชายคนที่นั่งข้างๆ ผ่านความมึนงงแล้วก็ต้องหันมามองเขาให้เต็มตาทั้งพยายามจ้องเขาอย่างเอาจริงเอาจังอีกครั้ง ด้วยความมีสติมากขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย…
ให้ตายเถอะ ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เธอนี่เป็นคนหรือเทพบุตรกัน ล่ะเนี่ย…
อังคณาใจเต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยินเสียงหัวใจของตน เมื่อรับรู้ว่าผู้ชายที่ลากตัวเธอมานั้นหล่อเหลาเขย่าใจเพียงใด เมื่อกี้รู้สึกว่าเขาหน้าตาดีเฉยๆ แต่ไม่คิดว่าพอมองดีๆ แล้ว เขา หล่อเข้าขั้นเทพเลยทีเดียว… ใบหน้าเรียวได้รูปที่โดดเด่นด้วย ดวงตาคมของเขานั้นคือสิ่งที่เธอเห็นและติดตาตรึงใจนับตั้งแต่ วินาทีแรกที่ได้มอง ไม่รวมกับร่างแกร่งที่ดูสูงสมาร์ตของเขากับ กลิ่นกายหอมสะอาดทำให้ท้องไส้สาวปั่นป่วนอย่างไม่น่าเชื่อ…..
หญิงสาวพยายามระงับความตื่นเต้นแต่ลำคอแห้งผากจน แสบร้าวไปหมด อังคณาขยับตัวอย่างอึดอัดแล้วแลบลิ้นเลียริม ฝีปากที่แห้งผากของตนช้าๆ ทำให้คนที่หันมามองต้องเกร็งไปทั้ง ร่างแกร่งอีกครั้งและสบถในใจอย่างฉุนเฉียว…
“แล้วตกลงคุณจะพาฉันไปไหน…” เมื่อหาเสียงตัวเองเจอหลัง จากที่เงียบไปหลายนาทีเธอก็ถามเขาพลางมองข้างทางอย่าง หวาดหวั่นขึ้นมา…
“ไม่พาไปขายหรอกน่า แบบนี้ไม่รู้จะขายได้ราคารึเปล่า ผ่านมาศึกแล้วก็ไม่รู้ราคาคงตกแย่…
ไม่รู้ว่าเพราะอะไรเขาจึงพูดไปอย่างนั้นทั้งที่เขาไม่ได้คิดว่าจะ พูดย่างนั้นกับเธอเลยสักนิด แล้วเขาก็นึกได้ว่าตนคงพูดแรงไปเมื่อเธอนิ่งไปเหมือนกำลัง… คงจะล่ะเพราะสำหรับอัง คณานั้นเธอกำลังว่าหน้าตาพูดของที่สุด หล่อแต่ปีจอ… คงเพียงพอกับคำนิยามนี้
“ทำไมฉัน จะนอนแบให้ใครมันเรื่องของฉัน จอดรถนะ ถึงแม้คุณจะทำเป็นหวังดีพาส่งไม่สิทธิ์มากันแบบจอดเลยจะ…”
เมื่อโดนดูถูกซึ่งหน้า บวกกับฤทธิ์ของน้ำเมาอยู่ร่างกายเยอะพอสมควร จึงทำให้หญิงสาวแสนเรียบร้อยและพูด น้อยอย่างเธอถึงสติแตกพูดในสิ่งเธอเองยังคาดถึงว่าหญิงอย่างเธอพูดออกได้ แม้ว่ากันจนแทบพูดไม่เป็น ภาษาก็ตาม…
ถ้าหากยายองของมาได้ยินถูกบิดเนื้อเขียวแน่
หญิงสาวอุตส่าห์คิดถึงเป็นยายที่เลี้ยงดูตนมาแต่อ้อน แต่ออกซึ่งท่านเป็นที่พูดจาไพเราะอ่อนหวานกุลสตรี ที่สุดซึ่งมันก็ทำให้เธอรู้สึกผิดที่พูดจากันแบบนั้น
ช่วยไม่ได้ก็มันไปแล้วและไอ้ผู้ชายหน้าหล่อแต่ปากเสียพูดนา…
“…จะไปล่าเหยื่อต่อรึไงแม่คุณ กลัดมัน ทั้งนั้นหากลงในสภาพนี้รับรองได้เลยว่าผัวเป็นโหล…
ปฐวินก็ห้ามปากตัวเองไม่ทันอีกแล้วเมื่อเขามองไปนอกพบว่าย่านนี้เป็นเขตก่อสร้างคอนโดหรูซึ่งมีแคมป์คนงานก่อสร้าง ปลูกสร้างอยู่ในพื้นที่การก่อสร้างซึ่งขณะนี้มีคนงานหนุ่มๆ บาง คนกำลังตั้งวงเหล้ากันอยู่
“มันเรื่องของฉัน หากต้องนั่งรถกับคนปากเสียฉันก็ไม่ขอทน….
ปากก็ต่อล้อต่อเถียงกับเขาทั้งที่ตอนนี้เธอรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วน และวิงเวียนไปหมดราวกับว่าโลกหมุนกลับด้านเสียอย่างนั้นทั้ง ยังรู้สึกว่าศีรษะเธอมันหนักอึ้งจนแทบจะประคองตัวอยู่ไม่ไหวจน ทำให้เธอต้องหลับตาลงพิงกับพนักพิงเบาะหนังหรูหรานั้นเสีย ก่อนที่จะมีอาการที่เรียกว่า หัวทิ่ม ให้อับอายขายขี้หน้า…
“ฉะ ฉันอยากอ้วก…” ในที่สุดเธอก็พูดออกมาเสียงแผ่วเมื่อ ท้องไส้และลำคอมันเริ่มจะไม่ไหว ไอ้ที่ดื่มๆ เข้าไปมันกำลังจะหา ทางออกเสียแล้ว
“เฮ้ยๆ นี่เธออย่าเพิ่งนะ ให้ฉันจอดรถก่อน ห้ามอ้วกใส่รถฉัน
นะ”
พูดจบชายหนุ่มก็รีบจอดรถเลียบข้างทางตรงที่มีไฟสว่างและ ไม่เปลี่ยวมากทันทีแล้วเดินลงมาเปิดประตูรถแล้วประคองร่าง บางลงมาข้างนอกซึ่งพอออกมาจากรถคันหรูได้อังศณาก็โก่งคอ อาเจียนจนหมดไส้หมดพุงทันที…
ปฐวินเข้ามาลูบหลังลูบไหล่หาน้ำให้เธอบ้วนปากแล้วยังเช็ด หน้าเช็ดตาให้เธออย่างไม่รังเกียจอีกด้วย ทั้งที่เขาไม่เคยทำ อะไรแบบนี้ให้กับผู้หญิงคนไหนมาก่อน ทั้งยังรู้สึกรังเกียจผู้หญิงที่เมามายจนดูแลตัวเองไม่ได้หรือต้องเป็นภาระให้ใครมาดูแล
“เป็นไงบ้าง ตีขึ้นรึยัง… นี่ล่ะนะ คนอวดดีไม่รู้จักประมาณ กําลังตัวเอง…”
ปากกว่าคนที่ชวนซบมาอิงอกกว้างของตนอย่างหมดเรี่ยวแรง เปลือกตางามหลับพริ้มจนเห็นแพขนตาหนางอนช้อยที่เปียกชื้น ด้วยน้ำตาซึ่งเป็นผลมาจากการอาเจียนเมื่อครู่ อังคณาไม่ตอบ เพราะเธอไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด ตอนนี้เธออื้ออึงด้วยเสียงนิ่งๆ ทั้งยังรู้สึกหนักอึ้งไปทั้งศีรษะตามด้วยอาการปวดตุบๆ ที่ขมับ บางหมดเรี่ยวแรงที่จะตอบโต้เขา และการได้หลับตาลงมันทำให้ เธอรู้สึกสบายอย่างที่สุด…
“นี่เธอเป็นไงบ้าง นี่เธอ นางๆ นาง” ชายหนุ่มเขย่าร่างบางที่ หลับตาเอนกายพิงอกกว้างของตนเบาๆ แต่เจ้าหล่อนก็ไม่มีทีท่า ว่าจะตอบสนองเขาเลยแม้แต่น้อย…
“อะไรกันเนี่ย อย่าบอกนะว่าเธอหลับไปแล้ว..” ปฐวินพูดกับ ตนเองอย่างไม่ชอบใจนี่เขาคงเหมือนคนบ้าที่พูดเองเออเองอยู่ คนเดียวแน่ๆ
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับเจ้านาย…
ลูกน้องที่คอยติดตามเขามาห่างๆ จอดรถแล้วลงมาดูว่าเจ้า นายหนุ่มมีอะไรจะให้ช่วยเหลือหรือไม่เมื่อเห็นว่ารถของเจ้านาย นั้นหยุดกลางทางและท่าทางเจ้านายของตนดูจะยุ่งยากใจกับแม่ สาวสวยที่อ่อนปวกเปียกอยู่ในอ้อมแขนของตน
“ไม่มีอะไรแล้ว พวกนายไม่ต้องลำบากหรอกฉันจัดการเองขอบใจ… ปฐวินบอกแล้วพาร่างบางเข้าไปนอนในรถแล้วเดิน มานั่งประจําที่คนขับแล้วขับรถออกไปโดยไม่รู้ว่าจะพาเธอไปส่ง ที่ไหนดี…
“แล้วฉันจะไปส่งเธอที่ไหนล่ะนี่ คงไม่คิดจะใช้วิธีนี้อ่อยฉัน หรอกนะแม่คุณ ตื่น ตื่น
บ่นพึมพำอยู่คนเดียวอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรเมื่อคนที่หลับ คอพับอยู่กับเบาะรถยนต์คันหรูไม่มีทีท่าว่าจะลืมตาตื่นขึ้นมา ปฐ วินก็ถือโอกาสจับจ้องใบหน้านวลตรงหน้าอย่างชั่งใจ ก่อนจะ ตัดสินใจเลี้ยวรถไปยังโรงแรมหรูของตนทันที…
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ