บทที่ 17 คุกเข่า

ภายในห้องก็เงียบขึ้นมาชั่วขณะ

ผู้ชายตัวผอมที่ถูกต่อยจนจมูกบวมหน้าบวมเป็นเพื่อนร่วม

ขั้นที่มาร่วมปาร์ตี้ด้วยกัน

ก่อนหน้านี้เขายังช่วยหลี่ฮุยเยาะเย้ยหลินยิ่งอยู่เลย

หลี่ฮุยไออย่างแห้ง ๆ และพูดว่า “ปล่อยเขาไปเถอะ

นายบอกให้ปล่อยก็ปล่อยเหรอ นายเป็นตัวอะไร” ชาย หน้าที่มีแขนสักดอกไม้ถามหลี่ย

“ฉันเป็นตัวอะไรเหรอ? ฉันเป็นพ่อของนาย!” หลี่ฮุยรีบวิ่ง ขึ้นไป ตบหน้าชายแขนลายคนนั้น

“ฉันชื่อ หลี่ฮุย และฉันเปิด บริษัทก่อสร้างหยาง ที่อยู่ ใกล้ ๆ บริษัท ของเรา อจินKTV ได้รับการตกแต่งโดย บริษัทของเราเจ้านายและฉันเป็นเพื่อนเก่าคุณลูกครึ่งส่งชุด ให้ฉันที่นี่” หลี่ฮุยเต็มไปด้วยใบหน้า กล่าวอย่างเย่อหยิ่ง

“หลี่ฮุย? บริษัทก่อสร้าง หยางชายแขนลายกำลังจะต่อสู้กลับ เขาลังเลอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็อดทนต่อ ความโกรธไว้ แล้วเดินออกจากห้องไป “นายรอตรงนี้นะ”

“พี่อยขอบคุณมากๆครับ

” พี่อยสุดยอดมากนะครับเนี่ย ได้หน้าจริงๆเลย! ทันทีที่ แจ้งชื่อไปไอ้ตัวเล็กก็ตกตะลึง”

“ใช่สิ พวกผู้ชายอย่างเราก็ต้องใช้ชีวิตให้คุ้มเหมือนพี่อย

คนกลุ่มหนึ่งในห้องเริ่มประจบขึ้นมา

หลี่ฮุยนั่งเอนหลังบนโซฟาอย่างคนได้ชัยชนะมาและเขาก็ สูบซิการของเขาไป1คำ

เขาใช้เวลาและดื่มในสถานที่ต่างๆ ทุกวัน ก็รู้จักคนใน แวดวงไม่กี่คน นักเลงแบบนี้เขาไม่รู้ว่าจัดการไปกี่ครั้งแล้ว ไม่เคยมีเรื่องตามหลังมา ไม่ต้องเป็นห่วงอะไร

คนเมื่อกี้นี่หาเรื่องจริงๆเลยนะ เป็นกระสอบทรายที่ดี สำหรับเขาที่จะแสดงความแข็งแกร่งของเขาต่อหน้าจางไม่

“ พวกนักเลงแบบนี้ แสร้งทำได้แค่ต่อหน้าคนอื่น ต่อหน้า ฉันเขาต้องเชื่อฟังกันหมด”หลี่ฮุยพูดด้วยสีหน้าได้ใจ แล้วคิดว่าตัวเองเจ๋งมากๆ

“อย่าง อยของเราก็เป็นที่รู้จักกันดีในถนนสายนี้ไม่ เหมือนคนบางคน นอกจากจะอิจฉาและใส่ร้ายคนอื่นแล้ว เขาไม่มีอะไรทำเลย พูดในฐานะผู้ชายคนหนึ่ง เมื่อมีคนพุ่ง เข้ามา แต่ตดยังไม่กล้าเลยด้วยซ้ำ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำ เสียงที่แปลกประหลาด สายตาของเขาจ้องมองไปที่หลินยิ่ง

หลี่ฮุยหัวเราะและพูดว่า “อย่าพูดเลยว่าใครบางคน นั่น หลินยิ่งรึเปล่า นีโม่ เธอเห็นรึยังคนไม่เอาไหนอย่าง หลินยิ่ง ถ้าคุณเจอเรื่องแบบนี้เข้า เขาจะช่วยเธอได้ไหม? คุณไม่รู้สึก ปลอดภัยเลยด้วยซ้ำ”

“ ใครคือหลี่ฮุย?”

ทันใดนั้น เสียงตะโกนที่โกรธเกรี้ยวดังมาจากนอกห้อง

ชายที่มีรอยแผลเป็นรูปยาวบนใบหน้า พุ่งเข้ามาพร้อมกับ ชายร่างท้วมเจ็ดแปดคนที่ถือแท่งเหล็กมาด้วย ข้างๆชายที่มี แผลเป็นตามมาด้วยชายที่มีแขนลายดอกไม้ที่ถูกตบเมื่อกี้
* ช่างกล้าดีจริงๆ มาตีลูกพี่ลูกน้องของผม ในถิ่นของ ดา?” ผู้ชายที่มีรอยแผลเป็นพูดด้วยสีหน้าเย็นชาพร้อมกับ บบุหรี่ไว้ในปาก

เมื่อมองไปที่ท่าทีนี้ ทุกคนในกล่องก็กลัวจนหดตัวลงหมด และสีหน้าของทุกคนดูตื่นเต้นมาก

“นี่! งูดำ?” หลี่ฮุยเองยังแสดงความกลัวบนใบหน้าเช่นกัน

เป็นรุ่นใหญ่ในย่านถนนของกินนี้ เขาถือหุ้นของอ จินKTVไว้ด้วย

“ไม่ใช่ครับ พี่ นี่เป็นแต่การเข้าใจผิดครับ ผมไม่ทราบ จริงๆครับว่านั่นเป็นลูกพี่ลูกน้องของท่าน ” หลี่ฮุยพูดด้วย สีหน้าที่วิตกกังวล “ผมชื่อหลีฮุย พ่อของผมคือหลงซาน บริษัทก่อสร้าง หยางเป็นของตระกูลผมเองครับ

หลี่ฮุยกล้าลงมือสั่งสอนนักเลงกระจอกๆ แต่ไม่กล้าหา เรื่องหัวโจ๊กที่มีทั้งเงินและอำนาจอย่างหรอกนะ เขาเอา ชื่อของพ่อเขามาพูด

“หลี่ชิงซาน? ” งูดำขมวดคิ้วเล็กน้อย ถามลูกน้องที่อยู่ ข้างว่า “เหมือนจะเคยได้ยินชื่อนี้นะ ไอ้แปด ใช้เฒ่าแก่คนที่กินข้าวเย็นกับเราเมื่อวาน เปล่า?”

“ใช่ครับ งู หลี่ซงซานคนนั้นแหละครับ

“พี่ท่านเห็นแก่หน้าของพ่อผมด้วยเถอะเรื่องนี้ก็ให้มันจบ แบบนี้ได้ไหมครับ แล้วเดี๋ยวผมจะเลี้ยงเหล้าในวันหลัง” หล ฮุยรู้เขาว่ารู้จักกับพ่อของตัวเอง ก็เลยถือโอกาสพูดไปเลย

“หึ ไว้หน้านายงั้นเหรอ?” ทําสีหน้าไม่แยแส

“นายรู้ไหมว่าขนาดพ่อนายยังทำตัวเหมือนหมาเลียเท้า ตอนอยู่หน้ากูเลย ”

“ฉันก็นึกว่าเป็นคุณชายที่ไหนซะอีก ที่แท้ก็ไอ้คนไม่เอา ไหนอย่างนายนี่เอง ยังมาทำตัวเป็นคนใหญ่คนโตต่อหน้า ฉันเหรอ?” งูหัวเราะเยาะเย้ยขึ้นมา

เพียะ! เพียะ! เจี๊ยะ!

ดำเนินมาตบหน้าหลี่ฮุยอย่าแรงไปสามที ตบจนใบหน้า

เขาเป็นรอยฝ่ามือสีแดง ด

“กดมันไว้ น้อง นายจัดการต่อเลย จัดการมันเสร็จก็เอาตัวมันไปที่แม่น้ำ โยนลงไปให้เขาตื่นสักหน่อย ” ค่าสูบบุหรี่ แล้วพูดอย่างใจเย็น

ชายร่างแกร่งกดหลีฮุยไว้บนโต๊ะอย่างแรง สีหน้าของชาย ที่แขนเต็มไปด้วยรอยสักลายดอก โกรธมาก เข้ามาก็ตบหน้า เขาอย่างแรงเลย ตบไปที่หน้าเขาอย่างไม่หยุดยั้ง

“ฟัง ผมขอร้องล่ะ ปล่อยผมไปเถอะ! ในห้องนี้มีลูกสาว ของตระกูลจางอยู่ด้วย เห็นแก่หน้าของตระกูลจาง ปล่อยผม ไปเถอะนะครับ” ใบหน้าของหลี่ฮุยบวมมาก พูดพร้อมขอร้อง แต่เขากลับเอาจาง โม่เข้ามาเกี่ยวด้วย

“คุณหนูตระกูลจางเหรอ? ” ขมวดคิ้ว หรี่ตากวาดมอง คนอื่นๆ ในห้อง

ฉีโม่ตอนนี้เธอเป็นผู้อำนวยการของจางซื่อกรุ๊ป แน่นอนว่า ต้องมีอำนาจในตระกูลจางอยู่บ้าง ช่วยพี่ฮุยพูดอะไรคำสอง ค่าสิ” เพื่อนหลายๆคนพูดกล่อมเธอ

“คุณจางโม่คนนี้เหรอที่เป็นคนของตระกูลจาง ผู้อำนวย การแผนกของจางซื่อกรุ๊ป ฟัง คนคุณก็จัดการไปแล้ว ก็ได้ หน้าตระกูลจางหน่อยเรื่องนี้ก็จบแค่นี้เถอะนะ” หลีเสงี่ยนเอ๋อออกมาพูด

“ตระกูลจาง? ที่ “งูหัวเราะออกมา “ตระกูลจางเป็น ใครที่ไหนกัน? ระแวกเมืองหนานเฉิงนี้มีที่ให้ตระกูลจางมา พูดออกเสียงด้วยหรือ?

พูดจบ งูต่า ก็เหลือบไปเห็นจางนีโม่ เขาตาสว่างขึ้นมา ทันทีทันใด ในสายตามีความเจ้าเล่ห์เผยออกมาเล็กน้อย

อย่าบอกนะว่าเป็นคนสวยที่ดังมากๆ ในเมืองซึ่งหยุนเมื่อ สองปีก่อนเหรอ?” พูดพร้อมมองด้วยสายตาที่อื่น กระหาย “ได้ยินมาว่าตระกูลจางหาสามีให้เธอเหรอ? ซะ น่าเสียดายความสวยจังเลย ”

วันนี้จางฉีโม่ใส่เสื้อสูททางการ บุคลิกดูดีมาก บวมกับเธอ สวยอยู่แล้ว หุ่นก็ดีไม่มีที่ติ

ไม่ว่าผู้ชายคนไหนถ้ามาเห็นเข้า ก็ต้องหวั่นไหวแน่ๆ

“เอาหน้า จางโม่ วันนี้เธอดื่มเป็นเพื่อนฉันหน่อย มาพูด คุยกันเรื่องชีวิตของเรา เรื่องนี้ก็จะให้มันผ่านไป ฉันก็จะ ปล่อยตัวหลี่ฮุย”พูดด้วยสีหน้าที่ร้ายลึก

สีหน้าของจางไม่แย่มาก คนอย่างไม่กลัวแม้กระทั่ง ตระกูลจาง เธอจะรับมือไหวได้ยังไง

“นายอยากจะหาเรื่องหลี่ฮุย นายก็ทำตามสบายได้เลย มันเกี่ยวกับอะไรภรรยาของผมไม่ทราบ?” หลินยิ่งยืนออกมา ทันที แล้วมาขวางหน้าของจางไม่ไว้

“หื้อ? “งู เหลือบมองหลินยิ่ง ด้วยสีหน้าที่ติดเล่น “ที่แท้ นายก็คือหลินซิ่ง ลูกเขยชื่อดังย่านเมืองชิงหยูนที่ไม่เอาไหน นี่เอง ขอโทษด้วยนะครับ ไม่คิดว่าจะมีคนกล้ามาเถียงฉันอีก แต่ก็กล้าหาญกว่าไอคนกระจอกคนนี้

แต่นายอย่าลืมนะว่าที่นี่เป็นใหญ่ ” งูตาดีดนิ้วไปที “พาคุณหนูจางขึ้นไปที่ห้องชั้นบน ฉันจะดื่มกับเธอสักหน่อย

ค่าเลียๆตรงริมฝีปาก คนสวยระดับจางฉีโม่ หุ่นก็ดี หน้าตาก็สวย นี่มันของอร่อยที่ส่งมาถึงที่เลยนี่นา

พูดจบ ลูกน้องของงู ก็เริ่มจะลงมือแล้ว
“นายอยากตายรึไง!”

ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ตัวของหลินยิ่งพุ่งเข้าไปหาเขา แล้ว เข่าของเขากระแทกเข้าท้องของงูดอย่างแรง เขา ยกมือล็อคคอของงูไว้ บีบจนหน้าของเขาเขียนไปหมด แทบจะหายใจไม่ออกเลยทีเดียว

“แฮะๆ ” งูตาไม่อยากจะเชื่อ ไม่คิดว่าหลินยิ่งจะลงมือกับ

เขาก่อน

“คุกเข่าลง!”

ในสายตาของหลินยิ่งมีแต่ความเย็นชา ฝากขาดไปที่เขา ของงู อย่างแรง

ตุ้ม!

งูรับแรงสะท้านไม่ไหว คุกเข่าลงไปทันที บนใบหน้ามี แต่ความโกรธ

“นายกล้าลงมือกับฉันงั้นเหรอ? นายรู้ไหมว่าใครอยู่เบื้อง หลังฉัน? ทั้งตระกูลจางก็ไม่มีใครกล้ามาหาเรื่องเขาหรอก นะ!” งูดำมองจ้องไปที่หลินยิ่งด้วยสายตาที่เยือกเย็น พูด ด้วยความโกรธแค้น “นี่ฉันดูแลกิจการทั้งหมดในระแวกนี้ให้กับท่านเงินซานของเมืองหนานเฉิงนะเนี่ย ”

#### บทที่18 ท่านหลิน

บทที่ 18 ท่านหลิน

” อะไรนะ? หลินยิ่งกล้าลงมือกับงู เขาบ้าไปแล้ว

เปล่า?”

“จบแล้ว เราจะโดนกันหมดเพราะไอคนไม่เอาถ่าน แหละ ชื่องูดำนี่ฟังดูก็โหดเหี้ยมแล้ว คราวนี้เราเจอปัญหา ใหญ่แล้ว”

คนที่อยู่ในห้องต่างก็แสดงสีหน้าไม่อยากจะเชื่อออกมา

ขณะเดียวกัน พวกเขาก็รู้สึกตื่นตระหนกด้วยเล็กน้อย กลัวว่าจะพาลเรื่องนี้ใส่พวกเขา

หลินยิ่งมองหน้าอย่าไม่แสดงสีหน้าใดๆ ถามต่อว่า “นายเป็นลูกน้องของเงินชานเหรอ?”

“ใช่ ฉันเป็นคนของท่านเส้นซานของเมืองหนานเฉิง! คน ที่อยู่ในแวดวงเมืองชิงหยูนต้องเคยได้ยินชื่อของท่านเงิน ซานกันทั้งนั้น” พูดด้วยสีหน้าที่โกรธแค้น แล้วพูดขู่ด้วย น้ำเสียงที่เย็นซาว่า “ถ้าตอนนี้นายคุกเข่าขอโทษก ฉันก็อาจจะปล่อยนายไปได้ ไม่อย่างนั้นก็รอมาเก็บ ศพนายได้เลย!”

เพียะ!

หลินวิ่งตบไปที่หน้าของงูดำ ตบจนเขารู้สึกร้อนไปทั้งหน้า แถมยังมีเลือดซิบออกมาที่มุมปาก

“นาย! นายอยากตายเหรอ?” สีหน้าของเต็มไปด้วย ความโกรธแค้น เขาไม่คาดคิดว่า หลังจากที่พูดชื่อของท่าน เงินซานออกมา หลินยิ่งยังกล้าที่จะตบหน้าเขาอีก

“แม่งเอ้ย ไอคนไม่รู้ที่สูงที่ต่ำ! ปล่อยพึ่งเดี๋ยวนี้ ไม่อย่าง งั้นวันนี้ก็อย่าคิดที่จะเดินออกจากชื่อจินKTVไป!”

ลูกพี่ลูกน้องและลูกน้องของเริ่มตะโกนขึ้นมา แล้ว หยิบแท่งเหล็กชี้ไปที่หลินนิ่ง เกือบจะพุ่งเข้ามาปะทะกับหลิน ยิ่งอยู่แล้ว

“พวกนายลองขยับดูสิ “หลินยิ่งพูดอย่าเย็นชา แล้วล็อค คอของงูดำไว้ด้วยมือแค่ข้างเดียว

“อย่า……..พวกนายอย่าขยับ…”

หน้าของงูแดงและบวมไปหมด แทบจะโดนหลินยิ่งบีบจนหายใจไม่ออกแล้ว เขาสั่นไปทั้งตัว ตอนนี้สีหน้า ของเขาเหมือนพร้อมจะตายในทันที

ไม่รู้ว่าหลินยิ่งเอาแรงมาจากไหนเยอะแยะ แต่มือข้าง เดียวก็กดเขาไว้ได้แน่นๆ

เขาอยู่ในวงการนี้มาตั้งหลายปี ถือว่าเป็นมือโหดด้านการ ต่อสู้ แต่พอมาเจอหลินยิ่งแล้ว เขากลับสู้อะไรไม่ได้เลย

“หลินอิ่ง นายรู้ไหมว่านายกำลังทำอะไร? นายคิดว่านาย เก่งมากเหรอ? ตอนนี้ฉันโทรหาท่านเสิ่นซานแล้ว พอท่าน สามมาถึง ฉันจะบอกให้ แม้กระทั่งจางหงชวนหัวหน้าของ ตระกูลจางมาก็ช่วยนายไม่ได้อยู่ดี!” ลูกพี่ลูกน้องของคำพูด เขา “พวกนายทุกคน หนีไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น!

“หะ! พวกเขาเรียกท่านเสิ่นซานมาแล้วเหรอ? แล้ว จะให้พวกเราทุกคนอยู่รอที่นี่เหรอ?”

“หลินนิ่ง นายอยากตายเอง แต่อย่าเอาพวกเราไปเกี่ยว

ด้วยสิ!”

พอได้ยินชื่อเสียงของท่านเงินซาน เพื่อนของจางไม่ ที่อยู่ในห้องต่างก็แสดงสีหน้าตื่นตระหนกออกมา พวกเขา รู้สึกเกร็งกลัวเป็นอย่างมาก ต่างก็เริ่มโทษหลินยิ่งรู้สึกว่าหลินยิ่งทำให้พวกเขาซวยไปด้วย

ท่านเสิ่นซานของเมืองหนานเฉิง มีชื่อเสียงเป็นอย่างมาก เป็นคนที่มีอำนาจล้นฟ้า มีคำล่ำลืออยู่ประโยคหนึ่งมันเมือง ซึ่งหยูน ในเขตเมืองหนานเฉิง ไม่มีเรื่องที่ท่านเสิ่นซาน จัดการไม่ได้ คนใหญ่คนโตระดับนี้ พวกเขาจะกล้ามีเรื่อง ด้วยได้ยังไง!

หลินยิ่งส่ายหัว ถามพร้อมหัวเราะว่า “เสิ่นซานเก่งมาก เลยเหรอ?”

ขนาดท่านเงินซานนายยังไม่รู้จักเลยเหรอ? ยังจะกล้า หาเรื่องคนไปทั่วอีก ช่างโง่จริงๆ

“จริงด้วยที่ หลินจิ่งนายแยกไม่ออกแม้กระทั่งใครเป็น ใคร ก็กล้าลงไม้ลงมือกับลูกน้องของท่านเสิ่นซาน ตอนนี้ นายจบแล้ว!

ทันทีที่หลินยิ่งพูดประโยคนี้ออกมาเพื่อนในห้องต่างก็ แสดงสีหน้าตกใจและสงสัยออกมา สีหน้าเยาะเย้ย ตอนแรก คิดว่าหลินยิ่งเก่งสะอึกที่กล้าลงมือกับงู ที่แท้ก็เป็นแค่เป็น คนโง่ที่ไม่รู้ที่ต่ำที่สูงเท่านั้นเอง

” ไม่กลัวตายจริงๆ หลินยิ่ง นายอาศัยที่ตัวเองต่อสู้เก่ง แล้วกล้ามาลงมือกับพึ่ง นายรู้ไหมว่าในเมืองหนานเฉิง ท่านเส้นซานเป็นคนอะไร” หลี่ฮุย พูดอย่างเย็นชา ช่วยพูดหาเรื่องขึ้นมานี่เร็วกว่าลูกพี่ลูกน้อง ของงูดำอีก

คนพวกนี้ต่างก็กลัวท่านเส้นซานมาหาเรื่อง พอทานเงิน ซานมาถึง คืนนี้คงอดไม่ได้ที่จะมีเลือดสาดกันบ้าง ต่างคน ต่างก็พยายามเอาตัวเองออกจากตรงนี้ไปให้ได้

“นายนี่มันต่ำตมสิ้นดี”

เพียะ!

หลินอิ่งตบไปที่ใบหน้าของหลี่ฮุย ตบจนตัวเขาหมุนอยู่กับ ที่ไปสองรอบ จนกลิ้งออกไปอยู่นอกห้อง

“หลินจิ่ง พอได้แล้วมั้ง เรารีบไปกันเถอะ ” สีหน้าของจาง โม่กังวลเล็กน้อย

เท่าที่เธอดูมา การกระทำของหลินยิ่งมันก็ใจร้อนเกินไป นี่มันเป็นการกระทำของผู้ชายที่มีแต่กำลังไม่มีสมองชัดๆ ไม่ สนว่าตัวเองจะเก็บงานทีหลังได้ไหม มาก็ลงไม้ลงมือจน คุกเข่าลง จนทำให้กลายเป็นศัตรูกัน ในที่สุด เรื่องนี้กลายมา เป็นแบบนี้จนได้ เธอเองก็ไม่รู้ว่าควรรับมือกับมันยังไงดี
แต่ว่า เธอเองก็รู้สึกหวั่นไหวเล็กน้อยเพราะถึงไงยัง แล้วหลินยิ่งทำแบบนี้เพราะเธอ

“พวกนายยังจะอยากไปหรอ? ฉันจะบอกให้นะวันนี้ไม่ว่า ใคร อย่าคิดจะหนี้เด็ดขาด “ลูกพี่ลูกน้องของงูที่สักลาย ดอกไม้เต็มแขนพูดอย่างมั่นใจ

ปิ๊ง!

หลินยิ่งไม่ได้พูดอะไร แล้วแตะไปที่ชายลายสัก แตะ จนเขากระเด็นไปอยู่นอกห้อง

หลังจากนั้น เขากันไปมองจางนีโม่ สีหน้าเหมือนไม่มี

อะไรเกิดขึ้น อมยิ้มพร้อมพูดว่า “นีโม่ ไม่เป็นไรหรอก เป็นแค่ ปัญหาเล็กๆเท่านั้นเอง เธอรอฉันสักสองสามนาที ฉันไป จัดการเรื่องนี้หน่อย” พูดจบ หลินยิ่งก็ลากออกไปจาก ห้อง อย่างกับถือลูกไก่ไว้ในมือ

“หลินยิ่ง….”จาง โม่มองดูแผ่นหลังของหลินสิ่งที่เดิน จากไป กำลังจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ก็หยุดไว้

บนทางเดินนอกห้องที่ประดับมาอย่างหรูหรา

และหลี่ฮุยคุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างเชื่อฟัง สีหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่อยากยืนก็ยืน ขึ้นไม่ได้ เส้นประสาทที่เขาของพวกเขา โดนหลินยิ่งเตะจนชา ไปหมด ไม่มีเรี่ยวเอง

หลินยิ่งยืนเอามือไขว้หลังไว้ไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออก

มา

ลูกน้องของงูดำที่อยู่ไกลๆไม่กล้าเข้ามาใกล้ ทำได้แค่มอง ดูพวกเขาอย่างดุร้าย

พวกเขากำลังรอ รอท่านเสิ่นซานพาลูกน้องมาด้วยตัวเอง อย่าพูดเลยว่าหลินยิ่งเก่งแค่ไหน ถึงแม้ว่าหลินยิ่งจะเป็น มังกร ก็ยังต้องนอนนิ่งๆเฉยๆเลย!

พวกเขาอยู่กันแบบนั้นมาประมาณ3นาที

มีชายร่างแกร่งในชุดสูทสิบกว่าคนเดินเข้ามา และใน บรรดาบอดการ์ดนี้ มีผู้ชายวัยกลางคนที่ดูผอม สวมใส่เสื้อ สมัยราชวงศ์ถัง ในมือถือกำไลลูกประคำ ดูเด่นออกมาอย่าง เห็นได้ชัด

“ท่านสาม! ท่านมาสักที ท่านต้องเอาคืนให้ผมนะครับ ” ค่าเห็นคนช่วยชีวิตมาแล้ว ก็รีบตะโกนขึ้นมา
แต่ท่านเสิ่นซานดูเหมือนจะเป็นงูดำไป แล้วมองไปที่แผ่น หลังของผู้ชายที่ยืนเอามือไขว้หลังไว้ ม่านตาหดขึ้นมาทันที และสีหน้าดูสงสัยเล็กน้อย

“ทะ……….นหน? “

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ