บทที่13 จัดการเรียบร้อย
บทที่ 13 จัดการเรียบร้อย
ทันทีที่กระสุนยิงออกมา สีหน้าของหลินยิ่งนั้นไร้ความรู้สึก มีเพียงมุมปากของเขาเท่านั้นที่ขยับเบาๆอย่างโหดร้าย
เขารีบวิ่งออกไป ทันใดนั้นเขาก็หายไปจากที่เดิม เหลือ
เพียงภาพเลือนลาง
กระสุนนัดนี้ ไม่โดนเขา…
เสิ่นซานตะลึงเป็นอย่างมาก
แค่จังหวะการหายใจจังหวะเดียว หลินยิ่งก็มายืนข้างๆ เงินซานราวกับวิญญาณ
“โอ้ย!”
หลิน งบิดแขนของ เสิ่นซานบิดกลับอีกฝั่ง เสียงหักของ กระดูกดังขึ้น เสิ่นซานส่งเสียงคำรามอย่างเจ็บปวด
ปืนพกตกลงไปที่พื้น
พลั่ก!
หลินยิ่งกระโดดเตะอีกครั้ง เตะจนเสิ่นซานบินออกไปไกล หลายเมตร และตกลงไปกระแทกกับกำแพงอย่างแรง เขาดู น่าสมเพชมาก ร่างกายของเขาสั่นสะท้านไปทั้งตัว และมุมปากของเขามีเลือดไหลออกมา
ใบหน้าของเงินซานเต็มไปด้วยความสยดสยอง เขาไม่ คาดคิดว่าร่างกายของหลินยิ่งจะเร็วถึงกว่ากระสุน เขาหลบ กระสุนได้ในทันทีและยึดปืนของเขาได้
สีหน้าของหลินยิ่งไม่มีความรู้สึกใดๆ เขาเดินเข้าไปหา เงินซานทีละก้าว
“นายจะทำอะไร อย่าเข้ามานะ!” เสิ่นซานตกใจและตื่น ตระหนกไปหมด มองไปที่ หลินยิ่งเขา เหมือนปีศาจ พูดด้วย ความตื่นตระหนกว่า “อย่าเข้าใจผิดนะ! น้องหลิน ผมไม่ได้ จะฆ่านาย ผมแค่อยากจะยิงเพื่อเตือนนายเท่านั้นเอง !!
“เตือน?”
หลินยิ่งหัวเราะเยาะเย้ย ตบไปที่หน้าของเงินซานอย่าง แรง ตบจนทําให้เขากระอักเป็นเลือด
“จนถึงขั้นนี้แล้ว นายยังกล้าเล่นลิ้นอีกหรือ?” หลินยิ่งต้อง ไปที่เสิ่นชานอย่างเย็นชา “นายเล็งไปที่น่องซ้ายของผม ยัง กล้าพูดอีกเหรอว่าแค่เดือน?
“นี่!” เสิ่นซานมองอย่างตกใจและมองไปที่หลินยิ่งอย่างไม่ น่าเชื่อ
ความคิดเดิมของไม่เคยคิดที่จะฆ่าหลินยิ่ง แต่วางแผนที่ จะยิงหลินกึ่งที่เท้าแล้วค่อยๆสั่งสอนเขา
แต่เขาไม่คาดคิดว่าหลินยิ่งมองออกแม้กระทั่งเรื่องนี้ นี่มัน สายตาอะไรกัน? ทันทีที่ลูกกระสุนถูกยิงออกมา เขาสามารถ มองเห็นทิศทางอย่างชัดเจน สามารถหลบมันไปได้ และยัง ยึดปืนของเขาได้อีกด้วย?
นี่พวกเขากำลังหาเรื่องใครอยู่กันแน่?
เสิ่นซานรู้สึกเสียใจที่ตัวเองหาเรื่องเขามากๆ ทันใดนั้น เขาก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ เขาเงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่ หลินยิ่ง
“นาย… นายเป็นปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้โบราณใช้ ไหม?” เส็นซานถามด้วยสีหน้าสงสัย
“โอ้?” หลินอิ่งสนใจขึ้นมาทันที ไม่คาดคิดว่า เงินซาน จะ มีความรู้แบบนี้ รู้ถึงการมีอยู่ของนักศิลปะการต่อสู้โบราณ
“ นายรู้จักอาจารย์ ศิลปะการต่อสู้โบราณด้วยหรือ?”
“ใช่จริงด้วย” เสิ่นซานพูดพึมพำกับตัวเอง คิดในใจว่า ที่
เขาโดน ในครั้งนี้ก็ไม่แย่ไปซะทีเดียว
เมื่อก่อนเสิ่นซานเคยเป็นเพื่อนกับปรมาจารย์ที่เมืองข้างๆ ซึ่งเคยฝึกฝนศิลปะการต่อสู้โบราณมาบ้าง สามารถเอาชนะ บอดี้การ์ดนับสิบที่ถือมีดมาด้วยได้อย่างง่ายดาย แต่เขาไม่ คิดว่าหลินยิ่งจะโหดเหี้ยมขนาดนี้ ได้ยินปรมาจารย์พูดว่า นักศิลปะการต่อสู้โบราณที่ทรงพลังนั้น ฝีมือดีมาก กระสุนก็ยากที่จะยิงโดน ถ้าเจอเข้า อย่าคิดพยายามใช้ในเพื่อต่อสู้
เลย
โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ปรมาจารย์ศิลปะการต่อสู้โบราณ ที่แท้จริง มีกำลังที่แข็งแกร่งอยู่เบื้องหลังพวกเขา ห้ามทำให้ พวกเขาขุ่นเคืองเด็ดขาด!
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เงินชานก็คุกเข่าลงทันทีและขอร้อง: “ท่าน หลิน โปรดยกโทษให้ผมเถอะ เป็นเพราะผมตาดบอดเองที่ ไม่รู้จักท่าน แต่ผมไม่เคยคิดจะหาเรื่องท่านจริงๆนะครับ! เป็นคำสั่งของไอ้เด็กเวรของตระกูลซูนทั้งนั้นเลยครับ!
“นายบอกว่า คนของตระกูลซูนสั่งนายหรือ?” หลินยิ่ง ถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม และเขาเริ่มเข้าใจแล้วว่าเกิดอะไร ขึ้น
“ใช่ครับ ไอเด็กเวรซูนเทิงนั่นแหละ เขาใส่ร้ายผม ให้ผม ไปจับตัวท่านท่านหลินมา ผมถูกเขาใช้เป็นปืนเสิ่นซานพูด อย่างดุเดือด
ตอนนี้เขาอยากจะฆ่าศูนเพิ่งทิ้งซะ เขาทำให้ตัวเขาเอง ทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์เกือบตาย ตอนแรก ผมคิดว่าแค่ทำเรื่องเล็กๆ ๆ น้อย ๆ และผมจะได้ถือโอกาส สนิทสนมกับศูนเพิ่งลูกชายคนโตของตระกูลซูน ใครจะไปรู้ว่า จะก่อเรื่องร้ายแรงเช่นนี้ขึ้นมา
ขุนเทิงยังพูดอย่างมั่นใจอีกว่าหลินยิ่งเป็นแค่ลูกเขยไม่เอาถ่านเท่านั้น จับตัวเขามาก็จบเรื่องแล้ว แต่ทั้งหมดนี้มันจะฆ่า ตัวเองชัดๆ!
หลินนิ่งครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง และถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เกิดอะไรขึ้นกันแน่ บอกฉันมาอย่างละเอียด!
เงินซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก และพูดอย่าง เคร่งเครียดว่า: “ท่านหลิน ศูนเทิงนัดผมมาทานอาหารเย็น และให้รูปถ่ายกับผมมาหนึ่งใบ และขอให้ผมสั่งการให้ลูก น้องจับตัวคนในรูปถ่ายมา ค่าตอบแทนเป็นเงินห้าล้าน
“ แล้วรูปถ่ายล่ะ?” หลินยิ่งถามแทรกขึ้นมา
เสิ่นซานหยิบรูปถ่ายสองรูปออกมาจากกระเป๋าของเขา อย่างเชื่อฟัง และส่งให้ หลินยิ่ง
ภาพหนึ่งเป็นภาพครอบครัวของครอบครัวฉีโม่ และอีก
ภาพเป็นภาพของตัวเขาเอง เมื่อมองไปที่รูปถ่ายสองรูปในมือของเขา สีหน้าของหลิน งก็ค่อยๆเย็นลง
หลินยิ่งกล่าวว่า “พูดต่อ ศูนเทิงให้นายจับตัวคนมา แล้ว ทําอย่างไรต่อ?”
“ท่านหลิน ผมก็ไม่กล้าพูดเหมือนกัน ไอ้นเชิงมั่นใจว่า เลวร้ายจริงๆ!” เสิ่นซานกล่าวด้วยความกลัว “ท่านหลิน แม้ว่าผมเสิ่นซานจะมีภูมิหลังที่ธรรมดา แต่ผมก็เป็นคนที่มีจิตสำนึกเช่นกัน ผมไม่ถึงขั้นที่ทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้นออก มา ผมจึงปฏิเสธเขา แต่สัญญาว่าจะช่วยจับคนไปให้เขา ส่วนที่เหลือผมไม่เกี่ยว ให้เขาจัดการเอง
“ทำธุรกิจประเภทนี้กับเขา ตอนนั้นผมก็กันไว้บ้าง ผม บันทึกเสียงเพื่อไว้ ท่านหลินต้องการฟังบันทึกเสียงนั้นไหม?” เสิ่นซานพูดอย่างเคร่งเครียด จากนั้นก็ก้มหน้าอีกครั้งเพื่อ ขอร้อง “ท่านหลิน ผมตาบอดเองที่หาเรื่องท่าน ผมขอแค่ให้ ท่านปล่อยให้ผมมีชีวิตอยู่ต่อเถอะครับ ผม เสิ่นซานต่อไปนี้ ยินดีที่รับใช้ท่านนะครับ
“เอาบันทึกเสียงมาให้ฉัน” หลินกึ่งกล่าวเบา ๆ
เงินซานยื่นปากกาบันทึกเสียงไป ภายในใจเต็มไปด้วย ความวิตกกังวล
หลินยิ่งเปิดเสียงในปากกาบันทึกเสียงออกมา มีเสียงของ คนสองคนคุยกัน
เขาไม่สนใจเรื่องไร้สาระที่เขาคุยกันก่อนหน้านี้ เขากลอ ไปที่ศูนเพิ่งพูดคุยเกี่ยวกับการลักพาตัวเลย
“ท่านสาม เรื่องนี้ก็รบกวนคุณหน่อยนะครับ ค่าจ้างเป็น เงินห้าล้านหยวน”
** คุณชาย นลูกเขยไม่เอาไหนของตระกูลจางมีค่าพอที่ จะให้คุณจ่ายเงินห้าล้านเลยเหรอ? คงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม? ถ้าได้คนมาคุณจะทําอย่างไรต่อไป?”
หลินยิ่งก็เป็นแค่คนไม่เอาถ่าน นายลงมือได้ตาม สบายใจเลย ถ้างบนมาได้แล้ว นายเอาให้ขาหลินยิ่งหักไป หนึ่งข้าง ฉันต้องการให้เขาพิการไปตลอดชีวิต!
“ประเด็นคือจับตัวจางไม่มา หาคนสักสองสามคน ทําลายความบริสุทธิ์ของเธอ จากนั้นก็ถ่ายวิดีโอไว้ ฉัน ต้องการให้เธอเสียชื่อเสียง แล้วให้หลินนิ่ง ไอ้คนไม่เอาถ่าน มาชมว่าภรรยาของมันเป็นยังไงกันแน่!
คุณชายซูนเรื่องแบบนี้ ฉันเป็นชานทำไม่ลงหรอกนะ ! แต่ ว่าไหนๆ คุณชายซูนก็เอ่ยปากแล้ว เอาอย่างงี้ละกัน ฉัน สามารถจับตัวคนมาให้คุณได้ แต่หลังจากนั้นจะทำยังไง คุณ ก็ทําเอง”
ก็ได้ นายแค่จับตัวมาให้ฉัน แล้วฉันจะหาคนมาจัดการ
เอง”
ใบหน้าของหลินยิ่งไร้ความรู้สึกใดๆ มุมปากของเขา แสดงออกถึงความโหดร้าย
หี ดูเหมือนว่าตัวเขาเองจะยังใจดีกับศูนเทิงและครอบครัว ของเขามากเกินไป …
“ท่านหลิน ไอ้ซุนเทิง นี่เป็นคนที่เลวร้ายจริงๆ ถ้าคุณต้องการจะจัดการเขา ฉันเงินซานจะเป็นคนแรกที่ช่วยเอง เงินซานกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว
* เลิกเสนอตัวได้แล้ว นายส่งคนมาจับตัวฉัน แล้วยังยิงฉัน อีก นายคิดว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆหรือ?” หลินยิ่งถาม อย่างใจเย็น
เหงื่อไหลออกมาเต็มหน้าผากของเส้นซาน ปรมาจารย์ที่ ไม่กลัวแม้กระสุนอย่าง หลินยิ่งที่ตัวเองจะสู้ไหวได้ยังไง
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย เบื้องหลังของหลินอิ่ง ไม่รู้ว่ามีความ มั่งคั่งที่น่าทึ่งขนาดไหน ถึงยังไงนักศิลปะการต่อสู้โบราณ ประเภทนี้ไม่ได้มีมาง่ายๆ โดยไม่มีอะไรใดๆเกิดขึ้นอยู่ แล้ว..
เขาไม่สงสัยเลยว่า หากหลินยิ่งต้องการให้ตัวเขาหายไป จากโลกนี้ มีวิธีอย่างน้อยหลายร้อยวิธี …
“ท่านหลิน โปรดปล่อยผมไปเถอะ! ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำผิด จริงๆครับ ผมขอแค่ท่านหลิน ให้โอกาสผมแก้ตัวด้วยเถอะ ครับ! ชีวิตของฉันเงินซานจะเป็นของท่านท่านหลินนับจากนี้ ไป!”
เงินซานกระแทกศีรษะสามครั้งอย่างแรงที่พื้น อย่างอื่น
ตระหนก
“นายบอกว่านายจะให้ชีวิตนายกับฉัน? ถ้าอย่างนั้นฉันก็ทําตามกฎของวงการนายเลย ตัดนิ้วของนายออกนิ้ว ให้ฉัน ดูว่านายจริงใจแค่ไหน
พูดจบ หลินซึ่งมองไปที่เส้นทานอย่างไม่แยแส
เงินชานหายใจเข้าลึก ๆ กัดฟัน แล้วคว้านิ้วก้อยซ้ายของ ตัวเองขึ้นมาและหักขึ้นอย่างแรก
ก!
มีเสียงกระดูกหักดังมา นิ้วก้อยของเงินซาน อ่อน ปวกเปียกไปหมด มันงอและผิดรูปไปแล้ว และบวมอย่างน่า กลัว ถือว่าพิการไปอย่างสิ้นเชิง
เขาหน้าซีดตัวสั่นไปหมด กัดฟันไว้แน่น ถึงยังไงนิ้วทั้งสิบ ที่เชื่อมต่อกับหัวใจ และความเจ็บปวดของการหักนิ้วก้อย ของตัวเองนั้นเป็นสิ่งที่คนทั่วไปทนไม่ได้
หลินยิ่งกล่าวเบา ๆ : “ตอนนี้ฉันจะไว้ชีวิตนายชั่วคราว
“ขอบคุณท่านหลินครับ…. ” เสิ่นซานพูด
พลางหอบ
“เรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนี้ อย่าปล่อยให้คนอื่นรู้แม้แต่น้อย หลินยิ่งพูดช้าๆ “ครั้งหน้าถ้าศูนเทิงติดต่อนายอีก นายแจ้ง ให้ฉันทราบโดยเร็วที่สุด”
“ครับ ท่านหลินนับจากนี้ชีวิตของ เสิ่นซานจะเป็นของท่าน ครับ ตราบใดที่เป็นคำสั่งของท่าน ผมจะทำให้ได้ครับ เงิน ซานกล่าวอย่างเคร่งเครียด
เขาถอนหายใจอย่างโล่งอก คิดในใจว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ รักษาชีวิตเขาไว้ได้ ถือว่าเป็นพรที่มาพร้อมปัญหาเลยแหละ ถึงแม้ว่าขวย แต่เขาก็ได้ หลินยิ่งมาเป็นหัวหน้า มีเจ้านายที่ ฝีมือเก่งกราดเช่นนี้ อนาคตจะไม่เลวร้ายแน่นอน
เมื่อได้รู้ถึงรายละเอียดของเรื่องนี้แล้ว หลินอึ้ง ก็ไม่ได้อยู่ นาน เขาหันหลังและออกจาก ซึ่งกวางตุ้ยไป
เคล็ดลับ: คุณสามารถใช้แป้นคีย์บอร์ดซ้ายขวา A และ D เพื่อเรียกดูระหว่างบทต่างๆ