บทที่ 10 รางวัลของข้า

พระสนมจีน มองคนที่นอนตะแคงข้าง มือข้างหนึ่งค้นหาล้วงเขา มาจับหน้าอกตน ฮ่องเต้ที่ความคิดโลดเล่น แก้มสองข้างก็แตง เรื่อ ในใจอุทานไม่หยุด

ฮ่องเต้เดิมทีก็ป่วยจนต้องนอนอยู่เป็นเวลานาน หายใจรวยริน แม้แต่ สมยานาม วงหมอหมอเทวดาจ้าว ก็ไม่มีทางรักษา ใครจะ คิดว่าฝ่าบาทราวกับได้กินยาอายุวัฒนะของเทพเซียนเข้าไป พลันพระวรกายกลับมาแข็งแรง และยังมีแรงมารักกับเธอและ เอ่อ

แต่แรกเธอกังวลกับพระวรกายของฝ่าบาท และกังวลว่าฝ่า บาทจะเพียงแต่นึกคึกขึ้นมาชั่วครู่ชั่วยาม มาทะนุถนอมเธอบ้าง แต่ตอนนี้ดูแล้ว พระวรกายของฝ่าบาทดูไม่มีปัญหาอะไร และยัง ดูท่าว่านิสัยจะเปลี่ยนไปมากด้วย นี่ นี่ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับ เธอ

“ข้ารักประเทศ และยิ่งรักสาวงาม มา ที่รัก มานอนอีกสัก หน่อยเถอะ” เย่เทียน ยื่นมือออกไปโอบเอวด้วยท่าทาง เกียจคร้าน มือเดียวก็โอบเอวคอดของ พระสนมจีน ไว้อีกมือ หนึ่งก็ใช้มือคลบริเวณหน้าอกของเธอไปเรื่อย

“ฝ่าบาท การประชุมราชกิจตอนเช้าสืบทอดต่อกันมาตั้งแต่รุ่น บรรพบุรุษ ราชกิจบ้านเมืองเป็นสำคัญ อีกหน่อย หม่อมฉัน…..จะ ดูรับใช้ฝ่าบาทอย่างดีเพคะ” เสียงอ่อนหวานของพระสนมจีน พูดแนะนำ และสี่เอ๋อ ส่งสายตามาแสดงว่าเธอก็จะมาช่วยด้วยอีก คน พูดกล่อมให้ฝ่าบาทตื่นไปว่าราชกิจ

ภายใต้เสียงกล่อมของอันอ่อนหวานของสองสาว เพียง พอแล้วที่ทำให้คนขี้เกียจอย่าง เย่เทียน ลุกขึ้นมา พระสนมจีน และสี่เอ๋อ สองคนประคองช่วยกันเปลี่ยนเสื้อผ้า

มือของเยเทียน ก็ไม่ได้ว่างเว้นแม้แต่น้อย ขย่าบริเวณที่อ่อน นุ่มของ พระสนมจิ่นและสี่เอ๋อ จนหายใจหอบ จมูกฟืดฟาด แก้ม แดงปลั่ง สายตาละลาย

“ฝ่าบาท… สี่เอ๋อ ที่เพิ่งเคยผ่านมือชายเป็นครั้งแรกร้องเรียก ฝ่าบาททำไมมั่วแบบนี้ ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จึงจะเปลี่ยนผ้ารับประทาน อาหารเช้าเสร็จ

สีหน้าหงุดหงิดของสาวน้อย ที่มีความยั่วยวไปอีกแบบ เ เทียน ฉีกยิ้มซื่อ ๆ กล่าวว่า “ที่รัก คืนนี้พวกเราสามคนมาหาอะไร แบบนั้นทํากัน แหะๆ

หาอะไรแบบนั้นทำหมายถึงอะไร พระสนมจีนและสี่เอ๋อ จะฟัง ไม่เข้าใจเหรอ สองคนแก้มแดงเป็นลูกตาลุง คำพูดนี้ของฝ่าบาท ตรงไปตรงมาจริงๆ ไม่รู้จักอายฟ้าดิน

แล้วเขายังบอกว่าให้สามคนด้วยกัน นี่….นี่ในเหลวไหลจริง ๆ

ฝ่าบาทเอ็นดู สี่เอ๋อ พระสนมจีน ไม่ได้รู้สึกอิจฉาแม้แต่น้อย กลับดีใจกับเธอด้วย สี่เอ๋อ เป็นสาวรับใช้ข้างกายเธอ โตมาด้วย กันแต่เล็ก ระหว่างสองคนไม่มีความลับต่อกัน สนิทกันราวกับพี่น้องแท้ๆ แต่หากต้องรับใช้ฝ่าบาทพร้อมกันนี่….นี่ในน่าอายจะ ตายไป…

ฝ่าบาท……….เหลวไหลสิ้น…….

ในใจของพระสนมจีน พลันรู้สึกไม่ดี ฝ่าบาทนิสัยเปลี่ยนไป จากหน้ามือเป็นหลังมือแล้วจริง ๆ เหรอ หรือว่ายังคงมากราคะ เหมือนกับเมื่อก่อน ฆ่าคนเป็นผักปลา

“ฝ่าบาท อย่าลืมว่าพระสนมจีน รออยู่” สี่เอ๋อ กล่าวเสียงเป็น อาย เธอไม่ได้อยากแย่งความรักกับ พระสนมจีน แต่ช่วยนายตัว เองสู้กับนางจิ้งจอกพระสนม

“สี่เอ๋อ เข้าใจความคิดข้าได้ดีที่สุด” เย่เทียน ยิ้มอย่างบ้าคลั่ง ยื่นมือไปประคองหน้าของ สี่เอ๋อ “เด็กน้อยก็สามารถสอนให้เป็น ได้ ขากลับมาจะมาให้รางวัล สี่เอ๋อ ฮะๆ

สี่เอ๋อ เอียงอายก้มหน้า สีหน้าจองฝ่าบาทยิ้มอย่างชั่วร้าย รางวัลที่ว่า ทำไมเธอจะไม่รู้ พลันก็รู้สึกกระดากอายและดีใจ ระคนกัน และยังรู้สึกไม่สบายใจด้วย กลัวว่า ตัวเองจะล่วงเกิน แย่งความรักจากคุณหนู

พระสนมจีน ทำไมจะโทษ สี่เอ๋อ เธอตั้งแต่เด็กก็ได้รับการปลูก ฝังหลักสามเชื่อฟังจรรยา ต่อให้เธอมีความสามารถ เปิดกว้าง อย่างไร สามีเดียวก็ถูกปลูกฝังอย่างเข้มข้นอยู่ในสมองเธอ

ผู้ชายเรื่องที่จะมีภรรยามากหน้าหลายตาเป็นเรื่องปกติ ต่อให้ เธอริษยาแล้วทำอะไรได้อย่างมากก็แค่โวยวาย แต่ไม่ได้เปลี่ยน อะไร อย่างมากก็ได้เงินหรือเครื่องประดับเอามาทดแทน แต่กลับไม่ได้ทำให้สามีมีความสุข

เธอเป็นผู้หญิงฉลาด ถ้าจะทำให้สามีไม่สบายใจแล้ว สู้เธอ หลับหูหลับตาเสียข้างหนึ่ง ตามใจเขาไป เขาอยากจะมีสนมกี่คน ก็ให้เขามีไป ขอแค่รักษาตำแหน่งตอนนี้ของเธอเอาไว้ได้ พอแล้ว

“อะแฮ่ม…”

เสียงไอกระแอมดังออกมาจากด้านนอก พระสนมจีน ตะลึง ถึง แม้จะเข้าใจ แต่วันที่ซูหัวหน้าฝ่ายในเดือนเธอ เวลาไม่เช้าแล้ว ฝ่าบาทควรจะเสด็จว่าราชกิจได้แล้ว

“ฝ่าบาท นี่ก็สายแล้ว สมควรต้องไปว่าราชกิจตอนเช้าแล้ว เพคะ ประเทศชาติสำคัญที่สุด ” พระสนมจีน พลางช่วยฝ่าบาท จัดชุดพลางกล่าวเสียงอ่อนหวาน “หลังจากเลิกราชกิจเช้าแล้ว หม่อมฉันยินดีถวายรับใช้ฝ่าบาท อย่าให้ขุนนางอำมาตย์ต้องรอ เลยเพคะ”

“พวกเขาอยากรอก็ให้รอไปสิ ข้าเป็นฮ่องเต้ ใครกล้าว่าหรือ ปากเขาพึมพำอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจกลับเดือดดาล กล่าว เสียงดัง “เจ้าซู”

“กระหม่อมอยู่นี่พะยะค่ะ ” ซูจื่อหลุน ที่รออยู่ด้านนอกประตู ค้อมกายรับคำ ในใจพลันหงุดหงิดเหลือประมาณ หลังจากฝ่า บาทประชวรครั้งใหญ่ ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ปกติฝ่าบาท ไม่เคยเรียกขานเขาเช่นนี้ แต่เรียก เสี่ยวหลุนจื่อ เสี่ยวหลุนจื่อ อย่างสนิทสนม นี่มาเรียก เจ้าซูดูเหินห่างเสียจริง….
เย่เทียนกล่าว “เจ้าส่งคนไปดูด้านหน้า หากขุนนางคนไหนมา สาย จดชื่อมาให้ข้า

“กระหม่อมรับบัญชา” ซูจื่อหลุนค้อมกายจากไป ส่งความให้ ขันที่ผู้น้อยคนหนึ่งไปยืนอยู่หน้าพระตำหนักในหลวน ในใจพลัน มึนงง ฝ่าบาทตั้งแต่เมื่อวาน อากัปกิริยาท่าทางเปลี่ยนไป หรือ ว่าการป่วยครั้งนั้นทำให้สมองได้รับความกระเทือน

เยเทียน เสวยอาหารเช้าในตำหนักของ พระสนมจีน กับข้าว ห้าอย่างน้ำแกงหนึ่ง นอกนั้นมีเพิ่มขนมและผลไม้ นี่เป็นสิ่งที่เขา สั่งไว้ประหยัดเป็นหลัก จะใช้เงินฟุ่มเฟือยไม่ได้

เมื่อซักครู่เขาพลันคิดถึงหนังสือที่เคยอ่านตอนเรียน มหาวิทยาลัย เข้าเรียนมักมาสายถูกอาจารย์ทำโทษให้ยืนหน้า ห้อง พวกขุนนางอำมาตย์พวกนั้นไม่ได้มีเงินกันเหรอ งั้นพี่ก็ อาศัยจังหวะนี้เป็นข้ออ้างในการปรับเงิน ปรับให้หนัก ปรับได้ เท่าไหร่ก็เท่านั้น เหอๆๆ

มีข้ออ้างวันนี้ เย่เทียน ก็พลันสดชื่นขึ้นมา รีบกินอาหารเช้า โอบพระสนมจีน ไปหลายรอบจนพอใจ จากนั้นก็ลูบก้นของเอ๋อ ไปหลายที ถึงได้พอใจจากไปว่าราชกิจตอนเช้า

ซูจื่อหลุน หัวหน้าวันทีฝ่ายในเดินตามหลังไปติดๆ สายตาฝ้า ฟางกรอกไปหมุนมาไม่หยุด ฝ่าบาทนิสัยเปลี่ยนไป วันนี้ดูแล้วก็ น่าจะเปลี่ยน

เย่เทียน นั่งบนเก้าอี้อย่างอารมณ์ดี มือลูบซ้ายตามองขวา บิด ก้นไปมาบนเก้าอี้ จุ๊ปาก นี่เป็นเก้าอี้ที่เขาว่ากันว่ามีแต่ฮ่องเต้ถึงได้นั่งเหรอเนีย

อ้วนั่งลงไปแล้วรู้สึกไม่ต่างอะไรกับเก้าอี้ไม้ แต่ว่า ความรู้สึก

สูงส่งนี้ เหลือบตามองไปยังขุนนางอำมาตย์นี่มันรู้สึกดีจริงๆ “ฝ่าบาทอายุยืนนานหมื่นปี หมื่นหมื่นปี ขุนนางอำมาตย์ทั้ง ทั้งบินพร้อมใจกันถวายบังคม ฝ่าบาททรงพระปรีชาอายุหมื่นปี

ปรีชาสามารถสู้รบไร้เทียมทาน

“พวกท่านลุกขึ้น” เย่เทียน คิดถึงนิยาย “ลู่ติ่งจี้” ของ จินหยงที่ มีตัวละคร เจ้าสำนักเชิงทรงไม่เพียงแต่น่าขัน ในขณะเดียวกันก็ เหมือนมีปีกงอกออกมา รู้สึกว่าตัวเองลอยได้

ความรู้สึกนี้มันสะใจจริง ๆ ในใจเขาพลันตอกย้ำอีกครั้งว่า เขาจะต้องรักษาบัลลังก์ล้ำค่าของเขาไว้ให้ได้ ทำปณิธานที่จะ รวบรวมสาวสวยใต้หล้ามาไว้ในวังหลังให้หมดให้ได้

ซูจื่อหลุน ที่ยืนรับใช้อยู่ข้างพระวรกายกดเสียงต่ำกล่าวว่า “ทูลฝ่าบาท นอกจากที่ป่วยอยู่ที่บ้านแล้ว ไม่ขาดซักคนเดียว กระหม่อม”

” เย่เทียน ราวกับลูกโป่งที่โดนปล่อยลม พลันเหี่ยวเฉา แม่เจ้าโว้ย ตรงเวลาทุกคนเลยเหรอ งั้นก็แปลว่าพี่ไม่มีเงินอีก แล้วสิ

สายตาเขาหันมองไปมา “เจ้าซู เจ้าไปดูสิ ว่ามีขุนนางคนไหน ที่แต่งกายไม่เรียบร้อย จับตัวออกมาให้ข้า